Na nasze czasy – apostolstwo uśmiechu!

… Aż głowa boli, bo już nie wiadomo o co chodzi. Ciekawe, że tylko niektórzy z Jego uczniów nie rozumieli. A pozostali? No i jeszcze element między sobą o tym gadali. Z dalszego przebiegu rozmowy wynika, że nie przyszli z tym do Pana Jezusa. Nie zrozumieli i… zostawili, by to w nich pracowało, a tak często wystarczy podejść i zapytać. To tak jakby człek się zgubił i zamiast się zapytać o drogę błądzi godzinami.

Mamy do czynienia z kwestią łykania tego, co się nam podaje. Wezwanie do świadomej konsumpcji, do świadomych zakupów, do świadomego brania kredytów, do świadomego planowania przyszłości. Nikt nie zabrania pytać. Ważne by uświadomić sobie, że nie rozumiem i udać się do odpowiedniej instancji. Przecież łamiąc kończynę udaję się do ortopedy, a do prawnika gdy potrzebuję porady prawnej.

Krótko rzecz ujmując światowy sposób myślenia nie ma wiele wspólnego z Bożym. Izajaszowe słowa pasują jak ulał: myśli Moje nie są myślami waszymi, a drogi Moje drogami waszymi. Nie pojmuję Bożego, gdy blisko Boga nie stoję. Swój swojego rozpozna w tłumie.

Szukać i przecierać oczy

Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie – mówi Pan Jezus. Wiara nie polega na zrozumieniu wszystkiego. Jak powtarza autor Listu do Hebrajczyków (11,1): Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy.

Oglądać Boga to łaska, z którą trzeba współpracować. To ignacjańskie szukać i znajdować Boga we wszystkim i wszystko w Bogu. Dlatego rodzić się będą zapytania i serce i rozum dążyć mają do odpowiedzi. Przychodzą one nie zawsze wtedy, kiedy chcemy i jak chcemy. Trzeba cierpliwości. Wiara naznaczona jest tą cnotą! Wiem, komu zaufałem i nie zawstydzę się na wieki!

Wierzący ciągle przeciera oczy ze zdumienia, że Pan objawia się w takich sytuacjach i wydarzeniach. Boga nie obowiązuje ni czas nic przestrzeń, a nam to jest potrzebne. Dlatego borykamy się z pewnym opóźnieniem w docieraniu do faktów i ich wiązaniu w całość. To nie jest wada czy ułomność.

Prawdziwość życia

Pan nie zbywa pytających. Podejmuje temat i uroczyście ogłasza: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz zamieni się w radość.

Wszystko przewrócone do góry nogami. Nie mamy być światowi i dlatego chrześcijanin nie jest klakierem świata. Wiadomo, że nie wypowiedziane wobec świata powoduje jego wściekły atak (pod różnymi formami). Wierzący w Chrystusa nie cieszy się z tego, z czego świat się weseli.

A ta przemiana, o której wspomina nasz Mistrz odzwierciedla prawdziwą rzeczywistość życia ludzkiego: czyż kobieta nie krzyczy w bólach porodu? a wystarczy, że otrzyma w ramiona dziecię swego łona i zapomina o wszystkim (Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu z powodu radości, że się człowiek narodził na świat J 16,21) Nasuwają się słowa psalmu: Postępują naprzód wśród płaczu, niosąc ziarno na zasiew: Z powrotem przychodzą wśród radości, przynosząc swoje snopy (Ps 126,6). …

Uśmiech jest znakiem przyjaźni. Dobro, którego nie można kupić, można tylko dać. Frederick William Faber