Logika działania Bożego

… Modlitwa jest jak deszcz. Z jednej strony nie lubimy go (chyba, że majowy, bo ciepły), bo pada i zmoczy. Jednak wiemy, że jest konieczny do tego, by nawodnić ziemię, by ją także obmyć. Deszcz nadaje inny koloryt zieleni. Zmywa to, co brudne. Wyostrza patrzenie, jakby przemywał oczy. Bez deszczu nic nie urośnie tzn. jeśli już to będzie to skarłowaciałe, niewyrośnięte, byle jakie, bardziej będzie to karykatura. Jakby człek miał wielkie możliwości, a wykorzystał ich tylko część i to znikomą.

Modlitwa jest jak śnieg, który przykrywa to, co zniszczone, brzydkie, połamane. Śnieg stopnieje i w wodę się przemieni, a modlitwa idzie jeszcze dalej i głębiej, bo leczy, uzdrawia, przemienia.

To oliwa i wino wlane w rany człowieka pobitego przez zbójców i pozostawionego na drodze z przypowieści o dobrym samarytaninie

Te obrazy ukazują czym jest w swej istocie modlitwa. Zaiste ani deszcz ani śnieg nie gadają. Padają na ziemię jak ziarno. Wręcz przy łagodnym deszczu padają bezgłośnie, co jest cechą opadów śniegu w stu procentach. Tak więc w modlitwie trzeba nam się zgodzić na ten wymiar ciszy i… na pierwszy rzut oka niekiedy bezowocnego „opadu”. Przecież nie widzimy jak krople deszczu nawadniają ziemię. Dopiero po pewnym czasie dostrzegamy, że sucha i wyschnięta ukazuje swe jakże inne oblicze.

Widziałeś twarz spragnionego, który otrzymał wodę do picia? Pije, aż do nasycenia, bo wie, że bardzo tego potrzebuje. Także, jak raz czy drugi tego doświadczy delektuje się tym jakże pospolitym i codziennym płynem. Modlitwa to woda konieczna do życia, do wzrostu, do rozwoju! Bez niej marniejemy i to w oczach. Gdy jej nie ma to prędzej czy później szukamy czegoś zastępczego, „byle jakiego” płynu, jednak nigdy nie zaspokoi on pragnienia człowieka.

Nie oczekujmy więc na natychmiastowe efekty i na dodatek specjalne. Modlitwa potrafi być cierpliwa i wytrwała. Nie marnuje się, nie rezygnuje. Robi swoje tak długo jak jest to potrzebne. Z pokorą bierze czas jej dany i korzysta z niego w najlepszy sposób. Obyśmy potrafili poddać się temu procesowi i uwierzyć, że to działa. Obyśmy nie poddali się pokusie, że mówię i mam od razu. A kimże ja jestem, by coś takiego chcieć? Czy nie jest to pokusa złego ducha, który zabija w nas dalekowzroczność i głęboko-wzroczność? Bo roszczeniowe patrzenie na modlitwę odkrywa jej powierzchowność i sprawia, że staje się ona coraz bardziej płytka.

Bóg się nie rozwodzi. Jego przekaz-obietnice są proste. Kocham cię, człowieku rozlega się do początków dziejów ludzkości, od Księgi Rodzaju aż po Apokalipsę. Oto orędzie Boga. Bo w ostatecznej wersji modlitwa ma stawać się wyznaniem miłości, ułomnym, bo ludzkim wyrażeniem uczuć względem Pana. Tutaj oczywiście wchodzi cała gama spojrzeń, gestów i słów, także milczenie. Przecież oczy mówią, całe ciało przemawia i może pomóc w modlitwie czy wręcz stać się modlitwą. Wyciągnięte dłonie. Pochylona głowa. Głęboki spokojny oddech, albo urwane, krótkie oddechy.

Zadziwiające jak „krótkiej” modlitwy nauczył nas Pan Jezus… przecież, gdy się kocha to nie ma wiele gadania, jest po prostu bycie, które nie potrzebuje zbyt wiele słów. I tak właśnie Pan Bóg jest z nami. Nie jest gadatliwy. Jestem Ojcem, a ty jesteś moim dzieckiem. Mieszkam w niebie, gdzie masz swoje mieszkanie. Tutaj jest nasze królestwo, do którego ciebie zapraszam. Troszczę się o Ciebie dając ci chleb powszedni. Kiedy zaś coś zbroisz to jestem przy tobie i przebaczam i uczę przebaczenia. Chronię cię także przed złego atakami pozostawiając wolność wyboru.

To nie przypadek, że komentarze do tej modlitwy zajmują dziesiątki opasłych tomów i powstają coraz to nowsze. Każdy pragnie skomentować tę modlitwę, bo jest ona pokarmem, punktem odniesienia, fundamentem i wzorem wszystkich modlitw. Strzec nam się trzeba, by nie było to wielomówstwo, by wielość słów nie ukryła czy zdeformowała treści Modlitwy Pańskiej …