Duchu Święty ożywiaj!

Niedzielna katecheza

Jest w tym rzeczywiście coś. Rozumiem go. Bywa czasem, że tacy stali, dawni parafianie, chrześcijanie od lat, chodzący do kościoła zawsze, przejawiają różne pretensje. Często coś im się nie podoba, np. w ostatnią niedzielę na Mszę św. przyszło sporo Ormian. Wielu z nich rzadko przychodzi do kościoła, co dla tej grupy etnicznej wydaje się być czymś normalnym. Przyszło kilka mam z małymi dziećmi. Mamy same nie do końca wiedziały jak się w kościele zachować, więc i dzieci trochę na Mszy św. przeszkadzały. Czasem tak się zdaża. Jednak reakcja niektórych parafian była potem zadziwiająca. Ktoś np. potem napisał mi, że nie będzie przychodził w niedzielę do kościoła, tylko w sobotę albo inne dni, ponieważ przeszkadzają mu dzieci. Nie zawsze te dzieci tak przeszkadzają i tym razem, według mnie, nie było tragedii. Jednak ludziom, którzy czują się w kościele ważnymi i którzy zdaje się, nigdy z małymi dziećmi do kościoła nie przychodzili, zdało się to czymś denerwującym.

To tak dla zobrazowania tego, że czasem ludzio są w chrześcijaństwie, albo i chrześcijaństwem, a raczej swoją religijnością jakby zmęczeni. Czasem nie jesteśmy otwarci na przyjęcie czegoś nowego, na zaakceptowanie nowości. Wracając do parafian, którzy już od dawna są w kościele, czasem zauważam, że w swoich wypowiedziach często wracają do przeszłosci – a wcześniej to było tak i tak.

Bardzo lubię rozmawiać z ludźmi nowymi, nie skażonymi formami, rutyną, przyzwyczajeniem. Wczoraj przyszedł do kościoła Chant (ludność tradycyjnie zamieszkująca te tereny, ludzie, którzy do tej pory żyją w lesie, nie poddając się nowościom świata i techniki, w większości poganie, mający swoje wierzenia), który już parę razy przychodził, a z nim przyszedł pewien młody mężczyzna, bezdomny, nieochrzczony. Chwilę pogadaliśmy. Ile zainteresowania wiarą było zwłaszcza u owego mężczyzny bezdomnego. Widać było, że sporo wie z Biblii, że czytał Biblię, dużo dopytywał, cieszył się, że w naszym kościele jest już drugi raz, a jeśli jeszcze raz przyjdzie to będzie już trzeci raz (tak się wyraził). Pytał jak trzeba prawidłowo czynić znak krzyża.

Ile otwartości i zainteresowania jest u takich ludzi. Kiedyś ktoś taki – nowy opowiadał, że kiedy zaczęły grać organy to ów człowiek zaczął płakać.

Pewnie, że czasem takim ludziom brakuje wytrwałości, systematyczności, zły duch porywa ziarno, które jeszcze nie zapuściło korzenia. Jednak samo podejście tych ludzi jest bardzo szczere i otwarte.

Kiedy niedawno było diecezjalne spotkanie młodzieży w Nowosybirsku, po nim, ze strony duchowieństwa było sporo krytyki odnośnie do organizacji tego wydarzenia, jednak młodzież, która na takim spotkaniu była po raz pierwszy, była zachwycona.

Patrząc bardziej globalnie mam wrażenie, że coś podobnego dzieje się w Europie. Ludzie zmęczeni tradycyjną religijnaością. A gdzie indziej, gdzie chrześcijaństwo jest czymś nowym zaczyna się wiosna Kościoła.

Chrześcijaństwo nie pogłebiane, chrześcijaństwo bez stałej formacji i duchowego zaangażowania, bez głębi, staje się czymś nudnym i męczącym.

Potrzeba nam otwarcia się na Ducha Świętego, który czyni Kościół i naszą wiarę czymś ciągle nowym.

Jednak sam Duch Święty bez naszego zaangażowania niczego nie zrobi – owszem może zrobić, jednak bardzo szanuje naszą wolność. Trzeba więc, abyśmy i my sami postarali się o nasz duchowy rozwój, o nasze otwarcie.

Coś właśnie takiego było chyba w tym wydarzeniu o którym czytamy w I czytaniu: „Paweł oddał się wyłącznie nauczaniu i udowadniał Żydom, że Jezus jest Mesjaszem. A kiedy się sprzeciwiali i bluźnili, otrząsnął swe szaty i powiedział do nich: Krew wasza na waszą głowę, jam nie winien. Od tej chwili pójdę do pogan. Odszedł stamtąd i poszedł do domu pewnego „czciciela Boga”, imieniem Tycjusz Justus. Dom ten przylegał do synagogi. Przełożony synagogi, Kryspus, uwierzył w Pana z całym swym domem, wielu też słuchaczy korynckich uwierzyło i przyjmowało wiarę i chrzest”.

W podobnym duchu możemy chyba spojrzeć na dzisiejszą Ewangelię.

Chcę tu zaproponować najpierw jeden komentarz z codziennego Ewangeliarza:
https://www.youtube.com/watch?v=1SmP358G2o8

Rzeczywiście, ów smutek Apostołów przeżywających odejscie Mistrza. Smutek pustki, wewnętrzny głód. Jakże często taki stan czujemy.

Czy nie jest tak, że ów smutek, czasem strach, jakiś wewnętrzny głód, pragnienie kogoś lub czegoś, które próbujemy zagłuszyć byle czym i byle jak – czy nie jest to tak naprawdę głód Boga, pragnienie Boga?

A może zamiast uciekać i zagłuszać, może warto popatrzeć temu smutkowi, pragnieniu prosto w oczy i zauważyć, że jest to tak naprawdę pragnienie Boga i tylko Bóg może to pragnienie ugasić i uspokoić smutek.

Myślę, że dlatego ci nowi ludzie w Kościele, tak chętnie otwierają się na Boga, na sprawy wiary – oni są wygłodzeni, oni czują mocno piękny smak Dobrej Nowiny. My jesteśmy często rozpieszczeni tym dobrym Pokarmem i już nie czujemy piękna tego smaku.

Jechałem we wtorek z Nojabrska, była cisza w samochodzie jakiś czas, jechałem i w głowie i sercu kręciły się różne sprawy, problemy. I chciałem się zacząć modlić za te sprawy, za ludzi… Aż przyszła myśl – zacznij od dziękczynienia i uwielbienia. I wtedy zacząłem sobie uświadamiać – jak wiele otrzymałem od Boga, jak wiele dobra i piękna mnie otacza, jak Bóg się troszczy o mnie i o nas… Dziękczynienie i uwielbienie.

Jak często nie czujemy już piękna smaku Boga, piękna i mądrości Jego słowa, Jego dzieł…

Duchu Święty ożywiaj! Daj poczuć smak, zauważyć piękno, zakochać się w Bogu.

Duchu Święty przyjdź, działaj…