Co my zostawimy po sobie?

C

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! 

Pozdrawiamy serdecznie z Syberii, z Surgutu. Jeszcze tu trochę chorujemy, i siostry i ja, więc prosimy o modlitwę, żeby Pan Bóg dał zdrowie i siły, byśmy mogli znów służyć ludziom ze wszystkich sił, z całego serca. 

Dziś rozmyślanie pisze s. Teresa. Zapraszam do wspólnego zamyślenia się nad Słowem Bożym. 

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen. 

(2 J 4-9) 

Wybrana Pani, ucieszyłem się bardzo, że znalazłem wśród twych dzieci takie, które postępują według prawdy, zgodnie z przykazaniem, jakie otrzymaliśmy od Ojca. A teraz proszę cię, Pani, abyśmy się wzajemnie miłowali. A pisząc to nie głoszę nowego przykazania, lecz to, które mieliśmy od początku. Miłość zaś polega na tym, abyśmy postępowali według Jego przykazań. Jest to przykazanie, o jakim słyszeliście od początku, że według niego macie postępować. Wielu bowiem pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. Taki jest zwodzicielem i Antychrystem. Uważajcie na siebie, abyście nie utracili tego, coście zdobyli pracą, lecz żebyście otrzymali pełną zapłatę. Każdy, kto wybiega zbytnio naprzód, a nie trwa w nauce Chrystusa, ten nie ma Boga. Kto trwa w nauce Chrystusa, ten ma i Ojca, i Syna.

(Łk 17,26-37) 

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; nagle przyszedł potop i wygubił wszystkich. Podobnie jak działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, lecz w dniu, kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i wygubił wszystkich; tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi. W owym dniu kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie. Przypomnijcie sobie żonę Lota. Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je. Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą mleć razem: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona”. Pytali Go: „Gdzie, Panie?” On im odpowiedział: „Gdzie jest padlina, tam się zgromadzą i sępy”.

Kiedy czytam dzisiejszą Ewangelię od Św. Łukasza to na początku odczuwa się strach i przerażenie, ponieważ Jezus zwracając się do swoich uczniów, porusza trudny temat, dotyczący końca świata mówi o ostatecznym przyjściu w swojej chwale. Czy rzeczywiście jedni będą zabrani do nieba, a innych zostawi? Może to będę ja, a może ktoś spośród moich najbliższych? Możemy sobie czasami stawiać takie pytania. Kościół nas przestrzega przed dosłownym przyjęciem tych słów Ewangelii.

Zanim Jezus przyjdzie  w Swojej chwale, przychodzi do nas każdego dnia ukryty w swoim Słowie, we Mszy świętej, w drugim człowieku, w różnych sytuacjach codzienności.

Jest to bardzo ważne, żebyśmy potrafili zauważać Jego codzienną obecność w naszym życiu, abyśmy byli gotowi na Jego ostateczne przyjście.

Na pewno spotkamy się z Nim po naszej śmierci. Gdy to nastąpi, wszystko trzeba będzie zostawić na tej ziemi, nawet naszych najbliższych i najukochańszych, nasze niezrealizowane plany. Kościół Chrystusowy daje nam nadzieje, ukazując na przykład Świętych, którzy potrafili być wiernymi Bogu do końca. Także teraz, gdy wspominamy naszych zmarłych, nie wspominamy w jaki sposób byli ubrani, jakiego rodzaju zawody wykonywali, lecz jakimi byli ludźmi. Wspominamy ich dobroć, ofiarność, męstwo, dobre słowo, dobre czyny. A co my zostawimy po sobie?

Może bardziej zjednoczoną rodzinę, która się taką staje dzięki twoim staraniom i modlitwie? Być może wspólnotę pewnych ludzi, którzy zbliżyli się do Jezusa dzięki twemu świadectwu? Może dzieci, bądź też wnuki, którym przekazałeś wiarę, dzięki własnemu przykładowi… Starajmy się czynić to, co zmieni świat na lepsze już dzisiaj.

Drogi Jezu, spraw, aby wszystko co robimy, było czynione ku Twojej większej chwale, abyśmy wśród licznych wydarzeń dnia potrafili rozpoznawać Twoją obecność.

s. Teresa Jakubowska CSA

10 komentarzy

  • Z okazji 10 rocznicy powstania bloga życzę autorowi i twórcy Ks. Jackowi dużo zdrowia, błogosławieństwa Bożego i dalszych sukcesow w docieraniu duchowym jak najdalej, aby współtwórcy dzielnie sekundowali i pomagali, aby słowo Boże docierało do wszystkich zakątków a szczególnie do naszych serc i umysłów.
    Niech Bóg blogoslawi i rozwija to dzieło.
    Szczęść Boże.
    Wiesia.

    • Podpisuję się pod Twoimi Wiesiu życzeniami w całej rozciągłości!
      Ps. Gdy zajrzałam dziś na blog, bo pomyślałam nawet, że zastanę jakiś torcik, no ale cóż nie było 🙂 , więc zjadłam resztę placka drożdżowego z masłem, bo uchował się jeszcze od soboty- do porannej kawy, przeczytałam Słowo i komentarz Siostry. Teraz obejrzałam zamieszczone zdjęcia, dotknęłam Jezusa przez ekran ale idę się spotkać osobiście z Nim na Adoracji Najświętszego Sakramentu i w Eucharystii. Polecę i oddam Jezusowi wszystkie Wasze sprawy.

  • Dobrze pamiętam początki bloga – o pierwszym wpisie Ks. Jacek poinformował mnie o bardzo ciekawej porze – była godzina 1:40 – oczywiście w nocy… wiadomość przyszła sms-em… DObrze pamiętam też co sobie wtedy pomyślałam…
    A zupełnie poważnie: przez te dziesięć lat przewinęło się przez to forum mnóstwo treści, zajrzało tu mnóstwo ludzi – natomiast to co zadziwia najbardziej to gorliwość, systematyczność i wytrwałość Autora. Niełatwo znaleźć w internecie kapłańskie blogi, na których codziennie pojawia się rozważanie Bożego Słowa. Gratulacje!!!
    Pozdrawiam serdecznie
    J.B.

  • Zgadzam się z J.B. Tym bardziej należy doceniać, że rozważania codzienne dotyczą Czytań i Ewangelii i zawsze są dogłębne i wnikliwe przemyślane i dla mnie zawsze pouczające. Bardzo za nie, dziękuję. Cieszę się również, że ostatnio blog wzbogacił się o nowych Komentatorów Słowa Bożego, bo jest to z korzyścią dla nas wszystkich.
    Niech Bóg przez swoje Słowo i nasze dzielenie się Jego Słowem ubogaca nas każdego dnia a Duch Święty rozświetla umysły i serca byśmy je umieli ” wykorzystać” w naszej codzienności.

  • Mocno spóźniony, ale dołączam do życzeń dla autorów bloga. Cieszę się, że jestem tu od samego początku. Szczęść Boże Wszystkim tu obecnym!

    • Dziękuję za te wypowiedzi i życzenia. Rzeczywiście, jak wspomniała J.B., po zamieszczeniu pierwszego swojego wpisu, 13 listopada 2010., na wikariacie Parafii Ojca Pio w Warszawie, wziąłem komórkę i zacząłem rozsyłać wiadomości o blogu. Byłem tym tak podekscytowany, że nie zwracałem uwagi na czas. Pomyślałem, co prawda, że to noc, ale wytłumaczyłem sobie, że ludzie mają na komórkach zwykle ustawiony jakiś delikatny sygnał przy smsach, dlatego nie powinny ich one budzić. Zacząłem więc wytrwale wysyłać.
      I mogę tylko – odpowiadając na wspomnienie J.B. – powiedzieć, że i tak była w lepszej sytuacji, niż inni, gdyż do Niej wysłałem – jak się dowiaduję – o 1:40. Ostatnie wysłałem po 3:00. Jak się później okazało – z kilku reakcji Adresatów, w następnych dniach – to nie było jednak najszczęśliwsze posunięcie… Mogłem z tym poczekać do rana. Ale, cóż… Stało się!
      Rzeczywiście, bardzo wiele Osób i treści przewinęło się przez to forum przez dziesięć lat. I bardzo wiele wspomnień – głównie pięknych, ale i trudnych – się z tym wiąże. Jest za co Bogu dziękować!
      I jest za co dziękować Ludziom – na ręce tych najwytrwalszych, z których część jest tu od samego początku. Dziękuję zatem: J.B., Annie, Robertowi, Wiesi, Marcinowi – i Wszystkim. Naprawdę – Wszystkim! Niech Bóg będzie uwielbiony w tym dziele.
      xJ

      • Najbardziej wytrwały to okazał się Ksiądz. Skoda że nie pamiętam kiedy pierwszy raz trafiłam na tą stronę, poprzez blog innej osoby o nicku chyba Francesco, ale dość szybko zrezygnowałam stwierdzając że „za wysokie progi na moje nogi” gdy zorientowałam się , że jest kilka osób z tytułami doktorskimi. Pomyślałam sobie co ja tu robię ” szara myszka” ale odpowiedź Gospodarza była zachęcająca i miła więc zostałam na dłużej 🙂 i nie żałuję wręcz przeciwnie bardzo się cieszę bo szara myszka karmi się Bożym Słowem i mądrymi, pouczającymi komentarzami do codziennych Czytań. Szczęść Boże na następne dziesięciolecia tej pracy i posługi . Bóg zapłać.

Ks. Marek Autor: Ks. Marek

Archiwum wpisów

Ks. Jacek Jaśkowski

Witam serdecznie! Kłania się Ks. Jacek Jaśkowski. Nie jestem ani kimś ważnym, ani kimś znanym. Jestem księdzem, który po prostu chce rozmawiać. Codzienna kapłańska posługa pokazuje mi, że tematów do rozmów z księdzem jest coraz więcej i dzisiaj żaden ksiądz nie może od nich uciekać, ale – wprost przeciwnie – podejmować nowe wyzwania. To przekonanie skłoniło mnie do próby otwarcia tegoż bloga, chociaż okazji do rozmów na co dzień – w konfesjonale i poza nim – na szczęście nie brakuje. Myślę jednak, że ten blog będzie jeszcze jednym sposobem i przestrzenią nawiązania kontaktu z ludźmi dobrej woli, otwartymi na dialog.