Badajcie duchy, czy są z Boga…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, dzisiaj pierwszy czwartek miesiąca. W imieniu wszystkich Kapłanów i Osób zakonnych – polecam się Waszym modlitwom i już za nie dziękuję! Proszę także o modlitwę w intencji nowych powołań.

A jutro, na naszym forum – słówko z Syberii!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

7 stycznia 2021.,

do czytań: 1 J 3,22–4,6; Mt 4,12–17,23–25

CZYTANIE Z PIERWSZEGO LISTU ŚWIĘTEGO JANA APOSTOŁA:

Najmilsi:

O co prosić będziemy,

otrzymamy od Boga,

ponieważ zachowujemy Jego przykazania

i czynimy to, co się Jemu podoba.

A przykazanie Jego zaś jest takie,

abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa,

i miłowali się wzajemnie tak,

jak nam nakazał.

Kto wypełnia Jego przykazania,

trwa w Bogu, a Bóg w nim;

a to, że trwa On w nas,

poznajemy po Duchu, którego nam dał.

Umiłowani,

nie dowierzajcie każdemu duchowi,

ale badajcie duchy, czy są z Boga,

gdyż wielu fałszywych proroków

pojawiło się na świecie.

Po tym poznajecie Ducha Bożego:

każdy duch,

który uznaje,

że Jezus Chrystus przyszedł w ciele,

jest z Boga.

Każdy zaś duch,

który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga;

i to jest duch Antychrysta,

który – jak słyszeliście – nadchodzi

i już teraz przebywa na świecie.

Wy, dzieci,

jesteście z Boga i zwyciężyliście ich,

ponieważ większy jest Ten, który w was jest,

od tego, który jest w świecie.

Oni są ze świata,

dlatego mówią tak, jak mówi świat,

a świat ich słucha.

My jesteśmy z Boga.

Ten, który zna Boga, słucha nas.

Kto nie jest z Boga, nas nie słucha.

W ten sposób poznajemy

ducha prawdy i ducha fałszu.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Gdy Jezus usłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza:

„Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego.

Droga morska, Zajordanie,

Galilea pogan.

Lud, który siedział w ciemności,

ujrzał światło wielkie,

i mieszkańcom cienistej krainy śmierci

światło wzeszło”.

Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest Królestwo niebieskie”.

I obchodził Jezus całą Galileę nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o Królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu. A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a On ich uzdrawiał. I szły za Nim liczne tłumy z Galilei i z Dekapolu, z Jerozolimy, z Judei i z Zajordania.

Zapewnienie, zawarte w pierwszych słowach dzisiejszego pierwszego czytania, iż o co prosić będziemy, otrzymamy od Boga, Jan Apostoł łączy nierozerwalnie z taką oto naszą postawą: ponieważ zachowujemy Jego przykazania i czynimy to, co się Jemu podoba. A to już właściwie ukierunkowuje nasze myślenie w tej sprawie.

Gdybyśmy bowiem tylko usłyszeli pierwsze słowa, bez tych dalszych, wówczas bylibyśmy skłonni stwierdzić, że Pan – by tak rzec – bez żadnych zastrzeżeń wypełnia to, co nam się w danym momencie zachce. Czyli jest takim czarodziejem z bajki, który za dotknięciem czarodziejskiej różdżki spełnia natychmiast nasze zachcianki, a jeżeli ich nie spełni, to my się zaraz na Niego obrażamy, naburmuszamy się i nie chcemy z Nim rozmawiać.

Tymczasem Jan Apostoł wyraźnie wskazuje, że Bóg – owszem – daje nam to, o co Go prosimy, ale dlatego, że zachowujemy Jego przykazania. Czyli zakłada – jako rzecz pewną i oczywistą – że je zachowujemy. A jeśli ich nie zachowujemy?…

Na pewno – my, którzy staramy się być blisko Boga i na co dzień żyć Jego sprawami, staramy się też zachowywać Jego przykazania, chociaż zdajemy sobie sprawę, że nie zawsze dobrze nam to wychodzi. Jednak już szczery wysiłek i autentyczne staranie – to krok w dobrą stronę. Bo wówczas między nami a Bogiem tworzy się mocna więź – mocna więź miłości – w świetle której zupełnie inaczej rozumiemy słowa: O co prosić będziemy, otrzymamy od Boga. Wtedy bowiem na pewno nie prosimy o nic złego, o nic przeciwnego woli Bożej.

A nawet, jeżeli prosimy o rzeczy dobre i według naszego przekonania naprawdę nam potrzebne, a ich w danym momencie nie otrzymujemy, albo otrzymujemy w inny sposób, to także nie mamy do Boga pretensji, bo jesteśmy świadomi Jego miłości i troski o nas, wyrażającej się w tym, że On naprawdę nie chce dla nas niczego złego. I daje nam to, co w dalszej perspektywie jest nam najbardziej potrzebne i najbardziej dla nas korzystne.

Apostoł tak o tym dzisiaj mówi: Przykazanie Jego [czyli Boga] jest takie, abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał. Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim; a to, że trwa On w nas, poznajemy po Duchu, którego nam dał.

Niestety, na świecie na świecie pojawiło się wielu fałszywych proroków, którzy dali się poprowadzić jakimś innym duchom – nie Duchowi Bożemu. Dlatego Apostoł wzywa swoich uczniów, aby – by tak rzec – rozróżniali duchy. Pisze: nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga. Podaje nawet kryterium tegoż rozróżnienia: Po tym poznajecie Ducha Bożego: każdy duch, który uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga. Każdy zaś duch, który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga.

W czasie, w którym Jan pisał te słowa, wiara w Bóstwo Jezusa ciągle się jeszcze kształtowała. Naród wybrany nie uznał w Jezusie zapowiedzianego i oczekiwanego Mesjasza. Dlatego właśnie ci, którzy uwierzyli, iż jest On wcielonym Bożym Synem, mają w sobie Ducha Bożego.

W tym kontekście, Apostoł kieruje do swoich uczniów – a zatem i do nas wszystkich – przesłanie naprawdę pocieszające i pełne nadziei: Wy, dzieci, jesteście z Boga i zwyciężyliście ich, ponieważ większy jest Ten, który w was jest, od tego, który jest w świecie. Oni są ze świata, dlatego mówią tak, jak mówi świat, a świat ich słucha. My jesteśmy z Boga. Ten, który zna Boga, słucha nas. Kto nie jest z Boga, nas nie słucha. W ten sposób poznajemy ducha prawdy i ducha fałszu.

Moi Drodzy, czyż Jan nie pisze tu o naszych czasach? Czyż to, co mówi świat, nie jest dziś na pierwszym miejscu, a to, co mówi Bóg – w totalnej odstawce? A jednak, słyszymy zapowiedź zwycięstwa Ducha Bożego – zwycięstwa, które już się właściwie dokonało. Dokonało się w sercach ludzi, mających w sobie tegoż Ducha. Oni nie ulegają całemu temu bełkotowi, który narzuca świat. Oni słuchają Boga! A ci, którzy są ze świata, żyją i mówią tak, jak chce świat.

To są może takie bardzo górnolotne stwierdzenia, ale tak naprawdę chodzi w tym wszystkim o rzeczy najprostsze. Chodzi o to, aby tak, jak ci niezliczeni ludzie, o których mowa w dzisiejszej Ewangelii, być zawsze blisko Jezusa: chodzić za Nim, prosić Go o pomoc w każdej sprawie, słuchać Go, rozmawiać z Nim o wszystkim. Ale też wypełniać Jego wolę, starać się zacieśniać najgłębszą, wewnętrzną więź!

A wówczas, On będzie mógł nam dawać o wiele więcej, aniżeli się spodziewamy, czy Go prosimy. Kiedy bowiem nawiążemy z Nim prawdziwą, głęboką jedność, prawdziwą wspólnotę – zyskają dla nas znaczenie inne, głębsze wartości, a nie tylko doraźne potrzeby, o które w danym momencie prosimy. Pan będzie nas prowadził swoją drogą, pozwoli nam więcej zrozumieć i zobaczyć.

Ale tylko wówczas, jeżeli my damy się Mu poprowadzić. I Jego Duch będzie w nas.