Paweł – czy Szaweł?… Marta – czy Maria?…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym imieniny obchodzą:

►Ksiądz Artur Pióro, mój Kolega kursowy,

►Ksiądz Artur Wojtkowicz, także mój Kolega, tylko nie kursowy;

►Artur Strzeżysz – za moich czasów: Lektor w Celestynowie;

►Artur Pacek – wytrwały i cierpliwy Mechanik, opiekujący się moim samochodem.

Wszystkim Solenizantom życzę, by w swoim życiu wykazywali się gorliwością Pawła, łącząc umiejętnie postawę Marty z postawą Marii – o czym dzisiaj w Bożym słowie. Zapewniam o modlitwie.

Teraz zaś zapraszam do refleksji nad Bożym słowem i znalezienia tej jednej, konkretnej myśli, tego konkretnego przesłania, z jakim Pan dzisiaj do mnie osobiście się zwraca.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wtorek 27 Tygodnia zwykłego, rok II,

6 października 2020.,

do czytań: Ga 1,13–24; Łk 10,38–42

CZYTANIE Z LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO GALATÓW:

Bracia: Słyszeliście o moim postępowaniu ongiś, gdy jeszcze wyznawałem judaizm, jak z niezwykłą gorliwością zwalczałem Kościół Boży i usiłowałem go zniszczyć, jak w żarliwości o judaizm przewyższałem wielu moich rówieśników z mego narodu, jak byłem szczególnie wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji moich przodków.

Gdy jednak spodobało się Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską swoją, aby objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom, natychmiast, nie radząc się ciała i krwi ani nie udając się do Jerozolimy, do tych, którzy apostołami stali się pierwej niż ja, skierowałem się do Arabii, a później znowu wróciłem do Damaszku. Następnie, trzy lata później, udałem się do Jerozolimy dla zapoznania się z Kefasem, zatrzymując się u niego tylko piętnaście dni. Spośród zaś innych, którzy należą do grona apostołów, widziałem jedynie Jakuba, brata Pańskiego. A Bóg jest mi świadkiem, że w tym, co tu do was piszę, nie kłamię.

Potem udałem się do krain Syrii i Cylicji. Kościołom zaś chrześcijańskim w Judei pozostawałem osobiście nie znany. Docierała do nich jedynie wieść: ten, co dawniej nas prześladował, teraz jako Dobrą Nowinę głosi wiarę, którą ongiś usiłował wytępić. I wielbili Boga z mego powodu.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Jezus przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie.

Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: „Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła”.

A Pan jej odpowiedział: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona”.

Wcale Paweł nie ukrywa tego wszystkiego, co w jego pracowitym życiu było złe i czego obecnie musi się wręcz wstydzić. Owszem, to jego życie zawsze było niezwykle pracowite i aktywne – Paweł całym sobą angażował się w to, co robi – ale pierwsza część jego życiowej aktywności ukierunkowana była zupełnie inaczej, aniżeli ta druga.

Paweł – żeby użyć jego własnego stwierdzenia – zawsze szybko «biegł w wyznaczonych sobie zawodach», ale wcześniej były to inne zawody. Grał do innej bramki – grał „w drużynie przeciwnika”. Kiedy jednak nastąpił moment przełomowy, wówczas z tą samą, o ile nie większą jeszcze gorliwością – zaangażował się w grę po właściwej stronie.

O samym momencie przełomu, jaki w jego życiu się dokonał, pisze on tak: Gdy jednak spodobało się Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską swoją, aby objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom, natychmiast, nie radząc się ciała i krwi ani nie udając się do Jerozolimy, do tych, którzy apostołami stali się pierwej niż ja…

W innym miejscu opisuje szerzej i ze szczegółami, w jaki to sposób «Ten, który wybrał go jeszcze w łonie matki», zechciał wyrazić to, że «spodobało się Mu», aby Paweł zmienił kierunek swego biegu… Dokonało się to też „w biegu”, na drodze – i to dosłownie na drodze, bo właśnie z hukiem i impetem Paweł znalazł się na ziemi, w pyle drogi, a wówczas przemówił do niego Pan.

I od tego momentu rzeczywiście wszystko się zmieniło. Wszystko! Ten, który biegł – i to dosłownie biegł, pędził – aby niszczyć Kościół, w tym jednym momencie usłyszał niejako komendę: „W tył zwrot!” I dokonał tego zwrotu! I zaczął biec w kierunku zupełnie przeciwnym! A co się potem po kolei dokonywało, to już dzisiaj słyszymy.

Dość wspomnieć, że o ile wcześniej młody Kościół rzeczywiście widział w nim potężne zagrożenie, o tyle po dokonaniu się owego wspomnianego zwrotu – miał z niego kolosalny pożytek! Ale stało się to właśnie dlatego, że Paweł posłuchał Pana i dał się mu w jednym momencie zawrócić ze złej drogi – na dobrą drogę.

Tak, przy okazji, to warto ciągle mieć w pamięci wydarzenie spod Damaszku i moment, w którym to Panu spodobało się zainterweniować w życie prześladowcy Szawła, aby dać Kościołowi apostoła Pawła. Warto o tym wydarzeniu pamiętać – zwłaszcza w sytuacji, kiedy to modlimy się o czyjąś przemianę (a może i swoją własną) i już tracimy nadzieję, że da się coś osiągnąć, coś zmienić, bo modlitwy idą jedne za drugimi, a tu serce człowieka „ani drgnie”…

Otóż, Pan jest w stanie w jednym dosłownie momencie przemienić człowieka – każdego człowieka, nawet tego najbardziej oddalonego i pogubionego – i uczynić z niego jednego z najgorliwszych apostołów. W mocy Boga jest taka przemiana – jak i wszystko inne jest w mocy Boga.

Dlatego miast narzekać, biadolić, poddawać się rezygnacji i apatii, albo też angażować się „bez ładu i składu” w jakąś „nadaktywność” – aby samemu, o własnych siłach, zmienić na lepsze „ten zepsuty świat” – może trzeba połączyć w swoim życiu postawę Marty i Marii. Owszem, angażować się w wykonywanie codziennych swoich obowiązków, ale też nie zapomnieć o tym, by – jeśli tak można to ująć – dać się „wykazać” Bogu. Zostawić Mu coś do zrobienia. Nie chcieć wszystkiego na siłę zrobić samemu. Więcej zaufać w Boże możliwości, aniżeli w swoje własne.

A zacząć od tego, by codziennie znajdować czas – może trzeba go będzie wręcz „wykradać”, wręcz „wyrywać” poszczególne minuty czy kwadranse z napiętego planu dnia – by tak, jak Maria, zatrzymać się w tym codziennym szaleńczym biegu i po prostu zasłuchać się w głos Pana… Pozwolić Mu mówić – i słuchać… słuchać… słuchać…

Nie, nie chodzi tu o bezczynność, o lenistwo, albo pozostawienie innych «samych przy usługiwaniu». Trzeba swoje obowiązki rzetelnie i do końca wypełnić. Ale znaleźć czas dla Jezusa. Szybko się przekonamy, że będzie to tak naprawdę czas dla nas samych. Bo to my na nim najwięcej skorzystamy – nie Jezus. On się na pewno bardzo tym ucieszy, ale to my skorzystamy.

Jak ta sytuacja wygląda obecnie w moim życiu: czy więcej we mnie z postawy Marty – czy Marii? A może trzeba postawić i takie pytanie: Czy więcej we mnie z postawy Pawła, czy – niestety – Szawła?…

Pamiętajmy: Pan jest w stanie w jednej chwili przemodelować, przebudować, przemienić całe nasze życie. Zmienić jego kierunek. W jednej chwili. Ale my musimy się na to zgodzić. I dać się Mu poprowadzić w tym innym kierunku. Zaczynając od znalezienia dla Niego chociaż odrobiny czasu w naszym napiętym programie dnia…