Czuwajmy! Nie dajmy się!

Wnętrze nowosybirskiej katedry – Msza św. w czasie konferencji

Zły duch nie odpuszcza, nie rezygnuje, złość i nienawiść do Boga i człowieka mobilizuje go, aby walczyć dopóki może. Dlatego też trzeba być czujnym i nieustannie walczyć.

I właśnie owa pokuta, praktyki pokutne, mają ten przede wszystkim cel – bronić się przed złym duchem. Kiedy zapominamy o pokucie zaczynamy żyć przyjemnie, radośnie, na luzie. I wtedy zły duch ma do nas łatwiejszy dostęp, wtedy sobie na więcej pozwalamy, a zły duch podsunie nam tu argumenty – dlaczego by nie.

„Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku. A gdy go nie znajduje, mówi: Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem. Przychodzi i zastaje go wymiecionym i przyozdobionym. Wtedy idzie i bierze siedem innych duchów złośliwszych niż on sam; wchodzą i mieszkają tam. I stan późniejszy owego człowieka staje się gorszy niż poprzedni”.

Musimy uważać na momenty, kiedy jesteśmy mocni duchowo, zwłaszcza we własnych oczach, kiedy się mocni czujemy – po spowiedzi, po rekolekcjach, po jakimś doświadczeniu duchowym czy posłudze. Czujemy się szczęśliwi, że dużo zrobiliśmy dla Pana Boga, dużo modliliśmy się, jesteśmy uwolnieni od grzechu…

My czujemy się mocni i szczęśliwi, a zły duch błąka się i jest zły, dlatego obmyśla następny plan, jak uderzyć, jak wyrwać tego człowieka z tego jego duchowego szczęścia, jak go zniszczyć, zniszczyć ów jego pokój.

Często jest tak, że po spowiedzi, po rekolekcjach zaraz pojawiają się próby albo silne pokusy, a czasem zły duch, jeśli widzi, że nie ma szans to trochę poczeka, ale potem uderzy.

Ktoś powiedział, że zły duch uderza tam, gdzie człowiek jest niezdecydowany. Jeśli dopuszczamy jakiś kompromis, jeśli do końca nie jesteśmy zdecydowani – walczyć ze złem, z pokusą, czy sobie na trochę jednak pozwolić, to zły duch zadba, żeby nie było to trochę.

Czasem zły duch zasiewa w nas zło. Przychodzi jakaś myśl, jakiś obraz i czujemy się, że wewnątrz coś się poruszyło, został zasiany jakiś zły plan – pierwsza myśl, pierwsze uczucie, pierwszy obraz. Jeszcze nie grzech, ale coś drgnęło. To jest moment walki i wielkiej modlitwy. Potem może być późno.

Wielką obroną przeciw takim pokusom są praktyki pokutne albo drobne rezygnowanie z przyjemności, nawet dozwolonych, małe umartwienia. To jest trudniejszy styl życia, dlatego naturalnie od niego uciekamy, a jednak. Jeśli chcemy, żeby zły duch nie wygrał z nami, jeśli chcemy się nie poddać, musimy też podejmować pewne umartwienia, wyrzeczenia, praktyki ascetyczne, pokutne – nie tylko w Wielkim Poście.

Dlatego dziś, w piątek, dzień pokutny, słyszymy takie wielkopostne czytanie: płaczcie, wejdźcie i nocujcie w worach, zarządźcie święty post, wołajcie do Pana.

Po tych wszystkich pokutnych wezwaniach czytamy na końcu tego tekstu – „Jak zorza poranna rozciąga się po górach lud wielki a mocny, któremu równego nie było od początku i nie będzie po nim nigdy aż do lat przyszłych pokoleń”.

Słowa zupełnie w innym duchu. Bo to właśnie pokuta i modlitwa daje moc i sprawia, że nie ma równego na ziemi.

Także Maryja w Fatimie wzywa do modlitwy i pokuty, do różańca i do ofiarowywania za grzeszników drobnych umartwień. To są właśnie owe ascetyczne, pokutne praktyki – przyjmować z cierpliwością i ofiarowywać Bogu te trudności, cierpienia, nieprzyjemności, które niesie życie.

To jest bardzo trudno bo często jest nieprzewidywalne. Łatwiej jest zaplanować sobie, postanowić jakąś formę umartwienia i ją wypełnić, ale to co nas zaskakuje i denrwuje i boli, przyjąć, zaakceptować, przeżyć cierpliwie i ofiarować za grzeszników, o ich zbawienie, to jest o wiele trudniejsze.

Pokuta nas zbawia, doświadczenie, cierpienie, często jest bardziej zbawienne dla nas niż przyjemności i raodość.

Ciekawe, że dziś, w biografii błogosławionego Honorata czytamy: „Będąc w gimnazjum zaniechał praktyk religijnych, a w czasie studiów zupełnie stracił wiarę.” To jest życiorys świętego. Ale dalej czytamy: „23 kwietnia 1846 r. został aresztowany przez policję carską pod zarzutem udziału w spisku i osadzony w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Wówczas ciężko zachorował; powracając do zdrowia, przemyślał dokładnie swoje życie i nawrócił się. Uwolniony z więzienia po blisko roku, podjął dalsze studia, a jednocześnie prowadził bardzo surowy tryb życia.”

Trudności, albo te które na nas spadają, albo które sami podejmujemy jako praktyki duchowne, ascetyczne, albo wymagania od siebie, praca nad sobą – to nas bardziej mobilizuje i lepiej na nas działa niż to kiedy sobie na wiele pozwalamy.

Nie zapominajmy – błąka się zły duch i zwołuje innych złych, żeby napaść na nasz wyczyszczony dom.

Czuwajmy! Nie dajmy się!

Nasze siostry od Aniołów

Niech modlitwa, zwłaszcza różańcowa, będzie naszą obroną.

Dbajmy o zawsze czyste serce, o częstą spowiedź i Komunię.

Jak czytam o tym ostatnim objawiniu fatimskim sprzed stu lat, to dziwię się, jak bez komórek i internetu, bez telewizji i łatwo dostępnych mediów, tyle osób się zebrało. Wiedzieli kiedy, gdzie i po co.

Ale też dziwię się – bardzo pozytywnie, uwielbiam Pana Boga i dzielę się tym w Rosji, jak udała się wielka modlitwa – Różaniec do granic. Nawet rosyjskie media o tym mówiły i to nie tylko katolickie.

Piękna sprawa! Wielka modlitwa! Bogu dzięki!

A co u nas na Syberii?

Wczoraj wróciliśmy z siostrami z Nowosybirska, gdzie odbywała się coroczna konerencja diecezjalna, konferencja duszpasterska, czyli krótko mówiąc – spotkanie wszystkich księży i sióstr z całej diecezji. To jest zawsze piękny czas, piękne doświadczenie, trudno jest się spotkać kiedy jesteśmy rozproszeni na terytorium pewnie takim jak Europa. Poruszaliśmy różne tematy duszpastersie – duszpasterstwo młodzieży, duszpasterstwo rodzin, rozważaliśmy raz jeszcze objawienia fatimskie, rozmawialiśmy o różnych problemach naszego Kościoła w Rosji. Ale przede wszystkim jest to piękne spotkanie, doświadczenie jedności, nie tylko ludzi oddalonych od siebie fizycznie, ale też ludzi bardzo różnych, z różnych stron świata, a więc i bardzo różnych kultur.

Widać to było na pogodnym wieczerze, prowadzonym przez nasze siostry posługujące w Surgucie. Jednym z punktów owego wieczoru było to, aby każda grupa narodowościowa (księża i siostry) zaśpiewała swoją piosenkę, jakąś narodową, w swoim języku. Wtedy było wyraźnie widać ile i skąd jest ludzi. Największe grupy były z Polski i Słowacji, choć chyba nawet ze słowacji było więcej, zwłaszcza sióstr niż z Polski. Potem Ukraina i Rosja, ale byli też Niemcy, Włosi, byli choć przedstawiciele takich krajów jak USA, Chile, Brazylia, Indie, Słowenia, Czechy, Irlandia, Korea. I nas wszystkich jednoczy to, że posługujemy na Syberii. Były oczywiście wspólne modlitwy i zawsze w centrum dnia Msza Św. Dla mnie osobiście zaszczytem było i nie lada wyzwaniem w pierszy dzień konferencji mówić kazanie na Mszy Św.

Proponuję dziś kilka zdjęć z tej konferencji i linki, gdzie można tych zdjęć zobaczyć więcej.

http://tvkana.com/

http://sib-catholic.ru/pastyirskaya-konferentsiya-preobrazhenskoy-eparhii-zavershilas/

Pozdrawiam. Do jutra.

Z Bogiem!

Nowy wikariusz generalny w naszej diecezji ks. Andrzej Ferko, Słowak, proboszcz w Czelabińsku

Nasz biskup Józef Wert