O duchowych Synach Świętego Pawła…

Pierwszy spośród dzisiejszych Patronów, Tymoteusz, był wiernym i oddanym uczniem oraz współpracownikiem Świętego Pawła. Święty Paweł nazywa go „najdroższym synem”, „bratem”, „pomocnikiem”,którego wspomina ze łzami w oczach. Kiedy Apostoł Narodów zatrzymał się w czasie swojej drugiej podróży w miasteczku Listra, nawrócił dwie Żydówki: kobietę imieniem Lois i jej córkę, Eunikę. Synem tejże Euniki, a wnukiem Lois, był Święty Tymoteusz. Jego ojcem był zamożny Grek, poganin, który jednak pozwolił babce i matce wychować Tymoteusza w wierze mojżeszowej.

Tymoteusz był młodzieńcem wykształconym. Znał Pismo święte i często się w nim rozczytywał. Wyróżniał się dobrymi obyczajami.Chrzest przyjął z rąk Świętego Pawła. Dlatego słusznie Apostoł nazywał go swoim synem. Dla ułatwienia Tymoteuszowi pracy wśród rodaków, poddał go Paweł obrzezaniu. Paweł też często zlecał Tymoteuszowi trudne i poufne sprawy w poszczególnych gminach, które założył. Jego też wyznaczył biskupem Efezu, ówczesnej metropolii Małej Azji i stolicy rzymskiej prowincji.

W czasie swoich podróży po Małej Azji, Grecji i do Jerozolimy, Święty Paweł zabierał ze sobą Tymoteusza do pomocy w posłudze apostolskiej. Tymoteusz dzielił także ze swoim mistrzem więzienie w Rzymie. Dwa Pawłowe listy, do niego skierowane, znajdujemy wśród ksiąg Nowego Testamentu. Paweł wydaje mu najpiękniejsze świadectwo i daje pouczenia, jak ma rządzić Kościołem w Efezie.

Z kolei drugi dzisiejszy Patron, Tytus, znany jest wyłącznie z listów Świętego Pawła. Pochodził z rodziny grecko–rzymskiej, zamieszkałej w okolicy Antiochii Syryjskiej. Stamtąd bowiem zabrał go Apostoł do Jerozolimy. Został ochrzczony przez Świętego Pawła przed soborem apostolskim w 49 roku. Obok Tymoteusza i Łukasza Ewangelisty Tytus należał do najbliższych i najbardziej zaufanych uczniów Świętego Pawła Apostoła. Towarzyszył mu w podróżach i na Soborze Jerozolimskim. Dowodem wyjątkowego zaufania, jakim tak w końcu młodego człowieka darzył Święty Paweł, były delikatne misje, jakie mu powierzał. Jego to właśnie wysłał do Koryntu. Nie pozwolił go też obrzezać w przekonaniu, że jego praca apostolska będzie rozwijać się nie wśród Żydów, ale wśród pogan. W swoich Listach Apostoł Narodów oddaje Tytusowi najwyższe pochwały. Jeden zaś List skierował wyłącznie do niego – i ten List znalazł się w kanonie Nowego Testamentu. Około roku 63 Paweł ustanowił go biskupem gminy chrześcijańskiej na Krecie.

            Jak zatem widzimy, w życiu tych dwóch młodych Biskupów młodego Kościoła spełniło się w całej rozciągłości polecenie, które Jezus wypowiedział dzisiaj w Ewangelii. Zostali bowiem we dwóch posłani, niczym owce między wilki. Posyłani do trudnych spraw przez Pawła Apostoła, wnosili Chrystusowy pokój i głosili Królestwo Boże. I zapewnenie nosili ze sobą trzosa ani torby, ani sandałów – jak mówił Jezus – to znaczy nie byli bogaci w żadne atrybuty ziemskiego panowania, posiadania, czy ziemskiej mądrości, ale w moc Bożego błogosławieństwa i w dobroć ojcowskiego serca Pawła Apostoła, z którego otrzymywali wsparcie i serdeczne wskazania.

A ojcowskie nastawienie do nich Apostoła Narodów chyba najlepiej widać w tych oto słowach, zapisanych w Drugim Liście do Tymoteusza, a wygłoszonych w pierwszym dzisiejszym czytaniu: Przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa naszego Pana ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według danej mocy Boga.

Przeżywając dzisiejsze liturgiczne wspomnienie, chcemy uświadomić sobie tę prawdę, że wiara przekazywana jest z pokolenia na pokolenie, w atmosferze miłości, zaufania i przyjaźni, i że każdy z nas – tak jak tę wiarę od kogoś otrzymał, od kogoś się jej nauczył – tak teżzobowiązany jest przekazać ją dalej: swoim dzieciom, wnukom, przyjaciołom, stając się dla nich dobrym przykładem i przewodnikiem po drogach wiary, jak Święty Paweł był przewodnikiem dla Tymoteusza i Tytusa.

W tym kontekście pomyślmy: