„Byłeś ze mną, ale ja nie byłem z Tobą”.

Wspomnienie św. Augustyna, biskupa i doktora Kościoła

(1 Tes 2,9-13)
Pamiętacie przecież, bracia, naszą pracę i trud. Pracowaliśmy dniem i nocą, aby nikomu z was nie być ciężarem. Tak to wśród was głosiliśmy Ewangelię Bożą. Sami jesteście świadkami i Bóg także, jak zachowywaliśmy się święcie, sprawiedliwie i nienagannie pośród was wierzących. Wiecie: tak każdego z was zachęcaliśmy i zaklinaliśmy, jak ojciec swe dzieci, abyście postępowali w sposób godny Boga, który was wzywa do swego królestwa i chwały. Dlatego nieustannie dziękujemy Bogu, bo gdy przyjęliście słowo Boże, usłyszane od nas, przyjęliście je nie jako słowo ludzkie, ale – jak jest naprawdę – jako słowo Boga, który działa w was wierzących.

(Mt 23,27-32)
Jezus przemówił tymi słowami: Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo podobni jesteście do grobów pobielanych, które z zewnątrz wyglądają pięknie, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa. Tak i wy z zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości. Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo budujecie groby prorokom i zdobicie grobowce sprawiedliwych, i mówicie: Gdybyśmy żyli za czasów naszych przodków, nie bylibyśmy ich wspólnikami w zabójstwie proroków. Przez to sami przyznajecie, że jesteście potomkami tych, którzy mordowali proroków. Dopełnijcie i wy miary waszych przodków!

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pozdrawiam z Syberii. Kontynuujemy nasze rozmyślania. Zdaje się, że cała blogowa rodzina na spływ wyjechała (sądząc po komentarzach). Pozdrawiamy spływowiczów, życząc im, żeby mieli lepsza pogodę niż tu na Syberii. O ile 2 dni temu, a jeszcze i wczoraj mogłem im życzyć takiej jak tu, to dziś zdecydowanie życzę im lata a nie jesieni.

Dziś w liturgii wspomnienie wielkiego świętego – św. Augustyna. Ciekawi mnie, czy jest po polsku film o św. Augustynie, chyba włoski, dwie części, dobry film, był nawet w rosyjskiej telewizji… Myśmy tu z młodzieżą nie tak dawno go oglądali. Polecam.

A dziś w słowie znów nic przyjemnego, bardzo konkretnie, nawet, można powiedzieć ostro:

„Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo podobni jesteście do grobów pobielanych, które z zewnątrz wyglądają pięknie, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa. Tak i wy z zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości”.

I znów, chciało by się uderzyć w cudze piersi, bo przecież znamy całą masę takich, którym należy się takie biada, znamy przykłady obłudników i grobów pobielanych, i nie powiem, że nie mamy racji…

A jednak…

Rozmyślanie nad słowem Bożym, to zawsze, ale to zawsze, słowo Boga do mnie – co Bóg chce mi powiedzieć…

I ciekawe, że Jezus tak zwraca się do mnie, do każdego z nas… Czego On chce? No, nie jest ze mną aż tak źle. A jednak…

Trzeba nam zrobić sobie rachunek sumienia. Jezus mówi: „Tak i wy z zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości”.

Któż z nas nie gra? Kto może śmiało i uczciwie powiedzieć – to co jest we mnie wewnątrz, jest i na zewnątrz?

My będziemy chyba zawsze starać się innym pokazać z lepszej strony… I do pewnego stopnia to nawet można powiedzieć, normalne i dobre. Np. gdy jestem zdenerwowany, nie daję się ponieść emocjom, staram się być zrównoważony i panować nad swoimi emocjami. To dobrze, to piękne, choć to też możemy nazwać rozdwojeniem, między tym co na zewnątrz, a tym co w środku.

Jednak to nie zawsze jest dobre. Czasem nawet na zwykłym ludzkim poziomie, to nie jest dobre.

Pamiętam pewną parę, chłopaka i dziewczynę, którzy widać, że mają się ku sobie, czasem przychodzą pogadać… raz przyszła dziewczyna, opowiada o jakiejś sytuacji, która wywołała miedzy nimi napięcie… Potem przychodzi chłopak, też opowiada o tej sytuacji. Z obu stron widać, że nie mogą sobie poradzić z tą sytuacją, choć obiektywnie, z boku, ta sytuacja wydaje się być głupstwem, po prostu innym spojrzeniem na jakąś sprawę. I oni codziennie spotykają się ze sobą, spacerują, lubią się, ale nie potrafią porozmawiać o tej jednej sprawie, choć ona ich męczy, psuje humor, a rozmowa o tym dała by im wolność od tej sytuacji.

Tu już widać, że brakuje pewnej szczerości, pewnego zrównoważenia tego co w środku z tym co na zewnątrz, takiego wyrównania ciśnienia.

A ile takich napięć jest w małżeństwach… A przyczyna ta sama, brak dialogu, szczerej rozmowy o tym co czuję, co przeżywam, o przyczynach takiego a nie innego zachowania, decyzji. W szczerości wszystko było by o wiele prostsze. Ale my czasem nie lubimy, żeby było zbyt prosto, lubimy komplikować i żyć w napięciu.

I taka gra przenosi się na całe nasze życie, dla znajomych, w pracy, na towarzyskich spotkaniach, jesteśmy fajni, weseli, roześmiani, pełni życia, entuzjazmu…

A w środku?

W środku zżera nas złość, nienawiść, zazdrość, nieczystość…

I to wylewa się często potem na najmniej winnych, na najbliższych – rodziców, współmałżonka, dzieci…

Proponuję dziś siąść w ciszy i wsłuchać się w swoje serce, co w nim gra, gdy jesteś sam, gdy się wyciszysz, gdy zaczynasz wchodzić głębiej w siebie? Co gra w Twoim sercu?

A jeśli znajdziemy tę zgniliznę, obłudę i nieprawość, która tam, głęboko w sercu żyje, to co robić?

Przeczytajmy fragment „Wyznań” św. Augustyna, które znajdujemy dziś w Liturgii Godzin:

 „Późno Cię ukochałem, Piękności dawna i zawsze nowa! Późno Cię ukochałem! We mnie byłeś, ja zaś byłem na zewnątrz i na zewnątrz Cię poszukiwałem. Sam pełen brzydoty, biegłem za pięknem, które stworzyłeś. Byłeś ze mną, ale ja nie byłem z Tobą. Z dala od Ciebie trzymały mnie stworzenia, które nie istniałyby w ogóle, gdyby nie istniały w Tobie. Przemówiłeś, zawołałeś i pokonałeś moją głuchotę. Zajaśniałeś, Twoje światło usunęło moją ślepotę. Zapachniałeś wokoło, poczułem i chłonę Ciebie. Raz zakosztowałem, a oto łaknę i pragnę; dotknąłeś, a oto płonę pragnieniem Twojego pokoju”.

Przyjść do Źródła, szukać prawdy i światła tam, gdzie one są.

Tu polecam też zdanie z I czytania z Godziny Czytań, z Brewiarza, z Księgi proroka Jeremiasza: „Jak możesz mówić: «Nie uległam skażeniu, nie chodziłam za Baalami»? Spójrz na swe postępowanie w Dolinie, przyznaj się, coś czyniła!”

Albo słowa dzisiejszego psalmu 139 (mój ulubiony psalm…) – „Gdzie ucieknę przed duchem Twoim? Gdzie oddalę się od Twego oblicza?” i refren: „Panie, przenikasz i znasz mnie całego”

Spójrz na swe postępowanie i przyznaj się – przyznaj się, najpierw przed samym sobą – tak, to jest mój grzech, to jest mój problem, to nie w nim, nie w nich, a we mnie jest problem… i przyjdź z tym do Jezusa – jeśli trzeba to i w sakramencie pokuty, jeśli nie, to w osobistej modlitwie, w adoracji i powiedz Mu:

Jezu, oto mój problem, oto mój grzech, moja wada, woja wewnętrzna zgnilizna. I parafrazując słowa św. Augustyna powiedz – Panie pokonaj moją głuchotę, usuń moją ślepotę, daj mi chłonąć Ciebie, dotknij mnie, abym płonął pragnieniem Twojego pokoju.

Pozdrawiam