Wznieść się ponad przeciętną!

Wspomnienie bł. Karoliny Kózkówny, dziewicy i męczennicy

(Ap 3,1-6.14-22)
Ja Jan usłyszałem Pana mówiącego do mnie: Aniołowi Kościoła w Sardach napisz: To mówi Ten, co ma Siedem Duchów Boga i siedem gwiazd: Znam twoje czyny: masz imię, które mówi, że żyjesz, a jesteś umarły. Stań się czujnym i umocnij resztę, która miała umrzeć, bo nie znalazłem twych czynów doskonałymi wobec mego Boga. Pamiętaj więc, jak wziąłeś i usłyszałeś, strzeż tego i nawróć się! Jeśli więc czuwać nie będziesz, przyjdę jak złodziej, i nie poznasz, o której godzinie przyjdę do ciebie. Lecz w Sardes masz kilka osób, co swoich szat nie splamiły; będą chodzić ze Mną w bieli, bo są godni. Tak szaty białe przywdzieje zwycięzca, i z księgi życia imienia jego nie wymażę. I wyznam imię jego przed moim Ojcem i Jego aniołami. Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów. Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, Świadek wierny i prawdomówny, Początek stworzenia Bożego: Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust. Ty bowiem mówisz: Jestem bogaty, i wzbogaciłem się, i niczego mi nie potrzeba, a nie wiesz, że to ty jesteś nieszczęsny i godzien litości, i biedny i ślepy, i nagi. Radzę ci kupić u mnie złota w ogniu oczyszczonego, abyś się wzbogacił, i białe szaty, abyś się oblókł, a nie ujawniła się haniebna twa nagość, i balsamu do namaszczenia twych oczu, byś widział. Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę. Bądź więc gorliwy i nawróć się! Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną. Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie. Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów.

(Łk 19,1-10)
Jezus wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A był tam pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić. Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu. Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy, widząc to, szemrali: Do grzesznika poszedł w gościnę. Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie. Na to Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pozdrawiam z Syberii.

Mam dla Was złą wiadomość – którą już znacie – przez kilka dni jesteście skazani na mnie. Mogę tylko rozumiejąc Wasze trudne położenie, zgodzić się, że przez te dni nie będziecie czytać. Ale jeśli ktoś ma na tyle odwagi i zdolności do wyrzeczeń, że jest gotów spróbować, to zapraszam do wspólnego kroczenia drogą wiary wyznaczoną nam przez słowo Boże w tym tygodniu.

W modlitwie pamiętajmy o Ks. Jacku przeżywającym swoje rekolekcje. Prośmy o moc, światło Ducha Św. dla niego. Można np. w modlitwie różańcowej dziś taką intencję wzbudzić.

U nas tu zima w pełni, w niedzielę wracając z Kogałymu zauważyłem, jak dotąd – tej zimy, rekordowo niską temperaturę – o taką…
A wczoraj i dziś napadało tyle śniegu, że mogę się z Wami podzielić.

A co dziś w słowie?

Co zrobił Zacheusz? – Wszedł na drzewo… Można i tak to określić, jednak jego dziwny czyn ma też sens alegoryczny, nieco głębszy, niż bieganie po drzewach dorosłego, poważnego faceta. On wzniósł się ponad przeciętność – przeciętność własnego życia i przeciętność innych, ogólnie przyjętą normę, ogólnie przyjęty sposób zachowania, wzniósł się ponad to.

Dzięki temu i właśnie wtedy – zobaczył Jezusa a Jezus zwrócił uwagę na niego.

Właśnie wtedy, gdy wzniósł się ponad przeciętną.

Wezwanie do wznoszenia się ponad przeciętną znajdujemy dziś wiele razy w liturgii. Listy do Kościołów, w Apokalipsie św. Jana Apostoła, to przecież jest jedno wielkie wezwanie do wznoszenia się ponad przeciętną…

„Znam twoje czyny: masz imię, które mówi, że żyjesz, a jesteś umarły. Stań się czujnym i umocnij resztę, która miała umrzeć, bo nie znalazłem twych czynów doskonałymi wobec mego Boga”.

„Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust”.

„Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę. Bądź więc gorliwy i nawróć się! Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną. Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie”.

Proponuję poczytać sobie te słowa po kilka razy, zamyśleć się nad nimi – ile tam treści, głębi, Bożego wezwania – właśnie do owej nieprzeciętności.

A jakim wezwaniem do wspięcia się ponad przeciętną jest postać bł. Karoliny, dzisiejszej patronki.

Jest do wezwanie przede wszystkim do życia w czystości, do bronienia swojej czystości – to jakby obraz do dzisiejszych słów z Apokalipsy: „…masz kilka osób, co swoich szat nie splamiły; będą chodzić ze Mną w bieli, bo są godni”. Czy my jesteśmy, będziemy wśród owych kilku osób?

Jednak oprócz tego aktu męczeństwa, owej wierności Bogu przez oddanie życia, Karolina zdobyła świętość nieprzeciętnym życiem. Oto fragment biografii:

„Karolina od najmłodszych lat ukochała modlitwę i starała się wzrastać w miłości Bożej. Nie rozstawała się z otrzymanym od matki różańcem – modliła się nie tylko w ciągu dnia, ale i w nocy. We wszystkim była posłuszna rodzicom, z miłością i troską opiekowała się licznym młodszym rodzeństwem. W 1906 roku rozpoczęła naukę w ludowej szkole podstawowej, którą ukończyła w 1912 roku. Potem uczęszczała jeszcze na tzw. naukę dopełniającą trzy razy w tygodniu. Uczyła się chętnie i bardzo dobrze, z religii otrzymywała zawsze wzorowe oceny, była pracowita i obowiązkowa.
Do Pierwszej Komunii św. przystąpiła w roku 1907 w Radłowie, a bierzmowana została w 1914 r. przez biskupa tarnowskiego Leona Wałęgę w nowo wybudowanym kościele parafialnym w Zabawie.
Duży wpływ na duchowy rozwój Karoliny miał jej wuj, Franciszek Borzęcki, bardzo religijny i zaangażowany w działalność apostolską i społeczną. Siostrzenica pomagała mu w prowadzeniu świetlicy i biblioteki, do której przychodziły często osoby dorosłe i młodzież. Prowadzono tam kształcące rozmowy, śpiewano pieśni religijne i patriotyczne, deklamowano utwory wieszczów.
Karolina była urodzoną katechetką. Nie poprzestawała na tym, że poznała jakąś prawdę wiary lub usłyszała ważne słowo; zawsze spieszyła, by przekazać je innym. Katechizowała swoje rodzeństwo i okoliczne dzieci, śpiewała z nimi pieśni religijne, odmawiała różaniec i zachęcała do życia według Bożych przykazań. Wrażliwa na potrzeby bliźnich, chętnie zajmowała się chorymi i starszymi. Odwiedzała ich, oddając im różne posługi i czytając pisma religijne. Przygotowywała w razie potrzeby na przyjęcie Wiatyku. W swojej parafii była członkiem Towarzystwa Wstrzemięźliwości oraz Apostolstwa Modlitwy i Arcybractwa Wiecznej Adoracji Najświętszego Sakramentu.”

Piękne świadectwo życia – w tak młodym wieku, jednak – wspięła się na sykomorę życia, aby zobaczyć Jezusa i dać się zauważyć przez niego – wspięła się ponad przeciętną.

A my?

Czy nie boimy się wychodzić ponad przeciętność, podejmować wyzwań, pójść pod prąd, nie bać się osądów, że będą się z nas śmiać…

W jakim wymiarze mamy wychodzić ponad przeciętność?

Warto tu wrócić do niedzielnej przypowieści o talentach, zobaczyć swój talent, spróbować pójść w tym kierunku – za swoim talentem, tym co Bóg szczególnego dał mi – spróbować odważnie w tym kierunku wyjść ponad przeciętność.

To może być coś bardzo prostego, a jednak…

Bardzo prosty przykład z dzisiaj.

Jest u nas w parafii pan Edward – dla podkreślenia jego polskich korzeni mówimy na niego „pan”. Mówi po polsku, choć jest to dosyć specyficzny polski. Pochodzi z terenów dzisiejszej Ukrainy.

Dziś rano, w czasie Mszy nawet, przychodziły mi myśli, co zrobić z tym śniegiem przed kościołem, którego dużo napadało przez ostatnią dobę… I oto zaraz po zakończeniu Mszy zjawia się pan Edward – dziś mam wolny dzień w pracy, przyszedłem poodśnieżać. Dziś cały dzień będę się tym zajmował.

Pan Edward potrafi przyjść po pracy i coś zrobić przy kościele, niedawno razem kupiliśmy odśnieżarkę do kościoła – oprócz tego, że pomógł ją kupić, znalazł transport, żeby ją przewieźć, to jeszcze dał sporo własnych pieniędzy na zakup owej maszyny.

I tak sobie dziś pomyślałem – to jest człowiek, który rozwija swój talent – umie dużo zrobić, złota rączka, ale jednocześnie chce tym talentem posłużyć wspólnocie. Wychodzi ponad przeciętną. Wielu prosisz o pomoc, ogłaszasz i nie ma reakcji… On umie i po pracy przyjechać, żeby pomóc – jemu się chce.

Myślę sobie, jeśli by mieć w parafii kilka takich osób, chyba żadnych problemów by nie było.

A każdy ma tutaj swój talent – ważne, aby go rozwijać.

Pomyślmy – jaki ja mam talent, który mogę rozwijać?

Czy mi się chcę?

Co znaczy dla mnie – dziś – wspiąć się ponad przeciętną?

Pozdrawiam.