Jak wygląda Wasze dziękczynienie po Komunii św.?

(Dz 9,1-20)
Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich. Udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jerozolimy mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi, jeśliby jakichś znalazł. Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? Kto jesteś, Panie? – powiedział. A On: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić. Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo. Szaweł podniósł się z ziemi, a kiedy otworzył oczy, nic nie widział. Wprowadzili go więc do Damaszku, trzymając za ręce. Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił. W Damaszku znajdował się pewien uczeń, imieniem Ananiasz. Ananiaszu! – przemówił do niego Pan w widzeniu. A on odrzekł: Jestem, Panie! A Pan do niego: Idź na ulicę Prostą i zapytaj w domu Judy o Szawła z Tarsu, bo właśnie się modli. /I ujrzał w widzeniu, jak człowiek imieniem Ananiasz wszedł i położył na nim ręce, aby przejrzał/. Panie – odpowiedział Ananiasz – słyszałem z wielu stron, jak dużo złego wyrządził ten człowiek świętym Twoim w Jerozolimie. I ma on także władzę od arcykapłanów więzić tutaj wszystkich, którzy wzywają Twego imienia. Idź – odpowiedział mu Pan – bo wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela. I pokażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla mego imienia. Wtedy Ananiasz poszedł. Wszedł do domu, położył na nim ręce i powiedział: Szawle, bracie, Pan Jezus, który ukazał ci się na drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym. Natychmiast jakby łuski spadły z jego oczu i odzyskał wzrok, i został ochrzczony. A gdy go nakarmiono, odzyskał siły. Jakiś czas spędził z uczniami w Damaszku i zaraz zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym.

(J 6,52-59)
Żydzi sprzeczali się więc między sobą mówiąc: Jak On może nam dać /swoje/ ciało do spożycia? Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. To powiedział ucząc w synagodze w Kafarnaum.

Chrystus Zmartwychwstał!

Pozdrawiam serdecznie z Syberii, z Surgutu.

Wczoraj trochę śledziłem, choć nie za dużo, obchody 1050 rocznicy Chrztu Polski. Bardzo się cieszę, że tak uroczyście to się odbywało. Jest się z czego cieszyć, jest się czym chlubić. Oby te obchody odnowiły w naszej Ojczyźnie ducha Chrztu, ducha Chrześcijaństwa. Można powtórzyć za prezydentem – Niech Pan Bóg błogosławi mojej Ojczyźnie, niech Pan Bóg błogosławi Polakom, niech Pan Bóg błogosławi Kościołowi. Pięknie, że prezydent mówi takie słowa.

My tu w Rosji też obchodziliśmy swój jubileusz – 13 kwietnia obchodziliśmy 25-lecie odnowienia struktur Kościoła Katolickiego w Rosji. Po latach prześladowań, oficjalnie znów zaczął istnieć Kościół Katolicki w Rosji. Dziękujemy za to Panu Bogu i prosimy także – Niech Pan Bóg błogosławi Rosji (mojej drugiej Ojczyźnie), niech Pan Bóg błogosławi Rosjanom, niech Pan Bóg błogosławi Kościołowi.

http://pl.radiovaticana.va/news/2016/04/13/rosja_25-lecie_odnowy_struktur_ko%C5%9Bcio%C5%82a_rzymskokatolickiego/1222491

Jeśli ktoś poradzi sobie z językiem rosyjskim to polecam wywiad z naszym tutejszym biskupem Józefem Wertem na ten temat:

http://gaudete.ru/werth_admin/

A teraz przejdźmy już do dzisiejszego słowa Bożego. Piękne czytania, mnóstwo treści.

Najpierw nawrócenie Szawła.

Przepiękne świadectwo jak Jezus identyfikuje się z Kościołem – „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? Kto jesteś, Panie? – powiedział. A On: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz.”

Przecież Szaweł nie prześladował Jezusa ale chrześcijan. Szaweł prześladował Kościół. A Jezus mówi – Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz.

Jezus utożsamia się z Kościołem, identyfikuje się z Kościołem. Kościół i Jezus to jedno. Kościół to Ciało Jezusa.

Jezus broni swojego Kościoła. Zatrzymuje Szawła, powstrzymuje go, Jezus staje w obronie swojego Kościoła.

Jezus prowadzi swój Kościół. Powołuje nowych apostołów, nawet z grona prześladowców, jak w przypadku Szawła. Jezus wykorzystuje jego zapał, jego gorliwość i ukierunkowuje ją na korzyść Kościoła, dla zbawienia ludzi.

Dziś jest ten sam Jezus i ten sam Kościół, choć minęło 2000 lat.

Dziś także Jezus identyfikuje się ze swoim Kościołem, Jezus broni swojego Kościoła, Jezus prowadzi swój Kościół. To jest Jego – Jezusa Kościół.

Może i nam czasem trzeba takiego głębszego spojrzenia na Kościół, myślenia i mówienia o Kościele.

Zadziwia mnie też dziś w tym czytaniu to jak Ananiasz rozmawia z Jezusem: „W Damaszku znajdował się pewien uczeń, imieniem Ananiasz. Ananiaszu! – przemówił do niego Pan w widzeniu. A on odrzekł: Jestem, Panie! A Pan do niego: Idź na ulicę Prostą i zapytaj w domu Judy o Szawła z Tarsu, bo właśnie się modli. (…). Panie – odpowiedział Ananiasz – słyszałem z wielu stron, jak dużo złego wyrządził ten człowiek świętym Twoim w Jerozolimie. I ma on także władzę od arcykapłanów więzić tutaj wszystkich, którzy wzywają Twego imienia. Idź – odpowiedział mu Pan – bo wybrałem sobie tego człowieka za narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela. I pokażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla mego imienia. Wtedy Ananiasz poszedł.”

Pan jemu mówi a on odpowiada – Jestem, Panie!

Takie naturalne, jakby rozmowa dwojga ludzi, naturalnie, normalnie, dialog…

Czy my tak rozmawiamy z Jezusem?

Może to nasza wiara jeszcze nie dojrzała do takiego poziomu?

Niedawno rozmawiałem z grupą protestantów. Jestem pod wrażeniem tego jak oni mówią o Bogu. Np.: „dopóki nie spotkałem Jezusa w moim życiu było…”, „Jezus mnie uzdrowił. Kiedyś myślałem, że to bajki, że On uzdrawia, ale jak uwierzyłem i zacząłem się modlić sam tego doświadczyłem”. Ciekawe, że oni często o swojej wierze mówią tak naturalnie, spokojnie, normalnie. Myślę, że mamy się czego od nich nauczyć.

Oczywiście jest u nich jeden problem… Może i nie jeden, ale jeden zwłaszcza – sakramenty.

Rozmawiam z jednym z nich i pytam – jak wy pojmujecie Eucharystię? On nie bardzo wiedział co powiedzieć, o co w ogóle chodzi, więc zaczynam mówić jak to jest u nas. On słucha i mówi – u nas też tak jest, pastor daje chleb i wino, raz na miesiąc i jest komunia.

Pytam go – ale wy wierzycie, że tam jest realnie obecny Jezus Chrystus? On odpowiada – chyba tak, szczerze mówiąc nigdy się nad tym nie zastanawiałem.

A no właśnie – nigdy się nad tym nie zastanawiałem.

A my się nad tym zastanawiamy, zwłaszcza kiedy czytamy 6 rozdział Ewangelii św. Jana, a czytamy go właśnie w tym tygodniu. Warto czytać go często, rozmyślać nad nim.

I dziś także: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił – nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki.”

Spróbujmy powyższy fragment przeczytać sobie chociaż 3 razy – spokojnie, powoli, zastanawiając się nad jego treścią.

Jezus próbuje na różne sposoby przekonać nas, że to jest Jego Ciało, pokarm na życie wieczne, Chleb z Nieba.

Niesamowity skarb, niesamowita siła owego chleba. Tylko chyba problemem, że ta siła nie może zaistnieć jest nasza wiara, a raczej jej brak. Jezus często w tym rozdziale mówi – kto wierzy we Mnie – przypomina o wierze.

Czy my tak naprawdę wierzymy? Czy zawsze kiedy przyjmujemy Komunię św. wierzymy, że przyjmujemy żywego Jezusa – przyjmujemy Go, zapraszamy do swojego serca. Czy uwielbiamy Go po Komunii św. 

Przed napisaniem tego rozmyślania przeczytałem sobie dyskusję z przedwczoraj o pozycji w jakiej przyjmuje się Komunię św. I tak sobie pomyślałem – zazdroszczę im, że oni nie mają większych problemów. Już przez te 7 lat zapomniałem o tych „polskich” problemach – Komunia na siedząco czy na leżąco? – oj! na stojąco czy na klęcząco…

Pamiętam jeszcze kiedy byłem w Polsce te babcie gotowe pozabijać wszystkich, którzy przyjmowali na stojąco, które wykłócały się z każdym kto ośmielił się zwrócić im uwagę. Szanuję tu wybór człowieka, ale to czasem wyglądało naprawdę groteskowo albo raczej żałośnie. Ale już o tym zapomniałem. Tu nikt z tego problemu nie robi – jeśli ksiądz powie – na stojąco, znaczy na stojąco. I tak ludzie u nas przyjmują. Przyklękną, albo skłonią się wcześniej i przyjmują na stojąco. Za to co robią później… Lubię w czasie dziękczynienia po Komunii św. obserwować ludzi. Czasem, mając zapędy fotografa chce się tym ludziom zrobić zdjęcie, ale ja odprawiam to raz, a dwa, że nie chce się przeszkadzać i rozpraszać tych ludzi. Zawsze po Komunii św. śpiewamy jakąś pieśń eucharystyczną a potem jest chwila ciszy. Wtedy ludzie klęczą… Ich skupienie, ich wygląd… To jest katecheza, to jest zachęta do głębokiej modlitwy…

Proponuję, zamiast dyskusji jak, w jakiej pozycji przyjmować Komunię św. opowiedzcie – jak wygląda Wasze dziękczynienie po Komunii św. 

Pozdrawiam.