Pana nie było w wichurze

Nam też czasem w życiu, jakoś tak nudno i monotonnie w objęciach łagodnego powiewu. Szukamy często jakichś emocji, przygód, doznań, które często wpychają nas w grzech. Często te nasze poszukiwania mocnych wrażeń, wyrazistych doznań, jakiejś adrenaliny, przechodzą przez nasze życie jak burza, jak trzęsienie ziemi, jak ogień, ale potem przychodzi przebudzenie i ze smutkiem stwierdzamy – tam nie ma Boga.

Takim doznaniem są też najprzeróżniejsze doznania seksualne, jakieś pragnienia, spojrzenia, kontakty, jakieś niedobre relacje. Chodzi tu nie tylko o doznania seksualne, ale podkreślam je ze względu na temat dzisiejszej Ewangelii.

Jakże często nasze pragnienie, by coś przeżyć, by czegoś doświadczyć, pragnienie przygód, emocji, wpycha nas w takie problemy, dotyczące 6 przykazania.

A jednak potem, jak refren, powtarzają się słowa z dzisiejszego I czytania – „Pana nie było” – Pana nie było – w wichurze, w ogniu, w trzęsieniu ziemi, Pana nie było w grzesznych przygodach, doznaniach, wybrykach… Pana tam nie było.

A to jest najstraszniejsze co sobie można wyobrazić, jeśli nie ma tam Pana.

Jeśli Pana nie ma – nie ma życia, nie ma sensu, nic nie ma. Miejsce, przestrzeń bez Pana jest miejscem pustym, straconym, bez życia, bez sensu. Najgorsze co może nas w życiu spotkać to być bez Pana, bez Boga.

Pan nas nie opuszcza, nie odchodzi od nas, nie zostawia nas, On nas kocha. Jednak my często Jego opuszczamy, od Niego odchodzimy, Jego opuszczamy. My odchodzimy od Niego nie on od nas.

Może więc lepiej odrzucić ciekawe, ale grzeszne pragnienia, może lepiej zostawić miłe, ale grzeszne kontakty, może lepiej uporządkować piękne, ale grzeszne życie… Niech będzie trochę bardziej spokojnie, może i monotonnie, ale w objęciach łagodnego powiewu, w objęciach Bożej miłości, w objęciach obecności Pana.

A co u nas na Syberii?

Dzieje się, dzieje…

W tej chwili, najpoważniejszą sprawą, o której już chyba wspominałem, ale teraz ją finalizujemy, jest inwestycja – zakup domu w Kogałymie, gdzie będzie kaplica. Od ponad 15 lat zbiera się tam piękna wspólnota, wspólnota, gdzie jest wiele młodych rodzin, wspólnota, gdzie jest dużo dzieci, owa wspólnota spotyka się w mieszkaniach. Widać wyraźnie, że owi ludzie już trochę są zmęczeni tą sytuacją. Udało się, po wielu latach starań uzyskać pomoc materialną, by kupić jakieś pomieszczenie. Wybraliśmy dom. Kiedy już kupimy, zarejestrujemy go, kiedyś przyślę jakieś fotografie.

Jest to dla nas częsty problem, problem wielu miast i wielu wspólnot, że spotykamy się w mieszkaniach. Owe miasta są w dużej odległości od siebie, trudno jest gdzieś dojechać, trzeba spotykać się na miejscu, a często nie ma gdzie. Często ludzie mają jakieś opory, by przyjąć wszystkich u siebie albo by przyjść do kogoś do domu. A i my jadąc gdzieś jesteśmy uzależnieni od kogoś, czy ktoś nas zaprosi, czy przyjmie. Posiadanie nawet skromnego, ale swojego pomieszczenia bardzo uzdrawia taką sytuacje, stwarza atmosferę normalnej parafii, pomaga być niezależnym i neutralnym. Coś takiego niedługo zacznie się w Kogałymie. Trzeba będzie jeszcze sporo popracować, wyremontować, wyposażyć, ale to już będzie prostsze mając swój kąt.

Kogałym jest to miasto ponad 60 tys. mieszkańców, oddalone od Surgutu jakieś 190 km. Jeśli spotkaliście stacje LUK oil, to Kogałym jest ową trzecią literą – L – Langepas, U – Uraj, K – Kogałym. Od tych miast bierze początek owa korporacja, wszystkie te miasta są na terenie mojej parafii.

A swoją drogą to niedawno odkryłem, że powierzchnia mojej parafii jest nie 3 – jak zawsze mówiłem, ale 4 razy większa od terytorium Polski. Terytorium mojej parafii to ponad 1,2 miliona km. kw.

Dziś w naszym kościele miało miejsce ciekawe wydarzenie. Otóż do kościoła przyjechała młoda para – Ormianie, a wraz z nimi goście weselni. Nagle kościół zapełnił się jak na weselu w Kanie Galilejskiej. Problem w tym, że owi młodzi, zawierają ślub tylko w urzędzie. Uważają się za katolików, i oni, i ich rodziny bardzo chcieli przyjechać w tym dniu do kościoła. Owych młodych widziałem pierwszy raz w życiu. Trudna sprawa, co tu z nimi zrobić. Trudno ich tak zostawić kiedy kościół pełen ludzi, ale i trudno ich błogosławić na życie w grzechu.

Wyszedłem do nich, fotografom zabroniłem robić zdjęcia w kościele, żeby potem dla „niewtajemniczonych” nie było to zamieszaniem, że jeśli oni w ślubnych strojach w kościele to znaczy, że ślub kościelny. Chwilę porozmawiałem z młodymi, potem krótka katecheza dla wszystkich zebranych, potem dziesiątek różańca, o dobre przygotowanie młodych do ślubu kościelnego i tak to się odbyło „nabożeństwo” ślubu cywilnego.

Ormianie to w ogóle naród ciekawy, a jest ich tu sporo. Z jednej strony ludzi tak życzliwych, otwartych, gotowych pomóc trudno znaleźć oprócz nich. Z drugiej strony ludzi tak niesystematycznych w życiu religijnym, tak opornych na wszelką katechezę, też trudno znaleźć, choć uważają się sami, za bardzo religijnych ludzi.

Jednak wierzę, że woda drąży kamień i może i oni się będą bardziej otwierać.

I jeszcze jedno. Dotarła do mnie wiadomość, że znów nie chcą wypuścić z diecezji w Polsce ks. Pawła, który już 3 lata stara się o pozwolenie na posługę na Syberii, chce przyjechać by mi pomóc, i choć po ostatnich rozmowach było dużo nadziei, to okazuje się, że znów pozwolenia nie ma. Proszę Was o modlitwę, bo żniwo wielkie….

Proszę Was o modlitwę za mnie i moją parafię, zwłaszcza za sprawy o których piszę.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec + i Syn i Duch Święty. Amen.

Zdjęcia będą trochę później, bo muszę jechać do chorej…

Kaplica w Stawropolu