Błogosławiony, kto we Mnie nie zwątpi…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny przeżywają:

►Anetta Dziak, Nauczycielka biologii w Liceum im. Lelewela w Żelechowie, moja Koleżanka z pracy w tejże Szkole, Mama dwóch Lektorów w Parafii w Miastkowie Kościelnym;

►Grzegorz Bessaraba, należący w swoim czasie do jednej z młodzieżowych Wspólnot.

Życzę Obojgu świętującym ciągłego odkrywania znaków Bożego działania, Bożej obecności i wsparcia, jakiego oby zawsze Im udzielał. Zapewniam o modlitwie!

A teraz już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem, aby móc odkryć to jedno i jedyne przesłanie, z jakim Pan dzisiaj do mnie konkretnie się zwraca.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Środa 3 Tygodnia Adwentu,

16 grudnia 2020.,

do czytań: Iz 45,6b–8.18.21b–25; Łk 7,18b–23

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA IZAJASZA:

„Ja jestem Pan i nie ma innego.

Ja tworzę światło i stwarzam ciemności,

sprawiam pomyślność i stwarzam niedolę.

Ja, Pan, czynię to wszystko.

Niebiosa, wysączcie z góry sprawiedliwość

i niech obłoki z deszczem ją wyleją!

Niechajże ziemia się otworzy,

niechaj zbawienie wyda owoc

i razem wzejdzie sprawiedliwość.

Ja, Pan, jestem tego Stwórcą”.

Albowiem tak mówi Pan,

Stworzyciel nieba, sam Bóg,

który ukształtował i wykończył ziemię,

który ją mocno osadził,

który nie stworzył jej bezładną,

lecz przysposobił na mieszkanie:

„Ja jestem Pan i nie ma innego.

Czyż nie Ja jestem Panem,

a nie ma innego boga prócz Mnie?

Bóg sprawiedliwy i zbawiający

nie istnieje poza Mną.

Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić,

wszystkie krańce świata,

bo Ja jestem Bogiem, i nikt inny!

Przysięgam na Siebie samego,

z moich ust wychodzi sprawiedliwość,

słowo nieodwołalne.

Tak, przede Mną się zegnie wszelkie kolano,

wszelki język na Mnie przysięgać będzie,

mówiąc: «Jedynie u Pana

jest sprawiedliwość i moc!»

Do Niego przyjdą zawstydzeni wszyscy,

którzy się przeciw Niemu zżymali.

W Panu uzyska swe prawo i dostąpi chwały

całe plemię Izraela”.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Jan przywołał do siebie dwóch spośród swoich uczniów i posłał ich do Jezusa z zapytaniem: „Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?” Gdy ludzie ci zjawili się u Jezusa, rzekli: „Jan Chrzciciel przysyła nas do Ciebie z zapytaniem: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?”

W tym właśnie czasie wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i uwolnił od złych duchów; oraz wielu niewidomych obdarzył wzrokiem. Odpowiedział im więc:

„Idźcie i donieście Janowi to, coście widzieli i słyszeli: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia i głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi”.

Bóg jest rzeczywistym Stwórcą i Władcą świata i wszechświata – we wszystkich wymiarach. Stwierdzenie: Ja tworzę światło i stwarzam ciemności, a więc dwie rzeczywistości zupełnie sobie przeciwstawne, dobitnie podkreślają, że Bóg swoją wszechmocą ogarnia wszystko – całe stworzenie. Tymczasem, narody ościenne, wśród których żył naród wybrany, uważały światło i ciemności za dwie siły, zupełnie od siebie niezależne, kierujące – każda po swojemu – ludzkimi losami.

Bóg natomiast panuje nad wszystkim, dlatego w całym świecie i wszechświecie nie ma takiej siły, która mogłaby się okazać dla Niego konkurencyjną, czy w jakiś sposób partnerską. Nic z tych rzeczy! Bóg jest absolutnym i jedynym Panem! Cały świat, całe stworzenie, wszystkie prawa rządzące przyrodą – to wszystko jest pod Bożym panowaniem! Wszystko od Boga w pełni zależne i od Niego otrzymujące istnienie.

I właśnie w kontekście i niejako na tle tego stwórczego aktu Boga, pada zapowiedź Mesjańska: Niebiosa, wysączcie z góry sprawiedliwość i niech obłoki z deszczem ją wyleją! Niechajże ziemia się otworzy, niechaj zbawienie wyda owoc i razem wzejdzie sprawiedliwość. Zatem, te niebiosa i te obłoki, które wyszły spod ręki Bożej, teraz staną się bramą i drogą, po której z góry przyjdzie sprawiedliwość.

Nie jest to jeszcze zapowiedź bezpośrednia, można powiedzieć, że jedynie posiada zabarwienie Mesjańskie. Takie pojęcia, jak sprawiedliwość, która ma być wylana z góry, czy też zbawienie, które ma wydać swój owoc – są tu napisane małą literą, a więc nie wskazują konkretnie na Osobę przychodzącego Mesjasza. Ale są dalszą zapowiedzią, sugerują to, podprowadzają do tego. Dlatego Kościół posługuje się tymi słowami właśnie w Adwencie, przygotowując się na przyjście Syna Bożego.

Sprawiedliwość ta i zbawienie pochodzić będą wprost od Boga, który dziś obwieszcza z wielką mocą: Ja jestem Pan i nie ma innego. Czyż nie Ja jestem Panem, a nie ma innego boga prócz Mnie? Bóg sprawiedliwy i zbawiający nie istnieje poza Mną; oraz: Przysięgam na Siebie samego, z moich ust wychodzi sprawiedliwość, słowo nieodwołalne. Tak, przede Mną się zegnie wszelkie kolano, wszelki język na Mnie przysięgać będzie, mówiąc: «Jedynie u Pana jest sprawiedliwość i moc!» A stąd wezwanie: Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, wszystkie krańce świata, bo Ja jestem Bogiem, i nikt inny!

Zobaczmy, ilu i jakże różnych stwierdzeń używa dzisiaj Bóg, na ile sposobów stara się przekonać swój naród, że to naprawdę On i tylko On jest Bogiem – jedynym i prawdziwym. Tylko On jest Władcą świata i wszechświata! Żaden bożek, ani całe mnóstwo bożków, w które wierzą ludy pogańskie – nie może się z Nim równać! Bez względu na to, jak mocno wierzyliby w nie ludzie, czy jakie by im ofiary składali. Tylko Bóg jest Panem – i nie ma innego!

Dlatego zbawi się ten, kto w Niego uwierzy, a nie będzie chciał radzić sobie o własnych siłach. Poczucie samowystarczalności bardzo często gubiło ludzi – wielokrotnie też zgubiło naród wybrany. Dlatego Bóg, w imię miłości do tego narodu, tak usilnie przekonuje go do siebie, aby uwierzył w moc Bożą i do swego Boga naprawdę się zwrócił.

Dowodem, który miałby przekonać lud do swego Boga, jest całe dzieło stworzenia, ale też liczne znaki Jego władzy nad światem. Wszak słyszymy słowa: Ja tworzę światło i stwarzam ciemności, sprawiam pomyślność i stwarzam niedolę. Ja, Pan, czynię to wszystko.

A jak Jezus przekonywał swoich współczesnych – na czele z Janem Chrzcicielem – do swojej Boskości i Mesjańskiej misji? Słyszymy w Ewangelii, że Jan – przez swoich wysłanników – postawił Mu pytanie: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać? Dowiadujemy się też, że Jezus w tym właśnie czasie wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i uwolnił od złych duchów; oraz wielu niewidomych obdarzył wzrokiem.

I to w tym kontekście, dał wysłannikom taką odpowiedź: Idźcie i donieście Janowi to, coście widzieli i słyszeli: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia i głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi.

Zatem, cudowne czyny, dokonywane tak intensywnie, były znakiem, który powinien przekonać zarówno Jana, jak i wszystkich innych, iż mają do czynienia z «Tym, który miał przyjść».

Widzimy więc, że Bóg na różne sposoby przekonuje człowieka do siebie i zachęca, by ten w Niego uwierzył. Może trochę dziwi nas, dlaczego akurat Jan nagle postawił tego typu pytanie, skoro tak intensywnie przygotowywał ludzi na przyjście Syna Bożego. Czyżby zwątpił?…

A może tak mocno bombardowały go zewsząd różne opinie na temat tego nowego Nauczyciela – opinie często bardzo sprzeczne – a on, pozostając w więzieniu (dzisiaj o tym nie słyszymy, ale wiemy to z Ewangelii Mateusza) nie mógł osobiście przekonać się, co i jak, dlatego wysłał swoich uczniów. Może też spodziewał się innego stylu działalności Tego, którego zapowiadał – może oczekiwał, że Jezus natychmiast osądzi i ukarze wszystkich, którzy nie nawrócili się wskutek jego nawoływania nad Jordanem, a tymczasem Jezus okazywał wszystkim miłosierdzie i dobroć. Nie wiemy, co myślał tak naprawdę w tym momencie Jan Chrzciciel. Wiemy, jaką otrzymał odpowiedź od Jezusa.

Widzimy zatem – tak na podstawie czytania ewangelicznego, jak i tego z Proroctwa Izajasza – że Bogu bardzo zależy na tym, by człowieka do siebie przekonać i zachęcić do wiary. Bóg nie ukrywa się przed człowiekiem, daje mu liczne dowody swojej obecności i swojej wszechmocy. Owszem, te dowody i znaki mogą odbiegać od tego, czego człowiek by oczekiwał, albo w danym momencie się spodziewał. Dlatego Jezus wyraźnie mówi: Błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi.

I niech te słowa będą dla nas zachętą do ciągłego i wytrwałego odkrywania znaków Bożego działania i Bożej miłości do nas, ale też do tego, by nie poddawać się, nie rezygnować i nie tracić nadziei, jeżeli nie od razu otrzymamy odpowiedź na nasze wątpliwości i dylematy – na nasze pytania, kierowane do Boga – albo otrzymamy ją inną, niż się spodziewaliśmy. Niech nam zawsze wówczas przyświecają i na duchu nas podtrzymują te właśnie słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: Błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi…