Wierzę w jeden, Święty, powszechny i apostolski Kościół

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! 

 

Pozdrawiam serdecznie z Syberii, z Surgutu. 

Dziś święto św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza. 

Warto podkreślić, że jest to święto patronalne diecezji siedleckiej, a więc naszej rodzinnej diecezji, a teraz diecezji Ks. Jacka. Zapewne wielu czytelników owego bloga, rownież jest z tej diecezji. Pozdrawiamy wszystkich diecezjan diecezji siedleckiej w ich święto. A wszyscy przyzywamy wstawiennictwa zwłaszcza Judy Tadeusza, patrona spraw beznadziejnych. Jest co mu powierzać, zwłaszcza sprawę pokoju. 

Niżej link do biografii świętych: 

https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/10-28.php3

 

Zapraszam do wspólnego rozmyślania nad Słowem Bożym. Dzisiejsze rozmyślanie napisała i przygotowała nasza s. Joanna. Dziękujemy jej za to. A niżej słówko gadane. 

Duchu Święty przyjdź i oświeć nas! 

 

(Ef 2, 19-22)
Bracia: Nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudo­wani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamie­niem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.

 

(Łk 6, 12-19)
W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga. Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja; Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą. Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia. A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich.

 

Czytając dzisiejsze czytania, ogarnia mnie radość i wdzięczność, że jestem w Kościele Katolickim o czym przypomina św. Paweł: „… jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga”. Jestem częścią Bożej budowli, która zbudowana jest na fundamencie Apostołów i proroków, gdzie głowicą węgła jest sam Chrystus Jezus.

Podoba mi się, porównanie Kościoła do budowli, jest bardzo wymowne. 

Tego lata w czasie wakacji z Bogiem w naszym kościele, mieliśmy między innymi temat o Kościele jako budowli Bożej. Dzieci rysowały cegiełki i budowały z nich kościół. Na cegiełce pisali swoje imię, na innych cegiełkach imiona swoich bliskich. Po tej katechezie, dzieci najbardziej zapamiętały i przeżywały, że jeżeli zabrać chociażby jedną cegiełkę to budowla może runąć. Jest to bardzo niebezpieczne dla całego kościoła. A nawet jeżeli wytrzyma to od jednej wykruszonej cegiełki mogą zacząć wykruszać się inne leżące obok. Tak i we wspólnocie chrześcijan, parafialnej, kiedy ktoś odchodzi od Boga, od Kościoła zostaje puste miejsce, które w tym wypadku jest niezastąpione. Jezus, tak jak i Apostołów zaprosił każdego z nas do bycia w Jego budowli, co więcej by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.

Także, w dzisiejszej Ewangelii Jezus daje nam piękny przykład relacji z Ojcem i pełnienia Jego woli. Przed wyborem Apostołów modlił się całą noc. Podkreśla to też ważność wyboru i posłannictwa Apostołów. Zrodzeni w Sercu Boga, mają stać się fundamentem żywego Kościoła, którego głową jest Chrystus. Niesamowitym jest też to, że Bóg wybrał ludzi nie według kryteriów tego świata (żeby mieli wykształcenie, byli znani, popularni, ładnie przemawiający, bogaci…) lecz wybrał tych, kogo chciał, według Swego upodobania. I jestem pewna, że przez dwadzieścia wieków, i dziś, Jezus wybiera i powołuje według Bożej woli, niezależnie od kruchości człowieka.

Możemy zadać sobie pytanie, jak ja dziś patrzę na następców Apostołów – Ojca Świętego, biskupów, kapłanów? Czy w pierwszej kolejności dostrzegam Bożą inicjatywę i powołanie konkretnego duchownego?

Św. Łukasz opisując powołanie Apostołów nie pisze, że od razu wszyscy ludzie zaczęli gratulować Apostołom, lub krytykować, jak ktoś taki czy owaki mógł zostać apostołem, lecz kieruje obecnych ludzi do Jezusa. To Jezus nadal jest w centrum, Jego Słowo, Jego obecność, Jego miłość, Jego moc, która uzdrawia i wyzwala. I tu rodzi się pytanie. Czym dla mnie jest Kościół, czego i kogo w nim szukam? Czy przychodzę do Jezusa, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób…? Czy pragnę, staram się Go dotknąć w Eucharystii, w Sakramentach Świętych, w Słowie, ponieważ moc wychodziła od Niego? Kim dla mnie są następcy Apostołów w obecnym czasie, jaki mam stosunek do hierarchii Kościoła i czy modlę się za nich?

Może warto dziś przypomnieć sobie co znaczą słowa, które wymawiamy w każdą niedzielę: „Wierzę w jeden, Święty, powszechny i apostolski Kościół”. 

Niech pomocą posłużą nam treści z Katechizmu Kościoła Katolickiego. Niech dzisiaj z naszych serc płynie pieśń uwielbienia i dziękczynienia, że jesteśmy w Bożym Kościele zbudowanym na fundamencie Apostołów.

Z Katechizmu Kościoła Katolickiego:

IV. Kościół jest apostolski

857 Kościół jest apostolski, ponieważ jest zbudowany na Apostołach. Jest on apostolski w potrójnym znaczeniu:
– był i pozostaje oparty na „fundamencie Apostołów” (Ef 2, 20; Ap 21, 14), świadków wybranych i posłanych przez samego Chrystusa;
– zachowuje i przekazuje, z pomocą Ducha Świętego, który w nim mieszka, nauczanie, dobry depozyt i zdrowe zasady usłyszane od Apostołów.
– w dalszym ciągu – aż do powrotu Chrystusa – jest nauczany, uświęcany i prowadzony przez Apostołów dzięki tym, którzy są ich następcami w misji pasterskiej, to znaczy Kolegium Biskupów; są w tym wspomagani „przez kapłanów” w jedności „z następcą Piotra, Najwyższym Pasterzem Kościoła”.

Ty bowiem, wiekuisty Pasterzu, nie opuszczasz swojej owczarni, lecz przez świętych Apostołów otaczasz ją nieustanną opieką, aby kierowali nią ci zwierzchnicy, którym jako namiestnikom swojego Syna zleciłeś władzę pasterską.

Posłanie Apostołów

858 Jezus jest Posłanym Ojca. Na początku swojego posłania „przywołał do siebie tych, których sam chciał… i ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki” (Mk 3,13-14). Od tej chwili będą oni „posłani” (takie jest znaczenie greckiego słowa apostoloi). Jezus kontynuuje w nich swoje własne posłanie: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20, 21). Ich posłanie jest więc kontynuacją Jego posłania: „Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje” – mówi Jezus do Dwunastu (Mt 10, 40).

859 Jezus włącza Apostołów do swego posłania otrzymanego od Ojca: jak „Syn nie mógłby niczego czynić sam z siebie” (J 5, 19. 30), ale otrzymuje wszystko od Ojca, który Go posłał, tak ci, których Jezus posyła, nie mogą nic uczynić bez Niego, od którego otrzymali nakaz misyjny i moc do jego wypełnienia. Apostołowie Chrystusa wiedzą więc, że są uznani przez Boga za „sługi Nowego Przymierza” (2 Kor 3, 6) i „sługi Boga” (2 Kor 6, 4), że w imieniu Chrystusa „spełniają posłannictwo” (2 Kor 5, 20) i są „sługami Chrystusa i szafarzami tajemnic Bożych” (1 Kor 4, 1).

860 W misji Apostołów jest pewien element nieprzekazywalny: są oni wybranymi świadkami Zmartwychwstania i fundamentami Kościoła. Jest jednak także pewien element stały ich misji. Chrystus obiecał im, że pozostanie z nimi aż do skończenia świata. „Boskie posłannictwo, powierzone przez Chrystusa Apostołom, trwać będzie do końca wieków, ponieważ Ewangelia, którą mają przekazywać, jest dla Kościoła po wszystkie czasy źródłem całego jego życia. Dlatego… Apostołowie… zatroszczyli się o to, by ustanowić swych następców”.

Biskupi – następcy Apostołów

861 „Aby powierzona im misja była kontynuowana po ich śmierci, bezpośrednim swoim współpracownikom przekazali, jak w testamencie, zadanie prowadzenia dalej i umacniania rozpoczętego przez siebie dzieła, zalecając im czuwanie nad całą trzodą, w której Duch Święty ich umieścił, aby byli pasterzami Kościoła Bożego. Ustanowili więc takich mężów, a następnie zarządzili, aby gdy tamci umrą, posługiwanie ich przejęli inni doświadczeni mężowie”.

862 „Jak więc trwa misja (munus) powierzona przez Pana indywidualnie Piotrowi, pierwszemu z Apostołów, i ma być przekazywana jego następcom, tak trwa apostolska misja pasterzowania w Kościele, aby była nieprzerwanie sprawowana przez święty stan biskupów”. Dlatego Kościół naucza, że „biskupi z ustanowienia Bożego stali się następcami Apostołów jako pasterze Kościoła; kto więc ich słucha, słucha Chrystusa, a kto nimi gardzi, gardzi Chrystusem i Tym, który posłał Chrystusa”.

Apostolstwo

863 Cały Kościół jest apostolski, ponieważ pozostaje, przez następców św. 900 Piotra i Apostołów, w komunii wiary i życia ze swoim początkiem. Cały Kościół jest apostolski, ponieważ jest „posłany” na cały świat. Wszyscy członkowie Kościoła, choć na różne sposoby, uczestniczą w tym posłaniu. „Powołanie chrześcijańskie jest również ze swojej natury powołaniem do apostolstwa”. „Apostolstwem” nazywa się „wszelką działalność Ciała Mistycznego”, która zmierza do rozszerzenia „Królestwa Chrystusa po całej ziemi”.

864 „Chrystus posłany przez Ojca jest źródłem i początkiem całego apostolstwa w Kościele”, jest więc oczywiste, że skuteczność apostolstwa zarówno tych, którzy zostali wyświęceni, jak i świeckich, zależy od ich żywego zjednoczenia z Chrystusem. Stosownie do powołań, wymagań czasów i darów Ducha Świętego apostolstwo przyjmuje bardzo zróżnicowane formy. Zawsze jednak miłość, czerpana przede wszystkim z Eucharystii, „jest jakby duszą całego apostolstwa”.

865 Kościół jest jeden, święty, powszechny i apostolski w swojej głębokiej i ostatecznej tożsamości, ponieważ już w nim istnieje i wypełni się na końcu czasów „Królestwo niebieskie”, „Królestwo Boże”, które przyszło w Osobie Chrystusa i wzrasta w sposób tajemniczy w sercach tych, którzy są w Niego wszczepieni, aż do jego eschatologicznego ukazania się w całej pełni. Wówczas wszyscy ludzie odkupieni przez Niego, uczynieni w Nim „świętymi i nieskalanymi przed Jego obliczem w miłości”, zostaną zgromadzeni jako jedyny Lud Boży, „Małżonka Baranka” (Ap 21, 9), „Miasto święte… zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga” (Ap 21, 10-11); „a mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka” (Ap 21, 14).

s. Joanna CSA, Surgut