Panie, żebym przejrzał!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym imieniny przeżywa Ksiądz Profesor Roman Krawczyk, przez cztery pierwsze lata mojej seminaryjnej formacji: Rektor naszego siedleckiego Seminarium, a do końca pobytu w Seminarium: Wykładowca Starego Testamentu; obecnie zaś – emerytowany Wykładowca Uniwersytetu w Siedlcach, przy którym przyszło mi pełnić posługę Duszpasterza Akademickiego.

Dziękując Księdzu Rektorowi za wiele dobra, jakie od Niego otrzymałem, a szczególnie za dwa piękne gesty, które wobec mnie uczynił, a które pokazały mi Go jako Człowieka o naprawdę wielkiej klasie i wielkim formacie ludzkim i kapłańskim, życzę Bożego błogosławieństwa w posłudze kapłańskiej i pracy naukowej!

Urodziny natomiast przeżywa Magda Martyniuk, należąca w swoim czasie do jednej z młodzieżowych Wspólnot.

Oboje świętujących zapewniam o modlitwie!

Drodzy moi, stało się poniekąd pewną tradycją, że w poniedziałki – po rozwiezieniu na wszystkie Wydziały Uniwersytetu w Siedlcach, do wszystkich Akademików, oraz na Akademię MAZOVIA Ogłoszeń naszego Duszpasterstwa i umieszczeniu ich w znajdujących się tam „naszych” gablotach – wybieram się następnie do Kodnia, a potem, na 18:00, przejeżdżam do Białej Podlaskiej, do mojej rodzinnej Parafii, gdzie odprawiam kolejną Mszę Świętą gregoriańską. Tak też będzie i dzisiaj.

A to oznacza, że będąc w Kodniu, u Matki – będę pamiętał o Was, Drodzy moi, i o Waszych sprawach. A dzisiaj tak szczególnie, gdyż to właśnie dzisiaj zamierzam w Kodniu odprawić zapowiadaną kilka dni temu Mszę Świętą w intencji naszej blogowej Rodziny – z okazji czternastej rocznicy powstania naszego bloga. Powierzę nas opiece i wstawiennictwu Matki Bożej Kodeńskiej, ale też Świętych Pierwszych Polskich Męczenników: Benedykta, Jana, Mateusza, Izaaka i Krystyna, których – jak pamiętacie – ogłosiłem Patronami naszego forum. Proszę Was, Drodzy moi, o duchową łączność ze mną!

Teraz zaś już zapraszam Wszystkich do wsłuchania się w Boże słowo dzisiejszej liturgii. Oto słówko Księdza Marka na dziś:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Poniżej zaś – słówko Janka! Jak zwykle – szczere, serdeczne i oryginalne! No, dzisiaj to można powiedzieć, że Janek „zaszalał”! Bo porównanie, którego Janek użył, jest zaskakujące! Przyznam, że zrobiło na mnie totalne wrażenie! Ale – sami przeczytajcie, przemyślcie i napiszcie, co Wy na to?

Zatem, co dziś mówi do mnie Pan? Z jakim konkretnym przesłaniem zwraca się właśnie dzisiaj – właśnie do mnie? Duchu Święty, podpowiedz…

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Poniedziałek 33 Tygodnia zwykłego, rok II,

Wspomnienie Bł. Karoliny Kózkówny, Dziewicy i Męczennicy,

18 listopada 2024., 

do czytań: Ap 1,1–4;2,1–5a; Łk 18,35–43

CZYTANIE Z KSIĘGI APOKALIPSY ŚWIĘTEGO JANA APOSTOŁA:

Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał Mu Bóg, aby ukazać swym sługom, co musi stać się niebawem, i wysławszy swojego anioła, oznajmił przezeń za pomocą znaków słudze swojemu Janowi. Ten poświadcza, że słowem Bożym i świadectwem Jezusa Chrystusa jest wszystko, co widział. Błogosławiony, który odczytuje i którzy słuchają słów Proroctwa, a strzegą tego, co w nim napisane, bo chwila jest bliska.

Jan do siedmiu Kościołów, które są w Azji: Łaska wam i pokój od tego, Który jest, i Który był i Który przychodzi, i od Siedmiu Duchów, które są przed Jego tronem.

Usłyszałem Pana mówiącego do mnie: „Aniołowi Kościoła w Efezie napisz: To mówi Ten, który dzierży w prawicy swej siedem gwiazd, Ten, który się przechadza wśród siedmiu złotych świeczników: «Znam twoje czyny: trud i twoją wytrwałość, i to, że złych nie możesz znieść, i że próbie poddałeś tych, którzy zwą samych siebie apostołami, a nimi nie są, i żeś ich uznał za kłamców. Ty masz wytrwałość: i zniosłeś wiele dla imienia mego – niezmordowany.

Ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości. Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i nawróć się, i pierwsze czyny podejmij»”.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Kiedy Jezus zbliżył się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał. Gdy usłyszał, że tłum przeciąga, dowiadywał się, co się dzieje. Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi.

Wtedy zaczął wołać: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!” Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!”

Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie.

A gdy się zbliżył, zapytał go: „Co chcesz, abym ci uczynił?”

Odpowiedział: „Panie, żebym przejrzał”.

Jezus mu odrzekł: „Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła”.

Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.

A OTO SŁÓWKO JANKA:

Jesteśmy już na samym końcu roku liturgicznego. W niedziele będziemy obchodzić ostatnią Uroczystość w tym roku liturgicznym, jaką jest Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata! A później zostanie tylko czekać na rozpoczęcie adwentu – i nowego roku w Kościele.

Zobaczmy, że sam Kościół daje znaki, że rok się kończy. W ostatnim czasie sporo słyszeliśmy w Ewangelii o Królestwie Bożym. A dziś rozpoczynamy czytania z ostatniej, kończącej Pismo Święte, Księgi Apokalipsy św. Jana.

Można zadać sobie pytanie. Po co to jest nam potrzebne? Po co Kościół nam tyle o tym mówi?

Zobaczmy, że w naszym życiu – w tym, co robimy, czego się podejmujemy – nie jest ważny początek, ale najważniejszy powinien być koniec! U jednych ten koniec przychodzi bardzo szybko. A jedni na koniec czekają bardzo długo. Można sobie zadać pytanie: Dlaczego tak właśnie jest? Dlaczego w naszym życiu, nie ma jakichś proporcji, że wszyscy mają jeden przedział wiekowy na odejście z tego świata – na przykład wiek od osiemdziesięciu do dziewięćdziesięciu lat? A wiecie dlaczego tego nie ma? ŻEBYŚMY WŁAŚNIE MYŚLELI O ŚMIERCI! MYŚLELI O KOŃCU!

Gdy piszę to słówko, naszła mnie taka myśl. Nasze życie powinno być jak… stan błogosławiony u kobiety. A dlaczego? Zobaczcie, że kobieta, kiedy jest w stanie błogosławionym, wiele się bada i zachowuje różne i liczne zalecenia i ograniczenia, aby „donosić” dziecko. Patrzy czy wszystko jest z nim dobrze… Później, wraz z mężem, kupują ubranka, łóżeczko, wózek. Przygotowują się na przyjście na świat dziecka. A jak wygląda ostatni etap tego czasu? Kobieta ma przygotowaną walizkę i czeka wraz z mężem na poród.

Tak samo powinno być z każdym z nas! Takim badaniem powinien być rachunek sumienia, przygotowywaniem się powinno być korzystanie z sakramentów świętych oraz życie w miłości do siebie samego i bliźnich, a tym oczekiwaniem powinno być życie w łasce uświęcającej!

Nigdy nie wiadomo, kiedy dziecko przyjdzie na świat. Tak samo i z nami jest: nigdy nie wiemy kiedy odejdziemy z tego świata, czyli narodzimy się do życia wiecznego. Dlatego powinniśmy porzucić starego JA i zacząć żyć na nowo! Zobaczmy, że musimy być jak ten niewidomy z dzisiejszej Ewangelii. Krzyczmy z całego serca: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!

I co zrobił Jezus? Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy się zbliżył, zapytał go: „Co chcesz, abym ci uczynił?” Odpowiedział: „Panie, żebym przejrzał”. Jezus mu odrzekł: „Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła”.

Właśnie, twoja wiara cię uzdrowiła! Nie Jezus – sam siebie i niejako na siłę, wbrew samemu człowiekowi! Ale wiara, że to może się dokonać – właśnie przez Jezusa i z Jego pomocą!

Sam doskonale wiem, że trzeba wierzyć! Naprawdę, zaczynam widzieć to, że moje modlitwy zostają wysłuchane i Bóg je spełnia. Tylko trzeba cierpliwie czekać i nie ustawać w wierze! Tak jak nie usatawał ten niewidomy! Cały czas krzyczał do Boga! Modlił się z wiarą i prosto z serca! Jego życie się odmieniło.

A czy Ty chcesz, aby i Twoje życie się odmieniło? Pamiętajcie: mamy życie do wygrania! Nie to ziemskie, ale to wieczne! Najważniejsze życie! Dlatego żyjmy na chwałę Boga – i dla radości przebywania w Niebie!