On jest przed wszystkim!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym rocznicę zawarcia sakramentalnego Małżeństwa przeżywają Agnieszka i Marek Szelągowie, bliscy mi Ludzie z Parafii w Celestynowie, w Diecezji warszawsko – praskiej.

Urodziny natomiast przeżywa Filip Odziemczyk, Lektor w Parafii w Miastkowie Kościelnym.

Życzę Świętującym, by trwali w jedności z Jezusem! Zapewniam o modlitwie!

Drodzy moi, pozdrawiam Was z Lublina, ale wybieram się do Siedlec, gdzie dzisiaj wieczorem spodziewam się wizyty Gościa, z którym nie widziałem się kilka lat. Dziękuję Maciejowi, że zabiega o ten nasz kontakt i nasze spotkanie.

Przypominam, moi Drodzy, że dzisiaj pierwszy piątek miesiąca – to z myślą o tych, którzy obchodzą pierwsze piątki. Albo chcieliby zacząć.

A teraz zapraszam już do zgłębienia Bożego słowa dzisiejszej liturgii. Oto słówko Księdza Marka na dziś:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Zatem, co dziś mówi do mnie Pan? Z jakimi osobistym przesłaniem zwraca się właśnie do mnie dzisiaj? Duchu Święty, prowadź i tchnij!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Piątek 22 Tygodnia zwykłego, rok I,

5 września 2025.,

do czytań: Kol 1, 15–20; Łk 5,33–39

CZYTANIE Z LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO KOLOSAN:

Chrystus Jezus jest obrazem Boga niewidzialnego,

Pierworodnym wobec każdego stworzenia,

bo w Nim zostało wszystko stworzone:

i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi,

byty widzialne i niewidzialne,

Trony i Panowania, Zwierzchności i Władze.

Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone.

On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie.

I On jest Głową Ciała, to jest Kościoła.

On jest Początkiem,

Pierworodnym spośród umarłych,

aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim.

Zechciał bowiem Bóg, aby w Nim zamieszkała cała Pełnia

i aby przez Niego i dla Niego znów pojednać wszystko ze sobą:

i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach,

wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Faryzeusze i uczeni w Piśmie rzekli do Jezusa: „Uczniowie Jana dużo poszczą i modły odprawiają, tak samo uczniowie faryzeuszów; Twoi zaś jedzą i piją”.

Jezus rzekł do nich: „Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, i wtedy, w owe dni, będą pościli”.

Opowiedział im też przypowieść: „Nikt nie przyszywa do starego ubrania łaty z tego, co oderwie od nowego; w przeciwnym razie i nowe podrze, i łata z nowego nie nada się do starego.

Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków; w przeciwnym razie młode wino rozerwie bukłaki i samo wycieknie, i bukłaki się zepsują. Lecz młode wino należy lać do nowych bukłaków. Kto się napił starego wina, nie chce potem młodego, mówi bowiem: «Stare jest lepsze»”.

Spróbujmy sobie wyobrazić postać i osobę Jezusa, jakiego obraz w swoim Liście do Kolosan ukazuje nam dzisiaj Apostoł Paweł. Bo już nawet słuchając fragmentu ewangelicznego, opisującego rozmowę Jezusa z faryzeuszami i uczonymi w Piśmie – i próbując sobie tę scenę wyobrazić – to raczej widzimy Jezusa, jako człowieka, żywo dyskutującego ze swoimi adwersarzami i właśnie dopominającego się o to, aby oni, jak też inni, o których toczy się rozmowa, dostrzegli wyjątkowość obecności i nauki Jezusa.

Słowa: Czy możecie gości weselnych nakłonić do postu, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, i wtedy, w owe dni, będą pościli – nie pozostawiają wątpliwości: to Jezus jest tym Panem młodym, a Jego obecność jest absolutnie wyjątkowa i niezwykła, zaś nauka, którą głosi, jest tak nowa i przełomowa, że nie da się jej zamknąć w żadnych schematach, ograniczeniach, tradycjach czy zwyczajach.

Jednakże o tym wszystkim Jezus musiał powiedzieć, musiał do tego swoich adwersarzy przekonywać – i raczej należy się domyślać, że w większości przypadków te usiłowania zakończyły się niepowodzeniem. Nie ze względu na to oczywiście, że Jezus jest mało przekonujący w tym, co mówi, ale dlatego, że ci, do których mówi, byli tak „twardogłowi” i „nieprzesiąkalni”, że nic do nich nie dociera. Bo oni nie chcą, żeby coś do nich dotarło. Po co, skoro oni wszystko najlepiej wiedzą?…

Dlatego chociaż Jezus bardzo jasno wyraził swoje stanowisko, to możemy się domyślać, że w Jego relacjach z żydowską elitą – przynajmniej w tamtym momencie – niewiele, albo i nic się nie zmieniło.

Kiedy jednak słuchamy pierwszego dzisiejszego czytania i owych wielkich, wręcz monumentalnych słów Apostoła Narodów, to trudno nie odnieść wrażenia, że naprawdę mamy do czynienia z jakąś ogromną potęgą i majestatem! Jak bowiem inaczej można odbierać te chociażby słowa: Chrystus Jezus jest obrazem Boga niewidzialnego, Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, Trony i Panowania, Zwierzchności i Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie.

I właściwie należałoby zacytować cały dalszy ciąg pierwszego czytania, bo tak naprawdę każde kolejne stwierdzenie jest potwierdzeniem tego, co tu sobie zacytowaliśmy, a wszystko razem tworzy obraz Władcy nad wiekami, Pana Nieba i ziemi, absolutnego Króla nad wszelkim czasem i przestrzenią – i nad jakimkolwiek stworzeniem, które przecież zostało powołane do istnienia w Nim i przez Niego! W ten sposób staje się On – Jezus Chrystus, Pan i Władca – obrazem Boga Niewidzialnego!

I tylko znakiem Jego wielkiej, bezgranicznej wręcz miłości do nas jest to właśnie, że zechciał się tak bardzo uniżyć, iż zstąpił na te nasze ziemskie „niskości” i stał się jednym z nas, dzieląc z nami dole i niedole ziemskiego pielgrzymowania. Ale to w niczym nie zmienia tego, kim jest tak naprawdę!

I o tym musimy pamiętać, kiedy codziennie staramy się budować nasze relacje z Jezusem, zwłaszcza na modlitwie i w życiu sakramentalnym. Nigdy nie możemy zapomnieć, z kim mamy do czynienia. Nigdy nie możemy zacząć traktować Jezusa jako kumpla, którego można po ramieniu poklepać i powiedzieć byle co, albo naobiecywać czegokolwiek, czego potem i tak się nie dotrzyma, albo też potraktować wyłącznie jako kogoś, kto ma spełnić nasze oczekiwania – wręcz żądania! – i to dokładnie tak, jak my sobie życzymy, wyobrażamy i właśnie żądamy. To wszystko nie tak!

Jezus, Boży Syn, potężny Władca, pełen majestatu, którego tak naprawdę oddziela od nas niewyobrażalny dystans – z wielkiej miłości do nas ten dystans skraca, wchodzi między nas, przygarnia nas do serca. I my mamy się na Jego wychodzenie do nas jak najbardziej otwierać – mamy otwierać przed Nim nasze serca. Mamy przyjmować pełną garścią dary, które nam z miłości ofiaruje i korzystać z nich do woli! Ale nigdy nie wolno nam zapomnieć, z kim tak naprawdę mamy do czynienia!

Dlatego nigdy w naszych modlitwach – i w całym naszym odniesieniu do Jezusa, w naszej z Nim relacji – nie może zabraknąć wdzięczności, uwielbienia, miłości, pokory… Bo to nie my jesteśmy panami i władcami – a On! Tylko On! Naprawdę, warto to sobie uświadomić i warto to sobie wziąć do serca, przejąć się tym do głębi – bez obawy o to, że na tym stracimy, albo umniejszymy swoją pozycję. Wprost przeciwnie – jeszcze na tym zyskamy!

Bo – jak mawiał Papież Jan XXIII – człowiek jest prawdziwie wielki wtedy, kiedy klęczy przed Bogiem. I my także, jeżeli uznamy nad sobą władzę i majestat Syna Bożego, Jezusa Chrystusa – tylko na tym zyskamy! Bo jak On, Boży Syn, jest obrazem Boga niewidzialnego, tak my staniemy się Jego obrazem. I Jego znakiem dla świata – począwszy od naszego najbliższego otoczenia.

Dlatego nie bójmy się takiego uniżenia przed Jezusem, takiego uznania Jego potęgi i władzy – bo to jest najprostsza i najkrótsza droga do naszej osobistej wielkości. Czyli – po prostu – do świętości!