Pierwszego dnia, wczesnym rankiem…

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Moi Drodzy, wszystko, co dzisiaj chcę Wam przekazać, zawarłem w rozważaniu. Świętujmy z radością Zmartwychwstanie naszego Pana! A Boże słowo niech nam przyświeca.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Święte Triduum Paschalne – Niedziela Zmartwychwstania,

4 kwietnia 2021.,

do czytań: Dz 10,34a.37–43; Kol 3,1–4 albo: 1 Kor 5,6b–8; J 20,1–9

CZYTANIE Z DZIEJÓW APOSTOLSKICH:

Gdy Piotr przybył do domu centuriona w Cezarei, przemówił: „Wiecie, co się działo w całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan. Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Dlatego że Bóg był z Nim, przeszedł On dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła.

A my jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu.

On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. Wszyscy prorocy świadczą o tym, że każdy, kto w Niego wierzy, w Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów”.

CZYTANIE Z LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO KOLOSAN:

Bracia: Jeśliście razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi.

Umarliście bowiem i wasze życie ukryte jest z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale.

ALBO:

CZYTANIE Z PIERWSZEGO LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO KORYNTIAN:

Bracia: Czyż nie wiecie, że odrobina kwasu całe ciasto zakwasza? Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, bo przecież przaśni jesteście.

Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha.

Tak przeto odprawiajmy święto nasze, nie przy użyciu starego kwasu złości i przewrotności, lecz na przaśnym chlebie czystości i prawdy.

SEKWENCJA

Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary

Składają jej wierni uwielbień swych dary.

Odkupił swe owce Baranek bez skazy,

Pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.

Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,

Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.

Mario, ty powiedz, coś w drodze widziała?

Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.

Żywego już Pana widziałam, grób pusty,

I świadków anielskich, i odzież, i chusty.

Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,

A miejscem spotkania będzie Galileja.

Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,

O Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO JANA:

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus miłował, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”.

Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.

Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.

Tyle razy słyszeli z ust Jezusa, że przyjdzie taki czas, taki dzień, kiedy zostanie pochwycony przez przeciwników, kiedy zostanie umęczony i ostatecznie odda życie na krzyżu, ale też za każdym razem słyszeli wtedy, że trzeciego dnia powstanie z martwych. Mówił to za każdym razem – w tym samym zdaniu, w którym zapowiadał Mękę i Śmierć.

Oni to słyszeli i może nawet brali to całkiem na poważnie do serca, ale pewnie myśleli, że to taka ewentualność, w jakiejś bardzo dalekiej przyszłości… Albo że może jednak nie będzie tak źle, bo sprawy ułożą się inaczej, niż zapowiadał i „jakoś to będzie”, czy też – jak mówią inni – „będzie dobrze”. Więc, póki co, nie ma sobie co za bardzo tym głowy zaprzątać.

A jednak przyszedł Wielki Czwartek, Wielki Piątek i przyszła Wielka Sobota, a oni – poczuli się tak bardzo rozgoryczeni, rozczarowani, zawiedzeni… To wszystko, co stało się po czwartkowej wspólnej Wieczerzy tak ich przytłoczyło, że chyba nawet nie byli w stanie pomyśleć o tym, że kiedyś coś tam wspominał o tym, iż trzeciego dnia zmartwychwstanie…

Dlatego wiadomość, z którą przybiegła zmartwiona Maria Magdalena, iż zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono, musiała wywołać wstrząs w sercu Piotra i Jana. Czy już wtedy odblokowało się coś w ich pamięci i przypomnieli sobie Jego słowa, że trzeciego dnia zmartwychwstanie? Nie wiemy. Coś jednak musieli sobie skojarzyć, skoro bez chwili namysłu pobiegli do Grobu…

Jan, jako że młodszy od Piotra, dobiegł wcześniej i zobaczył kamień odsunięty, więc to już musiało dać mu do myślenia… A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Szacunek do Piotra kazał mu poczekać, aby to Piotr pierwszy wszedł, aby potem – jako widzialna Głowa Kościoła na ziemi – mógł być pierwszym spośród świadków Zmartwychwstania Pańskiego.

I tak też się stało. Piotr wszedł […] do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył do grobu. Tak ciekawie – w trzeciej osobie – mówi o sobie sam Święty Jan, Autor Ewangelii. To właśnie on wszedł tuż za Piotrem. I to on właśnie – ujrzał i uwierzył. W tym momencie.

Dotąd bowiem – jak wyjaśnia w kolejnym zdaniu – nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że [Jezus] ma powstać z martwych. A teraz się przekonali. Piotr, Jan, pozostali Apostołowie, niewiasty – wszyscy po kolei mieli przekonywać się, że grób naprawdę jest pusty. I że wcale nie wykradziono Ciała, ale On naprawdę zmartwychwstał!

Przekonany o tym do głębi Piotr – po tym, jak już spotkał Zmartwychwstałego i rozmawiał z Nim – mógł w domu centuriona w Cezarei powiedzieć: My jesteśmy świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. On nam rozkazał ogłosić ludowi i dać świadectwo, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych.

A zatem – ujrzał, uwierzył i teraz świadczy! To taka naturalna kolejność i prosta konsekwencja: skoro ujrzał i przekonał się, to uwierzył! A skoro naprawdę uwierzył, to nie może tego zachować dla siebie, tylko ma świadczyć! Piotr tak właśnie uczynił, podobnie, jak i Paweł – zaraz po tym, jak się nawrócił. A dzisiaj nas wszystkich wzywa w drugim czytaniu: Jeśliście razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi.

Święty Paweł tak dokładnie postępował: kiedy już «powstał z martwych» – czyli wyrwał się ze stanu grzechu, z owej strasznej nienawiści do Chrystusa i Jego wyznawców – to potem już szukał tylko i wyłącznie tego, co w górze. Już nie rozglądał się za niczym, co przeciętne i przyziemne, co małe i słabe, co grzeszne… Już nigdy nie zawrócił z drogi, na którą wkroczył w chwili nawrócenia.

Podobnie i Piotr, któremu zdarzały się różne – by tak je określić – „zawirowania i poślizgi”, a w tym ten największy, jakim było zaparcie się ze strachu swego Mistrza. Kiedy otrzymał szansę zrehabilitowania się, skorzystał z niej i już pozostał wierny Jezusowi do końca. Potwierdził w ten sposób – podobnie, jak i Paweł, podobnie, jak i Jan – że ujrzał i uwierzył! Uwierzył, że Jezus zmartwychwstał i żyje! Naprawdę żyje!

Dlatego i on, Jego uczeń – musi żyć: musi już inaczej żyć, niż do tej pory. Tak samo uznali wszyscy Apostołowie – i tak na przestrzeni wieków uznało wielu, którzy uwierzywszy w Zwycięstwo swego Mistrza, tak się tym dogłębnie przejęli, że byli w stanie życie oddać, aby o wierze w Niego zaświadczyć! I o Jego Zmartwychwstaniu! Wobec tej prawdy każdy, kto w nią naprawdę uwierzył, nigdy nie mógł i dzisiaj nie może pozostać obojętnym. Kto naprawdę uwierzył w Zmartwychwstanie, może już dążyć wyłącznie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi.

I to jest, moi Drodzy, źródłem niegasnącej energii Kościoła, źródłem jego świeżości i wewnętrznej mocy – właśnie Zmartwychwstanie Jezusa! Skoro bowiem On zmartwychwstał pomimo wszystko i wbrew wszystkiemu – wbrew całej ludzkiej logice i prawom fizyki, i wszelkim ziemskim prawom i zasadom – to znaczy, że nie ma dla Niego takiej przeszkody, której by nie mógł pokonać; nie ma dla Niego tak dramatycznego położenia, z którego nie mógłby powstać; nie ma dla Niego niczego tak złego i przewrotnego, czego by On nie był w stanie zwyciężyć!

Całe zło świata, wszelkie intrygi i podstępne zagrywki, wszelkie wyrachowane machinacje i diabelskie kombinacje, które (tak się przynajmniej wydaje) całkowicie owładnęły światem i oplątały go, niczym pajęczyna – to wszystko Jezus pokonuje mocą swego zwycięstwa!

Nam się nieraz wydaje, moi Drodzy, że to wszystko, co dzieje się na świecie – i to nie tylko to, z czym mamy do czynienia od roku, ale wszelkie zło, jakie się coraz bardziej panoszy – jest już nie do odkręcenia, nie do pokonania, nawet nie do zrozumienia… Wydaje się, że świat to się już tak zaplątał w swoje własne sidła, a ludzie już tak pokomplikowali swoje życie i sami, na własne życzenie, narobili sobie tylu problemów, że tego już nikt i nic nie jest w stanie rozplątać i rozwiązać.

A tymczasem – to nieprawda! On dzisiejszej Nocy udowodnił, że niczym są dla Niego pęta śmierci. Powstał z niej swoją własną, Boską mocą. Sam dobrowolnie oddał to życie Ojcu w ofierze – i sam, swoją własną mocą, je odzyskał. Dzisiaj przeżywamy to już po raz kolejny – Jezus Chrystus, nasz Pan i Bóg, ale też Brat i Przyjaciel – po raz kolejny w naszym życiu zmartwychwstaje!

Właśnie, po raz kolejny… To może sprecyzujmy: my po raz kolejny przeżywamy Święta Zmartwychwstania Pańskiego – ale czy On naprawdę w naszym życiu, w naszym sercu – zmartwychwstaje? Czy On naprawdę w naszym życiu – zwycięża? Czy w naszym sercu naprawdę dokonuje się coś wielkiego, a w naszym myśleniu i postrzeganiu świata i ludzi – coś nowego?

Czy mogę powiedzieć, że w moim sercu i w moim umyśle – a co za tym idzie: w moim domu, w mojej rodzinie, w moim sąsiedztwie, w moim otoczeniu – powiało świeżością, nowością, czuć wiosnę, czuć nowe życie?… Czy w moim sercu zrobiło się jaśniej? Czy w mojej codzienności więcej teraz będzie radości i nadziei?

Jeżeli na te wszystkie pytania odpowiem pozytywnie, to znaczy, że Jezus Chrystus naprawdę zmartwychwstał! Naprawdę zmartwychwstał – w moim sercu i umyśle, w moim życiu. A jeżeli tak się stanie, to już naprawdę nie trzeba będzie martwić się jakimikolwiek kryzysami w Kościele, ani złem, tak bardzo panoszącym się po świecie. Bo Kościół, w sercach swoich prawdziwych wyznawców, przeżywa zawsze wiosnę! Kościół, w sercach prawdziwych przyjaciół Jezusa, jest zawsze młody i silny! Kościół, w postawie prawdziwych świadków Zmartwychwstania – jest dynamiczny i energiczny!

O kryzysach w Kościele najgłośniej mówią ci, którzy są od niego daleko, którzy – może nawet uważając się za wierzących – tak naprawdę już dawno stracili wiarę, a tylko dla przyzwoitości i ludzkiej opinii jeszcze czasami gdzieś tam o ten Kościół się otrą… To właśnie oni najbardziej chcą go reformować.

A tymczasem, jedyną receptą na wszystkie bolączki i kryzysy Kościoła – jest świętość jego członków! Twoja i moja świętość! Twoje i moje głębokie przeżycie tajemnicy Zmartwychwstania Jezusa! Nie zwyczajowe, nie zakupowo – stroikowe, ale autentyczne, jak najgłębsze, duchowe, wewnętrzne! I koniecznie – z przełożeniem na życie, na codzienność.

Dlatego powiedzmy sobie jasno i szczerze, moi Drodzy, że dokonanie prawdziwej reformy i odnowy Kościoła – jest w naszych rękach! I uratowanie świata od całego balastu zła, jakie się obecnie na nim panoszy – jest w naszych rękach. Jeżeli Chrystus dzisiaj naprawdę – ale tak naprawdę, na sto procent – zmartwychwstanie w naszych sercach, czyli konkretnie: jeżeli od dzisiaj zaczniemy żyć na sto procent wiarą, to i świat się zacznie zmieniać i Kościół się zreformuje, i nasze międzyludzkie relacje się naprawią, i ogólna atmosfera wokół nas stanie się o wiele lepsza.

Jeżeli w moim sercu i umyśle zajaśnieje Jezus i zapanują Jego zasady. Jeżeli będę z Nim w stałym, intensywnym kontakcie – na Mszy Świętej, na modlitwie, w Jego słowie… Jeżeli zacznę się Jego zasadami kierować we wszystkim, co będę każdego dnia – od rana do nocy – myślał, mówił i czynił. We wszystkim! Wtedy Kościół będzie w duchowej ofensywie, będzie twórczy, aktywny i obecny w dzisiejszym świecie – wtedy, kiedy to ja zacznę tak żyć! A zacznę, jeżeli już dzisiaj – ujrzę i uwierzę!

Dość już bowiem Kościoła w defensywie, dość już tego ciągłego wycofywania się i przepraszania za to, że się w ogóle żyje i oddycha. Dość tego! Ludzie wierzący mają takie samo prawo do swojej wiary, do swoich poglądów i do swoich praktyk, jak każdy inny. I nikt na tej ziemi nie ma prawa im tego zabraniać! Dlatego już dość tego zastraszania, tego wycofania, tego marazmu!

Kościół jest żywy i mocny, bo jest w Nim Jezus Chrystus – tak, dokładnie Ten, który dzisiaj zmartwychwstał! A jeżeli zmartwychwstał, to znaczy, że jest wszechmocny, jest zwycięski, więc i Jego Kościół nie może być pokonany. Ale to zwycięstwo Chrystusa i odnawianie i wzmacnianie Kościoła – musi się zacząć w sercu każdej i każdego z nas! W Twoim i moim sercu! Od dzisiaj! Od teraz!

I właśnie tego zwycięstwa Chrystusa i odnowy Kościoła w naszych sercach życzmy sobie dzisiaj nawzajem, moi Drodzy! Uwierzmy – i zróbmy wszystko, co w naszej mocy, wspartej Bożą łaską – aby dzięki Twojej i mojej postawie Kościół od dzisiaj był coraz mocniejszy i świętszy – i świat chociaż trochę lepszy…