Serce wielkie nam daj!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny przeżywa moja Siostra, Anna Niedźwiedzka. Dziękując Jubilatce za siostrzaną bliskość, serdeczną przyjaźń i codzienne wsparcie, życzę, aby nigdy nie traciła pogody ducha i tego ogromnego dobrego zapału i życiowej energii, jakie ma w sobie. Niech będzie dla swego Męża i swoich Dzieci, dla całej naszej Rodziny i wszystkich, których Pan stawia na Jej drodze – znakiem radości i nadziei, tak bardzo dzisiaj wszystkim potrzebnych. Niech tak pięknie i sensownie, jak dotychczas, przeżywa swoją codzienność – tę osobistą, jak i tę małżeńską, jak i tę rodzinną. Obiecuję pamięć w modlitwie – nie tylko dzisiaj!

Imieniny natomiast przeżywają:

►Ksiądz Wiesław Mućka – Dyrektor Zespołu Szkół Katolickich w Białej Podlaskiej,

►Ksiądz Wiesław Nestoruk – Proboszcz jednej z Parafii naszej Diecezji;

►Ksiądz Wiesław Kanak – Emeryt, zamieszkujący w tym domu, w którym teraz ja rezyduję;

►Robert Koślacz – za moich czasów Organista w mojej pierwszej Parafii, a teraz Organista w Parafii Matki Kościoła w Łukowie.

Rocznicę Święceń kapłańskich przeżywają zaś dzisiaj:

►Ojciec Bernard Morawski – Kapucyn, pochodzący z Parafii w Celestynowie, gdzie w swoim czasie posługiwałem;

►Ksiądz Sylwester Frąc – w Parafii którego, w Wojcieszkowie, mieszkałem i pomagałem w czasie studiów na KUL;

►Ksiądz Andrzej Głasek – przed laty: Kierownik Pieszej Pielgrzymki Podlaskiej, którego byłem Zastępcą;

►Ksiądz Adam Juszczyński – Wicedziekan Dekanatu żelechowskiego, na terenie którego pracowałem;

►Ksiądz Paweł Kobiałka – Wikariusz w mojej rodzinnej Parafii;

►Ksiądz Maciej Majek – Ojciec duchowny Seminarium siedleckiego;

►Ksiądz Dariusz Radywaniuk – w swoim czasie: Dyrektor Domu Pielgrzyma w Sanktuarium w Pratulinie.

Wczoraj natomiast rocznicę Święceń kapłańskich przeżywał Ksiądz Bogdan Zagórski, Proboszcz Parafii Świętego Jana Kantego w Lublinie, gdzie dojeżdżam z pomocą duszpasterską zawsze, kiedy jestem w Lublinie.

Wszystkim świętującym życzę układania codzienności po myśli Bożej! Zapewniam o modlitwie!

A ja dzisiaj – z racji Uroczystości – pomagam duszpastersko w Parafii Brzozowica, gdzie Proboszczem jest Ksiądz Tomasz Małkiński, współpracujący ze mną – w swoim czasie – w Duszpasterstwie Akademickim w Siedlcach. Odprawię tam dwie Msze Święte – o 9:00 i o 17:00.

Jednocześnie przypominam, że dziś – pierwszy piątek miesiąca. Z racji Uroczystości jednak dzisiaj nie ma wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych.

Także dzisiaj, w Katolickim Radiu Podlasie, odbędzie się kolejna audycja, w ramach cyklu: TYŚ NASZĄ KRÓLOWĄ! Jest to audycja, przygotowywana we współpracy Duszpasterstwa Akademickiego w Siedlcach z Sanktuarium Matki Bożej Kodeńskiej. Tematem audycji będzie: MISJE OBLACKIE – AŻ PO KRAŃCE ŚWIATA! Będę ją prowadził wraz z Ojcem Mariuszem Boskiem, Oblatem z Kodnia, a Uczestnikami będą: Ojcowie Oblaci, posługujący niegdyś na misjach. Gościem szczególnym będzie Prowincjał Polskiej Prowincji Oblatów, Ojciec Marek Ochlak. Pełna lista Uczestników i tematów – na fb Duszpasterstwa Akademickiego w Siedlcach.

Audycja rozpocznie się o godz. 21:40 i potrwa do 23:00. Zachęcam do słuchania, oraz do łączności z nami – telefonicznej i smsowej. Telefon do studia – do „wejścia na żywo”: 25 / 644 65 55; sms do Radia: 509 056 590; sms do mnie: 604 736 981. Można nas słuchać także w internecie: https://radiopodlasie.pl/radio-online/ lub odsłuchać audycji później, w «Archiwum dźwięków». Powtórka audycji na falach Radia – następnej nocy, około godziny 1:00.

Teraz zaś już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej Liturgii. Oto słówko Księdza Marka na dziś:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Zatem, co Pan konkretnie mówi do mnie dzisiaj – do mnie osobiście? Niech Duch Święty pomoże nam to odkryć!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, B,

7 czerwca 2024.,

do czytań: Oz 11,1.3–4.8c–9; Ef 3,8–12.14–19; J 19,31–37

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA OZEASZA:

To mówi Pan: „Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem, i syna swego wezwałem z Egiptu. A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem; oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich. Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę, schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go.

Moje serce się wzdryga i rozpalają się moje wnętrzności. Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu, i Efraima już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem; pośrodku ciebie jestem Ja – Święty, i nie przychodzę żeby zatracać”.

CZYTANIE Z LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO EFEZJAN:

Bracia: Mnie, zgoła najmniejszemu ze wszystkich świętych, została dana ta łaska: ogłosić poganom jako Dobrą Nowinę niezgłębione bogactwo Chrystusa i wydobyć na światło, czym jest wykonanie tajemniczego planu, ukrytego przed wiekami w Bogu, Stwórcy wszechrzeczy. Przez to teraz wieloraka w przejawach mądrość Boga poprzez Kościół stanie się jawna Zwierzchnościom i Władzom na wyżynach niebieskich, zgodnie z planem wieków, jaki powziął Bóg w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. W Nim mamy śmiały przystęp do Ojca z ufnością dzięki wierze w Niego.

Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi, aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka. Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście napełnieni zostali całą Pełnią Bożą.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO JANA:

Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat, ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem, Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała.

Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda.

Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: „Kości Jego nie będą łamane”. I znowu na innym miejscu mówi Pismo: „Będą patrzeć na Tego, którego przebodli”.

Oczywistym jest z pewnością dla nas wszystkich, że przeżywając Uroczystość Najświętszego Serca Jezusa, nie koncentrujemy naszej uwagi na jednym z organów ludzkiego ciała – nawet, jeśli jest to organ najważniejszy – a więc sercu, ale myślimy i mówimy o wielkiej miłości Jezusa Chrystusa do każdej i każdego z nas.

I chociaż słuchając dzisiejszej Ewangelii, jesteśmy świadkami przebicia boku Jezusa włócznią żołnierza, która to włócznia – jak przekonują specjaliści – mogła dojść aż do serca Jezusowego, rozumianego jako organ Jego ciała, to my dzisiaj zwracamy uwagę przede wszystkim na to, co spowodowało, że Jezus w ogóle się na tym krzyżu znalazł. A tym powodem była Jego miłość do nas, serce zaś jest jedynie symbolem tej miłości.

Zatem, pomimo nawet tego, że pośrednio słyszymy o sercu jako części ciała, przebitym włócznią, to dla nas najważniejsza jest cała postawa Jezusa, Jego bezgraniczne oddanie się dla nas i dla naszego zbawienia. Jako rzekliśmy, w dzisiejszej Ewangelii nie pojawia się słowo: „serce”, ani nie pojawia się słowo: „miłość”. Słyszymy jedynie o brutalnym działaniu żołnierza, który przebija bok, aby przekonać się o tym, że Skazaniec naprawdę już nie żyje.

Jednakże, chociaż nie padają te słowa, to przecież niemalże fizycznie odczuwamy żar miłości Serca Jezusowego, przebitego nie tylko tą włócznią, o której dziś słyszymy, ale przede wszystkim: włócznią naszych grzechów. Jeżeli bowiem coś może najbardziej ranić Jezusowe Serce, to przede wszystkim brak miłości, grzech, nienawiść wzajemna, obojętność na Bożą miłość – ze strony człowieka.

A przecież ta miłość jest stała i niezmienna – od początku istnienia świata i człowieka na tym świecie. Jak słyszymy w pierwszym czytaniu, Bóg swoje relacje z narodem wybranym kształtował na podobieństwo relacji kochającego ojca do dziecka. We fragmencie Księgi Proroka Ozeasza słyszymy słowa bardzo czułe i serdeczne: Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem, i syna swego wezwałem z Egiptu. A przecież Ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem; oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich. Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości. Byłem dla nich jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę, schyliłem się ku niemu i nakarmiłem go.

I to jakże pocieszające i podnoszące na duchu ostatnie zdanie: Nie chcę, aby wybuchnął płomień mego gniewu, i Efraima już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem; pośrodku ciebie jestem Ja – Święty, i nie przychodzę żeby zatracać.

Można chyba powiedzieć, że Bóg wręcz sam siebie przekonuje, by nie karać swego narodu, by mu przebaczyć, dać szansę… I choć w momencie, kiedy Prorok Ozeasz zapisywał te Boże słowa, Syn Boży jeszcze nie przyszedł na ziemię w ludzkiej postaci i dlatego Boga pojmowano jedynie duchowo, w Postaci – nazwijmy ją – niebiańskiej, to jednak my dzisiaj powiedzielibyśmy, że te zacytowane słowa także wyrażają nastawienie Bożego Serca do człowieka – Serca przepełnionego miłością, troską, przebaczeniem, cierpliwością…

A w Jezusie Chrystusie i w miłości Jego Serca, przebitego dla nas, ta miłość Boga do człowieka ukazała nam się w całej pełni. Dlatego Święty Paweł, w drugim dzisiejszym czytaniu, z Listu do Efezjan, mógł napisać: Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi, aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka. Jak się ma to stać?

Apostoł wyraża takie oto pragnienie: Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście napełnieni zostali całą Pełnią Bożą.

Owe cztery wymiary rzeczywistości, a więc: Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość – pisane w niektórych tłumaczeniach nawet wielkimi literami – wyrażają właśnie całą rzeczywistość, w jakiej człowiek żyje, jaka go otacza, jaką rozpoznaje i odczytuje swoimi zmysłami. Cały świat i wszechświat! W tych słowach Świętego Pawła mowa także o uniwersalnym zasięgu dzieła zbawczego Jezusa – o tym, że Jego misja ogarnia cały świat i wszechświat, Niebo i ziemię – i wszystkich ludzi wszystkich czasów!

I teraz chodzi o to, abyśmy chcieli całym sercem przyjąć i całym sercem uwierzyć w Jezusa, który pragnie naszego zbawienia i zbawienia całego świata! A przede wszystkim: chce On napełnić swoją miłością nasze serca – serce każdej i każdego z nas. Czy jesteśmy w stanie to jakoś ogarnąć, zrozumieć, wyobrazić sobie?

Na pewno nie! Nawet w najmniejszym stopniu nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie i ogarnąć umysłem tego ogromu miłości, jaką Jezus nas obdarza. Ale możemy starać się ją przyjąć, uwierzyć w nią – i zrobić z niej jak najlepszy użytek (chociaż to może niezbyt szczęśliwe słowo w tym momencie). Możemy – a nawet powinniśmy – odpowiedzieć na Jezusową miłość naszą miłością. Taką, na jaką nas tylko stać!

Bo On chce nam dać swojej miłości jak najwięcej. Ale my jesteśmy w stanie przyjąć tyle, ile możemy. Nasze serca – niestety – nie są zbyt pojemne. Wciąż jeszcze dużo w nich grzechu, wciąż dużo jeszcze tych przyziemnych spraw, które je zaprzątają; wciąż jeszcze za dużo w nich własnego „ja” i własnego widzimisię.

Dlatego trzeba nam ciągle dbać o czystość serca – poprzez unikanie grzechu i okazji do grzechu. Ale też poprzez utrzymywanie na stałe stanu łaski uświęcającej, a więc – bo to się z tym wiąże – systematycznej Spowiedzi, najlepiej nie rzadziej, jak co miesiąc. Chociażby przy okazji pierwszych piątków miesiąca. I trzeba nam dbać o ciągłe, systematyczne, cierpliwe i wytrwałe kształtowanie naszych serc, formowanie naszych serc, czyli o to, by je napełniać coraz bardziej Jezusem i Jego miłością. Według zasady, powtarzanej często przez mądrych ludzi, że serce ludzkie nie znosi pustki.

I jeżeli nie zostanie napełnione – aż po brzegi! – miłością Serca Jezusowego, to zacznie chłonąć i napełniać się czymś zupełnie przeciwnym: inną miłością. Najczęściej – miłością własną, miłością do samych siebie, posuniętą aż do pogardy dla Boga. To jest jedna z definicji grzechu: miłość do samych siebie, posunięta aż do pogardy dla Boga.

Dlatego dzisiaj, kiedy wpatrujemy się – tak duchowo – w Serce Jezusa i oddajemy Mu cześć, modlimy się gorąco: „Jezu cichy i pokornego serca – uczyń serca nasze według Serca Twego!” Aby te nasze serca coraz bardziej upodabniały się do Serca Jezusa. Czyli: aby nasza miłość do Boga i do drugiego człowieka – była coraz większa. Oczywiście, ona nigdy – nawet w najmniejszym stopniu – nie dorówna, a nawet się nie zbliży do tej wielkiej, bezgranicznej miłości i tego całkowitego oddania. Ale Jezusowi wystarczy, jeśli damy się z siebie tyle, na ile nas stać – z ciągłym i szczerym pragnieniem i zamiarem dawania z siebie więcej, coraz więcej!

Aby i nasze serca coraz bardziej rozszerzały się i rozszerzały – by mogły objąć cały świat, we wszystkich jego wymiarach: ową Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, o których pisał Święty Paweł. Niech to pragnienie wyrażą słowa piosenki religijnej, którą osobiście bardzo lubię i do której staram się często wracać, a która dzisiaj niech stanie się naszą modlitwą:

„Serce wielkie nam daj, zdolne objąć świat. Panie, serce nam daj, mężne w walce ze złem.”

A w kolejnych zwrotkach śpiewamy: „Zwleczmy z siebie uczynki starych ludzi, zniszczmy wszystko, co budzi Boży gniew. Wdziejmy biel nowych szat w Chrystusie Panu, nowy człowiek powstanie w każdym z nas.

Nowi ludzie w historię wpiszą miłość, wskażą drogi odnowy ludzkich serc. Nowi ludzie przeżyją własne życie, tworząc wspólnym wysiłkiem nowy świat.

Nowi ludzie przyniosą ziemi pokój, w znaku wiary jednocząc cały świat. Nowi ludzie przyniosą ziemi wolność, Prawda ludzi wyzwoli, niszcząc zło.”

A zatem – Panie Jezu, o sercu bezgranicznie nas kochającym: serce wielkie nam daj! I uczyń nas ludźmi nowymi – zupełnie nowymi!