Wzmocnienie wewnętrznego człowieka…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny przeżywają:

►Katarzyna Pałysa – Osoba bardzo życzliwa i życiowo energiczna, chętnie czyniąca dobro wszystkim wokół;

►Dorota Rogulska – należąca w swoim czasie do jednej z młodzieżowych Wspólnot;

►Mateusz Maksymiuk – jak wyżej;

►Maja Zagubień – aktywnie włączająca się w działalność młodzieżową w czasie mojej posługi w Celestynowie.

Imieniny natomiast przeżywa Marcin Paczuski – życzliwy Człowiek z Siedlec, z którym spotykałem się w swoim czasie na Mszach Świętych w Ośrodku Duszpasterstwa Akademickiego, przy ul. Brzeskiej.

Wszystkim świętującym życzę ciągłego doświadczania wielkiej mocy Bożej i błogosławieństwa. Zapewniam o modlitwie!

A u mnie dzisiaj – dyżur duszpasterski w gmachu przy ulicy Żytniej, a potem przejazd do Lublina. Zacząłem zaś ten dzień Mszą Świętą o godzinie 7:00, w Kościele garnizonowym w Siedlcach. I to jest na jakiś czas ostatnia Msza Święta w tym kościele, bo nie ustalaliśmy z Proboszczem dalszych zastępstw.

Jutro zaś – na naszym forum – słówko z Syberii. Dlatego już dzisiaj zapraszam na jutrzejszą audycję w Katolickim Radiu Podlasie. Rozpocznie się ona o 21:40 i będzie to audycja w formacie: TYŚ NASZĄ KRÓLOWĄ, czyli tak zwana audycja kodeńska. Poprowadzą ją Ojcowie oblaci z Kodnia: Mariusz Bosek i Piotr Radlak. Mnie w studiu nie będzie. Nie podaję tematu audycji, bo sam go nie znam.

A teraz już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Oto słówko Księdza Marka na dziś:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Zatem, co Pan do nas bardzo konkretnie mówi? Z jakim przesłaniem zwraca się dzisiaj osobiście do mnie? Duchu Święty, rozjaśnij umysły i serca!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Czwartek 29 Tygodnia zwykłego, rok II,

24 października 2024., 

do czytań: Ef 3,14–21; Łk 12,49–53

CZYTANIE Z LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO EFEZJAN:

Bracia: Zginam kolana moje przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi, aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka. Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście napełnieni doszli do całej Pełni Bożej.

Temu zaś, który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej, niż prosimy czy rozumiemy, Jemu chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia wieku wieków! Amen.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął. Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie.

Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu; ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej”.

Dość intrygująco, a może i tajemniczo, brzmią słowa Apostoła Pawła, który dzisiaj stwierdza w pierwszym czytaniu, że modli się dla swoich uczniów o wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka. Czyli kogo?… Co to znaczy: «wewnętrzny człowiek»?

Domyślamy się, iż mowa tu o duchowej sferze człowieka, o jego umyśle i sercu, o jego najgłębszych pragnieniach i dążeniach, o jego najbardziej wewnętrznych przeżyciach. Zresztą, sam Paweł wyjaśnia w kolejnych zdaniach, jak ma się dokonać owo «wzmocnienie». Pisze: Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście napełnieni doszli do całej Pełni Bożej.

Zastosowana tu tak zwana formuła czterech wymiarów, a więc Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość – w filozofii stoickiej oznacza po prostu wszechświat, oznacza właśnie wszystkie wymiary, jakimi można (pytanie, czy naprawdę można?…) ogarnąć całe stworzenie. W niektórych tłumaczeniach wyrazy te są napisane wielką literą, w niektórych małą – i może jest to niewielką różnicą, wydaje się jednak, że zapisanie ich literą wielką jeszcze bardziej podkreśla niezmierzoność owych wymiarów świata i wszechświata.

Okazuje się jednak, że dla Chrystusa są one „zmierzalne”, bo Jego miłość przewyższa je wszystkie. A jednocześnie – Jego miłość je wszystkie obejmuje, tak jak Jego misja zbawcza ma charakter uniwersalny, dlatego obejmuje właśnie cały świat i wszechświat! Paweł wyraża pragnienie, aby Efezjanie – i wszyscy chrześcijanie – zdołali ogarnąć duchem, czym są te wszystkie wymiary wszechświata i dzięki temu zdołali poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę. Raz jeszcze zapytajmy: Czy jedno i drugie jest w ogóle możliwe?

Z pewnością, tak całkowicie i do końca – nie. Człowiek nie jest w stanie ogarnąć swoim umysłem i sercem wielkości wszechświata, a już na pewno nie jest w stanie ogarnąć wielkości miłości Chrystusa. Dlatego Paweł już w pierwszym zdaniu dzisiejszego czytania pisze: Zginam kolana moje przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi, aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka; a zaraz dodaje: Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach…

Właśnie! Człowiek sam z siebie nie jest w stanie sprawić niczego z tych wielkich rzeczy, o których tu sobie mówimy. Człowiek może – i powinien – prosić w modlitwie Boga, aby to On sprawił w nim to wielkie dobro. I On chętnie sprawi – i wszelkich łask udzieli. Bo nie w tym tkwi cała istota sprawy, że Bóg nie chce dać ludziom swoich darów. Problem jest w tym, ile ludzie są w stanie przyjąć.

Jak się wyraził kiedyś jeden Rekolekcjonista – mówiąc do nas, Księży, na Rekolekcjach kapłańskich o tym, że w przypadku relacji kapłana z ludźmi i tego, że ludzie albo do kapłana przychodzą, a do tego nie przychodzą – wszystko zależy od „pojemności serca” kapłana. Jak wielu ludzi jest on w stanie ogarnąć swoją miłością, opieką, modlitwą. Ale tak naprawdę, a nie na zasadzie kochania „całej ludzkości”, a deptania pojedynczego człowieka.

Tak samo jest i z naszą relacją do Jezusa: tyle możemy przyjąć Bożych darów i łask – ile właśnie możemy, na ile szeroko jesteśmy w stanie otworzyć swoje serce. Ile w nas wiary! I Boży pokój na tyle opanuje nasze serce, na ile otworzymy się wewnętrznie na ten pokój. A to z kolei konkretnie oznacza – na ile odważnie i jednoznacznie opowiemy się po stronie Jezusa.

On sam mówi o tym dzisiaj w Ewangelii – w sposób dość zaskakujący: Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu; ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej.

I o ile to ostatnie może nas aż tak bardzo nie dziwi, to już te wcześniej opisane napięcia pewnie tak. Bo przecież Jezus mówił o sobie, że jest cichy i pokornego serca – i że daje nam pokój! Prawdziwy pokój – nie taki, jak daje świat. I Stary Testament, zapowiadając Jego przyjście, mówi o Nim jako o Księciu Pokoju. Cóż więc znaczą dzisiejsze słowa?

Wiemy dobrze: Jezus jest i pozostaje na wieki Księciem Pokoju i pokój chce dać każdemu człowiekowi, i całemu światu. Natomiast problem jest w człowieku, który wobec konieczności opowiedzenia się za Jezusem, lub przeciw Niemu – tak często opowiada się niestety przeciw. A wtedy nie może dostąpić daru pokoju.

Zatem, to nie Jezus – sam z siebie – przynosi rozłam. Rozłam powodują ludzie, którzy nie chcąc przyjąć darów Jezusa, układają świat po swojemu. I na swoich zasadach chcą dawać ludziom pokój. Tylko akurat taki pokój z tym prawdziwym nie ma nic wspólnego. Dlatego naprawdę tak dużo zależy w tych sprawach wiary, sprawach duchowych – chyba wszystko zależy – od nastawienia człowieka.

Oczywiście, w pierwszym wymiarze wszystko zależy od Jezusa i od Jego darów, nam ofiarowanych. Tyle tylko, że tych akurat możemy być pewni. A otwartości serca człowieka – oj, nie zawsze…

Chodzi zatem w tym wszystkim o to, aby człowiek przejął się Jezusem i Jego darami. Bo Jezus bardzo przejmował się tym, co przeżywał tu, na ziemi. Na to zwracają uwagę także komentatorzy biblijni, w odniesieniu do dzisiejszego fragmentu Ewangelii, a szczególnie – do tych słów: Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął. Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie.

Ów «chrzest», o którym mowa, to Męka Jezusa. Z kolei «ogień» – to ogień miłości, która wręcz „rozsadza” serce Jezusa, dlatego tak pragnie już, jak najszybciej, dokonać zbawienia człowieka; ale też ogień Ducha Świętego, który będzie dany człowiekowi jako owoc Jezusowej Ofiary. I właśnie z tych słów: jakże bardzo pragnę…, oraz: jakiej doznaję udręki – komentatorzy biblijni wyprowadzają wniosek, że Jezus bardzo osobiście przeżywa całą tę sprawę, jest wręcz wstrząśnięty perspektywą czekającej Go Męki, a jednocześnie tak bardzo pragnie, żeby to się już dokonało, bo tak bardzo kocha człowieka, że już chciałby go obdarować zbawieniem!

Z pewnością, trudno nam to tak po ludzku zrozumieć – właśnie to wszystko, co Jezus, jako Boży Syn, a jednocześnie także jako Człowiek, w głębi swego serca przeżywał. On nie podchodził do całej sprawy na zasadzie: „A, pójdę sobie na Mękę, załatwię raz tę sprawę, dam im to zbawienie – a, co mi tam… Niech im będzie…”. Nie! Jezus przeżywał to bardzo głęboko, bardzo intensywnie i bardzo osobiście.

Owocność mojej wiary i modlitwy w moim życiu będzie zależała od tego, na ile ja będę głęboko, intensywnie i osobiście przeżywał moje relacje z Jezusem: czy będzie to sucha i sformalizowana relacja, polegająca na bezdusznym wypełnianiu religijnych praktyk „na zaliczenie”, bez konieczności jednoznacznego opowiadania się po stronie Jezusa, z możliwością nawet zrezygnowania z niektórych aspektów Jego nauki, jeśli nie będą mi odpowiadały – czy jednak będzie to najgłębsza duchowa, wręcz intymna więź, mająca totalny wpływ na kształt mojego życia.

Jeżeli będzie to drugie, to w moim życiu będą się dokonywały prawdziwe cuda! Bo Jezus będzie mógł mi udzielać swoich darów pełnymi garściami. Módlmy się zatem – dla siebie nawzajem – o wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka!