Idźcie i głoście!

Spotkanie rekolekcyjne

Rozmawiałem dziś z księdzem, który myśli o wyjeździe do pracy, posługi na Syberii. Niedługo będzie rozmowa z biskupem na ten temat, proszę o modlitwę w tej intencji. Dziś rano rozmawiając z nim o tym zwróciliśmy uwagę na te słowa – wysyłał po dwóch.

Mieli nic ze sobą nie brać – ubóstwo i zaufanie. Słowo samo w sobie ma siłę, nie potrzeba nie wiadomo czego by słowo głosić. Trzeba tylko osobistego świadectwa zaufania Jezusowi – ja wierzę i do takiej wiary, do takiego zaufania zapraszam ciebie.

„Gdy do jakiego domu wejdziecie…” – wejść do domu, przyjść do ludzi. Zauważyłem to w czasie wizyty duszpasterskiej, która z trudem przyjmuje się tutaj, że kiedy wszedłem do domu jakiejś rodziny, miałem możliwość porozmawiać z ludźmi, których nie ma w kościele, często widziałem ich pierwszy raz w życiu. I były to dobre rozmowy…

Wejść do domu, spotkać się na spokojnie…

„Oni więc wyszli i wzywali do nawracania się”.

Gdy czytam te słowa, nie dają mi one spokoju. Mam wrażenie, że nic nie robię, choć jestem posłany…

Tak. Jestem posłany na tę ziemię, posłany przez Kościół, mam dekret biskupa. Mieszkam w mieście 350 tys. mieszkańców, mam parafię na terenie której mieszka 2,5 miliona ludzi, wielu niewierzących, dalekich od Boga, głodnych Boga… I często zadaje sobie to pytanie – jak wyjść do tych ludzi? Nie do tych, którzy już są, ale do tych, których nie ma… Jak to robić? Może macie jakieś propozycje? Może macie jakieś doświadczenie – jak Wy to robicie?

Ktoś niedawno powiedział takie zdanie – my jako katolicy mało głosimy, mało uświadamiamy sobie tę misję, to posłanie… Idźcie i głoście.

Chyba to prawda, trzeba by coś z tym zrobić. Tylu ludzi żyje obok nas bez Boga, daleko od Boga, nie znając Boga, zamknięci na dar zbawienia, a my spokojnie śpimy, bośmy się pomodlili. W pierwszym czytaniu Dawid też, można powiedzieć posyła Salomona. Jakie pierwsze słowa mówi? – „Ja wyruszam w drogę przeznaczoną ludziom na całej ziemi. Ty zaś bądź mocny i okaż się mężem!”

Bądź mocny i okaż się mężem!

Niesamowite słowa błogosławieństwa ojca dla syna, dla następcy.

Męstwo – to jest to czego nam, posłanym potrzeba.

I dalej co mówi Dawid? – „Będziesz strzegł zarządzeń Pana, Boga twego, idąc za Jego wskazaniami, przestrzegając Jego praw, poleceń i nakazów, jak napisano w Prawie Mojżesza, aby ci się powiodło wszystko, co zamierzysz, i wszystko, czym się zajmiesz, ażeby też Pan spełnił swą obietnicę, którą mi dał, mówiąc: Jeśli twoi synowie będą strzec swej drogi, postępując wobec Mnie szczerze z całego serca i z całej duszy, to wtedy nie będzie ci odjęty mąż na tronie Izraela”.

Co trzeba robić by się powiodło wszystko co zamierzamy? – Strzec zarządzeń Pana, Boga naszego, idąc za Jego wskazaniami, przestrzegając Jego praw, poleceń i nakazów, jak napisano w Prawie.

I wszystko jasne.

A zatem jesteśmy posłani aby głosić.

Nasi goście Andrzej i Natalia

Iść po dwoje to też wezwanie do małżonków. Pięknym i bardzo przemawiającym jest świadectwo wiary małżonków.

Dziękuję Wam za modlitwę za nasze rekolekcje. Od piątkowego wieczoru do niedzieli mieliśmy rekolekcje ewangelizacyjne, które prowadziliśmy razem z Oazą Rodzin, Domowym Kościołem z Ukrainy. Było jedno małżeństwo oraz siostra bliźniaczka naszej siostry Joanny, Teresa, też mocno w to dzieło zaangażowana. Ich rodzice sporo lat temu zaszczepili Domowy Kościół na Ukrainie.

Nasze rekolekcje – coś bardzo prostego i nie za dużo ludzi było (jak to u nas), ale jednak ci co byli coś przeżyli. Kiedy jednak patrzyłem na to wszystko, słuchałem i słucham wypowiedzi ludzi, to zdaje mi się, że jeszcze bardziej niż słowa, działało tu świadectwo tych małżonków. Ludzie już nie najmłodsi (po pięćdziesiątce), sami z byłego Związku Radzieckiego, on, pan Andrzej pochodzi z Rosji, wojskowy, ona z Ukrainy, ludzie wielkiej wiary i wielkiego zaangażowania. Poświęcają swój urlop, żeby przyjechać i głosić. Opowiadali też o sobie, jak wchodzili w wiarę, pan Andrzej tylko przed ślubem przyjął chrzest, potem wstąpili do Domowego Kościoła. Kiedy będąc wojskowym, chciał uczestniczyć w jakichś spotkaniach, kursach, rekolekcjach, musiał uzyskać pozwolenie. Nie wiedział jak poprosić. Doszedł do wniosku, że trzeba powiedzieć prawdę. Napisał więc podanie. Zdziwienie dowództwa było wielkie. Ktoś powiedział – jeszcze 10 lat temu za coś takiego, byś był surowo ukarany. On odpowiedział – ale już jest 10 lat później. W efekcie zgodzili się.

Kiedy organizowali np. jakieś urodziny, gdzie w zwyczaju było napić się solidnie, oni zaczęli robić skromne przyjęcia bez alkoholu. Zawód wielu był wielki, na początku, potem się już przyzwyczaili.

Świadectwem dla wielu tutaj słuchających było i to, że ci ludzie, głoszący im Boże słowo, dzielący się wiarą, swoim doświadczeniem wiary, to ludzie tacy jak oni – z byłego Związku Radzieckiego, ludzie wcześniej dalecy od Boga, a teraz głoszą, tak żyją wiarą, tak pięknie działają i taka jedność małżeńska z nich promieniuje. Wielu słuchaczy to podkreślało.

Nojabrsk – odpust parafialny

Po rekolekcjach w Surgucie pojechaliśmy do Nojabrska, gdzie był odpust parafialny – parafia Św. Pawła Apostoła, odpust na Nawrócenia Św. Pawła, przeniesiony na niedzielę. Tam też oni dali świadectwo, podzielili się swoją wiarą, swoim doświadczeniem.

I piękne u nich jest to, że oni chcą głosić, chcą pomagać innym przychodzić do Boga, chcą służyć apostolsko. Ich świadectwo jako małżonków ma szczególną siłę.

Kochani, może i nam trzeba by się tym zająć? Może i nam w wyznawaniu wiary i świadczeniu o Jezusie trzeba by wstać z kanapy i ruszyć by głosić?

Może idąc na jakieś ważne spotkanie, gdzie mamy nadzieję mieć możliwość głosić Boże Królowanie, warto podejść do kapłana i poprosić o błogosławieństwo na to dzieło, aby mieć świadomość posłania, że idę nie sam, idę we wspólnocie, razem z Kościołem.

Polecam jeszcze w tym temacie dzisiejszy Ewangeliarz:

https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=ExXYtv7KYrg

Jeszcze jedna myśl, która mnie niepokoi czytając czasem Wasze komentarze i inne wypowiedzi w internecie. O co mi chodzi powiem na przykładzie tego, o czym pisaliście 2 dni temu, w sprawie relacji między Watykanem a Chinami. Moim zdaniem, pewne wypowiedzi idą za daleko. Niewiele wiemy o tym wszystkim, a ufamy bardzo wątpliwym źródłom. Nasze informacje czerpiemy ze stron internetowych co do których trzeba by być bardzo ostrożnym.

Co do sprawy z Chinami, są bardziej oficjalne wypowiedzi, jak np.:

http://pl.radiovaticana.va/news/2018/01/30/watyka%C5%84ska_deklaracja_w_sprawie_dialogu_z_chinami/1361075

http://pl.radiovaticana.va/news/2018/01/31/kard_parolin_o_kontrowersjach_dotycz%C4%85cych_dialogu_z_chinami/1361200

Myślę, że jako katolicy powinniśmy bardziej ufać Papieżowi, Stolicy Świętej i Kościołowi i z większym szacunkiem się o nich wypowiadać.

A co do stron wątpliwych, o czym wyżej wspomniałem, bardzo polecam wypowiedź o. Remigiusza:

https://www.youtube.com/watch?v=mOTxCOnw1Fw

Kiedy wchodzę na takie strony, o jakich o. Remigiusz mówi, a które dosyć często są cytowane, zauważam, to jest moje, może subiektywne zdanie, opinia, że te strony są przesiąknięte jakimś smutkiem, beznadzieją, podejrzliwością. W nich nie ma nadziei, tam wszystko jest straszne, i może dlatego tak wielu za tym idzie, bo się boi.

My mamy głosić Dobrą Nowinę, nadzieję. Jezus daje nadzieję, nadzieję zabawienia, a w tego typu materiałach ja często nadziei nie widzę.

Pozdrawiam serdecznie i proszę o modlitwę za mnie i moją parafię.

Niech Pan Was błogosławi +