Bądźcie więc poddani Bogu…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym osiemdziesiąte urodziny obchodzi Ksiądz Prałat Mieczysław Lipniacki, Założyciel i pierwszy Proboszcz naszej rodzinnej Parafii, a obecnie Sanktuarium Chrystusa Miłosiernego w Białej Podlaskiej; jednocześnie zaś Kapłan, który zarówno mnie, jak i większość Księży, pochodzących z naszej Parafii, prowadził od Pierwszej Komunii Świętej do Prymicji. Dziękując Księdzu Prałatowi za bezmiar dobra, okazanego całej naszej Parafii i za wszystko, czego nas nauczył, modlimy się o wiele Bożego błogosławieństwa i nadal tak wielkiej – jak dotychczas – kapłańskiej aktywności. 

         A jeden z tejże naszej Ekipy, czyli pochodzący z naszej Parafii Ksiądz Michał Dziedzic, obchodzi dziś rocznicę Święceń. Niech Go Pan we wszystkim wspiera i prowadzi!

           Imieniny natomiast obchodzą dzisiaj: Weronika Kowalska, należąca w swoim czasie do Wspólnoty młodzieżowej w Trąbkach, oraz Weronika Bernaciak, moja była Uczennica z Liceum w Żelechowie. Życzę Drogim Solenizantkom radości i nadziei na każdy dzień – i tego entuzjazmu i optymizmu, z jakiego już są znane.

          Wszystkich Świętujących dziś ogarniam swoją modlitwą!

A jednocześnie – pozdrawiam z Surgutu. Wczoraj trochę pozwiedzaliśmy miasto, a jednocześnie byliśmy świadkami pierwszego spotkania Marka, jako Proboszcza Parafii Rzymskokatolickiej w Surgucie, z Ojcem Antonim, Proboszczem Parafii Prawosławnej Świętego Jerzego. Zajechaliśmy tam bowiem, aby obejrzeć nową cerkiew i zbudowany razem z nią nowoczesny ośrodek pomocy matkom z małymi dziećmi, a przy okazji doszło do tego ciekawego spotkania. W obiektywach kilku aparatów fotograficznych obaj Proboszczowie wymienili się numerami swoich telefonów komórkowych. A z rozmowy pomiędzy Nimi wyszło, że obaj o sobie sporo już słyszeli i naprawdę sporo wiedzą, ale jeszcze nie było okazji się spotkać. Niektórzy zauważyli, że fakt, iż właśnie teraz do tego spotkania doszło – to chyba pierwszy dobry znak od Matki Bożej Fatimskiej.

                Zapewniam o mojej stałej modlitwie za Was!

                                              Gaudium et spes!  Ks. Jacek

Wtorek
7 Tygodnia zwykłego, rok II,

do
czytań: Jk 4,1–10; Mk 9,30–37

CZYTANIE
Z LISTU ŚWIĘTEGO JAKUBA APOSTOŁA:

Najmilsi:
Skąd się biorą wojny i skąd kłótnie między wami? Nie skądinąd,
tylko z waszych żądz, które walczą w członkach waszych.
Pożądacie, a nie macie, żywicie morderczą zazdrość, a nie
możecie osiągnąć. Prowadzicie walki i kłótnie, a nic nie
posiadacie, gdyż się nie modlicie. Modlicie się, a nie
otrzymujecie, bo się źle modlicie, starając się jedynie o
zaspokojenie swych żądz.

Cudzołożnicy,
czyż nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z
Bogiem? Jeżeli więc ktoś zamierzałby być przyjacielem świata,
staje się nieprzyjacielem Boga. A może utrzymujecie, że na próżno
Pismo mówi: „Zazdrośnie pożąda On ducha, którego w nas
utwierdził”? Daje zaś tym większą łaskę; dlatego mówi: „Bóg
sprzeciwia się pysznym, pokornym zaś daje łaskę”.

Bądźcie
więc poddani Bogu, przeciwstawiajcie się natomiast diabłu, a
ucieknie od was. Przystąpcie bliżej do Boga, to i On zbliży się
do was. Oczyśćcie ręce, grzesznicy, uświęćcie serca, ludzie
chwiejni! Uznajcie waszą nędzę, smućcie się i płaczcie. Śmiech
wasz niech się obróci w smutek, a radość w przygnębienie.
Uniżcie się przed Panem, a On was wywyższy.

SŁOWA
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MARKA:

Jezus
i uczniowie Jego podróżowali przez Galileę, On jednak nie chciał,
żeby kto wiedział o tym. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił
im: „Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją,
lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie”. Oni jednak nie
rozumieli tych słów, a bali się Go pytać.

Tak
przyszli do Kafarnaum. Gdy był w domu, zapytał ich: „O czym to
rozprawialiście w drodze?” Lecz oni milczeli, w drodze bowiem
posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy.

On
usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: „Jeśli kto chce
być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą
wszystkich”. Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i
objąwszy je ramionami, rzekł do nich: „Kto przyjmuje jedno z tych
dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie
przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał”.

Czy
nie aż nadto często zdarza się taka oto sytuacja, że
chrześcijanin, który głęboko i pobożnie przeżywa wielkie
tajemnice swojej wiary, świętując przy tym wspaniałe uroczystości
i podniosłe ceremoniały, później gubi się w takich
codziennych, zwykłych sprawach i popełnia takie najbardziej
zwyczajne i kompromitujące go – jako człowieka wierzącego –
błędy?

Właśnie
o tym mówi Święty Jakub w swoim Liście, którego fragmentu
wysłuchaliśmy w pierwszym czytaniu: Skąd się biorą wojny i
skąd kłótnie między wami? Nie skądinąd, tylko z waszych żądz,
które walczą w członkach waszych. Pożądacie, a nie macie,
żywicie morderczą zazdrość, a nie możecie osiągnąć.
Prowadzicie walki i kłótnie, a nic nie posiadacie, gdyż się nie
modlicie. Modlicie się, a nie otrzymujecie, bo się źle modlicie,
starając się jedynie o zaspokojenie swych żądz.

I
także dzisiejsza Ewangelia przywołuje tego typu sytuację. Oto –
jak słyszymy – w drodze […]
posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest
największy. I kiedy się to stało? Wtedy, gdy Jezus
zapowiadał im: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce
ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie
– właśnie w obliczu takiego poświęcenia Jezusa i takiej
wielkiej Ofiary, jaką miał złożyć, oni posprzeczali się, kto z
nich jest największy. I chociaż Ewangelista rzeczywiście zaznacza,
że Apostołowie nie zrozumieli tych słów Jezusa, to jednak
ich zachowanie pokazuje, jak bardzo nie zrozumieli.

A
nas cała ta sytuacja poucza i ostrzega, że można naprawdę bardzo
dużo dobrego czynić na płaszczyźnie wiary i chrześcijańskiej
postawy, bardzo dużo o niej mówić i pokazywać rzeczywiście
wspaniały przykład modlitwy i pobożności, a jednocześnie –
mówiąc kolokwialnie – „wyłożyć się” na drobiazgach.

Bo
przecież owa kłótnia, na jakiej Jezus „przyłapał” Apostołów,
nie była czymś, co by przekreślało całą ich postawę, ich
wierność i miłość do swego Mistrza; ich zaangażowanie w sprawy
Bożego królestwa, czy też ich codzienny trud, związany z
przebywaniem w „szkole” Jezusa – to wszystko nadal
pozostawało istotnym rysem ich postawy. Ale właśnie na tym tle
cała owa sprzeczka, do jakiej doszło pomiędzy nimi w drodze,
pokazała ich jeszcze tak wielką niedojrzałość i to, że
nauka Jezusa tak naprawdę nie przeniknęła do głębi ich serc i
jeszcze ich w pełni nie ukształtowała.

Można
być bowiem pewnym, że całe to ich – co by nie mówić –
kompromitujące zachowanie nie wynikało ze złej woli. Ja
nawet myślę, że kiedy Jezus zapytał ich, o czym w drodze
rozmawiali, oni sobie wówczas ze wstydem uświadomili, że po
prostu wpadli w pułapkę własnego egoizmu i własnej
małostkowości. Oni tego nie chcieli, oni naprawdę wierzyli w to
wszystko, czego Jezus nauczał i chcieli zapewne ukształtować w
sobie postawę zgodną z tą nauką, ale w tym momencie okazało
się, jak bardzo są jeszcze przyziemni, jak wiele w nich tkwi
jeszcze owego starego człowieka… Mówiąc krótko raz jeszcze –
„wyłożyli się” na drobiazgach.

Zresztą,
przed taką samą sytuacją ostrzega wiernych Święty Jakub w swoim
Liście. On także poucza, że można szumnie wyznawać wiarę
wyznawać i nawet dawać o niej mocne i prawdziwe, wręcz
bohaterskie świadectwo, a w codziennych, zwykłych
kontaktach z drugim człowiekiem – najczęściej tym, żyjącym tuż
obok – można nagle pokazać tak wyraźną małostkowość i
niedojrzałość.

Można
bowiem być człowiekiem naprawdę pobożnym i zaangażowanym w
sprawy wiary i różne działania z nią związane, a jednocześnie
„dobijać” innych swoją opryskliwością, swoim gadulstwem,
podkreślaniem siebie, albo też jakimś wewnętrznym lub zewnętrznym
bałaganem, niezorganizowaniem, niepunktualnością… A w ten sposób
tak łatwo można niweczyć wielkie dzieła małymi potknięciami.

Dlatego
właśnie – jak się wydaje – autentyczność naszej wiary i
chrześcijańskiej postawy wyraża nie tyle ten nasz obraz, jaki
widać w wymiarach oficjalnych i uroczystych, ile ten, który wyłania
się w sytuacjach najbardziej zwyczajnych, a do tego –
niespodziewanych. Jeżeli w tych właśnie sytuacjach nie
będziemy się dawali zaskakiwać i nie będzie „wychodził” z
nas ów stary człowiek, wtedy będziemy mogli powiedzieć, że
jesteśmy prawdziwymi chrześcijanami!

Pomyślmy:

– Czy
ludzie, z którymi żyję na co dzień, są w stanie ze mną
wytrzymać?

– Czy
próbuję spojrzeć na swoją postawę ich oczami, aby dostrzec,
jakie mogą mieć ze mną trudności?

– Czy
moje codzienne, drobne potknięcia, rzeczywiście nie zniekształcają
obrazu całej mojej chrześcijańskiej postawy?

Bądźcie
więc poddani Bogu, przeciwstawiajcie się natomiast diabłu, a
ucieknie od was. Przystąpcie bliżej do Boga, to i On zbliży się
do was. Oczyśćcie ręce, grzesznicy, uświęćcie serca, ludzie
chwiejni!