I będą cię nazywać – Odnowicielem rumowisk…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, bardzo dziękuję – w imieniu nas wszystkich – Księdzu Markowi za słówko z Syberii. Jak zawsze, było nad czym pomyśleć. A nawet – z czego bardzo się cieszę – doszło do ciekawej wymiany poglądów. 

        Cieszę się z tego i proszę, abyśmy stale wyrażali to, co naprawdę myślimy. Nie musimy się zgadzać, ale przecież możemy się szanować i nawzajem swoimi przemyśleniami ubogacać. A ten blog może być – i oby był – przestrzenią, na której rzeczywiście można wyrazić to, co w sercu doskwiera, a czego gdzie indziej, być może, nie ma możliwości powiedzieć. Ja przynajmniej tak go traktuję, dlatego dzielę się z Wami moimi nawet najtrudniejszymi i najbardziej krytycznymi refleksjami na różne tematy. I zamierzam to czynić dalej, wczytując się oczywiście z wielkim szacunkiem w inne wypowiedzi, także zawierające zdanie zupełnie przeciwne do mojego. 

          Ten mój sposób wypowiadania się wynika z głębokiego przekonania, że w obecnych czasach albo dochodzimy, albo doszliśmy już do takiego punktu krytycznego, punktu zwrotnego w dziejach naszej Ojczyzny i świata, że trzeba zacząć mówić tak, jak mówił Jezus w Ewangelii: odważnie i wprost – oczywiście: zawsze z miłością i troską o człowieka – porzucając natomiast tę obrzydliwą dyplomatyczną nowomowę, która chociaż składa się z wielu i to naprawdę wyszukanych i okrągłych słów, to jednak nic nie wyraża, a jeszcze bardziej wszystko zaciemnia i rozmywa. 

      Gdyby ktoś nie wiedział, o czym mówię, to niech posłucha zachodnich polityków – albo i naszych, z partii rządzących – na temat wojny na Ukrainie. To właśnie o takim języku tu myślę. Dużo słów, przykrywających bezczynność. Tymczasem – trzeba mówić jasno i prosto. Z miłością i troską, bez napastliwości, ale maksymalnie szczerze i bezpośrednio. 

     Chciałbym, abyśmy zawsze tak na tym blogu rozmawiali. I chciałbym, aby moje wypowiadanie się i przepowiadanie – jako kapłana – zawsze było tylko takie!

                         Gaudium et spes!  Ks. Jacek

Sobota
po Popielcu,

do
czytań: Iz 58,9b–14; Łk 5,27–3

CZYTANIE
Z KSIĘGI PROROKA IZAJASZA:

To
mówi Pan Bóg: „Jeśli u siebie usuniesz jarzmo, przestaniesz
grozić palcem i mówić przewrotnie, jeśli podasz twój chleb
zgłodniałemu i nakarmisz duszę przygnębioną, wówczas twe
światło zabłyśnie w ciemnościach, a twoja ciemność stanie się
południem. Pan cię zawsze prowadzić będzie, nasyci duszę twoją
na pustkowiach. Odmłodzi twoje kości tak, że będziesz jak
zroszony ogród i jak źródło wody, co się nie wyczerpie.

Twoi
ludzie zabudują prastare zwaliska, wzniesiesz budowle z odwiecznych
fundamentów. I będą cię nazywać Naprawcą wyłomów,
Odnowicielem rumowisk na zamieszkanie.

Jeśli
powściągniesz twe nogi od przekraczania szabatu, żeby w dzień mój
święty spraw swych nie załatwiać, jeśli nazwiesz szabat
rozkoszą, a dzień święty Pana czcigodnym, jeśli go uszanujesz
przez unikanie podróży, tak by nie przeprowadzać swej woli ani nie
omawiać spraw swoich, wtedy znajdziesz twą rozkosz w Panu. Ja cię
powiodę w triumfie przez wyżyny kraju, karmić cię będę
dziedzictwem Jakuba, twojego ojca.

Albowiem
usta Pana to wyrzekły”.

SŁOWA
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Jezus
zobaczył celnika, imieniem Lewi, siedzącego w komorze celnej. Rzekł
do niego: „Pójdź za Mną”. On zostawił wszystko, wstał i
poszedł za Nim.

Potem
Lewi sprawił dla Niego wielkie przyjęcie u siebie w domu; a była
spora liczba celników oraz innych, którzy zasiadali z nimi do
stołu. Na to szemrali faryzeusze i uczeni ich w Piśmie i mówili do
Jego uczniów: „Dlaczego jecie i pijecie z celnikami i
grzesznikami?”

Lecz
Jezus im odpowiedział: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci,
którzy się źle mają. Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia
sprawiedliwych, lecz grzeszników”.

Słowem,
które wydaje się być kluczem do zrozumienia dzisiejszej
liturgii słowa, a jednocześnie obrazem, który jawi się w
tym kontekście przed naszymi oczyma, jest słowo: „odbudowywanie”
– i obraz pokazujący wznoszenie na nowo budowli uprzednio
zniszczonych.

Oto
słyszymy w Proroctwie Izajasza takie stwierdzenia: Twe
światło zabłyśnie w ciemnościach, a twoja ciemność stanie się
południem, a
chwilę później:
Odmłodzi
twoje kości tak, że będziesz jak zroszony ogród i jak źródło
wody, co się nie wyczerpie. A
już chyba najwyraźniej
tworzą przed naszymi oczyma obraz owego odbudowywania takie
stwierdzenia: Twoi
ludzie zabudują prastare zwaliska, wzniesiesz budowle z odwiecznych
fundamentów. I będą cię nazywać Naprawcą wyłomów,
Odnowicielem rumowisk na zamieszkanie.
Czy
potrafimy to sobie wyobrazić, zobaczyć to oczyma duszy?

Skutkiem
takiego działania jest – jak słyszymy – znalezienie „rozkoszy
w Panu”,
natomiast jego początkiem, jego warunkiem, jest spełnienie
konkretnych
wskazań, danych przez Pana, a wyrażonych w słowach: Jeśli
u siebie usuniesz jarzmo, przestaniesz grozić palcem i mówić
przewrotnie, jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu i nakarmisz
duszę przygnębioną,
a
także: Jeśli
powściągniesz twe nogi od przekraczania szabatu, żeby w dzień mój
święty spraw swych nie załatwiać, jeśli nazwiesz szabat
rozkoszą, a dzień święty Pana czcigodnym, jeśli go uszanujesz
przez unikanie podróży, tak by nie przeprowadzać swej woli ani nie
omawiać spraw swoich…

Tylko
ten, kto w tak zdecydowany sposób będzie realizował wolę Bożą w
swoim życiu, będzie mógł powiedzieć o sobie, że jest tym, który
buduje
i odbudowuje; tym,
który coś sensownego tworzy.

Piękny
tego przykład odnajdujemy w dzisiejszej Ewangelii: celnik Lewi,
błądzący bardzo daleko od Boga i Jego Prawa, niszczący coraz
bardziej życie swoje, a „przy okazji” także życie innych, w
jednej chwili wszystko odbudował!
A mówiąc
precyzyjnie – zaczął
odbudowywać, bo przecież dobrze wiemy, że w procesie powrotu do
Boga nie
liczy się tylko moment nawrócenia,
owa decyzja, zmieniająca wszystko, a bardziej
wytrwanie
w nawróceniu.

W
przypadku Lewiego – Mateusza – wiemy, że ten proces się
dokonał, dzięki czemu Kościół zyskał odważnego świadka i
głosiciela Dobrej Nowiny. Bo
to właśnie na tym polega odbudowywanie: na trwałym
powrocie
do Boga i ponownym przejęciu się Jego zasadami,
Jego prawem, Jego nauką… Na to nigdy nie jest za późno –
chociażby przypadek Lewiego o tym świadczy.

Nigdy
nie jest za późno na to, aby przestać się zachwycać „pięknem”
rumowisk i zgliszcz, i przestać udawać, że jest nam w nich dobrze,
a zacząć
odbudowywać, odnawiać, przywracać pierwotny blask. Ale
to się może dokonać tylko i wyłącznie – żeby to jeszcze raz
wyraźnie powtórzyć – z
pomocą Bożą i w imię Boże.

Jeżeli
zatem dzisiaj widzimy, co się dzieje na świecie, co się dzieje
wokół nas, jak cała otaczająca nas rzeczywistość zaczyna
przypominać –
na odcinku ducha i zasad moralnych – jedno wielkie rumowisko,
to musimy sobie jasno zdać sprawę, że na
pewno nie
będzie lepiej i na
pewno nic
się nie będzie
zmieniało,
a będzie tylko i wyłącznie gorzej i straszniej, jeżeli świat nie
zwróci się natychmiast do Boga i go Jego zasad!

Już
czas się przestać oszukiwać: widzimy
wyraźnie, że wszystko, co świat – poprzez swoich „wielkich”
– próbuje dziś
tworzyć
i budować, to
jedno wielkie rumowisko i nieszczęście!
Ludzka krzywda, powodowana
niesprawiedliwością i oszustwem,
osiąga już monstrualne rozmiary; tylu niewinnych ginie na tylu
frontach, a najbardziej w tym wszystkim krzywdzeni
i niszczeni są chrześcijanie.
Tak właśnie buduje dzisiejszy świat.

Jeżeli
nie nastąpi natychmiastowy
– tak, jak w przypadku Lewiego – i radykalny
zwrot do Boga i do Jego zasad, i do Jego porządków, i do Jego
sprawiedliwości, i do Jego nauki, to
świat
nie tylko w
sensie moralnym, ale
i w sensie
dosłownym stanie się rumowiskiem!

Kochani,
trzeba zacząć
odbudowywać. A
jak to najlepiej i najskuteczniej robić? Zaczynając
od siebie,
podejmując pracę nad odbudowywaniem swojej pełnej relacji z
Bogiem. Właśnie temu służy w jakiś szczególny sposób Wielki
Post – właśnie
temu: odbudowywaniu…

W
tym świetle pomyślmy w chwili ciszy:

–
Czy
już rozpocząłem realizację mojego wielkopostnego postanowienia?

–
Czy
pracę nad sobą zaczynam ciągle od nowa – mimo doraźnych
niepowodzeń?

–
Czy
mam odwagę zerwać z tym swoim przyzwyczajeniem, z którym jest mi
„dobrze” i z którym nie aż tak bardzo chcę się rozstawać?

Nie
potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie
przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników…