Złożyć siebie w ofierze

Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana

(Rdz 22,9-18)
Gdy Abraham i Izaak przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego, Izaaka, położył go na tych drwach na ołtarzu. Potem Abraham sięgnął ręką po nóż, aby zabić swego syna. Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: „Abrahamie, Abrahamie!” A on rzekł: „Oto jestem”. Anioł powiedział mu: „Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna”. Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna. I dał Abraham miejscu temu nazwę „Pan widzi”. Stąd to mówi się dzisiaj: „Na wzgórzu Pan się ukazuje”. Po czym Anioł Pański przemówił głośno z nieba do Abrahama po raz drugi: „Przysięgam na siebie, mówi Pan, że ponieważ uczyniłeś to, a nie odmówiłeś mi syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie swych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia takiego, jakie jest udziałem twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu”.

(Hbr 10,4-10)
Niemożliwe jest, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy. Przeto Chrystus, przychodząc na świat, mówi: „Ofiary ani daru nie chciałeś, ale Mi utworzyłeś ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę – w zwoju księgi napisano o Mnie – abym spełnić wolę Twoją, Boże”. Wyżej powiedział: „Ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się Tobie”, choć składane są zgodnie z Prawem. Następnie powiedział: „Oto idę, aby spełnić wolę Twoją”. Usuwa jedną ofiarę, aby ustanowić inną. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.

(Mt 26,36-42)
Jezus z uczniami przyszedł posiadłości zwanej Getsemani, i rzekł do nich: „Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę i tam się pomodlę”. Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. Wtedy rzekł do nich: „Smutna jest dusza moja aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną”. I odszedłszy nieco dalej do przodu, padł na twarz i modlił się tymi słowami: „Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty niech się stanie!” Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: „Tak oto nie mogliście jednej godziny czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe”. Powtórnie odszedł i tak się modlił: „Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja!”


Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pozdrawiam z Syberii.

Bardzo serdecznie dziękuję za modlitwy i życzenia, za wszelką życzliwość jaką otrzymałem w poniedziałek 9 czerwca, w 13 rocznicę moich święceń. Tu chciałbym podkreślić, że przesądy się nie sprawdzają, bo rocznica 13, a ja jestem szczęśliwy.

Dziś obchodzimy nowe święto – nowe, ponieważ ma ono zaledwie rok, czy dwa. Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana.

Kim jest kapłan? Co znaczy to słowo? Dlaczego dziś czytamy właśnie takie czytania?

Jeśli mówimy, że jako chrześcijanie uczestniczymy wszyscy w kapłaństwie powszechnym, czy też, że uczestniczymy w prorockiej, królewskiej i kapłańskiej misji Chrystusa, to co w tych wyrażeniach znaczy słowo – kapłaństwo, kapłańskiej?

Niewątpliwie kapłaństwo związane jest z takimi pojęciami jak – modlitwa i ofiara.

Dziś czytamy o Abrahamie i Izaaku – Izaak, jako obraz Chrystusa – syna złożonego w ofierze, z tą jednak różnicą, że Izaak nie był złożony w ofierze, a Jezus był.

Przy czym w przypadku Jezusa możemy powiedzieć, że On sam siebie złożył w ofierze – sam stał się kapłanem, ołtarzem i ofiarą.

I o tym czytamy dziś w Ewangelii – Jezus trwający na modlitwie, pełen ludzkich uczuć – smutku, samotności, lęku… Jednak zgadzający się z wolą Ojca, oddający siebie w ofierze – kontraście do uczniów, którzy jeszcze do kapłaństwa nie dojrzeli – jeszcze siebie w ofierze złożyć nie umieją – śpią, jednej godziny czuwać nie potrafią. Potem to zrobią – po Zesłaniu Ducha Świętego.

Także i list do Hebrajczyków (czytanie do wyboru) pokazujące Jezusa jako ofiarę – ofiarę doskonałą – nie jak ofiary cielców i kozłów – ofiara posłuszeństwa: „Oto idę, aby spełnić wolę Twoją”.

Sam jako kapłan Jezusa, patrzę na swojego Mistrza i wzór Kapłaństwa i odkrywam coś niesamowitego – kapłan to nie tylko ten, co ofiarę składa, kapłan to ten, który siebie składa w ofierze.

Nie wystarczy składać ofiarę, nie wystarczy odprawiać Mszę Św. – siebie trzeba składać w ofierze.

I w pierwszym rzędzie ja – kapłan, jeśli chcę do tej godności dorastać, mam siebie składać w ofierze.

I to jest też istota celibatu – życie w pełni, do końca, bez ograniczeń oddane Jezusowi – złożone w ofierze – Panie rób ze mną co chcesz, wykorzystaj do czego chcesz, posługuj się mną, używaj mnie, bez żadnych moich warunków i oczekiwań.

Niedawno przeczytałem książkę „Święty i diabeł” o św. Janie Marii Vianneyu – jako początkujący proboszcz chciałem się trochę przyjrzeć patronowi obecnie kapłanów, wcześniej właśnie proboszczów.

I jestem pod wrażeniem właśnie tego głębokiego zrozumienia istoty kapłaństwa – w najdrobniejszych szczegółach człowiek składający siebie w ofierze – sposób życia, jedzenia, mieszkania, poświęcony czas, bycie dla ludzi, modlitwa za nich, znoszenie upokorzeń. Kapłan, składający siebie w ofierze. (Polecam tę książkę nie tylko kapłanom).

Ale przecież nie tylko kapłani mają/mogą składać siebie w ofierze – wszyscy jesteśmy włączeni w powszechne kapłaństwo, w kapłańską misję Jezusa.

Uważam, że obecnie w Polsce, człowiekiem składającym siebie w ofierze jest prof. Chazan. Piękne świadectwo wierności Bogu, wierności życiu, znoszenie upokorzeń, nagonki…

To jest męstwo, to jest składanie siebie w ofierze.

Może nie tak głośne i spektakularne, ale zapewne i w życiu każdego z nas są takie sytuacje, takie momenty, gdzie możemy z całą pokorą i miłością, z głęboką wiarą – siebie złożyć w ofierze. Złożyć w ofierze – swój czas, swoje siły, swoje zdolności, a może i środki materialne, jednym słowem – swoje życie.

Tylko, żeby to było kapłaństwo, musi to być ofiara, jaką składamy Bogu, połączona z modlitwą, oddana Panu Bogu. Nie zapominajmy na tej naszej ofierze umieścić imię adresata – oddać to Panu Bogu.

Spróbujmy dziś składać siebie w ofierze, choć raz poświęcić się, zrezygnować z siebie, ze swojego ja, swojej wygody, podjąć się czegoś trudnego, spokojnie przeżyć jakąś trudność… I oddać to Panu Bogu, jako moja, osobista, choć może i mała ofiara… I w taki sposób uwielbić Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana.

Pozdrawiam