Prawdziwe światło rozjaśnia – a nie kopci…

… Garść mąki i krople oliwy

Czasami dopada nas załamanie i wtedy podobni jesteśmy do wdowy z Sarepty (1Krl 17,7-16). Pierwsze wrażenie mówi, że to już reszta mąki w dzbanie i ostatnie krople oliwy w baryłce. Rzucamy wszystko na jedną kartę. Ostatni podpłomyk, a potem to już tylko śmierć.
To właśnie do niej posłany został prorok – nawet o tym nie wiedziała, a zaczęło się od podania spragnionemu wody do picia. Rozważyć warto czemu to do poganki Pan posłał swego wysłańca, po co taki gest prorocki? W chwilach trudnych czujemy się opuszczeni, osamotnieni, pozostawieni samym sobie. Stąd owo posłanie.

Potrzeba także współpracy z łaską Pana. Nic by się nie wydarzyło (i prawdopodobnie kobieta ta wraz ze swym dzieckiem umarłaby z głodu) gdyby nie wyrzuciła z siebie tego, co w sobie nosiła. To jej pomogło. Usłyszała wtedy zapewnienie Eliasza, iż dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię. Zresztą prorok nie objadał jej, poprosił o kawałek chleba. Oddane Panu przemienia się w dar i wcale o rozmiarach czy ilości nie ma żadnej mowy! Miała zawsze tyle, że wystarczało na jej potrzeby codzienne.

Mdła sól i blade światło

Kiedy patrzymy na nasze bycie chrześcijanami, solą dla ziemi i światłem świata to dostrzegamy, że ta sól jakaś mdła, a światło takie blade. Czyż nie jest to efekt letniości w wierze dla jednych czy osłabienia tejże wiary dla drugich? Staramy się z pokorą patrzeć na to, co mamy w ręku i wydaje się nam, że to tak mało, że to byle co, że przyjdzie nam umrzeć. Takie właśnie myślenie (gdzie w nim odniesienie do Boga?) prowadzi do bylejakości soli i światła. Sól bez smaku do wyrzucenia się nadaje. A światło, które nie świeci do zagaszenia.
Sól nie jest niezbędna, ale co to za pokarm bez soli?! Ten świat (tak mu się wydaje) nie potrzebuje soli chrześcijaństwa. Uważa, że się obejdzie bez niej, jednak zdajemy sobie sprawę, że nie możemy odwrócić się od tego świata. Bóg nas posyła, abyśmy stawali się solą dla ziemi, dla tej ziemi. Tak samo jak posłał Eliasza do Sarepty Sydońskiej. Nasz świat podobny jest do biednej, stojącej na krawędzi przepaści osoby, która potrzebuje pomocy. Nieśmy słowo Pana do takich właśnie sytuacji.
Zauważmy, że idzie o powszechność (solą dla ziemi) i konkretność (bo nie zaradzimy wszystkim biedom).

Latarnia morska

Słowo Pana i wynikający z niego styl postępowania to objawienie się Boga w tym świecie. Dla wspominanej dzisiaj wdowy była to garść mąki i naczynko pełne oliwy. Skupmy się na tym, że małe źródło światła ma moc rozświetlić ciemności. Pomyślmy o świetle latarni morskiej – nie jest w stanie rozjaśnić całych przestrzeni oceanów, ale postawiona (i zapalona) w odpowiednim miejscu ratuje życie.
Chrześcijanin nie musi być wszędzie! To światło dociera wszędzie dzięki Bożemu działaniu. Bycie światłem świata to stanięcie na górze prawdy i podjęcie z odwagą jej wymagań! To piękne miasto wybudowane na górze, które widać z daleka. To świadomość tych, którzy na nie patrzą i wiedzą, że tam mogą wejść i zostaną przygarnięci. Bo świeci jak światło na świeczniku! Nie światłem pychy, wywyższania się, ale światłem pokory, która zaprasza do domu, która jest jak matka wychodząca z zapaloną lampą przed dom, aby mąż czy dzieci bezpiecznie mogli do niego powrócić.
Na pierwszym miejscu to światło ma świecić wszystkim, którzy są w domu. To nasze podstawowe posłanie misyjne i prorockie. Ojciec ma być ojcem, matka matką nie w czczym gadaniu, ale w byciu w domu. Dzieci dziećmi w uczeniu się przy domowym ognisku stylu chrystusowego.
Dopiero potem przychodzi światło przed ludźmi. A nie jest to latarka, lampion czy reflektor. Tym światłem są dobre uczynki. Przecież wyczuwamy, które są w imię Pana, a które z własnej pychy wyrastają. Dlatego, gdy ktoś widzi aureolę to nie nad głową, ale w życiu człowieka, a wtedy wie dobrze, gdzie jej źródło, a mianowicie w Ojcu, który jest w niebie. Widząc piękno dzieci, wiemy o pięknie rodziców …