Ofiaruję!

Pozdrawiam z Syberii. Przypominam, że Gospodarz bloga, Ojciec Założyciel i Ojciec Dyrektor w jednej osobie, jest na rekolekcjach, dlatego dużo tu w tym tygodniu Syberii. A wspominając o rekolekcjach przypominam o modlitwie za Ks. Jacka i innych księży, przeżywających rekolekcje.

A dziś wspomnienie Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny.

Nie wiem czemu jest różnica… My tu w Rosji mamy dziś czytania ze wspomnienia, a w polskich materiałach – Oremus, Mateusz.pl, widzę czytania z dnia.

Jednak jakie by czytania nie były, ja chciałbym się dziś zatrzymać nad ofiarowaniem.

Weźmy dziś na warsztat, warsztat naszych rozmyślań, naszej modlitwy, samo słowo:

OFIAROWANIE

O Maryi czytamy dziś we wprowadzeniu do Liturgii Godzin takie słowa: „Dzisiejszy dzień jest pamiątką poświęcenia „nowego kościoła Najświętszej Maryi Panny”, zbudowanego obok świątyni jerozolimskiej w roku 543. Kościół wspomina dzisiaj przede wszystkim ofiarę, która dokonała się w duszy Maryi w zaraniu Jej świadomego życia pod natchnieniem Ducha Świętego”.

Ofiarę, która dokonała się w duszy Maryi w zaraniu Jej świadomego życia pod natchnieniem Ducha Świętego.

Piękne stwierdzenie – ofiara, która dokonała się w duszy…

Ofiara świadomego życia…

Ofiarować, oddać, poświęcić, powierzyć… Życie Bogu.

To świadoma decyzja, to akt woli a nie uczuć.

Czy w naszym życiu dokonała się taka ofiara? Czy w ogóle, my chcemy ofiarować życie Bogu? Jeśli tak, to kiedy dokonała się w naszym życiu taka ofiara?
Powiemy – w czasie chrztu. Dobrze, ale chrztu nie pamiętamy w większości – a kiedy my świadomie ofiarowaliśmy swoje życie Bogu?

Przy czym warto zauważyć, że ofiarować, to coś więcej niż oddać – tu jest słowo ofiara, a wiec jakieś poświęcenie, jakaś osobista strata, wyrzeczenie, coś trudnego, a może i bolesnego…

Tu na Syberii wiele osób przychodzi do Kościoła w dorosłym wieku. Owszem, często już ochrzczeni – ktoś, gdzieś, kiedyś, ich ochrzcił, ale to było nie tylko nieświadome, ale często nie do końca zrozumiane, a nawet chciane.

Potem taki człowiek przychodzi, pod jakimś nowym natchnieniem i się zapala. Przechodzi roczny katechumenat, i jeśli już był ochrzczony, zostaje oficjalnie przyjęty do Kościoła (wyznanie wiary, pierwsza spowiedź i Komunia).

Wśród takich ludzi obserwuje się, zwłaszcza na początku, ogromny entuzjazm, pobożność, chęć służenia Bogu, Kościołowi, innym w Kościele.

To jest piękne, jednak nie zawsze stałe. Często niestety jest to zbudowane, oparte tylko na emocjach, które u ludzi wschodu, są chyba jeszcze bardziej rozwinięte i jeszcze więcej znaczą – to ma swoje i dobre i złe strony.

Niedawno rozmawiałem z pewną dziewczyną, która przyszła do Kościoła z wielkim entuzjazmem, która wiele swoich znajomych przyprowadzała do kościoła, czuła się apostołem, czuła się wezwaną do apostolstwa, mówiła o swoich zasadach moralnych, które przyjęła. Potem zniknęła, przepadła… Niedawno z nią rozmawiałem i okazuje się, że ona ma już zupełnie inne zasady. Te zasady radykalnie zmieniły się w przeciągu jakichś dwóch tygodni. Nie mówi, że nie wróci, myśli o tym, trzeba się modlić…

Ale to wszystko pokazuje jasno, że wiara, religia, zasady wiary, nie są dla niej, dla takich ludzi wyborem i decyzją – to są emocje, to są uczucia, ale nie wybór – nie osobisty wybór i nie konkretna decyzja. To jest akt uczuć i emocji a nie akt rozumu i woli.

Chyba o tym mówi dziś Ewangelia, mówi Jezus, płacząc nad Jerozolimą: „Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia”. Żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia… Wierzący ludzie, religijne miasto, spotkało Jezusa, ale Go nie przyjęło, nie poszło za Nim, nie poddało się Jego prowadzeniu, nie ofiarowało swego życia – dlatego zginęło i ginie…

Czy wiara jest moją decyzją? Czy wiara jest moim osobistym wyborem?

Czy ofiarowanie się Bogu, ofiarowanie swojego życia Bogu, jest moim wolnym wyborem i świadomą decyzją – decyzją rozumu i woli?

Oczywiście, choć ważne, aby w naszym życiu był taki jeden moment, takie przełomowe momenty, podjęcia decyzji świadomie, raz na zawsze, albo raz na jakiś długi czas, to potrzeba też, aby były to codzienne decyzje, codzienne ponawianie swojej decyzji i wyboru.

Boże ja dziś wybieram Ciebie, ofiarowuję Ci swoje życie, samego siebie – dziś. Ja dziś chcę być Twój i dla Ciebie. Wszystko co dziś robię, mówię i myślę, ofiarowuję Tobie – to jest dla Ciebie.

Ten akt ofiarowania dokonuję wraz z Maryją, za jej przykładem i przez Jej wstawiennictwo. Tobie Maryjo, tak jak Ty i przez Ciebie – siebie, Twojemu Synowi ofiarowuję. Totus Tuus!

Spróbujmy taką (tej podobną) modlitwę dziś kilka razy w ciągu dnia powtórzyć, składać swój aktualny akt ofiarowania i postarać się w duchu tych słów przezywać dzień, podejmować decyzję, pracować, rozmawiać, po prostu żyć.