Aby radość wasza była pełna.

Wspomnienie św. Atanazego, biskupa i doktora Kościoła

(Dz 15,7-21)
W Jerozolimie po długiej wymianie zdań przemówił Piotr do apostołów i starszych: Wiecie, bracia, że Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli. Bóg, który zna serca, zaświadczył na ich korzyść, dając im Ducha Świętego tak samo jak nam. Nie zrobił żadnej różnicy między nami a nimi, oczyszczając przez wiarę ich serca. Dlaczego więc teraz Boga wystawiacie na próbę, wkładając na uczniów jarzmo, którego ani ojcowie nasi, ani my sami nie mieliśmy siły dźwigać. Wierzymy przecież, że będziemy zbawieni przez łaskę Pana Jezusa tak samo jak oni. Umilkli wszyscy, a potem słuchali opowiadania Barnaby i Pawła o tym, jak wielkich cudów i znaków dokonał Bóg przez nich wśród pogan. A gdy i oni umilkli, zabrał głos Jakub i rzekł: Posłuchajcie mnie, bracia! Szymon opowiedział, jak Bóg raczył wybrać sobie lud spośród pogan. Zgadzają się z tym słowa Proroków, bo napisano: Potem powrócę i odbuduję przybytek Dawida, który znajduje się w upadku. Odbuduję jego ruiny i wzniosę go, aby pozostali ludzie szukali Pana i wszystkie narody, nad którymi wzywane jest imię moje – mówi Pan, który to sprawia. To są [Jego] odwieczne wyroki. Dlatego ja sądzę, że nie należy nakładać ciężarów na pogan, nawracających się do Boga, lecz napisać im, aby się wstrzymali od pokarmów ofiarowanych bożkom, od nierządu, od tego, co uduszone, i od krwi. Z dawien dawna bowiem w każdym mieście są ludzie, którzy co szabat czytają Mojżesza i wykładają go w synagogach.

(J 15,9-11)
Jezus powiedział do swoich uczniów: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

Христос Воскрес!

Witam serdecznie i pozdrawiam z Syberii.

W liturgii słowa zachwycamy się dziś, jak i wczoraj, jak i prawie cały okres wielkanocny, pięknem pierwszego Kościoła, dzieje którego opisane są w Księdze Dziejów Apostolskich. Dziś kontynuujemy, rozpoczęty wczoraj 15 rozdział i opis Soboru Jerozolimskiego. Kontynuujemy też rozpoczęte wczoraj rozważania na ten temat – o mądrości Kościoła.

Na co chciałbym zwrócić dziś uwagę…?

Kilka wątków…

Najpierw taki czysto ludzki – kultura dialogu, kultura rozmowy, dyskusji, a nawet sporu.

Warto zwrócić uwagę na takie, pozornie mało znaczące słowa – „Umilkli wszyscy, a potem słuchali opowiadania Barnaby i Pawła…”, „Gdy oni umilkli, zabrał głos Jakub”.

Czasem w tv ogląda się takie dyskusje, gdzie wszyscy mówią. Nikt nie słucha, nikogo nie słychać, bo wszyscy mówią. Apostołowie i starsi, zebrani na Soborze Jerozolimskim uważnie słuchali, z wysoką kulturą dialogu… słuchali… wsłuchiwali się…

Słuchali i wsłuchiwali się nie tylko w słowa swoich braci…

I tu przejdźmy do następnego wątku…

Wsłuchiwali się w Boże słowo, Bożą wolę.

Słyszymy stwierdzenia: „Bóg zaświadczył na ich korzyść…”, „(Bóg) nie zrobił żadnej różnicy między nami a nimi…”, „Jak wielkich cudów i znaków dokonał Bóg przez nich wśród pogan”, „To są Jego odwieczne wyroki”.

Ich dialog, to nie szukanie siebie, swoich ambicji, ale rozeznawanie, odkrywanie tego, czego chce sam Pan Bóg.

I tego trzeba się i nam uczyć, w naszych dyskusjach, w naszych decyzjach – czego tu chce Pan Bóg?

Apostołowie znają swoją rolę, swoją misję i każdy mówi za siebie i ze swojej pozycji. Dzięki temu widzimy szerokie spektrum sprawy. Piotr mówi jak główny, jak papież – „Bóg wybrał mnie spośród was…”, Paweł i Barnaba mówią jak charyzmatycy – „jak wielkich cudów i znaków dokonał Bóg przez nich wśród pogan”. Jakub mówi jak znawca Pisma, znawca prawa, szukając w Bożym słowie potwierdzenia.

Piękno różnorodności, bogactwo różnorodności – różnić się to nie problem, to piękno i bogactwo.

I jeszcze chciałbym zwrócić uwagę na to, że w Apostołach nie zauważamy kompleksów, jakie często widzi się i słyszy u nas. Piotr jasno mówi – „Bóg wybrał mnie spośród was”, Paweł i Barnaba mówią, jak przez nich Bóg dokonał cudów i znaków, słowa Jakuba też wypowiadane są z pewnością.

Oni nie udają pokory, jak często my robimy – „to nie ja”, „ja nic nie umiem”, „wszystko to Pan Bóg”… – co Pan Bóg to Pan Bóg, co ja to ja.

W takiej postawie człowiek bierze odpowiedzialność za to robi, co mówi, za swoje zadanie, swoją misję.

Myślę, że mamy się czego uczyć od ojców soboru – pierwszego w historii Kościoła soboru – Soboru Jerozolimskiego.

Pozdrawiam.