Śladami Jezusa – dzień 6

Szczęść Boże! Moi Drodzy, wczoraj
rano dotarła do nas wiadomość o śmierci Ojca naszego Kierowcy, Mażdiego.
Wiedzieliśmy o chorobie, wiedzieliśmy o poważnym stanie, w jakim się znajdował,
ale nie myśleliśmy, że odejdzie już teraz. W związku z tym Mażdi opuścił nas
jeszcze w hotelu rano, bo jego samochodem przyjechał z Jerozolimy inny
Kierowca, Ibrahim. Tyle, że On też był do popołudnia, bo ma do obsługi swoją
grupę. Pojawił się inny Kierowca, o nieznanym nam imieniu, przy czym i ten
zaznaczył, że będzie tylko do wieczora. Na szczęście, bo nie robił najlepszego
wrażenia.

A wieczorem, przy
kolacji, Ojciec Janusz zaskoczył mnie wiadomością, że Mażdi wraca dziś rano.
Pełne zaskoczenie, bo to przecież pogrzeb Ojca. Okazało się jednak, że pogrzeb
odbył się już wczoraj. W chwili, w której piszę te słowa, nie wiem jeszcze, czy
Mażdi rzeczywiście dotrze, ale sam się zapowiedział przez telefon. Zobaczymy!
My w każdym razie wczoraj przez cały dzień modliliśmy się przy wszystkich
możliwych okazjach za Zmarłego, ale też za całą Jego Rodzinę – w tak trudnym po
ludzku czasie.

            A
co do wczorajszego dnia, to zaczęliśmy go – jak już pisałem – bardzo rano, bo o
5.30 pobudka, po czym o 6.00 śniadanie i o 6.50 odjazd. Udało mi się jeszcze z
werandy obok mego pokoju popatrzeć na Jezioro Galilejskie o brzasku nowego
dnia. Coś niesamowitego! Wspaniała atmosfera do modlitwy…

            Pierwszym
miejscem naszego pielgrzymowania była Góra Tabor. Podjechaliśmy do jej podnóża,
skąd – jak to określił Ojciec Janusz – osiołkami, czyli w rzeczywistości małymi
busami dotarliśmy na szczyt. Tam o 8.COŚ odprawiliśmy Mszę Świętą.
Przewodniczył Ojciec Janusz, a Marek – jak co dzień – wygłosił Boże Słowo.
Mówił o znaczeniu Wydarzenia Taboru dla życia Apostołów i dla naszego życia.
Całą naszą Pielgrzymkę porównał do wejścia na Górę Tabor, z której trzeba nam
wrócić do codzienności, jak Apostołowie powrócili do swojej codzienności –
bardziej jednak przygotowani do tego, co miało spotkać Jezusa, ale także ich w
czasie Jego Męki. Nas także spotkają przeróżne trudności, po nich jednak na
pewno przyjdzie – Niebo! Taka była główna myśl wczorajszego Słowa.

            Po
Mszy Świętej poznaliśmy historię tamtejszej świątyni i całej okolicy, wychodząc
oczywiście od tekstu biblijnego, dotyczącego Przemienienia Pańskiego, które się
tu dokonało.

            Z
Taboru przejechaliśmy do Jerycha, aby zobaczyć Górę kuszenia, sykomorę związaną
z nawróceniem i powołaniem celnika Mateusza (chociaż wiadomo na pewno, że to
nie jest ta sama sykomora, na którą się wspinał), a wreszcie – aby poczynić
zakupy w sklepie z różnościami. Stamtąd droga wiodła do Qumran, w którym na
przełomie tysiącleci, w czasach Jezusa, żyła sekta esseńczyków, zajmująca się
przepisywaniem ksiąg i która pozostawiła po sobie zwoje kilku ksiąg Pisma
Świętego, w tym także – niektóre oryginalne. Zostały one przypadkowo
odnalezione w tamtejszych grotach w roku 1947.

            Po
Qumran było już Morze Martwe i dwie godziny na kąpiel – chociaż o kąpieli można
tam mówić tylko w odniesieniu do pobliskiego prysznica, bo samo morze jest tak
potężnie zasolone, że na jego wodzie leży się dosłownie jak na materacu.
Oczywiście, można się też było wysmarować błotem – to jeden z nielicznych
przypadków, kiedy obrzucanie błotem nie jest szkodliwe i obraźliwe, a wręcz
korzystne… Bezpośrednio po tym udaliśmy się już do hotelu Nativity, w którym
byliśmy przez dwie pierwsze noce, a teraz zatrzymaliśmy się na trzy kolejne.

Moi Drodzy,
chciałbym jeszcze poszerzyć wczorajszą galerię Osób zasłużonych na polu
tworzenia dobrej atmosfery naszej Pielgrzymki o dwa fantastyczne Małżeństwa:
Państwa Iwonę i Marcina Zagubień oraz Agnieszkę i Jarosława Szeląg. Już na
jednym ze spotkań organizacyjnych poprosiłem Ich o pomoc w zebraniu wpłat
wszystkich Uczestników, a na początku Pielgrzymki, jeszcze w Celestynowie,
poprosiłem, aby zechcieli stanowić Sekretariat Grupy. Zgodzili się i wywiązują
się z tego zadania po prostu rewelacyjnie: prowadzą zapisy na modlitwy w
poszczególne dni, codziennie liczą Grupę w chwili, gdy mamy odjeżdżać po jakimś
postoju – i w ogóle są chętni do każdej pomocy, jaka w danej chwili jest
potrzebna. A czynią to zawsze z wielką radością i pogodą ducha, za co wyrażam Im
tą drogą ogromną wdzięczność. To także dzięki Nim atmosfera w Grupie jest
bardzo, bardzo dobra… Ojciec Janusz nazywa Ich… grupą trzymającą władzę! Bardzo
proszę – bez żadnych skojarzeń…

Moi Drodzy,
dzisiaj przed nami – między innymi – Bazylika Grobu Pańskiego i Droga Krzyżowa…
A w swoim Słowie Pan dzisiaj zachęca nas do miłości nieprzyjaciół i
chrześcijańskiego „dawania więcej”… Chyba nic tak bardzo nie przekonuje nas do
tego, że Jezus pierwszy uczynił to, czego od nas oczekuje, jak właśnie te
miejsca, w których dzisiaj będziemy: Droga Krzyżowa i Grób… Pusty Grób… Niech te
znaki Jego miłości zachęcą nas – Pielgrzymów Ziemi Świętej – i Was wszystkich
do kształtowania w sobie tej jedynej dla chrześcijanina postawy…

Gaudium et
spes!  Ks. Marek i Ks. Jacek