Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię…

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! 

Pozdrawiam z Syberii. Dziś już 4 niedziela zwykła. Jak w każda niedziela to dzień święty, Dzień Pański, dlatego ośmielę się przypomnieć, że dziś, wszyscy, jeśli tylko mamy taką możliwość, jednoczymy się, choć może i w różnych miejscach, wokół Ołtarza Pańskiego, na Eucharystii – jak jedna wielka i piękna rodzina – Kościół.

Na nowy tydzień, niech Was błogosławi Bóg w Trójcy Jedyny +

A co dziś mówi do nas Pan Bóg?

Chciałbym zacząć od tego, od czego zaczyna się dzisiejsza liturgia słowa:

„Pan skierował do mnie następujące słowo: Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię”.

W Bożym słowie, tym co powinniśmy dostrzec przede wszystkim, jest Boża miłość, to, że Bóg nas kocha! I właśnie te słowa, to świadectwo owej wielkiej miłości Boga.

Proponuję na chwilę zamknąć oczy, wsłuchać się głęboko w te słowa, jak mówi je Bóg, i to nie do Jeremiasza, a do ciebie, do mnie – „Pan skierował do mnie następujące słowo: Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię”.

Bóg myślał o tobie, kiedy jeszcze cię nie było. On rozmyślał, jak tobie będzie lepiej, jaki kolor oczu będzie ci bardziej pasował, jaki temperament bardziej ci się przyda, jaka droga życiowa szybciej doprowadzi cię do świętości. Bóg widział cię, myślał o tobie. Ty nie przypadkiem pojawiłeś się na tym świecie.

Warto wsłuchać się w te słowa, poczuć te słowa, jak głos serca Boga, skierowany do ciebie – kocham cię!

To jakby pierwszy hymn o miłości, o miłości Boga.

A potem drugie czytanie i znów hymn o miłości, przepiękne słowa, jaką powinna być miłość, jaka jest miłość. Pewnie już żeście się z tym spotkali, ale nie zaszkodzi powtórzyć, ćwiczenie związane z tym hymnem. Na miejscu słowa „miłość” postawić imię Jezus.

Jezus cierpliwy jest, łaskawy jest. Jezus nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Jezus nigdy nie ustaje… – i jak, pasuje?

A spróbuj teraz, w miejsce słowa „miłość”, postawić swoje imię: Marek (…) cierpliwy(a) jest, łaskawy(a) jest. (…) nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. (…) nigdy nie ustaje… – a teraz pasuje?

Właśnie, trzeba tak żyć, żeby pasowało!

Przyjemnie nam słuchać takich słów o miłości. Takimi słowami zachwycali się ludzie, którzy słuchali Jezusa w Nazarecie, jego znajomi, bliscy, przyjaciele – przecież to Jezus z Nazaretu. O tym, jak Go słuchali, czytamy: „wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego…”.

Ale, cóż takiego się wydarzyło, że kilka wierszy dalej, w końcu tego fragmentu, oni zachowują się zupełnie inaczej. Czytamy: „Wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali Go z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić.”

Co takiego powiedział – obraził ich? Głupio zażartował? Nic podobnego. Po prostu postawił im za przykład wdowę z Sarepty Sydońskiej i Syryjczyka Naamana, ludzi, którzy bezwarunkowo uwierzyli słowom proroków. Którzy do końca zaufali Bogu i temu, co Bóg mówi przez proroków. Tych, zdawało się, pogan, postawił za przykład wiary, zaufania, im – wierzącym, religijnym, ludziom narodu wybranego. Jak On śmiał, tych pogan, postawić wyżej nich – zwykła ludzka pycha, tak zdenerwowała mieszkańców Nazaretu.

I co jeszcze? On, którego oni dobrze znają, chce, żeby Mu wierzyli, jak ci ludzie, słuchali proroków – Eliasza i Elizeusza. On wymaga zaufania i posłuszeństwa – jak on śmie.

Oni nie przyjmowali Jego słów z wiarą, jako słów Boga, oni słuchali Go czysto po ludzku.

Kiedy mówił im przyjemne słowa, dziwili się, zachwycali się, słuchali z zachwytem, ale kiedy zaczął wymagać, kiedy pokazał im ich problem, gotowi byli Go zabić.

Czyż my nie postępujemy podobnie? Czy nie podobnie przyjmujemy słowa? – Nawet słowa kapłana, słowa homilii, słowa nauki, a tym bardziej jeśli to słowo mówi ktoś bliski, ktoś równy, na przykład mąż, żona… Jeśli mówi słowa przyjemne, jeśli chwali, to wszystko dobrze, przyjemnie posłuchać, ale jeśli zaczyna zwracać uwagę, wymagać, pokazywać słabe miejsca, zaczynamy się denerwować.

Dlaczego tak? Dlatego, że w nas nie ma wiary, albo przynajmniej mało w nas wiary. Wiary, że przez drugiego człowieka, nawet bliskiego, znajomego, mówi sam Bóg. Wiary, że ten człowiek, który zwrócił nam uwagę, to dla mnie prorok posłany od Boga, który pokazuje mi, nad czym jeszcze muszę popracować; że ten trudny bliźni, to w rzeczywistości dla mnie dar i szansa, która rozwija mnie w świętości, zmusza do zastanowienia się, pracy nad sobą.

Kiedy rodzice chcą dziecko nauczyć chodzić, zmuszają je, żeby się trudziło, pozwalają, żeby czasem upadło, ale oni wiedzą, że jeśli będą cały czas nosić na rękach, to tak mu nie pomogą, odwrotnie – zaszkodzą.

Tak i Bóg, zmusza nas czasem do zastanowienia się nad sobą, do pracy nad sobą, posyłając nam trudnych ludzi.

Spójrzcie, przecież zawsze, w dowolnym środowisku, wspólnocie, gdzieś obok nas, znajdzie się taki jeden trudny człowiek, człowiek, z którym nam trudno. Czyż nie specjalnie, Bóg posyła do nas proroka?

Spróbujmy, jako zadanie, postanowienie na ten nowy tydzień, przyjąć, żeby takiego trudnego człowieka uważnie słuchać, szanować i przyjmować z wiarą, że to prorok, posłany przez Boga i Bóg chce przez niego, coś mi powiedzieć. Postarajmy się, zrozumieć i przyjąć z wiarą, że to Bóg chce mi coś powiedzieć, pokazać, przez tego człowieka.

Panie Jezu, który swoim rodakom nie bałeś się powiedzieć prawdy, nawet trudnej, pomóż mi z wiarą, cierpliwością, przyjmować w tym tygodniu trudnych ludzi i trudną prawdę, którą przez nich Ty chcesz mi przekazać. Daj mi zobaczyć w nich znak Twojej miłości.