O współpracy ziemi z Niebem…

Dla człowieka wierzącego sprawy nieba i ziemi są wiążące. Nie da się ich oddzielić czy rozdzielić mówiąc, że te przynależą tylko do ziemi,a te tylko do nieba. Co nas obchodzi grzech naszego brata ? Obchodzi nas przede wszystkim sam brat. A wiemy, ze jego grzech rani Boga, jego samego i nas, czyli wspólnotę Kościoła. O niszczycielskiej mocy grzechu nikogo nie trzeba uświadamiać. Nikt zaś nie musi dojść do skrajnych skutków grzesznego życia, by dopiero stamtąt to sobie uzmysłowić.
Grzech naszego brata rozrywa więzi między niebem i ziemią. Dlatego w trosce o niego chrześcijanin staje do walki. Stopniowość, o której mówi dziś Chrystus podkreśla delikatność, ale i stanowczość w patrzeniu na grzech i jego działanie na człowieka i w człowieku. Nie wolno nam odpuścić, zostawiać na potem.

Widzimy znamiona wzrastającej walki, jakby podnoszenia poprzeczki, bo nie wszystko pójdzie, tak jak z płatka: w cztery oczy, w oparciu o słowo dwóch lub trzech świadków, odniesienie do kościoła. Podjąć nalezy odpowiednie i godziwe kroki, by zrobić to, co możliwe, cały czas powierzając te sprawy Bogu i prosząc o Jego mądrość i roztropność.
Dziś upominanie, wykazywanie grzechu niemodnym , czy wręcz niebezpiecznym się staje, a efektem tego, jest to, że ludzie nie upominają się o ważne sprawy w swym życiu.
Zajęczy lęk wypełnia głowy i serca człowiecze. Co nas to ochodzi ? Przecież są doroślu ? Nikt nikomu nie każe wchodzić buciorami w życie drugiego. Odpowiedzialność deklaruje przyjęcie pawłowego jedni drugich brzemiona noście. Obchodzi mnie moj brat, a nie jego grzech. Punktem wyjścia nie jest potępienie bliźniego, ale ratowanie go z rąk śmierci. Pozyskanie brata nie zalezy od naszego działania. To musi być jego wybór, ale jeśli nikt mu nie powie, to skąd będzie mieć możliwość rozważenia zmiany decyzji ?
Jeszcze jeden wymiar nieba i ziemi, a mianowice modlitwa. Ona jest jest zwolennikiem tych dwóch rzeczywistości. Nie modlitwa Zosi – samosi, ale modlitwa wspólnoty, bo dwaj lub trzej tworzą jej zalążek. Tylko idzie o to, by zgodnie o coś prosić. Do tego trzeba wyplenić chwasty egoizmu, które zagłuszają harmonię, wprowadzają fałszywe nutki. To trochę tak jakby w orkiestrze każdy muzyk grał po swojemu. A dyrygentem w modlitwie jest Duch Święty. A siłą scalającą jest gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich , czyli bycie z – Panem, zebranie się w Jego imię.