Cóż to przeszkadza, że nie jesteśmy Papieżami?…

"Można być świętym z pastorałem w ręku i można nim zostać, mając w ręku miotłę." bł. Jan XXIII

Czyżby jawna niesprawiedliwość ? A może chore porównywanie się z innymi. Któż wyznacza miarę wykonywanej czynności ? Przecież każdy stara się według swoich możliwości. Istotne są dwa elementy : starać się i wg swych możliwości. Królestwo niebieskie nie ma nic wspólnego z bezczynnością. Przychodzi chwila, w której każdy otrzymuje odpowiednią dla siebie pracę. Zauważmy, iż każdy pokornie oczekiwał, aby zostać najętym do winnicy. Pozorną bezczynność wpleść możemy w próbę.
Gospodarz chce, by wszyscy znaleźli się w jego winnicy, Ciekawe, któremu by się chciało tyle razy wychodzić na rynek, by sprawdzać kto tam jeszcze czeka. Po ludzku powinien siedzieć w domu albo pilnować włości. Przecież to Bóg interesuje się nami, wychodzi ku nam nieustannie, czy to rankiem, czy około trzeciej, czy o szostej i dziewiątej, czy wreszcie tuż przed zmierzchem. Tak sobie myślę, że każdy wykonał swoją pracę solidnie i rzetelnie, także ci ostatni, bo zapewne starali się jak umieli. Skąd więc takie niesmaki i niezadowolenie tych pierwszych ? Przecież gdyby ostatni nie dostali denara to nie mieliby z czego wyżywić rodziny. Czy niebo miałoby mieć niedoskonałości ? Czy brak pełni świadczy o królestwie niebieskim? Kawałka nieba potrzebujemy wszyscy w jednakowej mierze. Skupili się na zapłacie. Myśleli, że więcej dostaną. Skoncentrowali się na darze, a nie na Dawcy. Efektem tego jest zaślepienie, nieumiejętność ujęcia istoty. To szemranie wprowadza zamęt. Ciągle stoi mi przed oczyma obraz, że ci, którzy ostatni otrzymali pracę najwięcej znosili ciężar dnia i spiekoty, bo musieli w nim walczyć z beznadzieją w sercu. Zbawiony nie wyobraża sobie, by jego brat czy siostra mieli pozostać poza królestwem niebieskim. Bo cóż więcej dostać można ? Czy życie wieczne nie jest cudem w naszych oczach ? Bog zyje swoją logiką zbawienia. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim , co chcę ? czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry ? Nie wkładajmy Pana w jakieś ramy. Nie próbujmy narzucać Bogu naszego myślenia. Ciekawe co stałoby się, gdyby On przyłożył do nas nasze stereotypy ? Gdyby wziął w stosunku do nas miarę zapłaty, którą byśmy zastowowali wobec bliźnich ?
Chrześcijanin raduje się tym, że drugi zbliża się do Boga. Nie czuje się pokrzywdzony, a stara się, by wszyscy ludzie poznali Chrystusa i przez to osiągnęli zbawienie. Nie zniechęca się, że musi wychodzić tyle razy i za każdym razem spotyka kogoś na rynku, kto oczekuje na angaż do królestwa niebieskiego, kto czeka na zameldowanie się w niebie.