Aby radość wasza była pełna

(Dz 15,7-21)
W Jerozolimie po długiej wymianie zdań przemówił Piotr do apostołów i starszych: Wiecie, bracia, że Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli. Bóg, który zna serca, zaświadczył na ich korzyść, dając im Ducha Świętego tak samo jak nam. Nie zrobił żadnej różnicy między nami a nimi, oczyszczając przez wiarę ich serca. Dlaczego więc teraz Boga wystawiacie na próbę, wkładając na uczniów jarzmo, którego ani ojcowie nasi, ani my sami nie mieliśmy siły dźwigać. Wierzymy przecież, że będziemy zbawieni przez łaskę Pana Jezusa tak samo jak oni. Umilkli wszyscy, a potem słuchali opowiadania Barnaby i Pawła o tym, jak wielkich cudów i znaków dokonał Bóg przez nich wśród pogan. A gdy i oni umilkli, zabrał głos Jakub i rzekł: Posłuchajcie mnie, bracia! Szymon opowiedział, jak Bóg raczył wybrać sobie lud spośród pogan. Zgadzają się z tym słowa Proroków, bo napisano: Potem powrócę i odbuduję przybytek Dawida, który znajduje się w upadku. Odbuduję jego ruiny i wzniosę go, aby pozostali ludzie szukali Pana i wszystkie narody, nad którymi wzywane jest imię moje – mówi Pan, który to sprawia. To są [Jego] odwieczne wyroki. Dlatego ja sądzę, że nie należy nakładać ciężarów na pogan, nawracających się do Boga, lecz napisać im, aby się wstrzymali od pokarmów ofiarowanych bożkom, od nierządu, od tego, co uduszone, i od krwi. Z dawien dawna bowiem w każdym mieście są ludzie, którzy co szabat czytają Mojżesza i wykładają go w synagogach.

(J 15,9-11)
Jezus powiedział do swoich uczniów: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pozdrawiam serdecznie z Syberii, z Surgutu.

Chłodno coś tu u nas, mrozu wprawdzie nie ma, ale jakoś tak wiosna nie chce w pełni zagościć, zieleni jeszcze nie ma, ale już zbliżają się białe noce, już ciemno jest tylko jakieś cztery godziny a zdaje się niedługo i tego nie będzie.

W naszej parafii przygotowujemy się do przyjazdu (przylotu) biskupa, naszego ordynariusza, bpa Józefa Werta i ważnych gości z Niemiec. Jutro późno wieczorem mają dotrzeć i najbliższy tydzień będę przeżywał w ich towarzystwie. Nasz biskup będzie też w naszej parafii obchodził swój jubileusz 30-lecia kapłaństwa. Ten jubileusz przypada we wtorek 27 maja.

To tak z naszego podwórka, a co w słowie…

W dzisiejszym rozważaniu, chciałbym (tak odczytuję to dzisiejsze słowo) zatrzymać się, kontynuować temat rozpoczęty tydzień temu, o chrześcijańskiej radości.

Ostatnie słowa dzisiejszej Ewangelii brzmią: „To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna”.

Jezus chce, aby w nas była radość – Jego radość, aby w nas była pełna radość. On podpowiada nam, co robić aby w nas owa radość była. Bo przecież w nas tak często nie ma radości, jesteśmy przygnębieni, przybici, ciągle w jakichś problemach, troskach, strachu… A nawet jeśli radość jest, to właśnie ona nie jest pełna, coś nam tę radość zakłóca, coś w niej przeszkadza.

A Jezus dziś podpowiada – trwać w Nim… Często wraz z jakimś wewnętrznym przeżywaniem, smutkiem, idzie też problem w życiu duchowym, jakieś zaniedbanie modlitwy, odejście od jakichś duchowych praktyk… Często w rozmowach z ludźmi, którzy skarżą się na problemy, smutek, strach, pytam – a jak Twoje duchowe życie? I jakże często odpowiedź jest – nie bardzo.

Trwać w Jezusie, trwać w Jego miłości… Adoracja… przecież właśnie adorację Najświętszego Sakramentu możemy właśnie tak określić – trwanie w miłości Jezusa. Czyż właśnie ta praktyka nie daje nam wewnętrznego pokoju i radości?

Jezus mówi o zachowywaniu Jego przykazań. Spójrzmy odwrotnie – kiedy nie zachowujemy Bożych przykazań rodzą się w nas wyrzuty sumienia – to one pozbawiają nas radości. Często kiedy wpadamy w grzech boimy się spojrzeć Jezusowi w oczy, czujemy się niegodni, osądzeni… choć On nas kochać nie przestaje i właśnie wtedy trzeba by najgłębiej w Jego oczy spojrzeć, przeprosić i poprosić o pomoc i siłę.

A spójrzmy na I czytanie z Dziejów Apostolskich – to jest księga wielkiej radości trwania w miłości Jezusa pierwszych chrześcijan. Apostołowie spotykają się rozmawiają, dyskutują, wymieniają poglądy, z różnych stron patrzą na problem – piękny przykład rozwiązywania problemów daje nam ów Sobór Jerozolimski. I to już nie pierwszy raz. W niedzielę też widzieliśmy w I czytaniu przykład, jak Kościół zmierza się z nowymi problemami.
Pięknie o tym powiedział papież Franciszek podczas rozważania na niedzielnej modlitwie Regina Caeli: „Wówczas, w obliczu tego konfliktu apostołowie biorą sytuację w swoje ręce: zwołują zgromadzanie poszerzone także o uczniów i wspólnie przedyskutowują kwestię. Wszyscy. Rzeczywiście problemów nie rozwiązuje się udając, że nie istnieją! Piękna jest ta szczera konfrontacja między pasterzami a innymi wiernymi. (…) Spierając się, dyskutując i modląc się – tak rozwiązuje się konflikty w Kościele. Spierając się, dyskutując i modląc się! Będąc pewnymi, że plotki, zawiści, zazdrości, nigdy nie mogą prowadzić do zgody, harmonii i pokoju. Także Duch Święty ukoronował tamto porozumienie, a to pozwala nam zrozumieć, że kiedy pozwalamy, aby Duch Święty nas poprowadził, to On nas prowadzi nas do harmonii, jedności i poszanowania różnych darów i talentów”.

I właśnie – Duch Święty ukoronował tamto porozumienie… Kluczowym w sukcesie Apostołów, zdaje się być to, że oprócz próby dojścia do porozumienia oni szukają Bożej woli, odczytują znaki jakie daje Duch Święty, studiują Boże słowo, oni szukają Bożej woli i to jest dla nich decydujące – nie to co my myślimy, ale czego chce Bóg.

To daje radość – jeśli szukamy, czego chce Bóg, jeśli pełnimy Jego wolę. Wtedy jest w nas pokój, jest w nas radość, radość, która trwa, radość, która jest pełna.

Czyż takiej radości nie odnajdujemy np. we wczorajszym komentarzu – świadectwie Macieja? – „Wczoraj byłem świadkiem jak mój brat, uczeń IV klasy szkoły podstawowej odmówił podczas wieczornej modlitwy dziesiątkę różańca, była to prośba Siostry uczącej go religii, skierowana na katechezie do wszystkich dzieci aby wieczorem odmówić właśnie dziesiątkę różańca w wybranej intencji. Można powiedzieć, że to niewiele, ale to coś pięknego, świadectwo wiary, że dzieci, których uwaga skupiona jest przeważnie na komputerze czy telewizji, nie zapominają o tak ważnych sprawach jak modlitwa, mimo iż nie była to praca na ocenę tylko zwykła prośba”.

A może i Wy macie takie świadectwa, takie radości? – piszcie.

A właśnie… z mojej parafii niedawno była pielgrzymka do Polski, jak oni są zachwyceni Polską, jak patrzą na Polskę…

Żeby niczego nie zmienić, przesyłam fragment takiego świadectwa w oryginale – spróbujcie sobie z tym poradzić. Myślę, że takie słowa, takie spojrzenie na Polskę, Polaków, zobowiązują. Miłej lektury 🙂

„В первое утро в Польше мы шли по улицам г. Седльцы и откровенно удивлялись: почему так мало прохожих? где жители города? неужели небольшое похолодание заставило всех спрятаться в своем жилище?
Зайдя в храм, нам все стало ясно. В храме более двух тысяч человек! И это первая из пяти Святых Месс, которые состоятся в этот праздничный день! Вот почему на улицах нет праздно гуляющих горожан, они в храме – молодые и пожилые, семейные и одинокие – все в доме Господнем.
Каждый день нашего паломничества мы не переставали радоваться тому, как в Польше воспитывают своих детей, какие ценности им прививают. Мы видели школьные уроки, которые проводят в храме, детей, готовящихся к первому причастию, детей, стоящих у исповедальни, детей, рассматривающих изображения святых в базилике и делящихся своими впечатлениями со сверстниками. Если в стране так воспитывают детей – у этой страны большое будущее”.

Pozdrawiam