Zapraszam do Katedry siedleckiej!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, zabieram Was dzisiaj do Katedry Siedleckiej, której rocznicę poświęcenia obchodzimy. W innych Diecezjach dzisiaj jest dzień zwykły, dlatego czytania są inne. Ja dobrałem czytania z obchodzonego w Diecezji siedleckiej święta. Chciałby Was zabrać do miejsca, z którym sam jestem osobiście duchowo związany, tu bowiem przyjąłem święcenia z rąk ś.p. Biskupa Jana Nowaka. Zapraszam do refleksji nad zagadnieniem Bożej obecności wśród ludzi.

    A w odniesieniu do wczorajszej dyskusji chciałbym zaznaczyć, że zależy mi na tym, żeby nasza Blogowa Rodzinka była jak największa i by było dla niej miejsce dla każdego. To miejsce zresztą jest – naprawdę – dla każdego! Warunek wstępny jest tylko jeden: odrobina dobrej woli. Naprawdę, nikt nie musi się zgadzać z moim poglądami i możemy o tym dyskutować. Ale pod warunkiem wzajemnego poszanowania się. Jeżeli natomiast ktoś kopie i kąsa wszystkich wokół, wylewając przy tym z siebie żółć jakiejś napastliwości i chamstwa, to – proszę wybaczyć – ja przynajmniej z takim człowiekiem nie będę dyskutował.

     I nie wzruszą mnie kolejne inwektywy, rzucane pod moim adresem, jak chociażby te wczorajsze. Nie zależy mi na słupkach popularności, nie startuję bowiem w żadnych wyborach. Czytając tego bloga i podejmując dyskusję, zauważyliście, Kochani, zapewne mój styl: staram się być otwarty na każdego, kto chce dyskutować, ale w przypadku chamstwa i złośliwości jestem radykalny. W takich sytuacjach pewne sprawy trzeba rozstrzygać „jednym cięciem”.

       Oczywiście – trzeba się modlić za takich ludzi, bo oni naprawdę jakiś wielki problem noszą w sobie, ale ja przynajmniej nie mam najmniejszej ochoty strzępić sobie nerwów na rozmowę z nimi. Bez względu na to, czy to się komuś podoba, czy nie. I – żeby było jasne – nie mam w tym względzie żadnych wyrzutów, spowodowanych rzekomym niezachowywaniem zasad Ewangelii, bo Jezus też mówił prawdę, a tym, którzy chcieli odejść, pozwalał odejść. Ja również nie zamierzam nikogo zmuszać do zaglądania tutaj i czytania naszych komentarzy.

      Przepraszam za ten ostry ton, ale chyba sytuacja dojrzała do tego, żeby pewne rzeczy po imieniu nazywać. Chrześcijanie, chociaż są w rzeczywistości najbardziej prześladowaną religią na świecie – w naszym kraju także – nie są jednak z definicji ludźmi do bicia. I mają swoje prawa, o które też mogą i powinni się upominać!

         Życzę Wszystkim dobrego dnia!

                 Gaudium et spes!  Ks. Jacek  

CZYTANIE
Z DRUGIEJ KSIĘGI KRONIK:

Król
Salomon i cała społeczność Izraela, zgromadzona przy nim przed
Arką, składali na ofiarę owce i woły, których nie rachowano i
nie obliczono z powodu wielkiej ilości.

Następnie
kapłani wprowadzili Arkę Przymierza Pana na jej miejsce do
sanktuarium świątyni, to jest do Świętego Świętych, pod
skrzydła cherubów, a cheruby miały tak rozpostarte skrzydła nad
miejscem Arki, że okrywały Arkę i jej drążki z wierzchu.
Pozostają one tam aż do dnia dzisiejszego. W Arce zaś nie było
nic oprócz dwóch tablic, tablic Przymierza, które Mojżesz tam
złożył pod Horebem, gdy Pan zawarł przymierze z synami Izraela w
czasie ich wyjścia z Egiptu.

Kiedy
tak zgodnie, jak jeden, trąbili i śpiewali, tak iż słychać było
tylko jeden głos wysławiający majestat Pana, kiedy podnieśli głos
wysoko przy wtórze trąb, cymbałów i instrumentów muzycznych przy
wychwalaniu Pana, że jest dobry i że na wieki Jego łaskawość,
świątynia napełniła się obłokiem chwały Pana, tak iż nie
mogli kapłani tam pozostać i pełnić swej służby z powodu tego
obłoku, bo chwała Pana wypełniła świątynię Bożą.

Wtedy
przemówił Salomon: „Pan powiedział, że będzie mieszkać w
chmurze, a ja Tobie, Panie, wybudowałem dom na mieszkanie, miejsce
przebywania Twego na wieki”.

SŁOWA
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Jezus
wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A był tam pewien
człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty.
Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z
powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i
wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał
przechodzić.

Gdy
Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego:
„Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w
twoim domu”.

Zeszedł
więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy, widząc
to, szemrali: „Do grzesznika poszedł w gościnę”.

Lecz
Zacheusz stanął i rzekł do Pana: „Panie, oto połowę mego
majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam
poczwórnie”.

Na
to Jezus rzekł do niego: „Dziś zbawienie stało się udziałem
tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy
przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło”.

Katedra
pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w
Siedlcach, której rocznicę poświęcenia dziś obchodzimy, została
wybudowana w latach
1906 – 1912,
w stylu neogotyckim, na planie krzyża łacińskiego. W dniu 22
września 1913 roku została konsekrowana przez Biskupa lubelskiego,
Franciszka Jaczewskiego.
Od 1924 r. jest katedrą Diecezji siedleckiej. Budowę zakończono w
1928 roku.

Przy
okazji, warto nadmienić, iż Diecezja siedlecka wywodzi się z
Diecezji podlaskiej, którą utworzył Pius VII bullą „Ex
imposita Nobis” z dnia 30
czerwca 1818 roku.
Diecezja podlaska, z siedzibą w Janowie, odegrała ważną rolę w
historii polskiego Kościoła, między innymi ze względu na obecność
na jej terenie Unitów podlaskich.

W
sierpniu 1923 roku, w Janowie odbył się Synod diecezjalny. W jego
wyniku Pius XI,
bullą „Pro recto et
utili”, z dnia 25
stycznia 1924 roku przeniósł stolicę Diecezji do Siedlec,
wynosząc kościół parafialny pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia
Najświętszej Maryi Panny do godności katedry i nadając Diecezji
nazwę „siedleckiej,
czyli podlaskiej”.
Jej pierwszym Pasterzem został Biskup Henryk Przeździecki.

Święty
Jan Paweł II, bullą „Totus
Tuus Poloniae Populus” z dnia 25 marca 1992 roku,
zreorganizował strukturę Kościoła w Polsce. Zmniejszyło się
terytorium Diecezji siedleckiej i została ona włączona do
Metropolii lubelskiej. Od tego czasu określa się ją jako:
„Diecezja
siedlecka”, bez: „podlaska”.

Do
najważniejszych wydarzeń w dziejach Diecezji zalicza się
Beatyfikację
Wincentego Lewoniuka i Dwunastu Towarzyszy –
Unitów Podlaskich, dokonaną w Rzymie, w dniu 6 październiku 1996
roku; a także wizytę
Jana Pawła II w Siedlcach, w
dniu 10 czerwca 1999 roku.

Obecnie
Pasterzem Kościoła siedleckiego jest Biskup
Kazimierz Gurda,
którego w posłudze pasterskiej wspiera Biskup
pomocniczy Piotr Sawczuk.
Diecezja siedlecka obejmuje dwieście
czterdzieści pięć parafii,
podzielonych na
dwadzieścia pięć dekanatów.
Pracuje w niej około
sześciuset siedemdziesięciu kapłanów diecezjalnych i około
siedemdziesięciu kapłanów zakonnych.
Patronami diecezji są Święci
Apostołowie Szymon i Juda Tadeusz oraz Święty Jozafat Kuncewicz.

Słuchając
Bożego Słowa, przeznaczonego specjalnie na dzisiejsze Święto,
dotykamy tematyki
domu – domu Bożego – miejsca działania Boga.
Tym domem w Ewangelii był dom
Zacheusza,
celnika i oszusta, który jednak pod wpływem spotkania z Jezusem
stał się nowym człowiekiem. Zacheusz całkowicie się wewnętrznie
odnowił! A dokonało
się to w jego własnym domu.

Jednak
– to bardzo ważne – wcześniej
do tego domu wszedł Jezus.
Jego chwałą ten dom się napełnił – oczywiście, nie w tak
spektakularny sposób, jak to słyszymy w pierwszym czytaniu, kiedy
to Salomon wniósł Arkę Przymierza do nowej świątyni. W domu
Zacheusza znakiem
widzialnym Bożej chwały i Bożej obecności stały się słowa,
które wypowiedział sam Zacheusz po rozmowie z Jezusem.

W
świątyni salomonowej tę Bożą chwałę znamionował
obłok, wypełniający świątynię,
jednak i w tym przypadku nie chodziło bynajmniej o jakieś
spektakularne pokazy, bo Bogu
zawsze zależy na dobru i zbawieniu człowieka.
Dlatego daje mu miejsce spotkania, miejsce modlitwy, miejsce swej
obecności.

On,
Bóg Nieogarniony i
Wszechpotężny, sam
wybiera miejsca swojej obecności, aby tym łatwiejszy był do Niego
dostęp, aby ten
dostęp, owo spotkanie – w ogóle było możliwe!
Gdyby bowiem Bóg sam nie wskazał miejsc i sposobów spotkania, nie
byłoby ono w ogóle możliwe, bo
przecież wielkość i majestat Boga przekracza
w sposób absolutnie niewyobrażalny
możliwości poznawcze i intelektualne człowieka!

Dlatego
Bóg sam się – odważmy się to powiedzieć – umniejsza,
ogranicza, wybiera pewne miejsca, także odpowiednie czasy,
aby być do dyspozycji człowieka, aby się z nim spotkać, aby do
Niego mówić, aby go słuchać, aby go wspierać, aby go zbawiać…
Niech będzie za to
wielka chwała Bogu Nieogarnionemu i Wszechpotężnemu!

Za
każde święte miejsce, za nasze parafialne świątynie, za nasze
katedry i potężne bazyliki, ale i za te małe kapliczki, które są
w klasztorach czy domach rekolekcyjnych. Niech
Mu będzie chwała za to, że chce być wśród swego ludu!
Niech Mu będzie chwała i za to, że przed laty takie miejsce wybrał
w Siedlcach i w tym miejscu dziś koncentruje
się duchowe życie całej Diecezji.
W tym miejscu ja przyjąłem święcenia diakońskie i kapłańskie.

Dziękujmy
dziś Bogu za tę i każdą inną świątynię; dziękujmy za to, że
tam Bóg wychodzi
do człowieka,
a jednocześnie módlmy się, aby w tym miejscu także
człowiek wychodził do swojego Boga!
Aby znakiem Bożej chwały, obecnej w świątyni, był nie
tylko jej wystrój, jej potęga, Ołtarz i Tabernakulum,
ale nade wszystko – postępowanie
człowieka, wychodzącego
ze świątyni, ze spotkania z Jezusem…