Ja będę z tobą

Nasza Surgucianka w Tomsku przyjęła w niedzielę I Komunię.

Wspomnienie św. Bonawentury

(Wj 3,1-6.9-12)
Gdy Mojżesz pasał owce swego teścia, Jetry, kapłana Madianitów, zaprowadził pewnego razu owce w głąb pustyni i przyszedł do góry Bożej Horeb. Wtedy ukazał mu się Anioł Pański w płomieniu ognia, ze środka krzewu. Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego. Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala? Gdy zaś Pan ujrzał, że Mojżesz podchodził, żeby się przyjrzeć, zawołał Bóg do niego ze środka krzewu: Mojżeszu, Mojżeszu! On zaś odpowiedział: Oto jestem. Rzekł mu Bóg: Nie zbliżaj się tu! Zdejm sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą. Powiedział jeszcze Pan: Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Mojżesz zasłonił twarz, bał się bowiem zwrócić oczy na Boga. Teraz oto doszło wołanie Izraelitów do Mnie, bo też naocznie przekonałem się o cierpieniach, jakie im zadają Egipcjanie. Idź przeto teraz, oto posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu. A Mojżesz odrzekł Bogu: Kimże jestem, bym miał iść do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu? A On powiedział: Ja będę z tobą. Znakiem zaś dla ciebie, że Ja cię posłałem, będzie to, że po wyprowadzeniu tego ludu z Egiptu oddacie cześć Bogu na tej górze.

(Mt 11,25-27)
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pozdrawiam z Syberii, z Surgutu.

Co dziś Pan nam mówi?

Znajdźmy chwilę, żeby spokojnie przeczytać, porozmyślać, pomodlić się…

Ten dzisiejszy fragment z Księgi Rodzaju, można by nazwać – powołanie Mojżesza. Bóg powołuje Mojżesza do specjalnego zadania, do wielkiego dzieła.

Warto tu zwrócić uwagę na kilka spraw, które są zapewne w każdym powołaniu, w każdym przypadku, kiedy Bóg wzywa, powołuje człowieka.

Bóg Mojżesza pociąga, zachwyca – „Mojżesz widział, jak krzew płonął ogniem, a nie spłonął od niego. Wtedy Mojżesz powiedział do siebie: Podejdę, żeby się przyjrzeć temu niezwykłemu zjawisku. Dlaczego krzew się nie spala?”

Bóg zdumiewa człowieka, zachwyca… Na początku życiowego powołania, albo jakiegoś konkretnego wezwania, często jest ten czynnik emocjonalny, jakieś zdumienie, zachwyt, zauroczenie, zakochanie – Bóg pociąga człowieka, zachwyca, żeby człowiek sam chciał, żeby dla niego było to ciekawe, interesujące.

Sam pamiętam te pierwsze zachwyty, kiedy było pragnienie zostać księdzem, czy potem już w kapłaństwie wyjechać na Syberię.

Było coś co w tym powołaniu zachwycało, pociągało, zdumiewało. Była ochota, pragnienie aby podejść bliżej i przyjrzeć się owemu niezwykłemu zjawisku.

Bóg wzywa do wielkich dzieł. Nasze powołanie nie jest czymś małym, Bóg wzywa do wielkich rzeczy – jeśli ktoś zakłada rodzinę, przekazuje życie i wychowuje dzieci, wychowuje kolejne pokolenie, to nie jest to małe zadanie. Jeśli Bóg wzywa do życia apostolskiego, aby całe życie poświęcić służbie Jemu i ludziom, to nie jest to zadanie małe. To my czasem narzekamy na monotonię codzienności, ale w całości, owe szare dni stanowią wielkie zadanie, do którego jesteśmy wezwani przez Boga.

I kiedy czasem patrzymy na ogrom i trudności swojego powołania, zaczynamy panikować, lękać się, jak Mojżesz – „Kimże jestem, bym miał iść do faraona i wyprowadzić Izraelitów z Egiptu?”

Bóg nam wtedy odpowiada: „Ja będę z tobą”.

W trudnych momentach naszego powołania Bóg mówi nam – Ja Jestem – Ja jestem z tobą.

Bóg w swoim powoływaniu, posługuje się często prostymi znakami, Bóg nam życia nie komplikuje, to my sobie często komplikujemy. Bóg działa prosto i jasno, proste znaki – ogień, woda, chleb, aby owi prostaczkowie nie, których chwali Jezus w swojej modlitwie nie czuli się przygnieceni.

Za tydzień rozpoczynamy w Omsku rekolekcje dla małżeństw. Przyjedzie kilkanaście małżeństw z różnych miast naszej diecezji. Temat rekolekcji będzie – Eucharystia szkołą małżeńskiego o rodzinnego życia. Temat ten jest jakby kontynuacją Kongresu Eucharystycznego jaki odbywał się w naszej diecezji. Kiedy się zastanawiam nad tymi tematami, przygotowuję się do tych rekolekcji, zachwycam się, jak wiele Jezus wyraził w tym prostym znaku – znaku chleba i wina… Bóg działa w sposób prosty…

Pomódlcie się proszę za te rekolekcje…

Bóg dziś nas do czegoś powołuje – powołuje nas w całym naszym życiu, a potem owo powołanie zamienia się w powoływanie.

Bóg powołuje ciebie i mnie dziś – do konkretnych zadań, do konkretnej służby.

Bóg czymś nas dziś zachwyca i będzie zachwycał, pociągał, zdumiewał.

Bóg wzywa nas i będzie wzywał do wielkich dzieł.

Bóg działa i będzie działał w sposób prosty, oczywisty, jasny. Nie trzeba szukać skomplikowanych znaków Jego obecności.

Trzeba być prostaczkiem, prosto i naiwnie otwartym na Boga i Jego działanie i Jego słowo. Pokornie poddanym Jego prowadzeniu.

„Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie”.

Jak Bóg dziś działa w Twoim życiu?

Czym cię dziś zachwyca, pociąga?

Do jakich dzieł cię dziś wzywa?

Nie zatrzymuj tego dla siebie – podziel się w komentarzach, daj świadectwo. Proszę.