Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc!

 Co do kościoła w Biełostoku, trudno mi coś więcej powiedzieć, nie są znane jeszcze przyczyny, czy elektryczność, czy podpalenie, wiemy tylko, że spłonął całkowicie, o odbudowie nie ma mowy, można tylko myśleć o budowie nowego kościoła, choć nie wiem czy jest sens. Biełostok jest małą, raczej wyludniającą się wioską. Wzruszająca jest tam modlitwa, jeszcze po polsku, kilku babć, przychodzi tam trochę dzieci, ale raczej trudno z nimi wiązać jakieś nadzieje. Nie wiem, może teraz się coś zmieniło, ja tam posługiwałem ponad 3 lata temu. Jedynie ze względów historycznych można by myśleć o jakiejś odbudowie, ale to już nie moja decyzja i nie moje zmartwienie. Zobaczymy jakie będą decyzje biskupa i tomskich duszpasterzy – jezuitów.

Co do komentarza jaki był pod moim sobotnim rozważaniem, to rzeczywiście Tomsk ma ślady polskości bardzo znaczące, a Biełostok jest typowo polskim miejscem, to właśnie Polacy założyli tę osadę i nazwali ją od polskiego Białegostoku. Takich miejscowości, nazywanych nazwami polskich miast było na przełomie XIX i XX wieku więcej na Syberii. Ale to już odzielny temat.

Katolików jest na Syberii, w porównaniu z kilometrażem, albo i z Polską, bardzo mało. Jednak…

Są miejsca gdzie Kościół Katolicki się rozwija, zwłaszcza w miastach i jest gdzie raczej zmniejsza się, zwłaszcza w wioskach i tam gdzie na stałe nie ma duszpasterstwa. Moja parafia, północ zachodniej Syberii, to niewątpliwie miejsce gdzie Kościół się rozwija, a to dzięki temu, że nie jest to tylko Kościół historyczny (potomkowie zesłańców), a Kościół współczesny – teraz przyjeżdżają tu w poszukiwaniu pracy katolicy z Ukrainy, Białorusi, Kazachstanu czy choćby wspomniani Ormianie.

Jednak przejdźmy wreszcie do słowa Bożego.

Dziś czytania związane z uroczystością Św. Wojciecha, patrona Polski.

U nas dziś inne czytania, do których też dziś pisałem rozważanie na rosyjski blog.

I ciekawe, że w czytaniach z dnia, w I czytaniu (Dz 4, 23-31) widzimy pierwszy Kościół, pierwszych chrześcijan, którzy słyszą o prześladowaniach. Piotr i Jan przychodzą i opowiadają o groźbach z jakimi się zetknęli. Chrześcijanie zaczynają się modlić nie ze strachem, nie żeby prześladowanie ustało, a modlą sie prosząc o odwagę w głoszeniu słowa. „A teraz spójrz, Panie, na ich groźby i daj sługom Twoim głosić słowo Twoje z całą odwagą”. I dalej czytamy: „Po tej modlitwie zadrżało miejsce, na którym byli zebrani, wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i głosili odważnie słowo Boże”. Odwaga w głoszeniu słowa Bożego, oczywiście mocą Ducha Świętego. Moment ten nazywany jest małym Zesłaniem Ducha Świętego.

To w czytaniach z dnia.

I bardzo podobny motyw dzisiejszej Ewangelii z uroczystości: „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie na Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec”.

Męstwo w wierze, oddawać życie za i dla Chrystusa.

Oczywiście jest to możliwe tylko mocą Ducha Świętego, o czym przypomina nam Jezus w I czytaniu, ale też obiecuje nam, daje nam Ducha Świętego: „gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi”.

Czy mamy w sobie owo męstwo w wyznawaniu naszej wiary?

Obserwuję tutaj, na Syberii, że jeśli katolicy, ludzie wierzący nie boją się, nie wstydzą się, są przekonani w swojej wierze, to często z nimi ktoś przychodzi do kościoła, ktoś chce też doświadczyć tego co oni doświdczają. Jednak często boimy się, często ludzie boją się wspomnieć gdziekolwiek, że jest katolikiem, że jest człowiekiem wierzącym. Ten strach, tak po ludzku jest zrozumiały.

Na Wielkanoc przyjechał do nas z sąsiedniego miasta dziennikarz, rosjanin, według chrztu prawosławny, jednak bardzo zainteresowany Kościołem Katolickim, przyjechał chcąc przygotować materiał o Wielkanocy w Kościele Katolickim i w ogóle o Kościele. Potem pisze mi tak: „Materiału o katolickiej Wielkanocy nie opublikują. Czegoś się przestraszyli. Argumenty były takie: po co pisać o katolikach jeśli wszyscy wokół to prawosławni? Nas ludzie nie zrozumieją itd.” Potem jeszcze pisze sporo i dalej: „Ludzie przyjmują katolicyzm jak sektę; tym ludziom brakuje wykształcenia i szerokiego spojrzenia, ale właśnie tacy ograniczeni ludzie decydują co publikować (znowu – jak w Związku Sowieckim). A to, że w Kościele Katolickim 1,5 miliarda wyznawców, nie chcą słuchać. Szkoda, chciałem napisać żywy i wyjaśniający materiał. Jednak zadziałał sowicki syndrom: żeby się coś nie wydarzyło… Tak i w sowieckim kraju ginęło wiele dobrych pomysłów”. Dosłowny cytat z jego wypowiedzi. Trochę to pokazuje problem…

Niestety strach jest wielki, choć nie wiem czego tu się bać. Ten materiał, te słowa dziennikarza pokazują, że jesteśmy jeszcze często przyjmowani jak sekta. Tego się ludzie boją. Jednak kto się nie boi, ma co dać innym i często spotyka się z zainteresowaniem i szacunkiem. My w naszym Kościele mamy żywą wiarę, mamy pięknych świadków Ewangelii, mamy coś do zaproponowania społeczeństwu.

Trzeba nam tylko prosić Ducha Świętego o Jego nowe Zesłanie, Zstąpienie, choćby małe, na tę Ziemię.

Pozdrawiam.

Wielkanoc w Uraju

Wielkanoc w Chanty-Mansyjsku

Wielkanoc w Nojabrsku