Wiara to otwartość na Pana Boga, to otwartość na słowo Boże

Też w czasie rekolekcji

Przypowieść o siewcy jest bardzo skrupulatnie wyjaśniona przez samego Jezusa. Nie każdą przypowieść On sam tak wyjaśnia. Znaczy to, że sprawa jest bardzo ważna.

Oczywiście nie o uprawę roli tu chodzi a o uprawę serca ludzkiego.

Bóg hojnie sieje ziarno Swojego słowa. I choć wie, że wiele z tego ziarna się zmarnuje, upadnie na ziemię nie gotową, nie otwartą, to jednak nie chce pozostawić żadnego miejsca, które mogło by przynieść plon, bez nasienia, bez słowa. Więc sieje hojnie, obficie, wprost marnotrawnie.

Jednak, jeśli Jezus opowiada nam tę przypowieść to chce nas czegoś nauczyć.

Czego? Otwartości. Otwartości na słowo.

Wiara to otwartość na Pana Boga, to otwartość na słowo Boże.

Wczoraj naszą siostrę Teresę podwoził gdzieś znajomy naszych parafian. Ona z nim porozmawiała o Panu Bogu, on był zainteresowany, potem na koniec siostra mówi mu, że da mu obrazek z modlitwą, on się ucieszył a potem mówi – oj, a przecież ja jestem niewierzący. Komiczna dosyć sytuacja, przypomniał sobie, że jest niewierzący. W całej rozmowie o wierze tak był zainteresowany, że zapomniał o tym, że jest niewierzący. Jednak wziął modlitwę i powiedział, że będzie czytał.

Otwartość na Boga, otwartość na słowo Boże, to decyzja człowieka. My czasem odwrotnie – zapominamy, że jesteśmy wierzącymi – oj, a przecież ja jestem wierzący.

Bóg hojnie sieje ziarno Swojego słowa.

Na ile my jesteśmy otwarci na to słowo? Jak czytamy słowo? Jak słuchamy słowa?

Może kiedyś to pisałem, ale teraz opowiadałem to małżeństwom na rekolekcjach:

Porównałem kiedyś podejście do kazań – jednego chłopaka, który od czasu do czasu przychodził do kościoła (aktualnie nie przychodzi) i sióstr Matki Teresy.

Ów chłopak, bardzo inteligentny, ale dosyć zbuntowany, kiedyś mi wypomniał, że moje kazania są nudne. Może miał i rację, ale podałem mu przykład sióstr Matki Teresy, jakimi przychodziło mi współpracować w Tomsku. Kiedy odprawiałem Mszę Św. dla ich wspólnoty, one często po Mszy przychodziły i jedna przez drugą, na łamanym rosyjskim dziękowały za kazanie i mówiły, że to właśnie do niej mówiłem, notowały sobie w czasie kazania jakieś myśli, cytowały potem konkretne słowa, które mówiłem. Ja czasem czułem się, że źle się przygotowałem do kazania, szedłem na Mszę Św. i myślałem – co im powiedzieć. A one podchodzą potem i dziękują. Ludzie takiej wiary, że one mi mogły by głosić kazania, ludzie takiej formacji, że nie takiego jak ja słuchały w życiu, a one mi dziękują. A ten zbuntowany chłopak, który od czasu do czasu przyjdzie na Mszę Św., twierdzi, że kazanie jest nudne i ciągle o tym samym.

Wiem, że do kazań trzeba się przygotowywać, modlić się do Ducha Świętego i rozmyślać, i czytać coś, ale jednak w tym wypadku widzę, że nie mądrość kazania grała tu rolę, ale otwartość człowieka na słowo.

Z jaką wiarą, z jaką pokorą, z jaką otwartością człowiek przyjmuje słowo Boże.

Jak my jesteśmy otwarci na słowo Boże?

Jeśli czytacie te słowa, to znaczy, że jesteście otwarci. Jednak zawsze pozostaje pytanie, czy nie mogło by być lepiej?

Czego szukam w tym słowie – czy na pewno Pana Boga, Jego słowa, Jego woli?

Czego szukam? Kogo szukam?

„Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze”. – Kto słucha a nie rozumie… Czy staram się rozumieć słowo? Czy staram się rozmyślać, czytać komentarze, wnikać w słowo…?

„Posiane na grunt skalisty oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia i jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje”. – Czy moja wiara i słuchanie słowa nie jest zbyt emocjonalne i czy nie zależy od mojego nastroju, od moich emocji?

„Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne”. – Czy umiem odejść od innych spraw, zostawić je, uznać za mniej ważne, gdy słucham słowa? Zostawić inne sprawy, żeby posłuchać słowa – czy umiem?

„Posiane wreszcie na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny”. – Czy wprowadzam słowo w czyn, w życie, czy ono przynosi w moim życiu owoc konkretnych zachowań, czynów, nawrócenia?

Małżeństwo z Neftejuganska (70 km.) u których  dziś urodziło się 3 dziecko

Jak słucham słowa? Jak czytam słowo? Jak jestem otwarty na słowo?

A co u nas?

Jak już Jacek wspomniał, niedługo planuję być w Polsce na urlopie. We wtorek lecę do Was.

Dlatego też do urlopu staram się podopinać różne sprawy i poodwiedzać ludzi, żeby długo nie byli potem bez sakramentów. W Surgucie będzie mnie zastępował greko-katolicki ksiądz, ale w innych miejscach Mszy nie będzie. Dlatego też sporo wyjazdów teraz. Dziś jestem w Uraju, w niedzielę jadę do Nojabrska i Kogałymu. Pakować się będę zapewne jak zwykle w ostatnich minutach przed wylotem.

W zeszłym tygodniu, jak to było wspomniane przeżywaliśmy w naszej parafii rekolekcje małżeństw. Jest niewielka grupa młodych małżeństw, z którymi dosyć regularnie się spotykamy i raz w roku robimy rekolekcje. Te były już trzecie. Myślałem, że małżeństw będzie więcej, ale na razie z obietnic nowych ludzi niewiele wyszło, ale za to ci co zawsze są wierni. Jedne małżeństwo tylko nie wiem czemu nie przyszło.

Jedna z uczestniczek rekolekcji, dziś rano urodziła dziecko – 3 dziecko w ich rodzinie. Jednak na rekolekcjach była.

Choć było, jak zawsze wiele przeszkód, to jednak rekolekcje były dobrym i głębokim czasem, wiele dobrych postanowień na najbliższy rok zostało podjętych.

A w tym czasie w Irkucku odbywało się ogólnorosyjskie spotkanie młodzieży, na którym ja nie mogłem być, ale była tam s. Teresa i przedstawiciele także i naszej parafii. Nie było ich wielu, ale byli. Ciekawa inicjatywa, raz na trzy lata, ogólnorosyjskie spotkanie młodzieży katolickiej. Niektórzy kilka dni jechali, żeby się tam dostać. Ciekawe były opowiadania i zdjęcia z tego wydarzenia.

Musiałem przerwać pisanie, bo przyszli ludzie w Uraju, odprawiliśmy Mszę Św., zjedliśmy wspólny obiad, porozmawialiśmy trochę. Za chwilę ruszamy w drogę powrotną. Wspólnota w Uraju zawsze mnie zadziwia, ich wiara, ich otwartość, ich gościnność.

Pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia w Polsce.

I oczywiście proszę o modlitwę za mnie i moją parafię.

Pozdrawiam i błogosławię – w imię Ojca + i Syna i Ducha Świętego. Amen.

W drodze do Uraju

Spotkaliśmy lisa

Msza Św. w Uraju

Najmłodszy parafianin ochrzczony w maju

Na daczy w Uraju