Bóg znany – czy nieznany?…

B

Szczęść
Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny przeżywa Łukasz
Sulowski, bardzo mi życzliwy i bliski Człowiek z Lublina, Mąż
Żani, a Ojciec Cypriana.
Imieniny
natomiast przeżywają: Magda Malinowska, należąca w swoim czasie
do jednej z młodzieżowych Wspólnot, oraz Magdalena Fabisiak, także
mieszkająca w Lublinie, Żona Krzysztofa, Moderatora naszego bloga.

Wszystkim
świętującym życzę, aby Bóg, w którego wierzą i którego
kochają, stawał się dla Nich z każdym dniem coraz bardziej
znanym. Więcej o tym w rozważaniu. A ja zapewniam o modlitwie!
I
życzę Wszystkim błogosławionego dnia!
Gaudium
et spes! Ks. Jacek

Środa
6 Tygodnia Wielkanocy,
Wspomnienie
Św. Urszuli Ledóchowskiej, Dziewicy,
do
czytań: Dz 17,15.22–18,1; J 16,12–15

CZYTANIE
Z DZIEJÓW APOSTOLSKICH:

W
owych dniach ci, którzy towarzyszyli Pawłowi, zaprowadzili go aż
do Aten i powrócili, otrzymawszy polecenie dla Sylasa i Tymoteusza,
aby czym prędzej przyszli do niego.

Stanąwszy
w środku Areopagu Paweł przemówił: „Mężowie ateńscy, widzę,
że jesteście pod każdym względem bardzo religijni. Przechodząc
bowiem i oglądając wasze świętości jedną po drugiej, znalazłem
też ołtarz z napisem: «Nieznanemu Bogu». Ja wam głoszę to, co
czcicie, nie znając.
Bóg,
który stworzył świat i wszystko na nim, On, który jest Panem
nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach zbudowanych ręką ludzką
i nie odbiera posługi z rąk ludzkich, jak gdyby czegoś
potrzebował, bo sam daje wszystkim życie i oddech, i wszystko. On z
jednego człowieka wyprowadził cały rodzaj ludzki, aby zamieszkiwał
całą powierzchnię ziemi. Określił właściwe czasy i granice ich
zamieszkania, aby szukali Boga, czy nie znajdą Go niejako po omacku.
Bo w rzeczywistości jest On niedaleko od każdego z nas. Bo w Nim
żyjemy, poruszamy się i jesteśmy, jak też powiedzieli niektórzy
z waszych poetów: «Jesteśmy bowiem z Jego rodu». Będąc więc z
rodu Bożego, nie powinniśmy sądzić, że bóstwo jest podobne do
złota albo do srebra, albo do kamienia, wytworu rąk i myśli
człowieka. Nie zważając na czasy nieświadomości, wzywa Bóg
teraz wszędzie i wszystkich ludzi do nawrócenia, dlatego że
wyznaczył dzień, w którym sprawiedliwie będzie sądzić świat
przez Człowieka, którego na to przeznaczył, po uwierzytelnieniu Go
wobec wszystkich przez wskrzeszenie Go z martwych”.

Gdy
usłyszeli o zmartwychwstaniu, jedni się wyśmiewali, a inni
powiedzieli: „Posłuchamy cię o tym innym razem”. Tak Paweł ich
opuścił. Niektórzy jednak przyłączyli się do niego i uwierzyli.
Wśród nich Dionizy Areopagita i kobieta imieniem Damaris, a z nimi
inni.

Potem
opuścił Ateny i przybył do Koryntu.

SŁOWA
EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO JANA:

Jezus
powiedział do swoich uczniów: „Jeszcze wiele mam wam do
powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś
przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie
będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek słyszy, i
oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z
mojego weźmie i wam objawi.

Wszystko,
co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego bierze i
wam objawi”.

Chyba
Paweł zaskoczył nieco Ateńczyków tym swoim st
anowiskiem,
iż
przypis

bardzo konkretną
treść

i tak duże znaczenie do ołtarza z napisem:
Nieznanemu
Bogu.
Oni
bowiem postawili ten ołtarz niejako „na wszelki wypadek”,
gdyby
zdarzyło się im „niechcący”
pominąć
jakieś bóstwo

w całym tym swoim trudnym do ogarnięcia,
zatłoczonym
panteonie.
Właśnie
w takiej sytuacji, ów

„dyżurny”
ołtarzyk

rozwiązywał
by
problem.

Tymczasem,
Paweł właśnie przy tym ołtarzyku rozwinął
naukę
o „nieznanym
Bogu”

– tak skrajnie różną od tej, którą oni uznawali i głosili. O
ile w ogóle jakąkolwiek głosili, bo ich wiedza o ich bóstwach to
raczej
jakieś
mgliste mity i baśnie,
nie
mające realnego wpływu na życie. Paweł zaś głosił naukę
jedną, prawdziwą i pewną, mającą mocny i znaczący
wpływ
na
codzienne realia

tych, którzy ją wyznają. Mówił między innymi, iż Bóg
określił
właściwe czasy i granice ich zamieszkania, aby szukali Boga, czy
nie znajdą Go niejako po omacku. Bo w rzeczywistości jest On
niedaleko od każdego z nas. Bo w Nim żyjemy, poruszamy się i
jesteśmy.

Niestety,
okazało się, że cały
jego
wywód
okazał się
zbyt
trudny do przyjęcia

przez
tych, którzy woleli raczej mgliste baśnie o jakichś tam
nieokreślonych bóstwach, nie mających żadnego realnego wpływu na
ich życie,
aniżeli
pełn
ą
prawd
ę,

wobec której należało się
jakoś
określić.

I dlatego,
gdy usłyszeli o zmartwychwstaniu,
jedni się wyśmiewali, a inni powiedzieli: „Posłuchamy cię o tym
innym razem”.


Można
mówić o porażce apostolskich zabiegów Pawła. Jest to
niewątpliwie jeden z istotnych elementów misji głosiciela Dobrej
Nowiny,
który
trzeba niejako „wliczyć w koszta”

niepowodzenie.
Zwykle wtedy łatwo ule
ga
się

zniechęceniu, osłabieniu gorliwości, a 
nawet
rezygnacji z misji.
Tymczasem
– jak nawet pokazuje dzisiejsze wydarzenie – to 
nie
z winy
Apostoła

stało się tak, jak się stało.

On
wygłosił im prawdziwą i pełną naukę, nawet starając się
umieścić ją w ich – nazwijmy to tak górnolotnie –
kodzie
kulturowym,

wszak powołał się na ich poetów, z szacunkiem odniósł się do
ich sposobów wierzenia… Niestety, to nic nie dało, bo oni woleli
pozostać w swoim
mglistym pojmowaniu

czczonych przez siebie bóstw, dlatego „bezpieczniej” czuli się
przy ołtarzu z napisem:
nieznanemu Bogu,
niż wówczas, kiedy na tymże ołtarzu pojawiłoby się imię
konkretnego Boga. W dodatku –
jedynego,
a nie jednego z wielu.

Zatem,
to nie wina, ani zaniedbanie Pawła spowodowało to swoiste
niepowodzenie misji, ale 
nastawienie
samych słuchających.

Dobrze mieć to stale w świadomości, moi Drodzy, aby
nie
zniechęcać się
w
sytuacji, gdy nasze chrześcijańskie świadectwo nie będzie
przynosiło owoców. Względnie: nie od razu będzie przynosiło.

Zresztą,
zauważmy, że Paweł też tak całkowicie tej sytuacji nie przegrał.
Wszak słyszymy, że 
niektórzy jednak
przyłączyli się do niego i uwierzyli. Wśród nich Dionizy
Areopagita i kobieta imieniem Damaris, a z nimi inni.

Zatem,
warto było! Nawet dla tych kilkorga osób –
warto
było!

Zwłaszcza,
że

przecież
to
Bóg najlepiej wie,
jakie
tak naprawdę owoce przyniosło działanie Pawła i jakie przynoszą
nasze apostolskie działania.

Dlatego
warto
zawsze zdać się na Boga

w tych sprawach i nigdy nie wątpić, że działanie,
podejmowane
w
Jego
imię,
ma sens! Nawet, jeżeli doraźnie
wydaje
się, że nie przynosi owoców

i
kończy się niepowodzeniem. Z perspektywy Bożej wszystko inaczej
wygląda.

A
poza tym, trzeba mieć świadomość, że ludziom łatwiej i
„bezpieczniej”
żyje się w takiej swoistej mgle,
kiedy
nie mają – to znaczy: tak myślą, że nie mają –
nad
sobą
Boga,
który
dokładnie
widzi
wszystkie
ich działania,
wyraźnie
słyszy

ich słowa i myśli, a poza tym stawia bardzo konkretne wymagania.
Tak jest
chwilowo
łatwiej.
Ale czy o
to chodzi?
Czy
o to chodzi, abyśmy cały czas oddawali cześć
nieznanemu
Bogu

– nieznanemu z naszej własnej winy, z naszego wyboru?…
Jezus
dzisiaj w Ewangelii zapowiada:
Jeszcze wiele mam
wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś
przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy.

Otóż,
właśnie! Jezus, w czasie swojej publicznej działalności,
bardzo
dużo i konkretnie

powiedział, wskazał, uczynił. Ale kontynuację swego dzieła i
pomoc ludziom w jego zrozumieniu i przyjęciu –
pozostawił
Duchowi Świętemu,

który z pewnością pomoże przełożyć konkretną naukę
ewangeliczną na życiowe konkrety ludzi. Pod warunkiem, że z 
ich
strony nie usłyszy:
Posłuchamy Cię o tym innym
razem…

Co
ja osobiście zamierzam robić, jak kształtować moje relacje z
Jezusem: posłucham Go
innym razem
– czy jednak już dzisiaj, już teraz?…
Konkretny
przykład
słuchania
Boga i życia według usłyszanego Słowa daje nam
Patronka
dnia dzisiejszego,
Święta
Urszula Ledóchowska.
Jako
Julia
Maria Ledóchowska

urodziła
się

17
kwietnia 1865 roku,

w Loosdorf koło Wiednia,

w gorliwej katolickiej rodzinie.
Mając
lat dwadzieścia jeden, wstąpiła do klasztoru urszulanek w
Krakowie.
Wyróżniała się gorliwością w modlitwie i
umartwieniach. Najpierw pracowała w krakowskim internacie sióstr. W
1904 roku, jako przełożona domu, kierowała internatem. Dwa lata
później założyła pierwszy na ziemiach polskich internat dla
studentek szkół wyższych.

Swoje
powołanie do wychowania młodzieży i opieki nad nią odkryła
jeszcze w nowicjacie. W 1907 roku, w świeckim stroju, wyjechała
do pracy dydaktycznej w Petersburgu.
Objęła tam kierownictwo
zaniedbanego internatu i liceum Świętej Katarzyny. Owocem jej
ofiarnej pracy było powstanie – zaledwie po roku – samodzielnego
klasztoru urszulanek w tym mieście.

Wtedy
Urszula przeniosła się do Finlandii, gdzie otworzyła gimnazjum dla
dziewcząt. Podczas pierwszej wojny światowej apostołowała w
krajach skandynawskich,
wygłaszając odczyty o Polsce i
organizując pomoc dla osieroconych polskich dzieci.

Jednocześnie
nie zaniedbywała swego Zgromadzenia, dzięki czemu rozrastał się
nowicjat i dom zakonny w Szwecji. Pod koniec wojny Urszula
Ledóchowska przeniosła go do Danii, gdzie założyła również
szkołę i dom opieki dla dzieci polskich.

W
roku 1920 wróciła do Polski.

Osiedliła się w Pniewach koło Poznania, gdzie – z myślą o
pracy apostolskiej w nowych warunkach – założyła zgromadzenie
Sióstr
Urszulanek Serca Jezusa Konającego,

zwane
urszulankami
szarymi.

Zgromadzenie
to

oddaje się głównie pracy wychowawczej.

W
całym życiu
Urszula
Ledóchowska

odznaczała się apostolską gorliwością i pogodą ducha.
Zmarła
w Rzymie 29 maja 1939 roku.
Dnia
20
czerwca
1983
Święty
P
apież
Jan Paweł II
zaliczył
ją w poczet

Błogosławionych,
a
18
maja

2003,

w
dniu swoich osiemdziesiątych trzecich urodzi

zaliczył
w
poczet
Świętych.
I
to
właśnie Święta Urszula Ledóchowska uczy nas dzisiaj – w jednym
ze swoich pism – jak ma wyglądać postawa człowieka,
bezgranicznie
ufającego Bogu.
Ten
tekst przywołujemy tu sobie co roku, ale jest on na tyle ważny, tak
bardzo
piękny

i tak 
bardzo
potrzebny

nam, smutnym i zgaszonym chrześcijanom obecnego czasu, że
koniecznie musimy go sobie jeszcze raz przypomnieć. To naprawdę
skuteczny
sposób
na duchowe owocowanie.
Dzisiejsza
nasza Patronka proponuje nam taką

recept
ę:
Podaję
wam tu rodzaj apostolstwa,

które nie domaga się od was ciężkiej pracy, wielkich umartwień i
trudów, ale które szczególnie dziś, w naszych czasach, bardzo
jest pożądane, potrzebne i skuteczne, mianowicie
apostolstwo
uśmiechu.
Uśmiech
rozprasza chmury nagromadzone w duszy.
Uśmiech
na twarzy pogodnej mówi o szczęściu wewnętrznym duszy złączonej
z Bogiem,

mówi o pokoju czystego sumienia, o beztroskim oddaniu się w ręce
Ojca niebieskiego, który karmi ptaki niebieskie, przyodziewa lilie
polne i nigdy nie zapomina o tych, co Jemu bez granic ufają.
Uśmiech
na twej twarzy pozwala zbliżyć się bez obawy do ciebie,

by cię o coś poprosić, o coś zapytać –
bo
twój uśmiech już z góry obiecuje chętne spełnienie prośby.

Nieraz uśmiech twój wlać może do duszy zniechęconej
jakby
nowe życie, nadzieję,
że
nastaną lepsze czasy, że nie wszystko stracone,
że
Bóg czuwa.

Uśmiech jest nieraz tą gwiazdą, co błyszczy wysoko i wskazuje, że
tam
na górze bije serce Ojcowskie,
które
zawsze gotowe jest zlitować się nad nędzą ludzką.
Ciężkie
dziś życie, pełne goryczy, i Bóg sam zarezerwował sobie prawo
uświęcania ludzi przez krzyż. Nam zostawił zadanie
pomagać
innym

w bolesnej wędrówce po drodze krzyżowej przez 
rozsiewanie
wokoło małych promyków szczęścia i radości.
Możemy
to czynić często, bardzo często, darząc ludzi uśmiechem miłości
i dobroci, tym uśmiechem, który mówi o miłości i dobroci Bożej.
Mieć
stały uśmiech na twarzy, zawsze

– gdy słońce świeci albo deszcz pada, w zdrowiu lub w chorobie,
w powodzeniu albo gdy wszystko idzie na opak –
o
to niełatwo!
Uśmiech
ten świadczy, że dusza twa czerpie w Sercu Bożym tę ciągłą
pogodę duszy, że 
umiesz
zapomnieć o sobie,

pragnąc być dla innych promykiem szczęścia.” Tyle Święta
Urszula.
A
my,
wpatrzeni w przykład jej
sumiennej,
konkretnej służby,

będącej odpowiedzią na 
konkretne
wezwania

bardzo
konkretnego
w swych działaniach Jezusa, zastanówmy się raz jeszcze:

Jak
zamierzam
kształtować
moje relacje z Jezusem: posłucha
ć
Go
innym razem
– czy jednak już dzisiaj, już teraz?…
I
w czym się to konkretnie wyrazi?…

2 komentarze

Archiwum wpisów

Ks. Jacek Jaśkowski

Witam serdecznie! Kłania się Ks. Jacek Jaśkowski. Nie jestem ani kimś ważnym, ani kimś znanym. Jestem księdzem, który po prostu chce rozmawiać. Codzienna kapłańska posługa pokazuje mi, że tematów do rozmów z księdzem jest coraz więcej i dzisiaj żaden ksiądz nie może od nich uciekać, ale – wprost przeciwnie – podejmować nowe wyzwania. To przekonanie skłoniło mnie do próby otwarcia tegoż bloga, chociaż okazji do rozmów na co dzień – w konfesjonale i poza nim – na szczęście nie brakuje. Myślę jednak, że ten blog będzie jeszcze jednym sposobem i przestrzenią nawiązania kontaktu z ludźmi dobrej woli, otwartymi na dialog.