Dzieci Boga

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny obchodzi Łukasz Stefaniak, za moich czasów – zaangażowany w działalność młodzieżową w Serokomli. Niech Mu Pan błogosławi i ma Go w swojej opiece! Wspieram modlitwą!

Moi Drodzy, dzisiaj także mam w planach bardzo ciekawe wydarzenie. Oto bowiem, po rozmowie z Panią Rektor Uczelni, przy której jestem Duszpasterzem akademickim, mam wygłosić wykład w formule otwartej, zatytułowany: „Sakramenty Święte – kwestie praktyczne i dyskusyjne”. Chodzi o dotarcie w treściami istotnymi dla naszej wiary do szerszego audytorium, skoro na katechezy akademickie przychodzi coraz mniej Osób…

A tematyka sakramentalna akurat w jakiś sposób „obchodzi” także tych, którzy może ogłaszają się niewierzącymi, ale którzy co jakiś czas jednak docierają do kancelarii parafialnej… I wtedy następują różne zgrzyty.

Dlatego celem mojego wykładu (nie chciałem tego określenia, ale tak sprawę od samego początku ustawiała Pani Rektor) będzie próba wytłumaczenia stanowiska Kościoła najpierw w kwestii wszystkich Sakramentów, a potem ewentualnie – w miarę zainteresowania – każdego kolejnego z nich.

Dowodem wielkiego zaufania Pani Rektor jest to, że ten wykład w ogóle ma się odbyć, że ma się odbyć już na początku roku i że ma się odbyć w samym budynku Rektoratu, w dawnym Pałacu Ogińskich, w Siedlcach. Nie spodziewam się żadnych tłumów, raczej małej garstki Osób, ale cieszy mnie sam fakt otwartości Władz Uczelni na inicjatywę nowego Duszpasterza akademickiego. Spotkanie to ma się odbyć o godzinie 18:00. Bądźcie ze mną duchem i sercem, a kto ma blisko, to zapraszam osobiście!

I jeszcze raz przypominam: wspieramy modlitwą Księdza Marka!

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Środa 27 Tygodnia zwykłego, rok I,

do czytań: Jon 4,1–11; Łk 11,1–4

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA JONASZA:

Gdy Bóg przebaczył Niniwitom, nie podobało się to Jonaszowi i oburzył się. Modlił się przeto do Pana i mówił: „Proszę, Panie, czy nie to właśnie miałem na myśli, będąc jeszcze w moim kraju? Dlatego postanowiłem uciec do Tarszisz, bo wiem, żeś Ty jest Bóg łagodny i miłosierny, cierpliwy i pełen łaskawości, litujący się nad niedolą. Teraz, Panie, zabierz, proszę, duszę moją ode mnie, albowiem lepsza dla mnie śmierć niż życie”.

Pan odrzekł: „Czy uważasz, że słusznie jesteś oburzony?”

Jonasz wyszedł z miasta, zatrzymał się po jego stronie wschodniej, tam uczynił sobie szałas i usiadł w cieniu, aby widzieć, co się będzie działo w mieście. A Pan Bóg sprawił, że krzew rycynusowy wyrósł nad Jonaszem po to, by cień był nad jego głową i żeby mu ująć jego goryczy. Jonasz bardzo się ucieszył tym krzewem. Ale z nastaniem brzasku dnia następnego Bóg zesłał robaczka, aby uszkodził krzew, tak iż usechł.

A potem, gdy wzeszło słońce, zesłał Bóg gorący, wschodni wiatr. Słońce prażyło Jonasza w głowę, tak że osłabł. Życzył więc sobie śmierci i mówił: „Lepiej dla mnie umrzeć aniżeli żyć”.

Na to Bóg rzekł do Jonasza: „Czy słusznie się oburzasz z powodu tego krzewu?”

Odpowiedział: „Słusznie gniewam się śmiertelnie”.

Rzekł Pan: „Tobie żal krzewu, którego nie uprawiałeś i nie wyhodowałeś, który w nocy wyrósł i w nocy zginął. A czyż Ja nie powinienem mieć litości nad Niniwą, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniają swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierząt?”

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: „Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów”.

A On rzekł do nich: „Kiedy się modlicie, mówcie:

«Ojcze, święć się imię Twoje,

przyjdź Królestwo Twoje.

Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj

i przebacz nam nasze grzechy,

bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini;

i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie»”.

Czy nie odnosimy wrażenia, że Jonasz zachowywał się tak trochę jak rozkapryszone dziecko, które tupie nogami i chętnie „na złość mamie odmroziłoby sobie uszy”? Bo nawet tak ewidentny i mocny znak, jak natychmiastowe nawrócenie mieszkańców Niniwy na nawoływanie – bądź co bądź – właśnie Jonasza, powinno na nim zrobić jakiekolwiek wrażenie. A nawet nie jakiekolwiek, tylko potężne wrażenie! Owszem, on to czynił w imieniu Boga, ale to on, Jonasz, nawoływał – i to nawoływanie przyniosło skutek!

I jeśli nawet początkowo miał jakieś zastrzeżenia co do takiego, czy innego działania Boga, to widząc tak ewidentny i bezdyskusyjny skutek tegoż działania, powinien przynajmniej zamilknąć – jeżeli nie chciał przyznać się do błędu i uznać racji Boga. Tymczasem Jonasz kaprysił jak małe dziecko! I Bóg – można odnieść takie wrażenie – też chyba trochę tak się z nim obchodził, jak z małym dzieckiem.

Może nawet wyobrażamy sobie to dobrotliwe, cierpliwe, trochę pobłażliwe spojrzenie Boga, który patrzy na swoje rozkapryszone dziecko z takich trochę politowaniem, a może i rozbawieniem, z lekkim uśmiechem, gdy pyta je: Czy uważasz, że słusznie jesteś oburzony?; i po jakimś czasie, po uschnięciu krzewu, który nagle wyrósł i nagle usechł: Czy słusznie się oburzasz z powodu tego krzewu? Na co rozkapryszone dziecko odpowiada, do tego jeszcze jakby „tupiąc nóżką”: Słusznie gniewam się śmiertelnie.

Po czym następuje owo pełne miłości do Jonasza i pełne miłości do Niniwitów tłumaczenie Boga: Tobie żal krzewu, którego nie uprawiałeś i nie wyhodowałeś, który w nocy wyrósł i w nocy zginął. A czyż Ja nie powinienem mieć litości nad Niniwą, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniają swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierząt?

Chyba raczej Bóg nie obruszył się na Jonasza, ani – tym bardziej – nie rozgniewał. Wygląda na to, że już samym sposobem, w jaki sprowadził go, pomimo oporu, do Niniwy i kazał mu jednak głosić jej upomnienie, pokazuje dość szczególną relację, jaką miał z opornym Prorokiem.

A nam to pokazuje, że człowiek nie „nadąża” za Bogiem w Jego wspaniałomyślności i dobroci, bo blokuje go jego wewnętrzny opór, grzech, egoizm, także zazdrość o Bożą łaskę, okazaną komuś drugiemu… Tak, jakby tej łaski jemu samemu miało zabraknąć. Żeby to jeszcze raz mocno powtórzyć: jest to zachowanie typowe dla małego, rozkapryszonego dziecka!

Bóg – owszem – widzi w nas swoje dzieci. Dlatego Jezus, na prośbę swoich uczniów, wyrażoną przez jednego z nich: Panie, naucz nas się modlić, odpowiedział: Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze… Tak, mówcie: Ojcze!

A potem – jak do najlepszego Ojca – kierujcie swoje wołania, swoje prośby i potrzeby, swoje bóle i troski, ale także radości i nadzieje, wyrażając to wszystko takimi oto słowami: Ojcze, święć się imię Twoje, przyjdź Królestwo Twoje. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie…

Znamy tę modlitwę – co prawda, w nieco innym ujęciu słownym – i codziennie odmawiamy. Ona właśnie ustawia nas wobec Boga w pozycji dziecka. Tylko nie rozkapryszonego dziecka – jak Jonasz – ale dziecka ufnego wobec Boga i poddającego się Jego opiece, Jego prowadzeniu. Bo między Bogiem a nami właśnie taka relacja zachodzi, a przynajmniej powinna zachodzić: jak Ojca z dzieckiem i jak dziecka z Ojcem.

Nie jakaś relacja urzędowa, sformalizowana, albo też wielkopańska relacja monarchy i tłumem poddanych, ale relacja rodzicielsko – dziecięca. W takiej relacji człowiek z pewnością będzie czuł się bezpiecznie, w takiej najlepiej się odnajdzie, taka również najbardziej człowieka ubogaci. Wreszcie – taka relacja najbardziej cieszy serce Boże.

Natomiast taka, w której człowiek – niczym rozkapryszone dziecko – dąsa się na Boga, albo się Mu sprzeciwia, z całą pewnością nie wyjdzie człowiekowi na dobre. Wiedząc o tym – i chcąc dla człowieka tylko dobra – Bóg co i raz naprowadza go na właściwe tory, niekiedy dokonując tego w sposób nieco… radykalny, zdecydowany. Ale tak właśnie postępuje każdy ojciec, pragnący dobra dla swojego dziecka.

Jakie na ten moment są moje relacje z Bogiem: czy jestem wobec Niego jak ufne dziecko, czy jak rozkapryszony nastolatek, tupiący nogami i dąsający się, kiedy sprawy nie układają się według jego widzimisię?… Jak staram się na co dzień pogłębiać i pomnażać swoje zaufanie do Boga – zaufanie dziecięce, szczere, bezpretensjonalne i bez żadnych zastrzeżeń?… Czy Bóg naprawdę – ale tak naprawdę – jest dla mnie Ojcem?…