Czemu płaczesz?…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, serdecznie dziękuję za wszystkie życzenia i wyrazy duchowej łączności, a szczególnie za modlitwę! Te dobre sygnały docierały do mnie w tych dniach – od Wielkiego Czwartku – i wciąż docierają. Jak zawsze, moim wyrazem wdzięczności będzie Msza Święta, jaką w tych dniach odprawię w intencji wszystkich Życzliwych i Bliskich, a także moja codzienna modlitwa w Waszej intencji! Trzymajmy się razem!

A w tych dniach łączmy się we wspólnym przeżywaniu Nowenny do Bożego Miłosierdzia, przygotowującej nas do niedzielnego Święta. Wspominam o tym też w rozważaniu. Gdyby ktoś chciał tę Nowennę przeżywać w większej wspólnocie – głównie, póki co, internetowej – to zachęcam do wejścia na stronę Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Białej Podlaskiej, czyli mojej rodzinnej Parafii, codziennie o 15:00.

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wtorek Oktawy Wielkanocy,

14 kwietnia 2020.,

do czytań: Dz 2,36–41; J 20,11–18

CZYTANIE Z DZIEJÓW APOSTOLSKICH:

W dniu Pięćdziesiątnicy Piotr mówił do Żydów:

„Niech cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem”.

Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca i zapytali Piotra i pozostałych Apostołów: „Cóż mamy czynić, bracia?” Powiedział do nich Piotr: „Nawróćcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz”.

W wielu też innych słowach dawał świadectwo i napominał: „Ratujcie się spośród tego przewrotnego pokolenia”.

Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO JANA:

Maria Magdalena stała przed grobem płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli siedzących, jednego przy głowie, a drugiego przy nogach, w miejscu, gdzie leżało ciało Jezusa.

I rzekli do niej: „Niewiasto, czemu płaczesz?”

Odpowiedziała im: „Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono”.

Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus.

Rzekł do niej Jezus: „Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?”

Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: „Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę”.

Jezus rzekł do niej: „Mario!” A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: „Rabbuni”, to znaczy: Nauczycielu.

Rzekł do niej Jezus: „Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: «Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego»”.

Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: „Widziałam Pana i to mi powiedział”.

Jezus już zmartwychwstał, ale Maria Magdalena jeszcze o tym nie wiedziała. Zobaczyła otwarty grób, była więc przekonana, że ktoś wykradł ciało… I tam już pierwsze zaskoczenie, bo grób jednak nie był tak całkiem pusty, gdyż w środku uroczyście zasiadali dwaj aniołowie, którzy tylko zdążyli zadać jej pytanie, czemu płacze, a kiedy ona powiedziała, czemu płacze, ci już nie zdążyli się do tego odnieść, gdyż słowo ratunku i pocieszenia miało przyjść od kogoś innego…

Ów nieznany Człowiek postawił to samo pytanie: Czemu płaczesz?, jednak On skutecznie zaradził zmartwieniom i otarł łzy. Bo okazało się, że to Ten, którego Maria Magdalena szukała i którego opłakiwała. On sam. Poznała Go, kiedy zwrócił się do niej po imieniu, a więc – można rzec – poruszył jej najbardziej intymną i osobistą sferę wewnętrzną, dotknął jej indywidualności. Jej osobistej godności – bo tyle właśnie oznacza imię człowieka: ono go określa, jego ludzką godność, indywidualność, niepowtarzalność, wyjątkowość…

Dlatego w momencie, w którym Jezus zwrócił się do niej po imieniu, ona Go rozpoznała, bo tym wezwaniem imienia On coś w niej poruszył, dotknął jej serca. Nawiązała się bardzo osobista i bardzo głęboka relacja: Nauczyciela z uczennicą, Pana ze służebnicą (podkreślmy: służebnicą, nie: niewolnicą!).

Jak wielkiej radości doświadczyła w tym momencie! Jezus jednak nie pozwolił na zbyt długie i uroczyste świętowanie, ale zdecydowanie stwierdził: Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: «Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego»

Trzeba więc było od razu podjąć działanie. Tu nie było na co czekać! Trzeba było działać – świadczyć o Zmartwychwstaniu! Trzeba było iść do ludzi, do braci, powiedzieć im o tym. Nie było chwili do stracenia!

I rzeczywiście, ten dynamizm w działaniu, do jakiego Jezus wezwał Marię Magdalenę, a przez nią także pozostałych Apostołów, stał się znakiem rozpoznawczym młodego Kościoła. Widzimy to wyraźnie w wydarzeniu, opisanym w pierwszym dzisiejszym czytaniu.

Po słowach Piotra, obwieszczających nowinę o Zmartwychwstaniu Pana, ze strony słuchaczy padło bardzo logiczne i bardzo oczywiste pytanie: Cóż mamy czynić, bracia? Odpowiedź też była jednoznaczna: Nawróćcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych… Padły też inne, jeszcze mocniejsze słowa: Ratujcie się spośród tego przewrotnego pokolenia.

I co się wówczas stało? Słyszymy to w ostatnich zdaniach dzisiejszego czytania: Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz. Od razu, bez zbędnej zwłoki, ochrzcili się i w ciągu jednego dnia tak wielu ludzi przyjęło wiarę w Pana, stało się Jego uczniami. Przenosząc to na dzisiejsze realia, to prawdziwa pandemia wiary i chrześcijańskiego entuzjazmu! Jakże nam dzisiaj takiej potrzeba!

Bo i dzisiaj Jezus zwraca się do nas po imieniu. Po raz pierwszy zwrócił się tak do nas w chwili Chrztu Świętego, który przyjęliśmy w Jego imię. Wtedy to Jego imię zostało wypowiedziane nad nami i zostało po raz pierwszy, uroczyście i w obliczu całego Kościoła, wypowiedziane nasze imię. Te imiona zjednoczyły się w jednym imieniu – imieniu chrześcijanina, czyli: człowieka Chrystusowego. Takimi właśnie jesteśmy.

Dlatego Jezus, zwracając się do nas po imieniu, porusza nasze serce i wzywa, abyśmy w Niego uwierzyli, abyśmy otarli łzy smutku i strachu, a zaufali Mu, że On jest w stanie przemienić każdą sytuację, po ludzku trudną, czy wręcz beznadziejną – w wielkie zwycięstwo swojej mocy! Tylko zaufajmy, zwracajmy się – szczególnie w tym tygodniu – do Niego ze słowami: JEZU, UFAM TOBIE! Wszak przeżywamy Nowennę do Bożego Miłosierdzia, przygotowującą nas do niedzielnego Święta Bożego Miłosierdzia. Zwracajmy się więc do Jezusa po imieniu – pamiętając o tym, że jesteśmy ochrzczeni, że On jako pierwszy zwrócił się do nas po imieniu i że do dziś naszego imienia nie zapomniał, nie jest Mu więc obojętne to, co przeżywamy.

I to On sam nauczył Świętą Siostrę Faustynę tych słów: JEZU, UFAM TOBIE!; to On nauczył ją Koronki do Bożego Miłosierdzia, to On ukazał jej swój Wizerunek, który potem został uwieczniony na obrazie; wreszcie to On sam wskazał na Godzinę Miłosierdzia, wyznaczył też dzień Święta Miłosierdzia oraz polecił szerzyć cześć swego Miłosierdzia. On sam – wyszedł z taką inicjatywą. Do Siostry Faustyny i do każdej i każdego z nas.

Umocnieni tą Jego miłością – nie tylko słowami, ale całą swoją postawą – chcemy wyrażać to nastawienie naszego serca: JEZU, UFAM TOBIE!