Anioł Pański otworzył bramy…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, nieustająco módlmy się o Boże miłosierdzie dla nas i dla całego świata! Podejmujmy dzieło nawrócenia – jakieś dobre, konkretne postanowienia, jakieś konkretne kroki w kierunku dobra, rezygnację z jakiejś złej postawy, z jakiegoś grzechu. Może warto też podjąć jakieś wyrzeczenie, jakiś post – pomimo że mamy Okres Wielkanocny. Taki choćby drobny gest z naszej strony – jakieś szczere wyrzeczenie – podjęte w kierunku naszej duchowej przemiany, to na pewno ważny argument w naszym błaganiu Boga o zmiłowanie.

Módlmy się także o deszcz – to kolejny powód naszego zjednoczenia w modlitwie. Moi Drodzy, pamiętajmy o tym sami i mówmy wszystkim, komu tylko możemy, że TYLKO BÓG może rozwiązać nasze problemy. TYLKO ON! Dlatego nie ma co zagłębiać się w ludzkie dywagacje i prognozy, tylko modlić się solidnie i rzetelnie nawracać! Nie osłabiajmy naszego zapału do modlitwy i systematyczności w niej. Wręcz przeciwnie, niech jej będzie coraz więcej. I znaków naszego nawracania się także! Trochę o tym jest także w dzisiejszym rozważaniu.

A jestem pewny, że jasne i konkretne światło na te sprawy rzuci nam słówko z Syberii, które na naszym forum będziemy mieli jutro i pojutrze!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Środa 2 Tygodnia Wielkanocy,

22 kwietnia 2020.,

do czytań: Dz 5,17–26; J 3,16–21

CZYTANIE Z DZIEJÓW APOSTOLSKICH:

Arcykapłan i wszyscy jego zwolennicy należący do stronnictwa saduceuszów, pełni zazdrości zatrzymali apostołów i wtrącili ich do publicznego więzienia.

Ale w nocy anioł Pański otworzył bramy więzienia i wyprowadziwszy ich powiedział: „Idźcie i głoście w świątyni ludowi wszystkie słowa tego życia”. Usłyszawszy to weszli o świcie do świątyni i nauczali.

Tymczasem arcykapłan i jego stronnicy zwołali Sanhedryn i całą starszyznę synów Izraela. Posłali do więzienia, aby ich przyprowadzono. Lecz kiedy słudzy przyszli, nie znaleźli ich w więzieniu. Powrócili więc i oznajmili: „Znaleźliśmy więzienie bardzo starannie zamknięte i strażników stojących przed drzwiami. Po otwarciu jednak nie znaleźliśmy wewnątrz nikogo”.

Kiedy dowódca straży świątynnej i arcykapłani usłyszeli te słowa, nie mogli pojąć, co się z nimi stało. Wtem nadszedł ktoś i oznajmił im: „Ci ludzie, których wtrąciliście do więzienia, znajdują się w świątyni i nauczają lud”. Wtedy dowódca straży poszedł ze sługami i przyprowadził ich, ale bez użycia siły, bo obawiali się ludu, by ich nie ukamienował.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO JANA:

Jezus powiedział do Nikodema: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.

A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu”.

Więzienie było bardzo starannie zamknięte i strażnicy przed nim stojący w najlepszym porządku – jak się patrzy! Tylko w celi nikogo nie było. Dlaczego? Dowódca straży świątynnej i arcykapłani nie mieli pojęcia, co się stało. My wiemy. Jak nas bowiem informuje Autor Dziejów Apostolskich, w nocy anioł Pański otworzył bramy więzienia i wyprowadziwszy ich powiedział: „Idźcie i głoście w świątyni ludowi wszystkie słowa tego życia”. Usłyszawszy to weszli o świcie do świątyni i nauczali. Co to znaczy, moi Drodzy?

To znaczy, że dla Boga nie ma takich barier, takich drzwi i takich straży, których by nie mógł obejść. Nawet specjalnie nie niepokojąc strażników. Z tego bowiem, co słyszymy, to ci, którzy pilnowali celi, nie mieli w ogóle pojęcia, że ci, których pilnowali, zniknęli. Bóg to sprawił i przeprowadził całą sprawę w jednym momencie i w sposób naprawdę na tyle dyskretny i tajemniczy, że strażnicy nawet jednego niepokojącego szmeru nie usłyszeli. Dla Boga nie ma nic niemożliwego!

Wiemy natomiast, że ci, których w tak cudowny sposób wyratował z opresji, byli Jego wiernymi przyjaciółmi. Apostołowie głęboko wierzyli w moc Bożą i odważnie głosili Boże słowo. Szczerze kochali swego Mistrza. Dlatego On w tak niekonwencjonalny sposób obchodził się z nimi. Można powiedzieć, że oni weszli ze swym Mistrzem w bardzo bliskie i serdeczne relacje, dlatego mógł On w ich przypadku swobodnie działać.

Naprawdę bowiem, w relacjach człowieka z Bogiem ogromnie wiele zależy od nastawienia człowieka. Dobitnie przekonuje nas o tym dzisiejsza Ewangelia, w niej zaś – sam Jezusa, który mówi do Nikodema i do nas wszystkich, iż Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.

Po czym dopowiada i precyzuje, iż sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu.

Można zatem powiedzieć, że Sąd Boży nie będzie wyglądał tak, jak to wygląda w zwykłym sądzie, gdzie za stołem prezydialnym zasiada sędzia, ławnicy, protokolanci, jest oskarżyciel i obrońca – i zaczyna się rozprawa. W przypadku Sądu Bożego będzie to – jak wynika z dzisiejszej Ewangelii – polegało na tym, że światło Bożej prawdy, którym człowiek zostanie oświecony, pozwoli mu poznać pełną prawdę o sobie. Człowiek od razu będzie wiedział, jaki jest Boży werdykt o nim.

Dlatego tak ważne jest, aby już tu, na ziemi, żyć w prawdzie o sobie – pełnej prawdzie o sobie; aby żyć w pełnym świetle! Aby nie musieć się wstydzić swoich swoich uczynków, ale by zawsze okazywało się, że są one dokonane w Bogu.

Moi Drodzy, w naszych relacjach z Bogiem – żeby to jeszcze raz powtórzyć – naprawdę dużo, bardzo dużo zależy od nas: właśnie od tych naszych uczynków! Od tego, czy są one dokonane w Bogu, czy próbujemy (musimy) się z nimi przed Nim ukrywać. Jeżeli jednak będą one wszystkie dokonywane w świetle, albo też będziemy stale i wytrwale nawracać się w swoim życiu i postępowaniu, aby coraz lepsza była nasza postawa, coraz gorętsza nasza modlitwa i coraz większa nasza miłość do Jezusa, wówczas On będzie mógł w naszym życiu dokonywać cudów!

I wszystkie, nawet najbardziej zaryglowane drzwi otworzy, jeżeli tylko będzie widział wiarę, nadzieję i miłość z naszej strony.