Świat głodny nadziei

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym imieniny przeżywają:

►Weronika Kowalska, należąca w swoim czasie do Wspólnoty młodzieżowej w Trąbkach;

►Weronika Bernaciak, moja była Uczennica z Liceum w Żelechowie.

Rocznicę święceń kapłańskich przeżywa natomiast Ksiądz Michał Dziedzic, pochodzący z mojej rodzinnej Parafii, Diecezjalny Duszpasterz Młodzieży w Diecezji warszawsko – praskiej.

Wszystkim świętującym życzę, aby byli odważnymi świadkami nadziei, której Dawcą i Źródłem jest Chrystus! Zapewniam o modlitwie!

Życzę Wszystkim pięknej niedzieli!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

6 Niedziela Wielkanocy, A,

17 maja 2020.,

do czytań: Dz 8,5–8.14–17; 1 P 3,15–18; J 14,15–21

CZYTANIE Z DZIEJÓW APOSTOLSKICH:

Filip przybył do miasta Samarii i głosił im Chrystusa. Tłumy słuchały z uwagą i skupieniem słów Filipa, ponieważ widziały znaki, które czynił. Z wielu bowiem opętanych wychodziły z wielkim krzykiem duchy nieczyste, wielu też sparaliżowanych i chromych zostało uzdrowionych. Wielka radość zapanowała w tym mieście.

Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do nich Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc Apostołowie wkładali na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego.

CZYTANIE Z PIERWSZEGO LISTU ŚWIĘTEGO PIOTRA APOSTOŁA:

Najdrożsi: Pana Chrystusa miejcie w sercach za Świętego i bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest.

A z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie; ażeby ci, którzy oczerniają wasze dobre postępowanie w Chrystusie, doznali zawstydzenia właśnie przez to, co wam oszczerczo zarzucają. Lepiej bowiem, jeżeli taka wola Boża, cierpieć dobrze czyniąc, aniżeli czyniąc źle.

Chrystus bowiem również raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO JANA:

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze, Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie.

Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was.

Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie”.

Jeżeli dziś Apostoł Piotr wzywa swoich uczniów – a więc także i nas, czytających jego List – do uzasadnienia tej nadziei, która w [nas] jest, to chyba najmocniejszym i najbardziej przekonującym argumentem, jakim możemy się posłużyć, jest szczerość naszego postępowania, życia zgodnego z nauką Jezusa – tego Jezusa, w którego przecież całym sercem wierzymy! Owszem, trzeba nieraz także używać argumentów słownych, trzeba przekonywać do prawdy, o której sami jesteśmy przekonani.

Ale zawsze najbardziej przekonującym argumentem będzie ten, do zastosowania którego Piotr zachęca w słowach: A z łagodnością i bojaźnią Bożą zachowujcie czyste sumienie; ażeby ci, którzy oczerniają wasze dobre postępowanie w Chrystusie, doznali zawstydzenia właśnie przez to, co wam oszczerczo zarzucają. I jeszcze dopowiada: Lepiej bowiem, jeżeli taka wola Boża, cierpieć dobrze czyniąc, aniżeli czyniąc źle. A to oznacza, że sam nie ma żadnych wątpliwości, iż to nie będzie łatwy i lekki sposób, dlatego też swoich uczniów nie mami jakimiś łatwymi i słodkimi frazesami. Jasno mówi, że może przyjść cierpienie.

Wiemy zresztą, że przyszło! I na niego, i na innych Apostołów, i na wszystkich wyznawców Chrystusa – zarówno w tamtych czasach, jak i naszych, rzekomo takich cywilizowanych i pod każdym względem rozwiniętych. Owszem, nie brakuje wielu znaków prawdziwego rozwoju: cywilizacyjnego, intelektualnego, technicznego… Niestety jednak, postępuje także rozwój metod prześladowania chrześcijan – tak, że w naszych czasach chrześcijaństwo jest najbardziej prześladowaną religią na świecie.

Ale skoro już tak było i tak jest, to Święty Piotr daje naprawdę cenną radę w tym względzie: Lepiej bowiem, jeżeli taka wola Boża, cierpieć dobrze czyniąc, aniżeli czyniąc źle. Skoro już przychodzi cierpienie – Piotr widzi je jako znak Bożej woli – to niech i ono będzie sposobem uzasadnienia nadziei, która jest w wyznawcach Chrystusa.

Zatem, wszystko, co chrześcijanie czynią i wszystko, co przeżywają – ma być świadectwem: prawe postępowanie, wynikające z czystego sumienia, a jeśli taka wola Boża, to i godne znoszenie cierpienia. Z pewnością, taka postawa człowieka – o ile jest konsekwentna i wytrwała – jest argumentem nie do zbicia dla wszystkich, którzy w różny sposób owego uzasadnienia nadziei się domagają.

A dzisiejszy świat chyba domaga się tego w sposób wyjątkowy! Bo to może właśnie stąd tyle prześladowań, że ludzie widząc prawość i świętość życia prawdziwych świadków Chrystusa, muszą się jakoś do tego odnieść, gdyż trudno przejść koło tego obojętnie. Owo dobre świadectwo jest zbyt intensywne i zbyt mocno porusza serca, by można było je – ot, tak – zlekceważyć.

Pozostaje więc albo się nawrócić i samemu uwierzyć w Jezusa, albo – to łatwiejsze, bo samo przez się często następuje – zwalczać takie postawy. I ludzi, którzy tak żyją. To jest łatwiej. Bo nie trzeba się przyznawać do tego, że się nie ma racji, że się źle postępuje, że się dokonuje niewłaściwych wyborów. Nie, lepiej powiedzieć, że to ten wierzący jest głupi, naiwny, nienowoczesny, niedouczony…

Dlatego, moi Drodzy, potrzeba z naszej strony ciągłego i konsekwentnego uzasadniania tej nadziei, która w nas jest! Wobec całego otaczającego nas świata. Ale i dla siebie samych – szczególnie wtedy, kiedy w obliczu różnych trudności i przeciwności może w nas ona przygasać… Ciągłego uzasadniania nadziei, która w nas jest!

Tego właśnie – jak dowiadujemy się z pierwszego czytania – dokonywał Filip. Słyszeliśmy przed chwilą, że przybył [on] do miasta Samarii i głosił im Chrystusa. Tłumy słuchały z uwagą i skupieniem słów Filipa, ponieważ widziały znaki, które czynił. Z wielu bowiem opętanych wychodziły z wielkim krzykiem duchy nieczyste, wielu też sparaliżowanych i chromych zostało uzdrowionych. Wielka radość zapanowała w tym mieście.

Kiedy wieść o tym dotarła do Jerozolimy, Piotr i Jan przybyli, aby dopełnić tego dobrego dzieła, co zaowocowało zstąpieniem Ducha Świętego na wiernych Samarii. A to z całą pewnością wzmocniło nadzieję w ich sercach i dało impuls do jej uzasadnienia wobec tych wszystkich, którzy jeszcze nie uwierzyli w Jezusa. Wszystko jednak zaczęło się to od tego, że Filip przybył do miasta Samarii i głosił im Chrystusa. Krótkie zdanie, ale zawiera w sobie ogromnie wiele ważnych treści!

Mówi bowiem o inicjatywie, z jaką ten Apostoł wyszedł do ludzi, o których wiedział, że trzeba im głosić Dobrą Nowinę. Następnie mówi o konkretnym trudzie, na jaki się zdecydował, i ryzyku, jakie podjął, wiedząc przecież, że mogą go za to spotkać prześladowania. I mówi wreszcie o wielkiej wierze tego człowieka, który we wszystkim zaufał Jezusowi, zdał się na Niego i to właśnie Jemu powierzył prowadzenie całej swojej misji, samemu stając się tylko narzędziem.

Nie mamy bowiem wątpliwości, że to nie Filip – sam z siebie – dokonywał znaków i cudów, o których dzisiaj słyszymy! Zwłaszcza, jeśli mowa o wyrzucaniu duchów nieczystych. To było ewidentne działanie Jezusa – działanie, dokonane oczywiście przez Filipa, czyli konkretnego człowieka, który w ten właśnie sposób postanowił uzasadnić nadzieję, jaka w nim była, iż zaczął się nią dzielić na prawo i lewo. Był gotowy do tego, bo – jak się dziś wyraża Święty Piotr – Pana Chrystusa [miał w sercu] za Świętego.

A wszystko to było wypełnieniem obietnicy, jaką Jezus złożył dzisiaj swoim uczniom – jak to słyszeliśmy w Ewangelii: Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze, Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie.

A potem, piękne i podnoszące na duchu słowa: Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Oraz: Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie.

To wielkie duchowe wzmocnienie. Jeżeli jest w nas i działa Duch Święty, to z uzasadnieniem nadziei, która w nas jest, nie będziemy mieli problemów. Przede wszystkim zaś – ta nadzieja w nas będzie. Bo jeśli miałoby jej nie być, to co mamy uzasadniać?… Czyli, jeżeli nasza wiara jest płytka, zgaszona, wystraszona, albo jedynie sformalizowana, schematyczna, ujęta w ramki tradycji lub zwyczaju – żeby nie powiedzieć: folkloru – to co tu uzasadniać? To byłoby jedno wielkie oszustwo!

Jeżeli zaś mamy wychodzić do ludzi z jakimś słowem, z jakimś przekazem, z jakimś świadectwem, to dlatego, że nasze serce pełne jest entuzjazmu, radości i nadziei, które może dać tylko Jezus, przez swego Ducha! A taka postawa rodzi się – jak uczy nas dzisiaj Jezus – z zachowywania Bożych przykazań.

Czyli – wracamy do tego, od czego zaczęliśmy, a co uświadomił nam Święty Piotr: najmocniejszym argumentem po stronie wierzących w Jezusa jest ich konsekwentna, prawa i szczera postawa, zgodna z nauką Tego, w którego wierzą i o którym świadczą. Bez względu na okoliczności, bez względu na opinie i komentarze, a nawet – bez względu na przeciwności i kłody rzucane pod nogi, oskarżenia, czy wręcz prześladowania!

Zawsze świadczyć o swojej wierze, w swoim postępowaniu być twardym i niezłomnym, konsekwentnym i zdecydowanym. Ale – oczywiście – bez „napinania się”, bez jakiejś pompy, czy sztucznej egzaltacji. Tak, po prostu, zwyczajnie! Tak – powiedzielibyśmy – normalnie. Po prostu, być sobą, czyli – być uczniem i wyznawcą Chrystusa, być świadkiem… Może nawet nie mówiąc o tym, może nawet nie myśląc o tym – chociaż akurat to ostatnie nie jest niczym niewłaściwym.

Tyle, że jak człowiek zajmie się jakąś dobrą robotą, to po prostu ją wykonuje, obdarza ludzi dobrem, niesie im duchową i każdą inną pomoc, nie myśląc wcale o tym, że zbawia świat. Uzasadnia nadzieję, jaka w nim jest – tak zwyczajnie i po prostu… Tak dzisiaj postępował Filip, tak dzisiaj postępowali Piotr i Jan… Czy i my także?…

Czy nasza codzienność to jest takie zwyczajne, proste i bezpretensjonalne, radosne i szczere – życie po Bożemu? Bo dzisiaj chyba najbardziej – jeszcze raz to podkreślmy – takiego świadectwa potrzeba.

Owszem, niemało jest i takich sytuacji, kiedy o swojej wierze trzeba mówić i świadczyć wprost, jasno nazywając sprawy po imieniu. Być może, okazji do tego jest dzisiaj więcej, niż jeszcze jakiś czas temu, kiedy żyliśmy w systemie politycznego zniewolenia. Wtedy jednak wszystko wydawało się jaśniejsze i wyraźniej rozgraniczone: to jesteśmy „my”, a to są „oni”, tu jest ta strona barykady, a tam jest ta druga… To postępowanie jest dobre, a to jest złe.

A dzisiaj nam się wszystko zaczyna rozmywać, granice się zacierają, idziemy coraz bardziej na kompromis ze złem, uzasadniając to na różne sposoby. Tymczasem, nie takiego uzasadniania dzisiaj potrzeba. Dzisiaj potrzeba uzasadniania nadziei, która w nas jest! Tej najgłębszej i największej nadziei, wypływającej z wiary w Jezusa! Nie jakiejś chwilowej i płytkiej, doraźnej i ulotnej, ale tej najgłębszej i najsilniej umocowanej!

Trzeba ją uzasadniać – jak tu sobie dowodzimy – jasnym słowem, konkretnym argumentem, czasami sprzeciwem, odważnie wyrażonym. Ale trzeba też codziennej postawy, radosnej i szczerej, która będzie ową nadzieję, która jest w nas, przed całym otoczeniem potwierdzała.

Czy mogę szczerze powiedzieć, że taką nadzieję w sobie mam? Czy – a jeśli tak, to jak – staram się ją rozwijać, wzmacniać, pomnażać? I – na co w dzisiejszej refleksji kładziemy szczególny nacisk – czy ta nadzieja, która jest we mnie, jest w tym najlepszym tego słowa znaczeniu zaraźliwa? Czy udziela się innym? Czy przechodzi na innych? Czy inni, stykając się ze mną, rozmawiając ze mną, mogą liczyć z mojej strony na dobry przykład, dobre słowo, szczery uśmiech, gest pocieszenia i podtrzymania na duchu? A nade wszystko: modlitwę za nich?…

Niech nas ciągle przekonuje dzisiejsza zachęta Świętego Piotra: Pana Chrystusa miejcie w sercach za Świętego i bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest. Nawet, jeżeli to „domaganie się” nie będzie wyrażone wprost i w sposób pozytywny, a jakąś zaczepką, złośliwością, czy wręcz buntem – oby Duch Święty pozwolił nam rozpoznać, że ten człowiek tak naprawdę w ten sposób woła o iskierkę nadziei, pocieszenia, wsparcia, światła w swoim tunelu – jest po prostu głodny nadziei!

Obyśmy mogli ten jego głód zaspokoić…