Światło, które jest w nas…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym dziewiętnastą rocznicę święceń kapłańskich przeżywa Ksiądz Kanonik Marek Jaśkowski, Proboszcz Parafii Świętego Józefa Robotnika w Surgucie, w Diecezji nowosybirskiej, na Syberii, w Rosji. W tym roku można już powiedzieć, że większość swego kapłaństwa – jak niektórzy mówią: „większą połowę” – Marek przeżył tam, w Rosji! Niech Mu Pan błogosławi i daje wszelkie natchnienia, aby w tych warunkach, w jakich pełni swoją posługę, dociera do serc ludzi z Dobrą Nowiną o Jezusie Chrystusie! Dzisiaj – i codziennie – zapewniam o modlitwie w intencji Jubilata!

Urodziny natomiast przeżywa dziś Dawid Błaszczak, życzliwy Człowiek z Białej Podlaskiej.

Z kolei, jutro urodziny przeżywać będzie Monika Ochnik, którą poznałem w pierwszej swojej Parafii, w Radoryżu Kościelnym, gdzie czynnie angażowała się w działalność KSM. Obecnie utrzymujemy stały kontakt. Dziękując za piękne świadectwo wiary, ale też za radość życia i taką zwykłą, ludzką dobroć, z jakich jest powszechnie znana, życzę Pani Doktor Bożego błogosławieństwo w niełatwej pracy w szpitalu i we wszystkim, co w swoim aktywnym życiu podejmuje.

Imieniny natomiast przeżywać będzie jutro Małgorzata Osypiuk, należąca w swoim czasie do jednej z młodzieżowych Wspólnot.

I jeszcze jedno wspomnienie, które mi umknęło: przedwczoraj, czyli w niedzielę, rocznicę święceń kapłańskich przeżywał Ojciec Bernard Morawski, kapucyn pochodzący z Parafii w Celestynowie.

Wszystkim świętującym życzę, aby dla tych, wśród których żyją i pracują, byli światłem i solą – jak o tym mówi Jezus w dzisiejszej Ewangelii. Będę się o to dla Nich modlił!

Moi Drodzy, nie wspomniałem wczoraj, że rozpoczęły się matury! Proszę o modlitwę w intencji młodych Ludzi, zdających ten ważny w życiu egzamin – zważywszy także na to, w jakich warunkach w tym roku się on odbywa. Niech nie tylko z nazwy będą dojrzałymi ludźmi – bo tyle znaczy łaciński przymiotnik: „maturus – ale też swoimi życiowymi wyborami potwierdzą prawdziwą życiową dojrzałość. A pierwszym z takich wyborów – i jednocześnie dużo większym egzaminem dojrzałości – będzie wybór drogi życiowej, zgodnej z wolą Bożą!

Moi Drodzy, módlmy się serdecznie i bardzo gorąco, aby wśród tegorocznych Maturzystów nie zabrakło takich, którzy odważą się – tak, odważą, bo obecnie w tych kategoriach trzeba widzieć ten wybór – pójść drogą powołania kapłańskiego i zakonnego!

I jeszcze jedna sprawa. Dużo tych spraw – i to różnorodnych – ale tak się akurat składa, że dużo się u mnie ostatnio dzieje. Otóż, jutro, w środę, w mojej rodzinnej Parafii – Sanktuarium Bożego Miłosierdzia – w Białej Podlaskiej, o godzinie 18:00, będzie sprawowana uroczysta Msza Święta w dwudziestą piątą rocznicę święceń kapłańskich Księdza Sławomira Zaczka, Wikariusza Parafii, bardzo gorliwego i głęboko przeżywającego swoje powołanie Kapłana. Ponieważ wiele grup parafialnych i pojedynczych Osób prosiło o odprawienie Mszy Świętych w intencji Jubilata, przeto przy Ołtarzu Pańskim stanie nas całkiem spora gromada Księży – głównie, pochodzących z naszej Parafii. Ja też zamierzam być wśród nich – także po to, aby podziękować Księdzu Sławkowi za Jego nieustającą życzliwość do mnie, w tym także: za organizowanie mi intencji do odprawiania (co jest dość ważne, kiedy się nie pracuje na Parafii), ale też za świadectwo traktowania Boga i wiary tak bardzo na serio!

Niech Najwyższy Kapłan błogosławi Księdzu Sławkowi – i niech błogosławi Jego Kolegom kursowym, wśród których chcę szczególnie wymienić Księdza Andrzeja Polaka, Proboszcza Parafii Ruda Wolińska, który wprowadzał mnie w życie seminaryjne. On był wtedy na czwartym roku, ja zaczynałem pierwszy – i mieszkaliśmy w jednym pokoju przez sześć miesięcy. To właśnie mądremu i życzliwemu wprowadzeniu przez ówczesnego Alumna, a teraz Księdza Andrzeja, zawdzięczam takie spokojne wejście w czas studiów seminaryjnych.

Niech Dobry Bóg błogosławi Jubilatom i nie pozwoli się im nigdy wypalić! Niech Duch Święty stale wzmacnia Ich ducha!

A piszę o tym wszystkim już dzisiaj, ponieważ jutro, na naszym forum – słówko z Syberii. Lekka zmiana w naszej tradycji ostatnich tygodni wynika stąd, że w czwartek jest u nas Boże Ciało, a na Syberii – nie. Dopiero w niedzielę. W związku z tym, Ksiądz Marek musiałby znowu łączyć dwa różne wymiary liturgiczne w jednym dniu. Aby zatem tego uniknąć, jutro otrzymamy słówko Księdza Marka, a w piątek – Sióstr. Już teraz bardzo za to dziękuję, a Was, moi Drodzy, zapraszam do lektury i refleksji!

I zapraszam do refleksji i modlitwy nad życiem i śmiercią – ale i zmartwychwstaniem – a to w kontekście uroczystości pogrzebowych Księdza Piotra Wojdata, mojego Kolegi kursowego. Wczoraj odbyła się ich część pierwsza, w siedleckiej Katedrze. Oto relacja z tej Mszy Świętej:

http://podlasie24.pl//miasto-siedlce/kosciol/msza-swieta-zalobna-za-sp.-ks.-piotra-wojdata-2e8a1.html

Dzisiaj zaś udajemy się do Korytnicy Łaskarzewskiej, czyli do rodzinnej Parafii Księdza Piotra, by tam – pod przewodnictwem Księdza Biskupa Kazimierza Gurdy, Pasterza naszej Diecezji – dopełnić chrześcijańskiej powinności i po Mszy Świętej odprowadzić ciało Zmarłego na miejscowy cmentarz. Transmisja tej Mszy Świętej będzie – jak wczoraj – w Katolickim Radiu Podlasie. Proszę o duchową łączność!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wtorek 10 Tygodnia zwykłego, rok II,

9 czerwca 2020.,

do czytań: 1 Krl 17,7–16; Mt 5,13–16

CZYTANIE Z PIERWSZEJ KSIĘGI KRÓLEWSKIEJ:

Po upływie pewnego czasu wysechł potok, przy którym ukrywał się Eliasz; w kraju bowiem nie padał deszcz. Wówczas Pan skierował do Eliasza to słowo: „Wstań! Idź do Sarepty koło Sydonu i tam będziesz mógł zamieszkać, albowiem kazałem tam pewnej wdowie, aby cię żywiła”. Wtedy wstał i zaraz poszedł do Sarepty.

Kiedy wchodził do bramy tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Więc zawołał ją i powiedział: „Daj mi, proszę, trochę wody w naczyniu, abym się napił”. Ona zaś zaraz poszła, aby jej nabrać, ale zawołał na nią i rzekł: „Weź, proszę, dla mnie i kromkę chleba”.

Na to odrzekła: „Na życie Pana twego, Boga! Już nie mam pieczywa – tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi strawę. Zjemy to, a potem pomrzemy”.

Eliasz zaś jej powiedział: „Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi! A sobie i twemu synowi zrobisz potem. Bo Pan, Bóg Izraela, rzekł tak: «Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię»”.

Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co dzień. Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się według obietnicy, którą Pan wypowiedział przez Eliasza.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi.

Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu.

Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie”.

Z pierwszego dzisiejszego czytania dowiadujemy się, że Bóg nie opuszcza Eliasza i cały czas się nim opiekuje, chroniąc go przed skutkami suszy, którą sprowadził na ziemię, jako karę za bałwochwalstwo króla Achaba i odstępstwo narodu od jedynego i prawdziwego kultu. Wczoraj mówiliśmy sobie o tym, że Bóg sam wskazał Eliaszowi miejsce, w którym ma się schronić i potok, z którego ma pić wodę, kiedy jednak i ten potok wysechł, wówczas Bóg znalazł rozwiązanie także i tego problemu: Eliasz miał się udać do Sarepty Sydońskiej, gdzie pewna wdowa miała mu zapewnić pokarm w tym trudnym czasie.

Co ciekawe, Bóg – posyłając Eliasza – wyraźnie rzekł: Kazałem tam pewnej wdowie, aby cię żywiła. Tymczasem, trudno oprzeć się wrażeniu, że niewiasta owa o niczym nie wiedziała, dlatego na prośbę Eliasza o coś do jedzenia, zareagowała wręcz przerażeniem: Na życie Pana twego, Boga! Już nie mam pieczywa – tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi strawę. Zjemy to, a potem pomrzemy.

W jak dramatycznym położeniu musiała się znajdować! Jak bardzo trudno było jej spełnić prośbę Proroka, skoro naprawdę nie miała z czego przygotować mu nawet małego podpłomyka!

Ale wtedy stała się rzecz znamienna – i w pewnym sensie dziwna: swoje polecenie w sprawie nakarmienia Proroka Bóg skierował do niej… przez samego Proroka! Okazało się, że to on sam, w tym momencie, otrzymał słowo dla niej – słowo, które oznaczało faktyczne rozwiązanie całego problemu, jaki do tej pory wydawał się nie do przekroczenia. Prorok, prosząc wdowę o pomoc i licząc na to, że to Bóg sam wskaże, jak ta pomoc ma być zrealizowana – w rzeczywistości, sam to podpowiedział! Oczywiście, w imieniu Boga, ale jednak to on sam to uczynił. Bardzo ciekawy sposób zaradzenia sytuacji wynalazł Bóg…

I może jest to, moi Drodzy, ważna sugestia dla nas, że my nieraz szukamy rozwiązania naszych różnych problemów gdzieś w zaświatach, wyglądamy ich z Nieba i zewsząd dookoła, a tymczasem Bóg daje nam je w ręce w najbardziej prozaicznych sytuacjach codzienności! Albo przez ludzi, z którym na co dzień żyjemy!

A tak w ogóle, to my niekiedy oczekujemy, że Bóg jakoś specjalnie do nas przemówi, da nam jakiś nadzwyczajny znak, w cudowny wręcz sposób odpowie na nasze pytania i dylematy, gdy tymczasem – my sami, biorąc daną sprawę tak „na trzeźwo”, zgodnie z regułami normalnego myślenia i zdrowego rozsądku, zazwyczaj dobrze wiemy, jak ją rozwiązać.

Owszem, to nie zawsze odpowiada naszym oczekiwaniom, naszemu „chceniu” lub „niechceniu”, dlatego myślimy sobie, że może Bóg akurat pospieszy z jakimś nadzwyczajnym znakiem lub sposobem rozwiązania… A tymczasem, sami mamy je w ręku – wiemy, co powinniśmy zrobić, co powiedzieć, jak zareagować…

I to w tym kontekście trzeba nam przyjąć słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: Wy jesteście solą ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu.

Moi Drodzy, tyle Bożego światła jest w nas samych! Przecież od dziecka przyjmujemy Sakramenty Święte, w tym szczególnie – Komunię Świętą. Oczyszczamy serce w Sakramencie Pokuty i Pojednania. Słuchamy Bożego słowa. Modląc się, wzmacniamy duchowe siły i upraszamy światła Ducha Świętego, który działa na tyle sposobów i dociera do naszych serc. Jesteśmy tak bardzo przez Boga obdarowani, Bóg tyle w nas duchowo inwestuje – i my nadal nie wiemy, skąd czerpać światło i siły do rozwiązywania problemów własnych i problemów innych osób? Może czas dostrzec całe to duchowe bogactwo, które jest w nas – i zacząć z niego czerpać, pełnymi garściami?…

Niech będą w tym dla nas drogowskazem jasne słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie! Wszystko jasne, czyż nie?…