Najgorsze to stracić nadzieję

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie z Syberii, z Surgutu. 

Bardzo Wam dziękuję za wszystkie modlitwy za mnie, za nas i jeszcze o nie proszę.

Przyczepiła się zaraza, Bogu dzięki jest lepiej, ale jeszcze trzeba przyjść do dawnej kondycji. Starajcie się robić wszystko co możliwe, żeby tej zarazy nie podłapać. Według mojego doświadczenia jest dosyć męcząca. Dlatego też u nas spokój, generalnie nic się nie dzieje. Staramy się (siostry też) wracać do zdrowia. 

Dziś I piątek miesiąca, powierzamy się Najświętszemu Sercu Jezusa. 

Dziś też kolejny dzień oktawy Wszystkich Świętych, a więc modlitwy za zmarłych. Powierzamy naszych Zmarłych Bożemu Miłosierdziu. 

A teraz spójrzmy na słowo. Prośmy, by Duch Święty nam w tym dopomógł. 

(Flp 3, 17-4,1) 

Bądźcie, bracia, wszyscy razem moimi naśladowcami i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas. Wielu bowiem postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusowego, o których często wam mówiłem, a teraz mówię z płaczem. Ich losem zagłada, ich bogiem brzuch, a chwała w tym, czego winni się wstydzić. To ci, których dążenia są przyziemne. Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone na podobne do swego chwalebnego ciała tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować. Przeto, bracia umiłowani, za którymi tęsknię, radości i chwało moja, tak stójcie mocno w Panu, umiłowani.

(Łk 16,1-8) 

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Pewien bogaty człowiek miał rządcę, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek. Przywołał go do siebie i rzekł mu: „Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego zarządu, bo już nie będziesz mógł być rządcą”. Na to rządca rzekł sam do siebie: „Co ja pocznę, skoro mój pan pozbawia mię zarządu? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. Wiem, co uczynię, żeby mię ludzie przyjęli do swoich domów, gdy będę usunięty z zarządu”. Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: „Ile jesteś winien mojemu panu?” Ten odpowiedział: „Sto beczek oliwy”. On mu rzekł: „Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz pięćdziesiąt”. Następnie pytał drugiego: „A ty ile jesteś winien?” Ten odrzekł: „Sto korców pszenicy”. Mówi mu: „Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt” Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z ludźmi podobnymi sobie niż synowie światła”.

Choć ten fragment Ewangelii jest tu już dwa tysiące lat, tą ciągle, kiedy się pojawia, słyszę zaskoczenie i zdziwienie, jak to możliwe, jak rozumieć ten fragment? 

Rzeczywiście jest to bardzo ciekawy i prowokujący przykład. 

Jak go rozumieć? Spróbujmy porozmyślać. 

Bogaty człowiek miał rządcę, który trwonił jego majątek. Trudno trzymać rządcę, który trwoni majątek swego pana. Zarządca widząc, że już nie będzie zarządcą, zaczyna myśleć, co by tu zrobić. Kopać nie może, żebrać się wstydzi. Jak więc dalej żyć? Wymyśla przebiegłe posunięcie. Póki jeszcze jest zarządcą zmniejsza długi dłużników swego gospodarza. Zdobywa wdzięczność i sympatię ludzi, która potem, gdy już nie będzie zarządcą, pomoże mu przetrwać. 

Nieuczciwie postąpił, oczywiście. Jednak pan go pochwalił. Jak to? Pochwalił? 

Tak pochwalił, jednak nie za nieuczciwość, ale za roztropność – że roztropnie postąpił. Czyli pochwalił za pomysłowość, za zaradność, a nie za nieuczciwość. 

Wyjaśnieniem tej przypowieści jest ostatnie zdanie tej Ewangelii – „Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z ludźmi podobnymi sobie niż synowie światła”. Jezus pokazuje sposób działania ludzi tego świata, pokazuje ich zaradność, ich pomysłowość, która czasem idzie przez nieuczciwość. Jednak nie nieuczciwość mamy tu podziwiać, ale zaradność, pomysłowość, twórcze myślenie. 

Człowiek, którego zwolnili z pracy, z zarządu, mógł siąść i płakać, jednak on nie traci nadziei, tylko rozmyśla, co by tu zrobić, kombinuje, zastanawia się. 

My często w życiu duchowym i w ogóle w życiu, zatrzymujemy się na poziomie narzekania, biadolenia, mało jednak rozmyślamy, kombinujemy, zastanawiamy się, co my możemy zrobić, jak zaradzić, jak wyjść z trudnej sytuacji. Brak nam często takiego twórczego myślenia. 

Myślę, że przykładem takiego twórczego myślenia jest inicjatywa – Różaniec do granic Nieba. 

Zaczęło się w Polsce to nie wiadomo co, albo raczej wiadomo, czyli demonstracja złego ducha, który został uderzony w najbardziej czuły punkt – aborcję, i zaczął protestować. I wielu siadło i zaczęło biadolić – jak jest źle, wielu zaczęło kombinować, jakby tu uspokoić tych zbuntowanych, a znaleźli się i tacy, którzy zorganizowali akcję na całą Polskę i nie tylko, którzy po prostu zaczęli się modlić i wciągnęli w to mnóstwo ludzi. To jest właśnie pozytywny przykład twórczego myślenia. Nie poddawać się, nie wpadać w depresję, ale rozmyślać, co ja mogę zrobić. 

Spróbujmy i my być ludźmi twórczymi, zaradnymi, pomysłowymi, i nie tylko w sprawach ziemskich, w sprawach pracy czy utrzymania, ale też w sprawach duchowych, sprawach swojego i innych zbawienia. Prośmy Ducha Świętego o takie dobre natchnienia, dobre pomysły, dobry entuzjazm, żeby szukać i znajdować wyjścia z różnych trudnych sytuacji. 

Najgorsze to stracić nadzieję, najgorsze to siąść i płakać. To nie jest wyjście. 

Pozdrawiam Was serdecznie. 

Polecam się raz jeszcze, Waszym modlitwom. 

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen. 

Z Bogiem!