Po prostu – wierzyć!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, rozpoczynam Okres Zwykły w ciągu roku. Chociaż w wielu kościołach jeszcze będziemy śpiewać kolędy i pozostaną dekoracje świąteczne, to jednak w liturgii jest już kolor zielony i zaczynamy przeżywać czas tak zwanej codzienności Jezusa!

I właśnie w ten nowy czas swoim słówkiem wprowadza nas Janek. Bardzo dziękuję Mu za solidność i chętną współpracę. Swoją wdzięczność wyrażam w modlitwie.

Zatem, pochylmy się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Co konkretnie mówi do mnie Pan? Z jakim przesłaniem zwraca się do mnie osobiście? Duchu Święty, podpowiedz…

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Poniedziałek 1 Tygodnia zwykłego, rok II,

10 stycznia 2022.,

do czytań: 1 Sm 1,1–8; Mk 1,14–20

POCZĄTEK PIERWSZEJ KSIĘGI SAMUELA:

Był pewien człowiek w Ramataim, Sufita z górskiej okolicy Efraima, imieniem Elkana, syn Jerochama, syna Elihu, syna Tochu, syna Sufa Efratyty. Miał on dwie żony: jednej było na imię Anna, a drugiej Peninna. Peninna miała dzieci, natomiast Anna była bezdzietna.

Corocznie człowiek ten udawał się z miasta swego, aby oddać pokłon i złożyć ofiarę Panu Zastępów w Szilo. Byli tam dwaj synowie Hellego: Chofni i Pinchas, kapłani Pana.

Pewnego dnia Elkana składał ofiarę. Dał wtedy żonie swej Peninnie, wszystkim jej synom i córkom po części ze składanej ofiary. Również Annie dał część, lecz podwójną, gdyż Annę bardzo miłował, mimo że Pan zamknął jej łono. Jej rywalka zasmucała ją bardzo w tym celu, aby się trapiła, że Pan zamknął jej łono.

I tak działo się przez wiele lat. Ile razy szła do świątyni Pana, dokuczała jej w ten sposób. Anna więc płakała i nie jadła.

I rzekł do niej jej mąż, Elkana: „Anno, czemu płaczesz? Dlaczego nie jesz? Czemu się smuci twoje serce? Czyż ja nie znaczę dla ciebie więcej niż dziesięciu synów?”

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MARKA:

Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.

Przechodząc brzegiem Jeziora Galilejskiego ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do niech: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim.

Idąc nieco dalej ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim.

A OTO SŁÓWKO JANKA:

Dzisiaj Bóg ukazuje nam w tym Jego słowie sytuację Anny – prostej kobiety, żony człowieka o imieniu Elkana. Gdy przeczytałem to słowo Boże i nad nim rozmyślałem, zadawałem sobie pytanie: Co Bóg chce przekazać nam przez to czytanie? Jak ma zmienić nasze serca?

I myślę, że Bóg po raz kolejny wzywa nas to wytrwania w modlitwie oraz abyśmy nie wahali się iść za Nim – za Jego nauką, z miłością – do życia wiecznego.

Trzeba jasno powiedzieć, że sytuacja Anny była trudna. Nie mogła mieć dzieci – jak słyszymy, jej łono było zamknięte. Lecz Bóg znowu pokazał, że dla Niego nie ma nic nie możliwego! Dzięki modlitwie i wytrwaniu w niej – w jakiś sposób także: dzięki cierpieniu, – Anna po jakimś czasie porodziła syna. Na pewno jednak, było jej ciężko. Bardzo się smuciła, że nie może mieć potomstwa. Ale je wymodliła! Wytrwała przy Panu!

I dzisiaj Pan Bóg daje nam to czytanie, daje nam ten jej przykład wielkiej wiary i miłości do Boga, byśmy prześwietlili swoje dusze i zobaczyli, czy my się zbyt łatwo nie poddajemy. Czy znosimy wszystkie nasze utrapienia?

Biskup diecezji radomskiej, Marek Solarczyk, jako dewizę biskupią przyjął słowa: „Omnia possibilia credenti” – co brzmi po polsku: „Wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy”. Mnie osobiście to zdanie bardzo buduje, daje taki promyk nadziei i uświadamia mi, że trzeba wierzyć – jeśli tak można powiedzieć – przez wielkie „W”! I tak naprawdę jest!

Apostołowie nie poszliby bez wiary za Jezusem. Wiele cudów by się nie dokonało. Nie byłoby świętych! I – co najważniejsze – Msza Święta nie miałaby sensu! Bo Msza Święta opiera się na wierze. Niby to dla oczu jest zwykły opłatek, wino i woda… Lecz jeśli spojrzeć na to z wiarą, to wiemy, iż jest to Ciało i Krew naszego Pana Jezusa Chrystusa, który dwa tysiące lat temu umarł za nas, abyśmy mieli życie wieczne!

Wiarą powinniśmy się dzielić z innymi! I naszymi doświadczeniami, związanymi z wiarą, również, by ludzie byli tym zachwyceni, by ludzie sami chcieli poczuć to, co my czujemy! Ale tej wiary nie może nam samym zabraknąć! I pragnienia, by inni – dzięki świadectwu mojej wiary – po prostu pomyśleli o Jezusie. Bo to już jest dużo.

To naprawdę dużo, że pomyślą o Jezusie, bo – kto wie – może będą chcieli o Nim myśleć więcej, częściej? Kto wie, czy w ten sposób nie przyczynimy się do czyjegoś nawrócenia?

Wiara to coś niezwykłego! Młodzi szczególnie potrzebują odnowy na duchu, młodzi szczególnie potrzebują takiego lidera, który ich poprowadzi do wiary – do odkrycia jej piękna, do jej stałego pogłębiania… I wcale to nie musi być ksiądz, czy siostra zakonna. Mogą to być ludzie świeccy. Może to być – na przykład – młody człowiek z jakiejś wspólnoty.

Trzeba po prostu człowieka, który osobiście spotkał Jezusa, który Go poznał i trwa przy Nim. Bo nawrócenie nie zależy zwykle od ilości owych świadków. Może być nawet jeden, ale szczerze i głęboko wierzący! Bóg jest w stanie posłużyć się w nawet jednym człowiekiem, aby doprowadzić do wiary wiele osób. On da radę! Bo dla Boga, bowiem nie ma nic nie możliwego!

Dlatego wierzmy i módlmy się, bo nigdy nie wiadomo, kiedy Pan Bóg przyjdzie… I kiedy wyraźnie zainterweniuje w naszym życiu…