Tobie dam klucze…

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym imieniny przeżywa Monika Nowicka, moja Siostra cioteczna, dla której modlę się o łaskę cierpliwości i pogody ducha w znoszeniu krzyża choroby, a jeśli to nie sprzeciwiałoby się woli Bożej – o łaskę powrotu do pełnego zdrowia.

Imieniny przeżywa dziś także Monika Szostakiewicz, zaangażowana w swoim czasie w działalność jednej ze Wspólnot młodzieżowych.

Urodziny natomiast przeżywa Sebastian Kucharski, za moich czasów – Lektor w Celestynowie.

Życzę Wszystkim świętującym łaski Bożej i wszelkich dobrych natchnień. Zapewniam o modlitwie!

Moi Drodzy, za chwilę wyruszam do Parafii w Małaszewiczach, gdzie dzisiaj będę do południa posługiwał.

Teraz zaś już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. oto słówko Księdza Marka na dziś:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Zatem, co dziś mówi do mnie osobiście Pan? Jakie ważne przesłanie do mnie osobiście kieruje? Duchu Święty, podpowiedz…

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

21 Niedziela zwykła, A,

27 sierpnia 2023., 

do czytań: Iz 22,19–23; Rz 11,33–36; Mt 16,13–20

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA IZAJASZA:

To mówi Pan do Szebny, zarządcy pałacu: „Gdy strącę cię z twego urzędu i przepędzę cię z twojej posady, tegoż dnia powołam sługę mego, Eliakima, syna Chilkiasza. Oblokę go w twoją tunikę, przepaszę go twoim pasem, twoją władzę oddam w jego ręce; on będzie ojcem dla mieszkańców Jeruzalem oraz dla domu Judy.

Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu: gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy. Wbiję go jak kołek na miejscu pewnym, i stanie się tronem chwały dla domu swego ojca”.

CZYTANIE Z LISTU ŚWIĘTEGO PAWŁA APOSTOŁA DO RZYMIAN:

O głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego drogi!

Kto bowiem poznał myśl Pana albo kto był Jego doradcą?

Lub kto pierwszy obdarował, aby nawzajem otrzymać odpłatę?

Albowiem z Niego i przez Niego, i dla Niego jest wszystko. Jemu chwała na wieki. Amen.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?”

A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”.

Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?”

Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjaszem, Synem Boga żywego”.

Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

Wtedy przykazał uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem.

Słuchając dzisiejszego pierwszego czytania, niekoniecznie musimy zapamiętywać imię Szebny, zarządcy pałacu – który zresztą już wkrótce miał przestać być owym zarządcą – czy też imię Eliakima, syna Chilkiasza. Owszem, w przypadku Eliakima mamy do czynienia człowiekiem prawym i porządnym, który miał zostać przez Pana wybrany następcą Szebny, ale i tak sednem dzisiejszego pierwszego czytania są te oto słowa: Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu: gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy. Wbiję go jak kołek na miejscu pewnym, i stanie się tronem chwały dla domu swego ojca.

A zatem, tu nie o Eliakima wprost chodzi, a o kogoś z jego rodu, z jego pokolenia, kogo Bóg umocni w jego pozycji i komu da klucze, a więc władzę – nie tylko nas swoim rodem i pokoleniem, ale nad wszystkim i wszystkimi wokół. Jego postanowienia będą pewne i ostateczne – wszak gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy. Czyli, nikomu nie będzie dana władza większa, aniżeli właśnie owemu Potomkowi z rodu Dawida. My oczywiście wiemy, o jakiego Potomka chodzi – i że nie jest to bynajmniej Eliakim.

Tak, to jest Ten, o którym dzisiaj słyszymy w Ewangelii, że stawia swoim uczniom i wszystkim, do których przyszedł, to zasadnicze pytanie: Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego? Jak słyszeliśmy, odpowiedzi były różne, a zatem rozbieżność opinii także była znaczna. Kiedy jednak to samo pytanie postawione zostało najbliższym – Apostołom, Dwunastu – wówczas w imieniu ich wszystkich odpowiedział Piotr: Ty jesteś Mesjaszem, Synem Boga żywego.

A wówczas usłyszał on słowa zupełnie niezwykłe: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.

Zatem, ponownie motyw kluczy, tylko tym razem – powierzonych człowiekowi… Nawet nie słyszymy, że Ten, który je powierza, kiedyś je otrzymał, ale musiał otrzymać, skoro daje. Zatem, to On jest tym przesławnym i zapowiadanym Potomkiem Dawida, któremu została powierzona władza nad światem i wszechświatem, a który dzisiaj tę władzę niejako… przekazuje dalej! Dzieli się nią z człowiekiem. Z prostym człowiekiem – a w dodatku: ze słabym człowiekiem. Takim, który w decydującym momencie wyprze się, zdradzi… Ale który szczerze będzie żałował, będzie powracał, będzie zaczynał od nowa…

Ten właśnie człowiek otrzyma klucze – władzę nad całym Kościołem, a więc tą nową Wspólnotą, którą tworzy Mesjasz, Syn Boga żywego. Po ludzku widząc całą sprawę – można tylko za głowę się złapać, bo jak zwykły, a do tego tak słaby i chwiejny człowiek, ma udźwignąć coś takiego. I dlaczego zamysłem Bożym jest, aby z takim słabym i chwiejnym człowiekiem tą władzą w ogóle się dzielić?… Jak to skomentować?

Może tylko słowami Apostoła Pawła z dzisiejszego drugiego czytania, z jego Listu do Rzymian: O głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego drogi! Kto bowiem poznał myśl Pana albo kto był Jego doradcą? A to z kolei prowadzi do tej oto konkluzji: Albowiem z Niego i przez Niego, i dla Niego jest wszystko. Jemu chwała na wieki. I słowo: Amen, które zamyka i pieczętuje tę refleksję Apostoła Narodów – refleksję o wielkiej władzy Tego, któremu już przed wiekami powierzono klucze, a więc władzę nad Niebem i ziemią, nad światem i wszechświatem, a który do tej władzy dopuszcza dzisiaj człowieka. Dzieli się z nim tą wielką władzą. Czyni człowieka jej uczestnikiem.

Doprawdy, kto […] poznał myśl Pana i kto był Jego doradcą?… Dotykamy dziś zupełnie niezwykłej tajemnicy, nie do wytłumaczenia po ludzku. Dotykamy tez niezwykłej władzy, powierzonej człowiekowi, a to wiąże się z niezwykłym zaufaniem Boga do człowieka, z niezwykłą miłością Boga do człowieka. I z jakimś wyjątkowym traktowaniem człowieka przez Boga.

Moi Drodzy, warto o tym dzisiaj pomyśleć… I nie tylko w kontekście zadania, postawionego przed tym jednym, konkretnym człowiekiem, któremu w danym momencie historii powierzona zostaje władza kluczy w Kościele, czyli przed Papieżem. Jest to zadanie, które – jak wspomnieliśmy sobie – po wielekroć przekracza jego możliwości i siły. I to bez względu na to, kto nim jest. I jak spełnia swój urząd. Za każdym razem, będzie on liczył – i liczy, bo zwykle każdy kolejny o tym mówi i o to prosi – na wsparcie z Nieba, o które cały Kościół winien nieustannie modlić się do Boga.

Wiemy, że od początku istnienia Kościoła to wsparcie jest realizowane – począwszy od wydarzenia, opisanego w Księdze Dziejów Apostolskich, kiedy to Piotr znalazł się w więzieniu, a Kościół nieustannie modlił się za niego do Boga. Od tamtego czasu – czyni to stale. Bo inaczej nikt z kolejnych następców Piotra nie podjąłby się tego zadania. Sam Piotr – także. Wszyscy oni liczyli na modlitwę Wspólnoty – i dzisiejszy Piotr na nią liczy, prosząc o nią dosłownie za każdym razem! To naprawdę dobry i piękny znak pokory, iż samemu z siebie niczego się nie dokona, jeżeli Bóg nie pobłogosławi… Samemu nie udźwignie się ciężaru kluczy…

Jednak w ten sposób, o jakim tu mówimy, odnosilibyśmy dzisiejsze czytania tylko do Piotra naszych czasów, a więc obecnego Papieża, inni więc mogliby się zwolnić ze słuchania dzisiejszego Bożego słowa, przekonując, że to nie do nich. Czy tak?

Nie! Owszem, wypowiedź Jezusa, którą słyszymy w Ewangelii, jest – w bezpośrednim i dosłownym rozumieniu – skierowana do Piotra i jego następców. Ale przecież nie tylko do nich. Bo tą władzą, jaką Pan podzielił się z Piotrem – tak naprawdę dzieli się z każdą i każdym z nas. Każdemu z nas – już w momencie Chrztu Świętego – powierzona została odpowiedzialność za Kościół jako wspólnotę. Każda i każdy z nas ma klucze do Bożego serca i do serc innych ludzi. Każdy może tam osobiście docierać, otwierać te serca, odnajdywać tam bogactwo łaski. A jednocześnie robić wszystko, co w naszej, ludzkiej mocy – wspartej oczywiście Bożą łaską – by ten Kościół był coraz większy i piękniejszy, i coraz mocniejszy, i coraz świętszy!

To jest moje zadanie – i moja osobista odpowiedzialność. Właśnie – brać do ręki klucze, które dał mi Pan i otwierać skarbce Kościoła, korzystać z ogromu łask duchowych, z Bożego słowa i Sakramentów, z łaski przebaczenia grzechów, z łaski odpustu zupełnego i odpustów cząstkowych, ale też powierzać się modlitwie Kościoła w różnych swoich sprawach, modląc się jednocześnie za ten Kościół i ubogacając go ofiarą własnych cierpień i wyrzeczeń. A także – wzbogacając go swoją refleksją intelektualną i duchową nad Bożym słowem i innymi treściami, związanymi z wiarą.

Odpowiedzialność zatem za Kościół i zadanie jego budowania i ciągłego wzmacniania – to także moje zadania, a nie tylko Papieża, czy innych Pasterzy. Ja także – w sposób sobie właściwy – otrzymałem klucze do Kościoła. Obym ich zawsze i chętnie używał… Obym mając je w ręku – nie stał przed zamkniętymi drzwiami, nie mając dostępu do całego ogromu dobrodziejstw, które są tam złożone. One wszystkie są dla mnie.

Wystarczy wziąć klucz – i otworzyć…