Nie zabraknie słowa…

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym imieniny przeżywa Ksiądz Roman Truba, w swoim czasie – Wikariusz mojej rodzinnej Parafii, a obecnie: Proboszcz jednej z Parafii w naszej Diecezji. Dziękując za życzliwość i otwartość, życzę Bożego błogosławieństwa, o które też będę się dla Solenizanta modlił.

A za chwilę wyruszam na Wydział Nauk Ścisłych i Przyrodniczych – na dyżur duszpasterski, od 10:00 do 15:00, potem, o 17:00, spotkanie Wspólnoty dyskusyjno formacyjnej NIMFA, następnie, o 19:00 – jak w każdą środę – Msza Święta w intencji Środowiska Akademickiego, Duszpasterstwa Akademickiego i Młodzieży w Kościele, a po niej: adoracja Najświętszego Sakramentu w ciszy, do godziny 21:00. Serdecznie zapraszam!

I jeszcze jedna refleksja: z uwagą śledzę Protest Rolników – odważnych i mądrych Ludzi. Wspieram Ich całym sercem! I wyrażam nadzieję, że WŁAŚNIE ONI ROZPOCZNĄ PROCES ROZPADU – OBY JAK NAJSZYBSZEGO! – TEGO PRZEKLĘTEGO I DO SZPIKU KOŚCI ZŁEGO TWORU, JAKIM JEST TAK ZWANA UNIA EUROPEJSKA!!! Bardzo Im dziękuję za odwagę!

A teraz zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Oto słówko Księdza Marka na dziś:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Zatem, co Pan dzisiaj konkretnie do mnie mówi – jaką myśl mógłbym wziąć do serca, jako specjalnie do mnie dzisiaj skierowaną? Duchu Święty, przyjdź i pomóż rozeznać!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Środa 2 Tygodnia Wielkiego Postu,

28 lutego 2024., 

do czytań: Jr 18,18–20; Mt 20,17–28

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA JEREMIASZA:

Niegodziwi rzekli: „Chodźcie, uknujemy zamach na Jeremiasza. Bo przecież nie zabraknie kapłanowi pouczenia ani mędrcowi rady, ani prorokowi słowa. Chodźcie, uderzmy go językiem, nie zważajmy wcale na jego słowa”.

Usłysz mnie, Panie, i słuchaj głosu moich przeciwników. Czy złem za dobre się płaci? A oni wykopali dół dla mnie. Wspomnij, jak stawałem przed Tobą, aby się wstawiać za nimi, aby odwrócić od nich Twój gniew.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Mając udać się do Jerozolimy, Jezus wziął osobno Dwunastu i w drodze rzekł do nich: „Oto idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie; a trzeciego dnia zmartwychwstanie”.

Wtedy podeszła do Niego matka synów Zebedeusza ze swoimi synami i upadając Mu do nóg, o coś Go prosiła.

On ją zapytał: „Czego pragniesz?”

Rzekła Mu: „Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie”.

Odpowiadając Jezus rzekł: „Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?”

Odpowiedzieli Mu: „Możemy”.

On rzekł do nich: „Kielich mój pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale dostanie się ono tym, dla których mój Ojciec je przygotował”.

Gdy dziesięciu to usłyszało, oburzyli się na tych dwóch braci. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: „Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie waszym niewolnikiem.

Na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu”.

Możemy chyba powiedzieć: „Na szczęście!” – w odniesieniu do słów z dzisiejszego pierwszego czytania: Bo przecież nie zabraknie kapłanowi pouczenia ani mędrcowi rady, ani prorokowi słowa. W innym tłumaczeniu brzmią one: Znajdzie się bowiem pouczenie u kapłana, rada u mędrca i słowo u proroka.

Na szczęście się znajdzie! Chociaż może trochę dziwić, że wypowiadają te słowa owi niegodziwi, którzy w tej samej wypowiedzi zachęcają się nawzajem: Chodźcie, uknujemy zamach na Jeremiasza. […] Chodźcie, uderzmy go językiem, nie zważajmy wcale na jego słowa. A to wcześniejsze zdanie znajduje się dokładnie w środku, pomiędzy tymi tutaj. Jak to rozumieć?

Czyżby to była jakaś asekuracja, a to w tym sensie, że my możemy mu spokojnie i bez wyrzutów „dołożyć”, bo on i tak sobie poradzi, bo Pan Bóg mu coś tam podpowie, jakoś go tam ochroni, więc będzie „i wilk syty, i owca cała”, bo my się na nim zemścimy, a jemu się aż taka krzywda nie stanie. Możemy tak to rozumieć, a może właśnie dokładnie odwrotnie: my mu „dołożymy”, a on niech się broni, niech się wykaże, niech udowodni, jaki to z niego cwaniak, albo mędrzec.

Jak by tego nie rozumieć – i tak, i tak, mamy do czynienia ze złym nastawieniem owych przeciwników, na co Jeremiasz szczerze skarży się Bogu. My dzisiaj mamy do dyspozycji zaledwie kilka zdań, ale cała ta wypowiedź Proroka, zapisana w osiemnastym rozdziale jego Księgi, jest dużo dłuższa – i bardzo momentami drastyczna, bo Prorok życzy swoim przeciwnikom wszystkiego najgorszego, ale też nie zapędza się w kierunku jakiejś ślepej zemsty, natomiast wyraźnie całą sprawę oddaje Bogu.

Czuje się bardzo pokrzywdzony, czuje się niesprawiedliwie potraktowany, przeżywa wielki ból z tego powodu, ale nie poważa się na to, by samemu wymierzać sprawiedliwość, natomiast to życzenie wszystkiego najgorszego – a naprawdę nie brakuje tam słów dość drastycznych, co możemy sami odczytać ze wspomnianej Księgi – jest prośbą do Boga, aby to On sprawił. Nie Jeremiasz, a Bóg.

Oczywiście, musimy tu uwzględnić zarówno starotestamentalną moralność, która jeszcze nie „dojrzała” do Chrystusowego przykazania miłości nieprzyjaciół, jak i ówczesny sposób wyrażania się, funkcjonujący w tamtej kulturze, jak i wreszcie temperament Proroka, połączony z poczuciem dużej krzywdy, doznanej ze strony prześladowców. To wszystko razem składa się na taki, a nie inny ton wypowiedzi, natomiast bardzo wyraźnie przebija z niej totalne zaufanie Proroka do Boga, oddanie w Jego ręce sprawiedliwości.

Czy o takim nastawieniu można mówić w przypadku matki synów Zebedeusza, która dzisiaj w Ewangelii prosiła Jezusa: Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie – jak możemy to rozumieć? Chociaż może dziwić nas takie jej nastawienie i całe to oczekiwanie (żądanie?…), bo oto dopiero co Jezus powiedział o swoim totalnym ofiarowaniu, oddaniu życia, o swoim zbawczym cierpieniu, a ona tu o zaszczytach dla swoich synów – to jednak musimy uczciwie przyznać, że i ona oddała sprawę w ręce Boże.

Może nie do końca zrozumiała – a może nawet wcale nie zrozumiała – myśli Jezusa o złożeniu życia w darze, o ofiarowaniu się dla dobra innych, dlatego może nawet razi nas to zderzenie: tutaj taki dar z siebie, a tutaj takie egoistyczne podejście… Z drugiej jednak strony: czy możemy dziwić się matce, że chce dobra dla swoich dzieci? Nawet, jeżeli wyraża to nieco nieporadnie, za pomocą nie najlepiej dobranych słów – to czy można odmówić szczerości jej intencji?

I wreszcie: czyż możemy nie zauważyć, że także ona – podobnie, jak Jeremiasz – całą sprawę oddaje w ręce Boże, a nie sama, rozpychając się łokciami, toruje drogę swoim synom, aby zajęli owe poczesne miejsca?…

I to jest właśnie nauka (jedna z wielu) jaka płynie do nas z dzisiejszego Słowa: wszystkie nasze przeżycia, pragnienia, oczekiwania, plany; wszystkie nasze bóle i smutki, wszystkie nasze troski i obawy, ale także: wszystkie nasze radości i nadzieje – powierzajmy Jezusowi! Od razu – i bez wahania! I bardzo szczerze! Bez obawy o to, czy dobierzemy właściwe słowa, czy dobrze się zaprezentujemy!

On przecież i tak doskonale wie, co kryje się w naszych sercach! On to wie lepiej, niż my sami! Ale On właśnie chce, abyśmy bez obaw do Niego się zwracali z tym wszystkim, co nam na sercu leży… Obojętnie, jakimi słowami! I bez względu na to, co powie na to świat, czy będzie to zgodne, czy niezgodne, z normami politycznej, czy społecznej poprawności.

Zauważmy, że ani na Jeremiasza – za jego ostre słowa – nie spadł żaden grom z jasnego nieba, ani matki synów Zebedeusza Jezus nie zgromił. To raczej gdy dziesięciu to usłyszało, oburzyli się na tych dwóch braci. A Jezus przywołał ich do siebie i rzekł: „Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie waszym niewolnikiem. Na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu”.

Czy widzimy całą sytuację? To Apostołowie się oburzają – a Jezus spokojnie tłumaczy… Dlatego bez obaw – zawsze i ze wszystkim – od razu do Niego, do Jezusa! Bo przecież nie zabraknie kapłanowi pouczenia ani mędrcowi rady, ani prorokowi słowa. Ani nikomu z nas nie zabraknie słowa… Oby tylko nie zabrakło szczerości serca!