Obecność Boga – aktywna!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny przeżywa Ojciec Cezary Szcześniak, kapucyn, należący w swoim czasie – jeszcze jako Czarek – do jednej z młodzieżowych Wspólnot. Życzę Ojcu Czarkowi odwagi i mocy w głoszeniu Bożego słowa i świadczeniu o nim całym swoim kapłańskim i zakonnym życiem! Zapewniam o modlitwie.

A ja zamieszczam to słówko, będąc w naszym busie, pędzącym w stronę Polski. Za kierownicą wymieniają się Szymek Sala i Kacper Kuc. Póki co, podróż przebiega bardzo sprawnie i w dobrych nastrojach.

A wczoraj, po wyjechaniu z Rzymu, dotarliśmy do Castel Gandolfo, gdzie obejrzeliśmy z zewnątrz rezydencję papieską, a potem, nieco z góry, wielkie i piękne jezioro Albano.

A potem – już w drodze – odbyliśmy zapowiadaną od kilku dni, naprawdę dobrą rozmowę w naszej Ekipie, na temat tego, co za nami oraz, w kontekście tego, na temat tego, co przed nami, czyli co zrobić na kolejnych wyjazdach, by miały one jak najlepszy kształt od strony logistycznej – i jak największą duchową wartość. Bardzo dziękuję mojej Ekipie za totalną szczerość w rozmowie!

A zmieniając temat, to przypominam o pierwszej niedzieli miesiąca. I o rocznicy wybuchu Drugiej Wojny światowej.

A teraz już zapraszam do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Oto słówko Księdza Marka na dziś:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Zatem, co konkretnie mówi do mnie Pan? Czego ode mnie oczekuje? Do czego tak szczególnie mnie wzywa? Duchu Święty, podpowiedz!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

22 Niedziela zwykła, B,

1 września 2024., 

do czytań: Pwt 4,1–2.6–8; Jk 1,17–18.21b–22.27;   Mk 7,1–8.14–15.21–23

CZYTANIE Z KSIĘGI POWTÓRZONEGO PRAWA:

Mojżesz powiedział do ludu izraelskiego: „A teraz, Izraelu, słuchaj praw i nakazów, których uczę was wypełniać, abyście żyli i doszli do posiadania ziemi, którą wam daje Pan Bóg waszych ojców. Nic nie dodacie do tego, co ja wam nakazuję, i nic z tego nie odejmiecie, zachowując nakazy waszego Pana Boga, które na was nakładam.

Strzeżcie ich i wypełniajcie je, bo one są waszą mądrością i umiejętnością w oczach narodów, które usłyszawszy o tych prawach, powiedzą: «Z pewnością ten wielki naród to lud mądry i rozumny». Bo któryż naród wielki ma bogów tak bliskich, jak Pan Bóg nasz, ilekroć Go wzywamy? Któryż naród wielki ma prawa i nakazy tak sprawiedliwe, jak całe to Prawo, które ja wam dziś daję?”

CZYTANIE Z LISTU ŚWIĘTEGO JAKUBA APOSTOŁA:

Bracia moi umiłowani: Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępuje z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności. Ze swej woli zrodził nas przez słowo prawdy, byśmy byli jakby pierwocinami Jego stworzeń.

A przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was słowo, które ma moc zbawić dusze wasze. Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie.

Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca wyraża się w opiece nad sierotami i wdowami w ich utrapieniach i w zachowaniu siebie samego nieskalanym od wpływów świata.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MARKA:

Zebrali się u Jezusa faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy. I zauważyli, że niektórzy z Jego uczniów brali posiłek nieczystymi, to znaczy nie umytymi rękami. Faryzeusze bowiem i w ogóle Żydzi, trzymając się tradycji starszych, nie jedzą, jeśli sobie rąk nie obmyją, rozluźniając pięść. I gdy wrócą z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest jeszcze wiele innych zwyczajów, które przejęli i których przestrzegają, jak obmywanie kubków, dzbanków, naczyń miedzianych.

Zapytali Go więc faryzeusze i uczeni w Piśmie: „Dlaczego twoi uczniowie nie postępują według tradycji starszych, lecz jedzą nieczystymi rękami?”

Odpowiedział im: „Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: «Ten lud czci mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode mnie. Ale czci na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi». Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji”.

Potem przywołał znowu tłum do siebie i rzekł do niego: „Słuchajcie mnie wszyscy i zrozumiejcie. Nic nie wchodzi z zewnątrz w człowieka, co mogłoby uczynić go nieczystym; lecz co wychodzi z człowieka, to czyni człowieka nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Wszystko to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym”.

Z pewnością, konieczne było to pouczenie Jezusa, które usłyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii – w kontekście tego, czego dzisiaj członków swego narodu nauczał Mojżesz. A Mojżesz powiedział bardzo wyraźnie i jednoznacznie: A teraz, Izraelu, słuchaj praw i nakazów, których uczę was wypełniać, abyście żyli i doszli do posiadania ziemi, którą wam daje Pan Bóg waszych ojców. Nic nie dodacie do tego, co ja wam nakazuję, i nic z tego nie odejmiecie, zachowując nakazy waszego Pana Boga, które na was nakładam.

I właśnie – jak się miało okazać na przestrzeni wieków – z zachowaniem drugiej części tego pouczenia były duże problemy, skoro Jezus w Ewangelii dzisiaj musiał powiedzieć do elity religijnej swego narodu: Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: «Ten lud czci mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode mnie. Ale czci na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi». Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji.

A wcześniej Ewangelista Marek wyjaśnił nam dość skrupulatnie, na czym polegało owo uchylanie przykazania Bożego, a trzymanie się ludzkiej tradycji: Faryzeusze bowiem i w ogóle Żydzi, trzymając się tradycji starszych, nie jedzą, jeśli sobie rąk nie obmyją, rozluźniając pięść. I gdy wrócą z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest jeszcze wiele innych zwyczajów, które przejęli i których przestrzegają, jak obmywanie kubków, dzbanków, naczyń miedzianych.

Kontekstem do podjęcia całej, opisanej dziś dyskusji Jezusa z uczonymi w Piśmie i faryzeuszami było to, iż ci ostatni stwierdzili, że uczniowie Jezusa właśnie w tych „dodanych” tradycjach się nie „mieszczą”. Dodanych do zasadniczego Bożego Prawa. Nade wszystko zaś – fałszujących owe Prawo, zniekształcających je; żeby nie powiedzieć, że czasami wręcz ośmieszających! To właśnie w tych „dopowiedzeniach” uczniowie Jezusa – ich zdaniem – się nie „mieścili”.

Dlatego Jezus tak jednoznacznie krytykuje ich postawę, owo dodawanie własnych, wydumanych tradycji, zwyczajów, obrzędów, które z tą pierwszą i zasadniczą myślą, jaka towarzyszyła Bogu przy tworzeniu tychże przepisów, nie miały naprawdę nic wspólnego. Bo kiedy Mojżesz nakazywał narodowi przestrzegać wszystkich przepisów, które ustanowił Bóg, to właśnie w ten sposób wskazywał na Boga, jako ich Autora, jako ich głównego Twórcę, a tym samym – jako Ojca i Przewodnika, który tak właśnie okazuje miłość swoim dzieciom i chce je prowadzić prostą drogą do zbawienia.

Tymczasem, uczeni w Piśmie i faryzeusze, domagając się od ludzi przestrzegania swoich własnych przepisów, dokładnie zaciemniali przed ludźmi obraz Boga. Te wszystkie przepisy, których oni „dopisali sobie” aż sześćset trzynaście, uczyniły obraz Boga w oczach zwykłych ludzi zupełnie nieprawdziwym, wręcz karykaturalnym!

Dlatego Jezus w swoim dzisiejszym pouczeniu – i w całym swoim nauczaniu – wraca do tego najbardziej podstawowego i najgłębszego zamysłu Boga: tego zamysłu, który przyświecał tworzeniu Prawa. Tak, właśnie tego najmądrzejszego Prawa, jakim jest Prawo Boże, bo tylko takim może być Prawo, skoro je stworzył sam Bóg: najmądrzejsze i niezmienne!

Stąd nie powinny nas dziwić te słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: Nic nie wchodzi z zewnątrz w człowieka, co mogłoby uczynić go nieczystym; lecz co wychodzi z człowieka, to czyni człowieka nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Wszystko to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym.

Dokładnie tak: tu nie chodzi o to, że takie, czy inne zwierzę, samo w sobie jest nieczyste, dlatego zjedzenie kawałka jego mięsa powoduje wewnętrzną nieczystość człowieka. Prawdziwą nieczystość powoduje zło, które w sercu człowieka się rodzi i które z tego serca wychodzi, a człowiek mu ulega, akceptuje je, powiela…

I właśnie takie zło, we własnej postawie, uczeni w Piśmie i faryzeusze chcieli niejako przykryć tym całym hałasem, jaki czynili wokół zachowywania wymyślonych przez siebie i narzucanych ludziom przepisów. Oni sami, rzekomo tacy solidni w ich wypełnianiu, a więc – w oczach ludzi – najczystsi z najczystszych, w rzeczywistości brnęli po uszy w błoto wszelkiego grzechu, bo Boga za nic mieli, a bronili tylko swojej własnej pozycji.

Boga w ten sposób chcieli wręcz wyeliminować, bo skoro oni tak dobrze sami interpretują i zachowują Prawo Mojżeszowe, a więc Prawo Boże, to może już Bogu nie ma co głowy zawracać. Skoro On już się raz wypowiedział, dając to Prawo, to teraz niech już im zostawi dalszą robotę, związaną z jego nauczaniem, komentowaniem i przestrzeganiem… A może lepiej i prawdziwiej powiedzieć: egzekwowaniem od innych. I szantażowaniem nim innych.

Tymczasem, w drugim dzisiejszym czytaniu, Święty Jakub przekonuje: Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępuje z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności. A właśnie! Bóg jest obecny – i jest aktywny. Co więcej – jest w tej swojej obecności i tej swojej aktywności stały i niezmienny. Czyli, nie jest gdzieś, w odstawce. Nie jest na urlopie.

I nie oddał – w Starym Testamencie – swego narodu wybranego i całego świata bandzie oszustów, naciągających dowolnie i bezczelnie Jego Prawo do budowania własnej pozycji. A wierzymy, że dzisiaj także nie zostawił swego Kościoła na pastwę domorosłych reformatorów i pseudo pasterzy, traktujących ten Kościół jak prywatny folwark.

I w tym kontekście Święty Jakub dopowiada: A przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was słowo, które ma moc zbawić dusze wasze. Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie.

Zatem, Bóg ciągle mówi do człowieka, jest w jego życie zaangażowany. Człowiek – powinien tę Bożą obecność dostrzec, docenić, dlatego ma słuchać Bożego słowa i to słowo wprowadzać w czyn. Oto jest obraz prawdziwych relacji człowieka z Bogiem: Bóg jest obecny, nigdzie nie znika (nawet na chwilę), tylko ciągle wychodzi do człowieka, aby mu coś powiedzieć, coś podarować, czymś ubogacić. A człowiek to dobro przyjmuje – i rozwija, zamieniając słowo w czyn.

Czy to jest obraz moich relacji z Bogiem? Czy w moim życiu Bóg jest aktywny – ale tak naprawdę, we wszystkich sferach mojego życia, czyli czy w każdej chwili swojej codzienności jestem świadomy tej obecności i pamiętam o niej, przeżywając wszystkie swoje sprawy po Bożemu, w zgodzie z Jego nauką, w mądrości Jego nauczania, przyjmując od Niego Jego dary – czy może Bóg jest dla mnie ciągle tylko jakąś odległą teorią albo złym urzędnikiem, który jedynie mi coś nakazuje lub czegoś zakazuje?…

Może i w moim sercu obraz Boga przykrywa – i tym samym zniekształca – gęsta warstwa jakichś dziwnych wyobrażeń o Nim, lub schematycznych, obiegowych opinii, powielanych w mediach, lub „u cioci na imieninach”? Czy jako uczeń Jezusa Chrystusa – Jego naśladowca, przyjaciel, świadek i głosiciel – staram się ciągle i na swoim odcinku życia „aktualizować” tę Bożą obecność?… To znaczy, nie tyle sprawiać, że ona zaistnieje – bo ona faktycznie istnieje, i to od zawsze – ale sprawiać, że będzie ona w moim życiu naprawdę skuteczna? A obraz samego Boga – prawdziwy? Co robię, aby tak było?…

Skoro zaś Jakub Apostoł mówi dziś, iż słowo Pana – a więc tym samym Jego aktywna obecność – «ma moc zbawić dusze nasze», to niech tak się dzieje – niech nas zbawia! Codziennie i w każdej chwili…