Jak mamy się modlić, aby się dobrze modlić?…

To chyba ostatni temat wpisu, jaki chcialam dziś tu zastać.

Mogę trochę uciec od tematu ?

Modlitwa, modlitwa, modlitwa…
Wczoraj kolejny raz miałam dowód na to, że Bóg postawił na swoim.
Mogłabym śmiało napisać, że Wasze modlitwy w mojej intencji nie przyniosły skutku.
Źle się modliliście ?
Czy Bóg znów ze mnie zakpił…
Miało być lepiej.
Miałam zostać poddana badaniom, by potem w miarę możliwości zlikwidować przyczynę bólu.
Niestety nie mogę się im poddać.
Same badania stanowią dla mnie zbyt duże ryzyko.
Usunięcie dolegliwości, jest możliwe niestety tylko drogą operacyjną. Przyniosłoby to ulgę tylko na jakiś czas, ale usłyszałam wczoraj w gabinecie, że jest to możliwe u mnie, tylko w sytuacji zagrażającej memu życiu.
Nawet w szpitalu mnie nie chcą, bo mają '' ręce związane'' Pozostaje zewnętzna diagnostyka, połykanie prochów przeciwbólowych, które nie są rozwiązaniem, i nie wiele wogóle pomagają.
Na koniec wizyty Pan Doktor, życzył mi dużo szczęścia, pomyślności, i zaakcenował bym miała zawsze spakowaną torbę do szpitala, bo gdy ból się bardziej nasili wtedy kierunek oddział – stół operacyjny, wtedy się liczy każda minuta..
Wyszłam z gabinetu, i ja, twarda Anna, dałam upust łzom. Poczułam się tak strasznie bezsilna….
Od razu przyszedł mi na myśl cytat z Biblii
'' Boże, mój Boże , czemuś mnie opuścił.. ''
Nie byłam zła , byłam smutna.
Gdy zdałam relację Mężowi, widziałam na jego twarzy zmartwienie. Ale tylko przez chwilę. Ten człowiek zawsze potrafi spowodować, że człowiekowi na twarzy pojawi się uśmiech …. Po jakimś czasie, gdy już trochę emocje u mnie opadły, zaczęłam się śmiać. Skoro wszystko może u mnie spowodować zaostrzenie się dolegliwości, a może nawet i śmierć jeśli nie uzyskam w porę pomocy lekarskiej,wyobraziłam sobie wpisaną w przyczynę zgonu – zabiła Annę truskawka. Parsknęlismy śmiechem ….
Wiem, może Wam się to wydać głupie, nudne , co teraz piszę.
Nie wymagam od Was byście mnie zrozumieli, i mego specyficznego poczucia humoru.
Wiem jedno, że nie można życia zawsze brać tylko na poważnie…

Proszę Was o dalszą modlitwę za mnie, nawet jeśli ja przestanę się modlić.

Wiem, że to co się dzieje w moim życiu '' od zawsze'' jest wolą Boga.
To, że przyszłam na świat, i że z niego odejdę.
Moje zdrowie, moje choroby, moje cierpienia i radości.
Jego wola to wszystko co przychodzi spoza mnie, to to, czego się obawiam, przed czym uciekam,
Moja droga krzyżowa jest drogą do przyjaźni z Bogiem, a co za tym idzie, do wieczności.
Ja to wszystko wiem, tylko czasami chyba sama '' bawię się '' w Boga, i myslę, że ja wiem lepiej , co dla mnie jest dobre, a co złe.
Czytam czasami nekrologi.
ktoś umarł po krótkich cierpieniach, ktoś po długich. Nie można umrzeć nie na krzyżu . Każdy z nas się zbliża do krzyża swojej śmierci. Każdy, bez wyjątku , ja też.

Przepraszam, że tyle znów napisałam o sobie.
Ale jesteście moją Blogową Rodzinką, to i lżej się człowiekowi robi, gdy czasem coś z siebie wyrzuci.
A poza tym…
Modliliście się o mój powrót do zdrowia.
Myślę, że byłam Wam winna, te informacje.

Pozdrawiam.

Anno – cóż tu napisac….. dzisiaj chyba wystarczy jak podpiszę się pod słowami ks. Marka.