Posiejcie sprawiedliwość – a zbierzecie miłość!

P

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym imieniny przeżywa Ojciec Edgar Adam Semeniuk, Franciszkanin, Przełożony domu zakonnego i Proboszcz Parafii w Opatowie. W październiku miałem tam radość głosić Boże słowo z okazji Uroczystości Świętego Franciszka. Z Ojcem Edgarem znamy się tak naprawdę – chociaż tylko z widzenia – od czasów mojego Seminarium, a Jego: służby lektorskiej. Odnowiliśmy tę znajomość, kiedy posługiwał w Lublinie i przyszedł do mojego mieszkania z wizytą duszpasterską. Życzę nieustannego zapału apostolskiego i mądrości duszpasterskiej! I zapewniam o modlitwie.

Zapewniam też, że jutro i pojutrze – jak to ma miejsce od pewnego czasu – na naszym blogu: dwa słówka z Syberii! A ja dzisiaj, będąc u Matki Bożej w Kodniu, będę pamiętał o Was w modlitwie!

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Środa 14 Tygodnia zwykłego, rok II,

Wspomnienie Św. Jana z Dukli, Kapłana,

8 lipca 2020.,

do czytań: Oz 10,1–3.7–8.12; Mt 10,1–7

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA OZEASZA:

Izrael był jak dorodny krzew winny, przynoszący wiele owoców: lecz gdy owoc jego się mnożył, wzrastała liczba ołtarzy; im lepiej działo się w kraju, tym wspanialsze budowano stele. Ich serce jest obłudne, muszą pokutować! Pan ich ołtarze rozwali i stele powywraca. Powiedzą wtedy: „My nie mamy króla, bośmy się Pana nie bali, zresztą cóż nam król pomoże”.

Upadnie Samaria, a król jej jest niby piana na powierzchni wody. Zniszczone będą wyżyny Bet–Awen, grzech Izraela. Ciernie i osty wyrosną na ich ołtarzach. Wtedy powiedzą górom: „przykryjcie nas!”, a wzgórzom: „padnijcie na nas!”

Posiejcie sprawiedliwość, a zbierzecie miłość; karczujcie nowe ziemie! Nadszedł czas, by szukać Pana, aż przyjdzie, by sprawiedliwości was nauczyć.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.

A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.

Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: «Bliskie już jest królestwo niebieskie»”.

Jakich sposobów powinien użyć Pan Bóg, by dotrzeć do ludzkich serc i skłonić je ku sobie? To pytanie chyba zawsze było, jest obecnie i zawsze będzie aktualne. Bo dzisiaj słyszymy, w Proroctwie Ozeasza, stwierdzenie o tyle dramatyczne, co jednak prawdziwe, że im więcej swoich darów Bóg udziela i – w związku z tym – lepiej się ludziom powodzi, doświadczają szczególnego Bożego błogosławieństwa, tym bardziej od Boga odchodzą. Popadają w pychę, w poczucie swojej – jakkolwiek pojmowanej – niezależności od Boga, przeto ustawiają sobie świat po swojemu.

A wydawałoby się, że powinno być dokładnie odwrotnie: im więcej Bożych darów i Bożej łaskawości, tym większa wdzięczność, przywiązanie do Boga, posłuszeństwo Mu okazywane. Tymczasem – jak słyszymy w pierwszym czytaniu – Izrael był jak dorodny krzew winny, przynoszący wiele owoców: lecz gdy owoc jego się mnożył, wzrastała liczba ołtarzy; im lepiej działo się w kraju, tym wspanialsze budowano stele.

Jaka na to jest reakcja Boga? To też słyszymy: Ich serce jest obłudne, muszą pokutować! Pan ich ołtarze rozwali i stele powywraca. I dalej: Upadnie Samaria, a król jej jest niby piana na powierzchni wody. Zniszczone będą wyżyny Bet–Awen, grzech Izraela. Ciernie i osty wyrosną na ich ołtarzach.

A zatem, obraz jakiejś potężnej klęski – wyraźny znak Bożej kary. Czy więc nie ma już żadnego ratunku? Czy rzeczywiście, przyszłość narodu to owe ciernie i osty?

Nie, jest nadzieja! Jest ratunek! Bóg wzywa: Posiejcie sprawiedliwość, a zbierzecie miłość; karczujcie nowe ziemie! Nadszedł czas, by szukać Pana, aż przyjdzie, by sprawiedliwości was nauczyć. Warto chyba nawet zapamiętać na dłużej to zdanie i często do niego wracać, posługując się nim w różnych kontekstach naszego życia: Posiejcie sprawiedliwość, a zbierzecie miłość.

Bardzo ciekawe stwierdzenie, w kontekście tego z wczorajszego pierwszego czytania, iż kto sieje wiatr, ten zbiera burzę. A oto dzisiaj słyszymy, że kto posieje sprawiedliwość, ten zbierze miłość. Warto to sobie zapisać w sercach i z taką zachętą podjąć się zadania, wyznaczonego przez Pana w słowach: Karczujcie nowe ziemie!

Może nawet nie wchodząc w konkretny kontekst historyczny i geograficzny tego stwierdzenia, to możemy je potraktować jako wezwanie do wykarczowania ze swego serca tego wszystkiego, o czym mowa była wcześniej: ludzkiej pychy, ludzkiego uporu, przekonania o samowystarczalności. To takie schematyczne, takie zwyczajne, takie ludzkie – i takie częste! Czemu zatem uczeń Chrystusa nie mógłby pójść inną drogą? Czemu nie miałby dostrzec Bożych darów i odwdzięczyć się za nie? Czemu nie miałby wykarczować ze swego serca tego wszystkiego, co zagradza mu drogę do Boga?

Właśnie do takiego «duchowego karczowania» Jezus wyznaczył dwunastu Apostołów, których imiona dzisiaj poznajemy. Wyraźnie słyszymy już w pierwszym zdaniu, że Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości.

Czyż to nie jest właśnie owo «karczowanie nowej ziemi», a dokładniej: starej, aby stała się nową? Czy nie po to Jezus, a w ślad za Nim Apostołowie, tak radykalnie rozprawiali się ze złym duchem i z ludzkimi słabościami, aby uczynić wszystko nowe? A szczególnie – aby odnowić ludzkie serca, by mogły żyć pełnią życia!

W walce ze złym duchem potrzebny jest totalny radykalizm! Tu nie ma miejsca ani czasu na żadne kompromisy. Ta walka winna przypominać właśnie owo «karczowanie», o czym mowa w pierwszym czytaniu. Czyli w sposób radykalny! Oby nam tego radykalizmu ewangelicznego i apostolskiego nigdy nie zabrakło!

Niech będzie naszą odpowiedzią na dobroć Boga, który w okazywaniu miłości człowiekowi także – idzie na całość! I w okazywaniu mu swego zaufania – tak, jak to zaufanie On sam okazał Dwunastu, którym nie zawahał się oddać w ręce stery swego Kościoła. A oni – w większości – swoją radykalną i konsekwentną postawą okazali się godni tego zaufania.

W ich przypadku nie zaszła ta prawidłowość, o której mowa w pierwszym czytaniu, że im więcej Bożej dobroci, tym więcej ludzkie odstępstwa. Apostołowie zupełnie inaczej do tego podeszli: im więcej zaufania ze strony Jezusa i Jego łaski – tym bardziej wyraźna i ofiarna była ich odpowiedź!

Takiej właśnie odpowiedzi – i to w sposób radykalny – na Boże zaufanie udzielił Patron dnia dzisiejszego, Święty Jan, Kapłan.

Urodził się w 1414 roku w Dukli, w dzisiejszej diecezji przemyskiej, w rodzinie mieszczańskiej. Legenda głosi, że studiował w Krakowie, jednak brakuje źródeł historycznych, które potwierdzałyby ten fakt. Po studiach wrócił do Dukli, gdzie żył jako pustelnik w lasach. Do franciszkanów konwentualnych wstąpił prawdopodobnie w Krośnie, między 1434 a 1440 rokiem. Miał wtedy około dwudziestu pięciu lat. Przed przyjęciem święceń kapłańskich odbył studia u franciszkanów.

W zakonie piastował różne stanowiska, między innymi – kaznodziei. Był światłym kapłanem i teologiem. Kilkakrotnie obierano go na przełożonego klasztoru w Krośnie i Lwowie. W 1463 roku, pod wpływem Świętego Jana Kapistrana, reformatora franciszkańskiego życia zakonnego, wstąpił do bernardynów. W zakonie tym piastował różne urzędy.

Zarówno jako kaznodzieja, jak i spowiednik, odznaczał się niezwykłą gorliwością. Miał dar proroctwa. W pełnieniu obowiązków nie przeszkodziła mu nawet utrata wzroku pod koniec życia. Nie stronił też od pracy fizycznej w ogrodzie i kuchni. Zmarł we Lwowie, 29 września 1484 roku.

Jan z Dukli od najmłodszych lat zdradzał predyspozycje do głębszego życia duchowego. W zakonie brał udział we wszystkich nabożeństwach, wyróżniał się kultem do Matki Bożej. Często na modlitwie spędzał całe noce. Zaraz po śmierci rozwinął się jego kult. Rosła ilość spisywanych cudów i łask, otrzymanych od Boga za jego pośrednictwem. 2 stycznia 1733 roku, Papież Klemens XII ogłosił go błogosławionym. Jego Kanonizacji dokonał natomiast Święty Jan Paweł II, w dniu 10 czerwca 1997 roku.

I to właśnie Jan Paweł II, nawiedzając grób Świętego, tak o nim mówił: „Jakże bliski wydaje się nam Błogosławiony Jan w tej świątyni, w której przechowuje się jego relikwie! Bardzo chciałem tu przybyć, aby w ciszy klasztoru wsłuchać się w głos jego serca i wspólnie z wami wgłębić się w tajemnicę jego życia i świętości. A było to życie całkowicie oddane Bogu.

Zaczęło się w pobliskiej pustelni. To właśnie tam, wśród ciszy i duchowej walki, „uchwycił go Bóg” i tak już pozostali razem do końca. Wśród tych gór uczył się żarliwej modlitwy i przeżywania Bożych tajemnic. Powoli utwierdzała się jego wiara, krzepła miłość, aby później wydać zbawienne owoce już nie w odosobnieniu, na pustelni, ale w murach klasztoru franciszkanów konwentualnych, a następnie u bernardynów, gdzie spędził ostatni okres swego życia.

Zasłynął Błogosławiony Jan jako mądry kaznodzieja i gorliwy spowiednik. Tłumnie schodzili się do niego ludzie spragnieni zdrowej Bożej nauki, aby słuchać jego kazań, czy też u kratek konfesjonału szukać umocnienia i porady. Zasłynął jako przewodnik dusz i roztropny doradca wielu ludzi. Zapiski mówią, iż pomimo starości i utraty wzroku, pracował nieprzerwanie – prosił, by mu odczytywano kazania, aby mógł dalej nauczać. Szedł do konfesjonału po omacku, aby nadal nawracać i prowadzić do Boga.

Świętość Błogosławionego Jana wynikała z jego głębokiej wiary. Całe jego życie i gorliwość apostolska, umiłowanie modlitwy i Kościoła – wszystko to było oparte na wierze. Była ona dla niego siłą, dzięki której potrafił wszystko to, co materialne i doczesne, odrzucić, by poświęcić się temu, co Boże i duchowe.

Bracia i Siostry, często nawiedzajcie to miejsce! Ono jest wielkim skarbem waszej ziemi, bo tu przemawia Duch Pana do ludzkich serc za pośrednictwem waszego świętego Rodaka. Mówi on, że życie osobiste, rodzinne i społeczne, trzeba budować na wierze w Jezusa Chrystusa. Wiara bowiem nadaje sens wszystkim naszym wysiłkom. Pomaga odkrywać prawdziwe dobro, ustala prawidłową hierarchię wartości, przenika całe życie.” Tyle z przemówienia Papieża Jana Pawła II.

Wpatrzeni w postawę Świętego Jana z Dukli oraz wsłuchani w Boże słowo dzisiejszej liturgii, pomyślmy raz jeszcze, czy tak, jak Patron dnia dzisiejszego – odpowiadamy Jezusowi radykalizmem swojej postawy, czy właśnie: im więcej Bożych darów otrzymujemy, tym bardziej wydaje się nam, że się nam one należały – i w ogóle się nimi nie przejmujemy?… Nawet ich nie zauważamy?…

Obyśmy zawsze zauważali!

Dodaj komentarz

Archiwum wpisów

Ks. Jacek Jaśkowski

Witam serdecznie! Kłania się Ks. Jacek Jaśkowski. Nie jestem ani kimś ważnym, ani kimś znanym. Jestem księdzem, który po prostu chce rozmawiać. Codzienna kapłańska posługa pokazuje mi, że tematów do rozmów z księdzem jest coraz więcej i dzisiaj żaden ksiądz nie może od nich uciekać, ale – wprost przeciwnie – podejmować nowe wyzwania. To przekonanie skłoniło mnie do próby otwarcia tegoż bloga, chociaż okazji do rozmów na co dzień – w konfesjonale i poza nim – na szczęście nie brakuje. Myślę jednak, że ten blog będzie jeszcze jednym sposobem i przestrzenią nawiązania kontaktu z ludźmi dobrej woli, otwartymi na dialog.