Przestańcie czynić zło!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w kontekście tego, o czym pisałem wczoraj w słowie wstępnym – dzisiaj kolejny mocny głos do refleksji: https://ekai.pl/a-riccardi-nigdy-w-historii-polwyspu-apeninskiego-nie-zawieszono-mszy-sw/

Kolejna opinia, z którą się identyfikuję. Kiedy świat wreszcie pójdzie po rozum do głowy i zegnie kolana przed Bogiem?

Nie traćmy nadziei, że tak się właśnie stanie. Wcześniej czy później. Oby wcześniej.

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wtorek 2 Tygodnia Wielkiego Postu,

10 marca 2020.,

do czytań: Iz 1,10.16–20; Mt 23,1–12

CZYTANIE Z KSIĘGI PROROKA IZAJASZA:

Słuchajcie słowa Pana, wodzowie sodomscy, daj posłuch prawu naszego Boga, ludu Gomory:

„Obmyjcie się, bądźcie czyści. Usuńcie zło uczynków waszych sprzed moich oczu. Przestańcie czynić zło. Zaprawiajcie się w dobrem. Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, stawajcie w obronie wdowy.

Chodźcie i spór ze Mną wiedźcie, mówi Pan. Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby czerwone były jak purpura, staną się jak wełna.

Jeżeli będziecie ulegli i posłuszni, dóbr ziemskich będziecie zażywać. Ale jeśli się zatniecie w oporze, miecz was wytępi. Albowiem usta Pana to wyrzekły”.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO MATEUSZA:

Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: „Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.

Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.

Wy zaś nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten, który jest w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo tylko jeden jest wasz Mistrz, Chrystus.

Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”.

Mocne i zdecydowane słowa Boga nakazują podjęcie radykalnych działań w kierunku nawrócenia. Widzimy, że są to bardzo kategoryczne polecenia, wręcz rozkazy: Obmyjcie się, bądźcie czyści. Usuńcie zło uczynków waszych sprzed moich oczu. Przestańcie czynić zło. Zaprawiajcie się w dobrem. Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie uciśnionego, oddajcie słuszność sierocie, stawajcie w obronie wdowy.

Zauważamy, że tu nie ma miejsca na dywagacje, dyskusje, rozwadnianie całej sprawy. Polecenie jest jasne: zawróćcie ze złej drogi! Tu i teraz. Bez żadnych warunków wstępnych. Trzeba dokonać radykalnej zmiany w swoim życiu. A wówczas bardzo radykalna zmiana dokona się w sercach, o czym Bóg tak mówi: Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby czerwone były jak purpura, staną się jak wełna.

To rzeczywiście całkowita zmiana. I Bóg chce jej dokonać – chce całkowicie oczyścić człowieka z grzechu i uwolnić go od jego winy, pod warunkiem jednak, że człowiek zmieni totalnie i radykalnie swoje nastawienie. A to pokazuje, jak Bóg chce układać relacje z człowiekiem. Jak?

W sposób dojrzały i bardzo konkretny. Tu nie chodzi o udawanie przed sobą nawzajem czegokolwiek. Ani też o rozmywanie tego, co trzeba nazwać konkretnie i po imieniu. Oczywiście, najlepiej byłoby, gdyby w tych relacjach nie było żadnych zakłóceń, czyli – mówiąc wprost – nie było grzechu po stronie człowieka. Wiemy jednak, że taki stan rzeczy na tym świecie jest nieosiągalny, bo człowiek – nawet jeśli nie w sposób celowy i nie ze złej woli, to jednak z powodu słabości – potyka się, upada…

I Bóg – mówiąc kolokwialnie – nie robi z tego tragedii. To znaczy, na pewno nie bagatelizuje całej sprawy i nie akceptuje grzechu, ale też nie potępia i nie odrzuca człowieka. Wprost przeciwnie, daje mu szansę. Ale każe jednoznacznie i odważnie zerwać z grzechem. Jednoznacznie – i natychmiast! Bez chwili wahania lub kompromisu. A jednocześnie – szczerze, bez udawania.

Właśnie takie udawanie – i to naprawdę wyjątkowo rażące i perfidne – Jezus zarzucił dziś w Ewangelii uczonym w Piśmie i faryzeuszom, gdy mówił: Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.

Otóż, właśnie: zasiedli na katedrze Mojżesza, czyli sięgnęli po ten wielki autorytet, jakim dla Izraelitów był Mojżesz i w jego imieniu zdawali się nauczać, rozstrzygać kwestie trudne i w ogóle przewodzić ludowi, gdy tymczasem okazali się zupełnie niegodni tego zadania i tego zaszczytu. Stąd też bardzo surowe zdanie Jezusa do tych, którzy ich słuchają: Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie.

To chyba jedno z najgorszych zdań, jakie mogli o sobie usłyszeć z ust Jezusa! Została bowiem jasno pokazana, a wręcz zdemaskowana wobec świata ich wyjątkowa obłuda, duchowa schizofrenia, cała ta obrzydliwa gra pozorów, jaką prowadzili wobec ludu, dla którego powinni być przewodnikami.

A miary ich nieprawości dopełniał fakt, wskazany pośrednio przez Jezusa w tymże przywołanym zdaniu, iż dobrze znali oni naukę Bożą i doskonale wiedzieli, jak należy postępować. Dlatego ich nauczanie można przyjąć, można – a nawet należy – dokładnie go słuchać i wypełniać. Ale nie naśladować ich uczynków, co z kolei jasno wskazuje nam, że owe uczynki zaprzeczały głoszonej nauce. Dramatyczne, a wręcz tragiczne świadectwo, jakie Bóg musi wydać o człowieku!

Bóg jednak dobrze zna prawdę o człowieku – człowiek też często ją zna. Tylko od niej ucieka. I może tak uciekać przez całe życie – może się oszukiwać i zagłuszać sumienie. Ale wtedy prawdę tę – prawdę o sobie – pozna dopiero po tej drugiej stronie życia, jednak wówczas już będzie za późno na to, by coś ratować, być coś odzyskiwać. Wtedy prawda o człowieku – jeśli będzie taka, jak ta, dzisiaj wypowiedziana przez Jezusa – okaże się jednocześnie wyrokiem. Straszliwym wyrokiem na wieki! Bo wtedy już niczego nie da się grać ani udawać – wtedy będzie już tylko prawda.

Dlatego może dobrze byłoby posłuchać wezwania Boga z dzisiejszego pierwszego czytania i radykalnie, zdecydowanie, bezkompromisowo – zerwać z grzechem, zerwać ze swoją wadą główną, postanowić coś bardzo konkretnego i mocnego! Oczywiście, w granicach swoich możliwości, ale też z pewnym wysiłkiem i staraniem. Jednoznacznie, konkretnie, bez udawania, rozmywania i oszukiwania – samych siebie i wszystkich wokół.

Jeżeli bowiem zmierzymy się z prawdą o sobie tu i teraz, to po tamtej stronie życia będzie już tylko radość. I będzie – właśnie – życie! Życie wieczne z Bogiem, w szczęściu i radości!

Może zatem warto w tym Wielkim Poście odważyć się i dopuścić do siebie prawdę o sobie i pozbyć się bezpowrotnie tego, co tę prawdę czyni dramatyczną i złą, a pomnożyć i pogłębić to, co dobre, piękne i święte w nas! I poczuć się wreszcie w pełni wolnymi i szczęśliwymi…

Może wreszcie warto?…