Trzymajmy się Jezusa!

Szczęść Boże! Moi Drodzy, w dniu dzisiejszym urodziny przeżywa Karolina Kaliszuk, Studentka Uniwersytetu siedleckiego, angażująca się w swoim czasie w działalność naszego Duszpasterstwa Akademickiego. Życzę Jej podążania zawsze drogami Jezusa! Zapewniam o modlitwie!

Moi Drodzy, przepraszam za opóźnienie w zamieszczeniu słówka, ale wróciłem wczoraj późno w nocy do Lublina – po ponad tygodniu – i dzisiaj od rana próbuję jakoś wszystko ogarniać. Jutro już będzie wcześniej.

Zatem, zapraszam już do pochylenia się nad Bożym słowem dzisiejszej liturgii. Oto słówko Księdza Marka na dziś:

https://www.youtube.com/c/CatholicSurgut

Tak więc, co dziś mówi do mnie Pan? Do mnie – osobiście i konkretnie? Duchu Święty, podpowiedz…

Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec + i Syn, i Duch Święty. Amen

Gaudium et spes! Ks. Jacek

Wtorek 25 Tygodnia zwykłego, rok I,

Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny Leśniańskiej,

26 września 2023., 

do czytań: Ezd 6,7–8.12b.14–20; Łk 8,19–21

 

 

 

 

 

CZYTANIE Z KSIĘGI EZDRASZA:

Król perski Dariusz napisał do namiestników prowincji położonej na wschód od Eufratu:

„Pozwólcie namiestnikowi Żydów i starszyźnie żydowskiej pracować nad tym domem Bożym. Niech odbudują ten dom Boży na dawnym miejscu. I przeze mnie wydane jest rozporządzenie, jak macie się odnosić do owej starszyzny żydowskiej pracującej przy budowie tego domu Bożego, mianowicie: z dochodów królewskich, płynących z podatku z kraju za Eufratem, mają być regularnie bez utrudnień wypłacane tym mężom koszty. Ja, Dariusz, wydałem ten rozkaz i ma on być dokładnie wykonany”.

A starszyzna żydowska budowała z powodzeniem w myśl przepowiedni Aggeusza proroka i Zachariasza, syna Iddo i doprowadzili budowę do końca zgodnie z rozkazem Boga Izraela i z rozporządzeniem Cyrusa, Dariusza i Artakserksesa, króla perskiego. I dom ten został ukończony dwudziestego trzeciego dnia miesiąca Adar, to jest roku szóstego panowania króla Dariusza.

A Izraelici, kapłani, lewici i reszta wysiedleńców radośnie obchodzili poświęcenie tego domu Bożego. I ofiarowali na poświęcenie tego domu Bożego sto wołów, dwieście baranów, czterysta jagniąt, a jako ofiarę przebłagalną dwanaście kozłów za całego Izraela według liczby jego pokoleń. I powołali do służby domu Bożego w Jerozolimie kapłanów według ich oddziałów i lewitów według ich ugrupowań, zgodnie z przepisem księgi Mojżeszowej.

Czternastego dnia miesiąca pierwszego wysiedleńcy obchodzili Paschę. Lewici bowiem jak jeden mąż oczyścili się; wszyscy oni byli teraz czyści, i zabili baranki na Paschę dla wszystkich wysiedleńców, dla braci swoich, kapłanów i dla siebie.

SŁOWA EWANGELII WEDŁUG ŚWIĘTEGO ŁUKASZA:

Przyszli do Jezusa Jego Matka i bracia, lecz nie mogli się dostać do Niego z powodu tłumu.

Oznajmiono Mu: „Twoja matka i bracia stoją na dworze i chce się widzieć z Tobą”.

Lecz On im odpowiedział: „Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je”.

Kiedy już kolejny dzień z rzędu słuchamy o niezwykłej wręcz życzliwości króla perskiego – a właściwie: królów perskich, bo dzisiaj słyszymy imiona trzech kolejnych – to trudno to przyjąć inaczej, jak tylko z wielkim niedowierzaniem i podziwem. Bo jak to się stało, że wróg i najeźdźca z taką życzliwością odnosi się do dzieła odbudowy świątyni podbitego narodu, dla uczczenia Boga, którego tak naprawdę za swego Boga nie uznaje.

A jednak, wczoraj usłyszeliśmy słowa Cyrusa, że «wszystkie narody dał mu właśnie Bóg» i to Bóg polecił mu pomóc w odbudowie tejże świątyni, dlatego już wczoraj usłyszeliśmy o pierwszych decyzjach, a to, co słyszymy dzisiaj, jest wprost nieprawdopodobne! Zresztą, posłuchajmy raz jeszcze: Pozwólcie namiestnikowi Żydów i starszyźnie żydowskiej pracować nad tym domem Bożym. Niech odbudują ten dom Boży na dawnym miejscu. I przeze mnie wydane jest rozporządzenie, jak macie się odnosić do owej starszyzny żydowskiej pracującej przy budowie tego domu Bożego, mianowicie: z dochodów królewskich, płynących z podatku z kraju za Eufratem, mają być regularnie bez utrudnień wypłacane tym mężom koszty. Ja, Dariusz, wydałem ten rozkaz i ma on być dokładnie wykonany.

Usłyszmy to wyraźnie: wszyscy mają odnosić się życzliwie do kierujących pracami, a z dochodów królewskich – tak, dokładnie: z dochodów królewskich! – mają być wypłacane środki na dokończenie całego dzieła. Jak skomentować taką sytuację, jeżeli nie nadzwyczajną interwencją samego Boga, który potrafi nawet wrogami posłużyć się, aby doprowadzić do końca swój zamysł. A to oznacza, że dla Boga naprawdę nie ma nic niemożliwego!

Dlatego właśnie dzieło zostaje do końca doprowadzone – świątynia zostaje odbudowana. Poświęcenie jej odbyło się z wielkim rozmachem i wielką radością. A czternastego dnia miesiąca pierwszego wysiedleńcy obchodzili Paschę. Lewici bowiem jak jeden mąż oczyścili się; wszyscy oni byli teraz czyści, i zabili baranki na Paschę dla wszystkich wysiedleńców, dla braci swoich, kapłanów i dla siebie.

Moi Drodzy, tak właśnie działa Bóg w historii świata, tak działa Bóg w historii zbawienia, tak działa Bóg w historii człowieka – szczególnie tego człowieka, który Mu zaufa, który Mu się zawierzy, który Mu się bezgranicznie odda… I który wróci na Jego drogi, który zrozumie swoje dotychczasowe złe postępowania, za które w tym momencie z ręki Boga spotkała go zasłużona kara, będąca w rzeczywistości upomnieniem, ostrzeżeniem i nakierowaniem na właściwy kurs w życiu.

Wiemy przecież, że cała historia narodu wybranego to taka właśnie swoista sinusoida – bo chyba takim właśnie wykresem można by zobrazować ciągłe wznoszenie się serc ludzi do Boga i niemalże natychmiastowe „opadanie”, a więc odchodzenie, bunty, grzechy… Po czym następowało ostre ostrzeżenie ze strony Boga, a więc dopuszczone przez Niego jakieś nieszczęście, najazd wroga, czy inny kataklizm, a wówczas był płacz, żal i obietnice poprawy.

Bóg więc dawał kolejną szansę i znowu przez jakiś czas było dobrze, aż do czasu, kiedy taki dobry stan rzeczy – by tak to określić – znudził się… A wówczas znowu zaczynały się bunty, grzechy, odchodzenie…

Dzisiaj słyszymy o niesamowitym Bożym błogosławieństwie i wsparciu dla narodu, fizycznie uciemiężonemu przez wroga, a zatem mówimy dziś o tendencji wznoszącej, o fali wznoszącej, gdy idzie o los narodu. A jednym z elementów całego tego procesu jest życzliwość obcego i wrogiego króla – życzliwość, której po ludzku nie sposób zrozumieć…

Jednak innym elementem tego procesu jest zwrócenie się serc ludu wybranego ku Bogu, dzięki któremu Bóg mógł wreszcie przyjść z pomocą swoim dzieciom. I jeżeli czegoś w tym przypadku nie można zrozumieć, to właśnie tego, że trzeba aż takich trudnych doświadczeń, żeby lud się wybudził z tego swoistego letargu i zwrócił ku Bogu.

Stąd trzeba nam wszystkim – i zawsze! – mieć w pamięci słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii: Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je. Słowa na pozór szorstkie i niechętne wobec Maryi, Matki Jezusa, w rzeczywistości – jak już wiemy i rozumiemy – są najpiękniejszą pochwałą, do Niej skierowaną! Bo to Ona najpełniej i najbardziej uważnie słuchała Słowa swego Syna – wcielonego Słowa Bożego – będąc zarówno Jego Matką, jak i najpilniejszą Uczennicą.

Dlatego, moi Drodzy, abyśmy nie musieli doznawać w naszym życiu załamań i upadków, jakie były udziałem ludu wybranego w całej jego długiej historii – trzymajmy się zawsze Jezusa, słuchajmy Jego słowa i dokładnie wypełniajmy w swoim życiu. Tak, jak Maryja. A wówczas to nasze życie – chociaż na pewno nie zawsze łatwe – będzie jednak przebiegało prostą drogą. I będzie zawsze na fali wznoszącej!

Właśnie w tym celu, aby uzgadniać rytm swoich serc i kierunek swego życia ze słowem Bożym, pobożny lud Podlasia (tego tradycyjnie nazywającego się Podlasiem, a nie według oficjalnego podziału administracyjnego Polski), czyli lud Diecezji siedleckiej, Diecezji drohiczyńskiej, a także wielu Pielgrzymów z różnych zakątków Polski i świata – wytrwale pielgrzymuje do Sanktuarium Matki Bożej w Leśnej Podlaskiej, której liturgiczne wspomnienie Diecezja siedlecka dzisiaj obchodzi. Warto zatem przypomnieć, jak w ogóle doszło do powstania tegoż szczególnego miejsca kultu?

Otóż, w dniu 26 września 1683 roku, dwaj chłopcy, pasący bydło w pobliżu tej miejscowości – dziewięcioletni Aleksander Stelmaszczuk i dziesięcioletni Miron Makaruk – znaleźli na drzewie dzikiej gruszy jaśniejący obraz. Wizerunek został umieszczony w zbudowanym wkrótce kościele i tam zaczął gromadzić rzesze ludzi, a w miejscu, gdzie – według tradycji – ów Wizerunek się ukazał, została zbudowana kaplica. Komisja biskupia dwukrotnie – w roku 1684 i 1700 – wydała dekrety o niezwykłości łask.

Doświadczyli ich już w czasie wyprawy pod Wiedniem Jan Michałowski i Grzegorz Kulczycki, wysłani przez króla Jana III Sobieskiego do księcia Lotaryngii. Musieli się oni w przebraniu przedzierać przez obóz turecki. Uratowali się, bo polecili się opiece Matki Bożej Leśniańskiej i kiedy wrócili szczęśliwie z wojny do kraju, złożyli Jej swoje wota oraz zabrane Turkom pałasze.

Samą zaś Parafię w Leśnej Podlaskiej erygowano w 1695 roku. Na miejscu dawnego kościoła z XVIII wieku, stoi obecnie barokowy, murowany, piękny kościół. W jego ołtarzu głównym znajduje się wyryta na kamieniu płaskorzeźba, pochodząca z XVII wieku. Przedstawia Matkę Bożę w półpostaci z Dzieciątkiem na prawym ręku, w lewej ręce trzymającą otwartą książkę, na której wspiera się skrzydłami gołębica. Pan Jezus natomiast w prawej rączce trzyma książkę, a lewą unosi do góry.

Obraz wykuty jest w kamieniu drobnoziarnistym o czerwonawym odcieniu. Ma kształt owalny o wymiarach zaledwie: 29 cm x 31,7 cm i około 5 cm grubości.

Opiekę nad Wizerunkiem i Parafią powierzono zakonowi paulinów. W okresie zaborów klasztor zamknięto jednak za sprzyjanie Powstaniu Styczniowemu, ale gorący kult Maryi Leśniańskiej trwał nieprzerwanie, mimo ukrycia Obrazu – w niewiadomym miejscu – w obawie przed zabraniem.

Obraz odnaleziono i w 1927 roku uroczyście wprowadzono do Leśnej. Wizerunek koronował – w dniu 18 sierpnia 1963 roku – Kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski. Natomiast Święty Jan Paweł II, w roku 1984, podniósł kościół leśniański do godności bazyliki mniejszej.

Wpatrzeni w Oblicze Matki Bożej na Jej leśniańskim Wizerunku, oraz zasłuchani w Boże słowo dzisiejszej liturgii, raz jeszcze zapytajmy, czy to słuchanie Słowa i jego wypełnianie – jest naszą codziennością i naszym sposobem na życie?… Tak, jak było w przypadku Maryi?…